ตอนที่52มาถึงหน้าประตู

ต๭นที่52มาถึงหน้าประตู เมื่อก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเธอไม่เคยทำความสะอาดบ้านมาก่อนบางทีตอนวันเสาร์-อาทิตย์หรือวันหยุดเขาก็จะบังคับให้ทำความสะอาดกับเขา สุดท้ายเธอก็ทำเละเทะเขาเลยโกรธมากเลยปล่อยให้เธอนั่งอยู่ที่โซฟาเอาขนมให้เธอกินให้เธอนั่งอยู่ตรงนั้นห้ามโดนพื้นเพื่อไม่ให้เธอทำบ้านเละกว่าเดิม มองจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาในตอนนั้นไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะเลิกกันได้แต่มันก็ผ่านมาแล้วสามปี หลังจากสามปีแล้วกลับมาเจอกันอีกครั้งสิ่งต่างๆยังคงเหมือนเดิมมีแต่คนที่เปลี่ยนไปทุกสิ่งเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว จตุภูมิกลับบ้านมาอีกทีตอนห้าโมงเย็นนวตายังคงทำงานยุ่งอยู่ในห้องครัวเช่นเดิม อยากจะให้เธอมีชีวิตที่ดีมีระเบียบแบบแผนคิดว่าคงจะต้องใช้เวลาซักหน่อยในการฝึกเธอ จตุภูมิเปลี่ยนเป็นใส่ชุดอยู่บ้านกอดอกพร้อมพิงอยู่ที่ขอบประตูห้องครัวมองนวตาที่ดูยุ่งเหยิงไปหมด เธอใช้หน้าล้างผักและใช้จมูกผสมแป้งหรือยังไง เธอคงยังไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองดูรุงรังแค่ไหนเธอยิ้มดวงตาเป็นประกายให้กับจตุภูมิที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่“อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้วรอชิมอาหารอันโอชะที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้ได้เลย” เหอะๆหวังว่าจะไม่โดนเธอวางยาก็พอ แล้วเวลาก็ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงตอนที่นวตาไปเรียกจตุภูมิมากินข้าวจตุภูมิดูไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่นักเธอรู้ว่าเขาต้องไม่เชื่อในฝีมือการทำอาหารของเธอแน่ๆเหอะเดี๋ยวก็ได้รู้กัน พอจตุภูมิกินไปคำนึงก็ขมวดคิ้วนวตาก็คิดว่าไม่ใช่สิเธอก็ชิมแล้วนิถึงแม้จะพูดไม่ได้ว่าอร่อยมากแต่ก็นับว่าเป็นรสชาติอาหารที่บ้านที่ดีนะนี่เขาเรื่องมากไปไหมเนี่ย “อย่าทำท่าทางแบบนั้นสิฉันชิมแล้วไม่ได้รสชาติแย่ขนาดนั้นซะหน่อย” จตุภูมิมองหน้าเธอมันก็ไม่ได้รสชาติแย่หรอกที่เขาขมวดคิ้วเพราะว่าแปลกใจไม่คิดมาก่อนว่าเธอทำอาหารเป็นด้วย “ถือว่าผ่านก็แล้วกัน” นวตารู้สึกภูมิใจ“นั่นก็เพราะว่าฉันไปคลุกคลีอยู่กับเชฟใหญ่ในครัวมาตั้งสามปีต่างหาก” ที่ไปอยู่มาสามปีคือไปขายกับข้าวมาต่างหากมีอะไรน่าภูมิใจกัน ระหว่างกินข้าวนวตาก็ถามสิ่งที่ค้างคาในใจที่อยากถามเขาออกมา“จตุภูมิทำไมนายถึงให้ฉันมาบ้านนายล่ะ?” จตุภูมิคิดคำตอบไว้อยู่แล้วเขาตอบแบบไม่ใส่ใจว่า“ก็เพราะว่าเธอมาอยู่หน้าประตูบ้านฉันเอง” ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆแต่มันก็มีเหตุผลก่อนหน้านั้นอยู่ดี“ถึงฉันไม่มานายก็จะหาทางอื่นให้ฉันมาอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?” จตุภูมิยิ้มมุมปาดพลางตอบอย่างมีไหวพริบว่า“แต่ว่าสุดท้ายเธอก็มาอยู่ที่บ้านฉันเองไม่ใช่เหรอ?” เขาเงยหน้ามองนวตาด้วยสีหน้าเรียบเฉย นวตาขมวดคิ้วยังคงปากแข็ง“ฉันอยากรู้จุดประสงค์ของนาย” จตุภูมิยิ้มมุมปากแต่ลึกๆแล้วกลับกำลังรู้สึกไม่สบายใจเสียงเขาเปรียบดั่งไวน์ชั้นดีที่ถูกเก็บรักษามานานหลายปีรสชาติกลมกลอมและทำให้คนหลงใหลตอบมาเพียงสี่คำ“อยากนอนกับเธอ” นวตาถลึงตาใส่เขาแล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้“อย่ามาพูดจาบ้าๆ” จตุภูมิยิ้มอย่างมีเลศนัย“เธอมองไม่ออกเหรอฉันจริงจังมากเลยนะ” นวตารีบโต้เขาทันที“นายมีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไม่ใช่สิคู่หมั้นต่างหาก” ผู้ชายคนนี้ไม่มียางอายจริงๆทำให้คนอยากจะตีเขาให้ตาย“ฉันก็แค่อยากจะนอนกับเธอคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่ะ” นวตาตอบเขาอย่างจริงจัง“จตุภูมิการแต่งงานคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่าทำตัวเป็นผู้ชายทุเรศ” จตุภูมิมองท่าทางของเธอที่กำลังโกรธเธอดูโกรธมากหรือที่เธอโกรธเพราะว่าเขาไม่เคารพชีวิตการแต่งงานกันนะ “นวตาแล้วเธอล่ะ?ทำไมถึงยังมาหาฉันถึงที่บ้านทั้งๆที่รู้ว่าฉันมีจุดประสงค์อื่น?” ......