ตอนที่39 ตื่นเต้นจนเห็นได้ชัดเจน

ต๭นที่39 ตื่นเต้นจนเห็นได้ชัดเจน จตุภูมิมองนวตาด้วยสายตาที่กระตือรือร้น ดูเหมือนว่าเขาจะต้องสอนศิลปะการป้องกันตัวเทควันโดให้กับเธอเอาไว้บ้างแล้ว ไม่รู้ว่าหมอตรวจนวตาถึงไหนแล้ว นวตากัดริมฝีปากล่างของตน คิ้วชิดกันและหลับตาลง มันเจ็บมากแต่ว่าเธอก็ไม่ได้ร้องหรือโวยวายออกมา “นี่ คุณเบามือหน่อย！” จตุภูมิตะโกนใส่หมอที่ใช้น้ำหนักที่ไม่หนักไม่เบาในการออกแรง หมอที่กำลังตั้งใจทำงานก็ตกใจขึ้นมา นวตาก็ลืมตาขึ้นเพราะความหยาบคายของเขา เธอขอโทษหมอซึ่งยิ้มรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “ขอโทษนะคะ น่าจะเพราะว่าท้องผูก เขาก็เลยขี้หงุดหงิดน่ะค่ะ” “ผม….” จตุภูมิพูดไม่ออก และหันหน้ากลับไปมองธนพลซึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ธนพลยักไหล่ใส่จตุภูมิ จากนั้นเขาก็ถามหมอ “หมอครับ เธอไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั๊ยครับ” หมอมองและเห็นว่าเพื่อนคนนี้มารยาทค่อนข้างดีกว่า “แขนขวาเคล็ดครับ เมื่อสักครู่ผมช่วยปรับให้เข้าที่แล้ว แต่ว่าช่วงนี้คุณควรที่จะระวังหน่อย ที่อื่นๆก็เป็นเพียงการบาดเจ็บที่ผิวหนัง ทายาให้ตรงเวลา อย่าให้แผลโดนน้ำ ไม่นานก็หายดีครับ โดยรวมแล้วไม่มีอะไรร้ายแรงครับ” จตุภูมิหัวร้อนและทำเสียงเย็นชาใส่ “เป็นอย่างนี้จะเรียกว่าไม่มีอะไรร้ายแรงได้อย่างไร” ทุกคนอยู่ในความเงียบสงบ เป็นจตุภูมิเองที่เว่อร์จนเกินไป หมอถามนวตา “ข้อแขนของคุณเคล็ดบ่อยไหมครับ” นวตาพยักหน้า ความจริงแล้ว เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่สามปีที่แล้วเมื่อตอนที่เธอทำการขนย้ายของในบริษัทเป็นเวลาหนึ่งเดือน หมอมองดูพวกเขาอย่างสนอกสนใจ เขารู้สึกว่าพวกเขาไม่เหมือนคนธรรมดา เมื่อมองดูนวตาอีกครั้ง เธอก็ดูธรรมดาทั่วไป แต่มีกลิ่นไอของความมีสกุลรุนช่องอยู่บ้าง “คุณขาดสารอาหาร และยังนอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอ ผอมเกินไป ทานให้มากอีกหน่อยนะครับ” เมื่อพูดจบ แพทย์ก็ยังบอกต่อไปอีกว่า “ถ้าคุณเลือกแฟน เลือกคนนี้เถอะครับ” สายตาของหมอมองไปที่ธนพล จตุภูมิกระพริบตา พระเจ้าส่งเจ้าหมอนี่มาให้ธนพลหรือยังไง ธนพลยิ้มอย่างพึงใจ แต่ว่าสุดท้ายแล้ว เธอก็ตัดจบด้วยคำพูดธรรมดาๆ “ทั้งสองคนนี้ ฉันไม่คู่ควรกับพวกเขาหรอกค่ะ” นวตาลุกขึ้นยืนภายใต้การช่วยเหลือของหมอ มีรอยช้ำที่ขา แต่มันไม่ได้ส่งผลต่อการเดิน เธอถามหมอว่า “เท่าไหร่คะ” หมอนับยาและเงยหน้าขึ้นมองนวตา ที่จริงแล้วสำหรับผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่คนแปลกหน้า เธอมักจะมาเสมอเมื่อสามปีก่อน แต่ว่าสองปีให้หลังเธอไม่ค่อยได้รับบาดเจ็บอะไร “ร้อยเจ็ดสิบแล้วกันครับ” นวตาก้มหน้าลงเพื่อหาเงินในกระเป๋าของตนเอง เงินสองร้อยถูกวางลงบนโต๊ะ “ไม่ต้องหาแล้ว” คนที่ชอบวางมาตรอยู่ตรงเบื้องหน้าของนวตา เป็นใครไปไม่ได้นอกจากจตุภูมิ ความจริงแล้วในใจเธอรู้สึกซาบซึ้งมาก เพราะในกระเป๋าเธอเองก็ไม่ได้มีเงินมากมายอะไร รวมกันแล้วน่าจะมีอยู่ประมานเจ็ดสิบได้ นวตามองเขาอย่างรู้สึกขอบคุณ และหันไปทางหมออีกครั้ง และกล่าวขอโทษ “งั้น คุณทอนให้ฉันแล้วกัน” คิ้วของจตุภูมิดูเหมือนเป็นเหมือนแม่น้ำลึกที่ผูกกัน หากไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเอง เขาก็สงสัยจริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้คือนวตาจริงๆหรือ หมอทอนสามสิบเหรียญให้นวตา เขามองไปที่จตุภูมิและกระซิบบอกนวตา “ยาของเขาก็อยู่ในนั้นนะครับ” นวตาพยักหน้าเข้าใจ “ขอบคุณค่ะ” แม้แต่หมอก็ยังมองออก ว่าผู้ชายคนนี้ชอบรักษาหน้า …. ที่ประตูของคลินิค นวตามองกลับไปที่จตุภูมิและธนพลที่ทางด้านหลังเธอ “คืนนี้ฉันไม่ต้องไปทำงาน ฉันจะเอาเงินสามสิบเหรียญนี้ซื้อของอร่อยให้พวกคุณกินกัน” พูดแล้วเธอก็ยกเงินสามสิบเหรียญนั้นขึ้นมา ส่ายไปส่ายมาต่อหน้าพวกเขา ทำให้รู้สึกว่าการที่เธอได้เงินมานั้นช่างทำให้เธอมีความสุขมากแค่ไหน ธนพลรีบพยักหน้ารับคำ “ได้สิ กำลังหิวอยู่พอดี” นวตายิ้มและมองไปที่จตุภูมิ รอให้เขาตอบ สีหน้าเขาทำราวกับว่ามีคนติดหนี้เขาอยู่เป็นล้าน ไม่ต้องรอคำตอบจากเขา เขารวบรัดตัดตอนด้วยการอุ้มเธอขึ้นมาและเดินตรงไปทิศทางที่รถจอดอยู่ ….