ตอนที่50การป้องกันที่เหมาะเจาะ

ต๭นที่50การป้องกันที่เหมาะเจาะ “ฉันบอกแล้วเธอแค่ปกป้องตัวเอง”ตอนนั้นที่พ่อแม่ของเขาอยากจะจับเธอเข้าคุกเขากลับให้พ้นโทษ นวตาก้มหน้าแล้วพูดเสียงอ่อย“ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่นายไม่ได้อยากจะให้ฉันตายและตอนนั้นเหมือนฉันจะฆ่านายจริงๆ” จตุภูมิยิ้มออกแบบเศร้าๆเรื่องที่เกิดขึ้นมาถ้าอยากจะลืมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เขาปรับอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ดังนั้นฉันไม่ได้ตายเธอผิดหวังหรือเปล่า?” นวตาเงยหน้าขึ้นมามีอยู่วูบหนึ่งที่สบตากับเขาพอดีที่จริงเธอทำให้เขาผิดหวัง “ขอบคุณที่นายยังไม่ตายขอบคุณที่นายยังสบายดี”ขอบคุณจริงๆ จตุภูมิยิ้มบางๆแล้วลุกขึ้นมา“เก็บห้องครัวให้เรียบร้อยแล้วรีบกลับไปเถอะพรุ่งนี้เช้ารออาหารจากเธอ” เธอจะต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาลแน่ๆเขาอยากให้อยู่ต่อก็ไม่ได้ส่งใจไปเสียดีกว่า พูดจบเขาก็เดินจากห้องอาหารไปนวตามองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆเดินจากไปอย่างครุ่นคิดอาจจะปล่อยวางได้แล้วจริงๆ จตุภูมิที่อยู่ในห้องหนังสือเขารอจนนวตาไปแล้วจึงออกมานั่งที่ห้องรับแขกในห้องรับแขกเธอเปิดแค่โคมไฟสลัวๆเอาไว้ เขานั่งอยู่บนโซฟาเอนหลังพิงกับเบาะอาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้ายกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆหายใจออก ใต้แสงไฟสลัวยิ่งทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยว และนวตาก็เดินอยู่ท่ามกลางหมู่คนมากมายยิ้มเศร้าๆเป็นบางเวลาสลับกับเงยหน้าขึ้นมาสูดลมหายใจลึก ความรักไม่น่ากลัวแต่ที่น่ากลัวคือไปหลงรักคนที่ไม่ควรรัก ระยะห่างที่ดีที่สุดระหว่างพวกเขาคือการเป็นเพื่อนกันแต่เมื่อความสัมพันธ์นั้นข้ามเส้นก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปทันที เพราะพวกเขาดื้อรั้นที่จะต้องสู้กับจนสุดชีวิตจุดจบคือพ่ายแพ้เจ็บปวดทั้งสองฝ่ายหรืออาจจะกลับคือสู่อย่างที่เคยเป็นให้พวกเขาเจอกันโดยที่ไม่ทำอะไรเลยนั้นมันเป็นไปไม่ได้ …… ณโรงพยาบาลในห้องผู้ป่วยเพราะงานใหม่ของนวตาทำให้แม่ดีใจมากถึงแม้จะอยู่ในวงเพื่อนสมัยก่อนแต่ลูกสาวเธอจะได้ไม่ต้องลำบากแบบเมื่อก่อนแล้ว หมอก้องภพเข้าเวรกลางคืนมาที่ห้องตรวจพบเจอนวตาในเวลานี้ช่างเป็นเรื่องที่ดูแปลก“ทำไมไม่ไปทำงาน?” นวตายังไม่ทันตอบแม่จึงรีบตอบแทนเธอ“เธอหางานใหม่ได้แล้วเป็นพนักงานเอกสารที่บริษัทหนึ่งถ้าขยันต่อไปอีกล่ะก็จะต้องดีขึ้นแน่ๆ” หมอก้องภพมองมาที่นวตาท่าทีอ้ำอึ้งของเธอนั้นอยู่ในสายตาเขาตลอดแล้วยิ้มให้แม่อย่างอ่อนโยน“ใช่แล้วผมก็ว่าเธอนั้นมีความสามารถกลัวแต่ว่าวันหลังสบายขึ้นแล้วจะไม่มองคุณอาคนนี้แล้วมากกว่า” แม่ของนวตาและหมอก้องภพชอบเอาเรื่องของนวตามาคุยเล่นกันอยู่เรื่อยเธอชินกับเรื่องนี้แล้วเธอคิดแค่เพียงเพื่อให้แม่มีความสุขเท่านั้นแต่ในสายตาแม่เธอและหมอก้องภพนั้นเป็นคู่กัน บางครั้งคนฟังไม่มีอะไรแต่คนพูดกลับคิดมากมาย นวตาเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยพร้อมกับหมอก้องภพเดินไปยังห้องทำงานของเขา เมื่อเดินเข้ามานวตาก็รีบถามหมอก้องภพ“สองวันมานี้แม่ฉันกินไม่ค่อยลงพอจะมีวิธีบ้างไหม?” หมอก้องภพนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานผสานสองมือไว้ที่ใต้คางราวกับกำลังครุ่นคิดที่จริงเขาอยากจะถามเธอว่างานที่หาใหม่นั้นเกี่ยวกกับจตุภูมิใช่ไหม? แต่เขาก็ไม่ได้ถามส่งยิ้มที่อบอุ่นให้เธอ“ผมว่าถ้าคุณตกลงยอมแต่งงานกับผมแม่คุณอาจจะดีใจแล้วทำให้อาการดีขึ้นได้” ......