ตอนที่40 คุณคิดว่าผมอยากอุ้มคุณรึ

ต๭นที่40 คุณคิดว่าผมอยากอุ้มคุณรึ ช่วงเวลาที่ถูกเขาอุ้มเธอลอยเคว้งอยู่ในอากาศนั้น ในส่วนลึกของหัวใจของเธอดูเหมือนจะรู้สึกผิดที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ หัวใจของนวตาเจ็บแปลบ ถ้าหากนี่เป็นเมื่อก่อน เมื่อเธอได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ก็จะรีบปล่อยให้เขาอุ้มไป ตอนนี้เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่ว่า…. “ขาของฉันไม่ได้บาดเจ็บ เดินเองได้ คุณปล่อยฉันลงเถอะค่ะ” นวตาไม่ได้ดิ้นรนอะไรในอ้อมแขนของเขา สายตาของจตุภูมิมองไปทางด้านหน้า และออกคำสั่งโดยไม่แสดงท่าทีอะไร “หุบปาก！” ธนพลซึ่งเป็นคนขับรถดูเหมือนมีตะขอเกี่ยวแน่นอยู่ที่ปาก ที่เห็นอยู่เช่นนี้ เขาไม่สามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้ แต่เป็นเพราะความรักที่มองไม่เห็นของพวกเขานั้นอยู่ลึกเกินไป เมื่อเปิดเผยความจริงทั้งหมดแล้ว บาดแผลของพวกเขานั้นสาหัสนัก ในรถ บรรยากาศเงียบสงัด นวตาพักสายตาลง สองมือยังคงกำเงินสามเหรียญนั้นอยู่ ธนพลขับรถอย่างตั้งใจ ความจริงแล้วเขาเต็มไปด้วยเรื่องที่คิดอยู่ในใจ จตุภูมิกำลังรอให้นวตาบ่นออกมา เมื่อก่อนมันเป็นเช่นนั้น เมื่อเธอมีเรื่องกระทบกระทั่งอะไร หรือใครทำให้เธอไม่มีความสุข เธอก็ชอบมาระบายให้เขาฟังอย่างไม่จบไม่สิ้น แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่คิดที่จะพูดบ่นอะไรสักคำ จตุภูมิพยายามระงับอารมณ์ที่อยากจะตะโกนโวยวายใส่เธอ “ทำไมคุณถึงได้เจ็บตัว” เขาต้องการที่จะได้ยินว่าเธอจะพูดว่าอะไร หัวใจของนวตาบีบแน่น และยกเอาเหตุผลที่เคยโกหกแม่ทุกครั้งมาเอ่ยอ้าง “ฉันไม่ระวังพลัดตกบันได ก็เลยเป็นเช่นนี้” จตุภูมิสงบนิ่ง สีหน้าเขายังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่แสดงออก แต่มันกลับเป็นเวลาที่เขาโกรธมาที่สุด “คุณอายุสามขวบหรือยังไง เดินยังไงให้ตัวเองเจ็บได้ขนาดนี้ ทำไมไม่เจ็บให้เสียโฉมไปเลยล่ะ” นวตาหันหน้าไปทางเขา ไม่ใส่ใจเขา ช่างมันเถอะ ยังจะมาสาปแช่งเธออีก ไอ้คนชั่ว เธอเพิ่มระดับเสียงและคำรามใส่เขา “ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นบันได ไม่ใช่ทางเรียบๆ” จตุภูมิเองก็หันหน้าไปมองเธอ สายตาทั้งสี่ประสานกัน หน้าผากเธอมีผ้าพันแผลติดอยู่ มุมปากมีรอยแดง สำหรับเขามันเป็นความเจ็บปวดที่ร้ายแรง เขาพยายามระงับความอยากที่จะจับเธอใส่กุญแจมือ “ถ้างั้นรบกวนคุณด้วย ถ้าหากพบเจออุปสรรคอะไรก็ช่วยเตะมันออกไป ถ้าคุณไม่เตะเธอ พวกเธอก็จะทำให้คุณสะดุดล้ม” นวตาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างในคำพูดนั้น เธอละสายตา หันหลังให้เขาและมองออกไปที่วิวกลางคืนนอกหน้าต่าง จตุภูมิจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเธอ เขาถอนหายใจอยู่ภายในใจ เขาควรจัดการกับเธออย่างไรดีนะ เธอจะเห็นเขาเป็นทั้งโลกของเธอได้เมื่อไรกัน เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง จตุภูมิยังคงต้องการที่จะอุ้มนวตา แต่กลับถูกนวตาปฏิเสธ “ถ้าหากคุณยังเป็นอย่างนี้ ฉันจะไม่ลงไปไหน ฉันไม่ได้พิการ คุณอุ้มฉัน คนอื่นก็มองกันใหญ่ ฉันอาย” จตุภูมิโค้งตัวลงที่ประตู เขาอุ้มเธอ ทำไมถึงทำให้เธออายล่ะ “ลงมาจากรถเร็ว” เขาออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น ขนคิ้วแสดงถึงความไม่พอใจ นวตาย้ำอีกครั้ง “ฉันไม่อยากให้คุณอุ้ม” เขาโยนเธอไปที่เบาะหลังอย่างหยาบคาย และพูดจาดูหมิ่น “คุณคิดว่าผมอยากอุ้มคุณนักหรอ” นวตาไม่ต่อล้อต่อเถียง เขาปฏิบัติต่อเธอเช่นคนบาดเจ็บ แต่การกระทำเขาช่างรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนต่อสุภาพสตรีเสียเลย นวตามองธนพลในคืนที่อบอุ่น ที่นี่คือไนต์คลับที่แพงที่สุดของละแวกนี้ เธอหยุดธนพลไว้อย่างรวดเร็ว “พี่ใหญ่ ที่นี่ ฉันเลี้ยงไม่ไหวหรอกนะคะ” ธนพลยิ้มอย่างอบอุ่น “ไม่มีปัญหา ก่อนหน้านี้ภูมิก็บอกว่าจะเลี้ยงกลับแกล้มผมอยู่แล้ว ส่วนคุณก็ถือว่าเป็นเพื่อนสาวที่มากับผมก็แล้วกัน” ….