ตอนที่49เธอเคยเกลียดฉันไหม

ต๭นที่49เธอเคยเกลียดฉันไหม นวตาฉีกกลีบของดอกลิลลี่ออกมาแล้วโปรยลงบนเตียงขาวสะอาดของเขา “เธอทำอะไร?”ผู้หญิงคนนี้จะยั่วให้เขาโมโหเหรอ นวตาพูดขึ้นอย่างร่าเริงในขณะที่จตุภูมิกำลังโมโห“คู่หมั้นนายชอบดอกลิลลี่ไม่ใช่เหรอฉันก็จะสร้างบรรยากาศนี่ไง” ที่เธอทำนี่ไม่ใช่สร้างบรรยากาศแต่มันคือการสร้างปัญหามากกว่า ที่จริงนิสัยการชอบทำลายข้างของของเธอเขาเห็นมาตั้งนานจนชินเสียแล้ว เธอคงทำเรื่องไร้สาระเขาปวดหัวอยากจะไปสงบสติอารมณ์ในห้องหนังสือยังไงซะในบ้านนี้นอกจากเธอก็ไม่มีหญิงสาวคนอื่นอีก นวตาก็ยุ่งกับการทำงานไปจนถึงเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่มที่จริงเธอก็แค่พยายามทำเหมือนยุ่งเพราะในบ้านนั้นเรียบร้อยอยู่แล้วและเธอเก็บกวาดไม่เป็นด้วยซ้ำ ก่อนอายุ20ทำไม่เป็นและสามปีที่ผ่านมาเธอก็อยู่แต่ในโรงพยาบาลฤดูหนาวก็นอนเบียดกับแม่บนเตียงคนไข้ตอนอื่นก็ปูที่นอนนอนคนเดียว นวตาเดาว่าคู่หมั้นของเขาคงจะใกล้มาถึงแล้วอยากจะออกไปจึงไปยืนแกว่งไม้แกว่งมือที่หน้าห้องหนังสือประตูไม่ได้ปิดไว้เธอจึงโผล่หัวเข้าไปในห้องแล้วปรึกษาเขา“คู่หมั้นนายคงจะใกล้มาถึงแล้วสิ?ถ้าไม่งั้นฉันไปก่อนนะ?” จตุภูมิทำเป็นไม่ได้ยินอะไรไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาและยิ่งขี้เกียจที่จะมองเธอ นวตาไม่อยากจะเจอกับคู่หมั้นของเขาจริงๆ“จตุภูมินายได้ยินที่ฉันพูดหรือยัง?” จตุภูมิปิดโน๊ตบุ๊คลงลุกขึ้นแล้วค่อยๆพูด“เขาโทรมาบอกว่าติดธุระนิดหน่อยแต่ถ้ามาแล้วก็อุ่นกับข้าวให้หน่อยเริ่มได้” จตุภูมิก็เดินออกมาจากห้องหนังสือแล้วนวตายืนอยู่หน้าประตูไม่มีปฏิกิริยาใดๆ คู่หมั้นไม่มาแล้ว?ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงจะดีมากมั่นคงมากถูกให้รอเก้อยังไม่โกรธ จากกับข้าว4ซุป1กลายเป็นกับข้าว3ซุป1แล้วหลังจากเอามาเสิร์ฟที่โต๊ะสาวใช้นวตาเดินถอยหลังไปสองก้าวยืนอยู่ด้านข้างรอเจ้านายจะสั่งการอะไรจะได้เรียกใช้ได้ทันเวลา จตุภูมิเงยไปมองเธอทีหนึ่ง“เธอไม่หิวเหรอ?” ประโยคที่ถามมานี้เขาจริงจังขนาดไหนกัน? นวตาอารมณ์ไม่ดีนักแต่ไม่ตอบแบบไม่ได้เรื่องไป“หิว” จตุภูมิเริ่มลงมือกินแล้ว“งั้นก็มากินด้วยกันสิฉันคนเดียวกินไม่หมดหรอกทิ้งไปก็เสียดาย” นวตาตาเป็นประกายบอกตามตรงว่าตอนนี้เธอก็หิวจนตาลายแล้วแต่ยังถือว่าตัวเองอยู่ในฐานะคนใช้อยู่“งั้นรอนายกินหมดแล้วฉันค่อยกินยังไงซะก็ควรแบ่งเจ้านายลูกน้อง” จตุภูมิเงยขึ้นมองเธอแล้วกระแอมสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด“นั่งลงกินซะ” งั้นก็ดีเขาบังคับเธอไม่ใช่ว่าเธอตอบไม่ได้เรื่อง เขาคุ้นเคยกับการส่งน้ำให้เธอแก้วหนึ่งก่อนทานอาหารเธอพูดขอบคุณด้วยความรู้สึกแปลกใจเธอกินเข้าไปเพียงไม่กี่คำก็วางตะเกียบลงและพูดขึ้น“ฉันกินอิ่มแล้วนายค่อยๆกินแล้วกัน” จตุภูมิขมวดคิ้วแล้วจ้องเธอ“นี่เธอแกล้งทำเป็นกระเพาะเล็กรึไงกินไม่กี่คำก็อิ่มแล้วรีบๆกินเข้าไป” นวตาไม่ได้ฟังที่เขาพูดเพราะเธออิ่มแล้วจริงๆตอนนี้เธอกระเพาะเล็กเสียจนสงสารตัวเองบางครั้งแค่ดื่มน้ำก็รู้สึกอิ่มแล้ว ทุกครั้งที่กินข้าวก็อยากจะยัดเข้าไปมากๆหน่อยแต่พอกินเข้าไปก็ทรมานกระเพาะเสียจนแทบทนไม่ไหวจึงปล่อยให้หิวเสียดีกว่า “ตอนนี้ฉันกินอิ่มแล้วจริงๆกระเพาะฉันหิวจนเล็กลงไปแล้วกินได้ไม่กี่คำก็หิว” จตุภูมิมองเธออย่างสงสัยที่เธอตอบมาอย่างง่ายดายทำให้ในใจของเขาราวกับมีเข็มทิ่มแทงก็เพราะสามปีที่ผ่านมานี้เธอลำบากเสียจนราวกับเป็นคนยากไร้ “นวตา...” “หืม?” จตุภูมิวางชามและตะเกียบลงแล้วมองไปที่เธอ“ช่วงสามปีมานี้เธอเคยเกลียดที่ฉันไม่แม้แต่จะสนใจเธอบ้างไหม?” คำที่เขาถามทำให้เธอยิ้มขึ้นมาแต่ก็เป็นเพียงรอยยิ้มเศร้าๆที่เจ็บปวดนั้นไม่ใช่ตัวเองแต่เป็นเขา“แล้วนายล่ะเกลียดฉันไหมที่ตอนนั้นฉันเกือบจะฆ่านาย?” ......