ตอนที่45ความยั่วยวนของลิปสติก

ต๭นที่45ความยั่วยวนของลิปสติก รอจนเดินเข้าไปใกล้อีกเสียหน่อยเขายิ้มให้กับยาม“แม่บ้านใหม่ที่บ้านฉันเอง” ยามพยักหน้าแล้วเปิดประตูให้ นวตารู้สึกเขินๆเล็กน้อยเมื่อกี้เธอบอกกับยามอย่างชัดเจนว่าเธอเป็นเพื่อนของเขาต้องโทษที่ตานี่ไม่รับสายเธอ นวตาเดินตามหลังเขาเงาจากไปทางทำให้เงาของเขาทอดลงมาที่เท้าของเธอไม่รู้ว่าทำไมโมโหจึงได้แต่เดินเหยียบเงาของเขาไป เธอคิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่ด้านหลังเขาก็ไม่รู้เรื่องเพียงแต่เขาไม่พูดเท่านั้นเอง เมื่อมาถึงหน้าลิฟท์เขาถามอย่างนิ่งๆ“เธอกินอะไรมาแล้วหรือยัง?” นวตาไม่เข้าใจที่เขาถามว่าเธอกินอะไรก็ต้องรายงานเขาเหรอ?“ลืมทานอาหารเช้าอาหารกลางวันยังไม่ทันได้กิน” จตุภูมินึกบางอย่างขึ้นมาได้ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้วเธอบอกว่าทานอาหารกลางวันไม่ทันและข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทานเธอวางแผนจะตายทั้งเป็นเหรอ พยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองด่าเธอแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์รอให้เธอเดินเข้ามาสุดท้ายยืนพิงกับผนังลิฟท์แล้วจึงกดเลขชั้น “ไม่ได้กินแล้วที่ปากติดอะไรหน่ะ?” นวตาไม่รู้ คิดว่ามีของติดอยู่ที่ปากแต่ก็กลัวว่าจะเช็ดลิปออกจนหมดจึงค่อยๆใช้นิ้วถูเบาๆไม่สัมผัสว่ามีอะไรแปลกไป กำลังคิดว่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องดูเขาพลันหันมาแล้วเบียดเธอเข้ากับผนัง ดวงตาคู่นั้นที่สุขุมลุ่มลึกราวกับมหาสมุทรนั้นจดจ้องมาที่ริมฝีปากของเธอมือเรียวยาวของเขาเอื้อมมาเช็ดปากของเธอที่มีลิปสติกทาอยู่อย่างแรง นวตายังคงคิดว่าที่เขาบอกที่แท้ก็คือลิปสติกเสียงเย็นชาหยอกล้อของเขาดังเข้ามาในหู “ฉันให้เธอมาซักผ้าทำอาหารเป็นแม่บ้านไม่ใช่ให้มาอ่อยฉันเพื่อเอาทิป” เขาทำไมชั่วร้ายขนาดนี้! นวตาเงยหน้าจ้องเขาด้วยความโมโหถ้าเป็นเมื่อสามปีก่อนเธอคงจะตีเขาเสียน่วมไปแล้วแต่นี่เป็นสามปีหลังจากนั้น เธอเคยทำงานในร้านเหล้าคำหยาบคายต่างๆเธอเคยได้ยินมาหมดแต่เมื่อคำพวกนั้นออกมาจากปากเขากลับรู้สึกแย่แปลกๆ นวตาก้มหน้าแล้วเดินก้าวไปในที่ว่างแล้วพูดเสียดสีขึ้นมา“ฉันคิดว่าแต่งให้ตัวเองดูดีเสียหน่อยทำให้นายมองแล้วชอบใจมากขึ้นสิ้นเดือนนายจะให้เงินฉันเพิ่มบ้าง” จตุภูมิโกรธจนหันตัวกลับไปหันหน้าให้กับประตูลิฟท์แต่พูดตามตรงว่าที่เธอมาก็เพื่อเงินสองหมื่นบาทเท่านั้นจริงๆ เมื่อผู้ที่อยู่ในเกมกำลังหลงและธนพลเป็นผู้ชมอยู่ด้านนอกที่คอยสังเกตุการณ์เรื่องต่างๆแต่พวกเขาที่เป็นตัวหลักกลับถูกมองด้วยสิ่งที่เคยทำร้ายอย่างสาหัส เมื่อมาถึงชั้นที่สิบสองจตุภูมิจ้องตัวเลขสีแดงแล้วพูดขึ้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ“ดีสิรอตอนที่เธอทำกับข้าวใส่ให้น้อยกว่านี้จะดีมากถ้าคอกว้างๆเห็นหน้าอกฉันอยากจะเห็นหุ่มผอมๆของเธอว่าจะทำให้ฉันชอบมั้ย” ยิ่งพูดยิ่งไร้สาระปากร้ายเสียจนอยากจะงับคอเขาต่อให้นวตาฝึกความอดทนมาสิบระดับแต่เมื่อมาอยู่ตรงหน้าเขาเธอก็อดไม่ได้ที่จะโมโหออกมาเหมือนสัตว์ป่าตัวน้อย ยกเท้าขึ้นมาแล้วถีบเข้าไปที่ท้องของจตุภูมิอย่างแรงจตุภูมิเจ็บจนโมโหขึ้นมาราวกับจะล่าสัตว์หันมาจ้องเธอด้วยอารมณ์เดือดพล่าน นวตารู้สึกว่าเมื่อกี้มันเกินไปแล้วเธอตกใจจนหดคอกลับมาไม่กล้าที่จะมองเขา ......