ตอนที่53ฝนตกแล้ว

ต๭นที่53ฝนตกแล้ว “นวตาแล้วเธอล่ะ?ทำไมถึงยังมาหาฉันถึงที่บ้านทั้งๆที่รู้ว่าฉันมีจุดประสงค์อื่น?” นวตาปกปิดความจริง“เพื่อเงินไงเงินเยอะขนาดนั้นฉันก็ไม่อยากให้คนอื่นได้ไป” จตุภูมิยิ้มอย่างเยือกเย็น“เธอชนะ” เขาเคาะนิ้วที่เรียวยาวบนโต๊ะ“ไปหยิบไวน์มาขวดนึงสิ” “ไม่ดื่มไม่ได้เหรอ?”เธอไม่ได้ขี้เกียจแค่คิดว่าควรนั่งกินข้าวดีๆน่าจะดีกว่า จตุภูมิจ้องเธอเขม็งพร้อมพูดด้วยเสียงต่ำ“ถ้าไม่ดื่มซักหน่อยเดี๋ยวไปทำอะไรเธอเข้าแล้วจะไม่มีข้ออ้าง” นวตามองบนใส่เขาเธอรู้ว่าเขาจงใจจะกวนเธอ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปหยิบไวน์มาให้อาหารก็กินเสร็จแล้วตอนที่กำลังลุกขึ้นเขาก็นึกขึ้นมาได้เรื่องนึง“พรุ่งนี้เอาบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านของเธอมาให้ฉันแล้วก็รูปถ่ายขนาดหนึ่งนิ้วมาด้วย” “เอาไปทำอะไร?”นวตาถาม จตุภูมิตอบว่า“ก็ในเมื่อเธอมาที่นี่เพื่อเป็นแม่บ้านฉันก็ต้องทำสัญญาจ้างน่ะสิถ้าอยู่ดีๆข้าวของในบ้านฉันหายไปหมดแล้วแม่บ้านของฉันก็หายตัวไปด้วยล่ะ” “นี่ถึงฉันจะจนแต่ก็ไม่ทำผิดกฎหมายหรอกนะ” “ป้องกันไว้ก่อน” …… สภาพอากาศแปรปรวนตอนเย็นตอนที่นวตากำลังเตรียมตัวจะกลับบ้านฝนก็ตกลงมาถึงคนจะไม่อยู่แต่ฟ้าก็กำหนดให้อยู่ นวตายืนมองออกไปนอกหน้าต่างน้ำฝนกระเซ็นมาโดนหน้าต่างแสงไฟจากนอกหน้าต่างประกอบกับสายฝนดูสวยงามราวกับภาพวาด “บ้านนายมีร่มไหม?”นวตาถามจตุภูมิที่กำลังนั่งดูข่าวอยู่บนโซฟา จตุภูมิไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ“ไม่มี”ในใจได้แต่คิดว่าถึงมีก็ไม่ให้หรอก “แล้วบ้านนายมีเสื้อกันฝนไหม?”เธอถามอย่างไม่ย่อท้อ คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม“ไม่มี” นวตาไม่ได้พูดอะไรต่อทำไมเขาถึงไม่รู้ความหมายที่เธออยากจะสื่อเลยแต่ก็ได้แต่พูดว่า“งั้นฉันขอยืมเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยแพงหน่อยได้ไหม?” เธอก็ไม่อยากจะเปียกฝนไปขึ้นรถหรอกนะฝนในฤดูใบไม้ร่วงทำให้คนป่วยง่ายจะตายคนจนป่วยไม่ได้หรอกนะ นอกจากคำสองคำนี้เขาพูดคำอื่นไม่เป็นแล้วหรือยังไง“ไม่มี” นวตาอดทนที่จะไม่เข้าไปบีบคอเขาช่วยกันหน่อยสิน่าจะมีอะไรซักอย่างสิ แล้วเธอก็เข้าไปนั่งข้างๆเขาแล้วก็ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน“จตุภูมิ....” แต่ผลที่ได้ก็เหมือนได้ภาพย้อน“ไม่มี” นวตาพูดไม่ออกเธอยังไม่ทันถามเลยเธอมองหน้าที่ไร้สีหน้าของเขา“นายไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม?” ในที่สุดเขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างแล้วเขาหันหน้ามามองเธอด้วยสายตาราวกับจมอยู่ในทะลึกไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรทำให้คนอื่นเดาไม่ออกจริงๆว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นวตายิ้มให้เขาอย่างอ้อนวอนแต่สุดท้ายเขาก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิมพร้อมกับตอบว่า“ไม่ได้” นวตาเกือบจะยกมือขึ้นมาตบแล้วยังดีที่ยังทนไว้ได้ “ถ้าฉันไม่กลับไปแม่ฉันจะเป็นห่วงฝนตกหนักขนาดนี้ไม่มีอะไรกันฝนด้วยเสื้อผ้านายก็ไม่ให้ฉันยืมและยังไม่ไปส่งฉันอีกคงไม่อยากให้ฉันเปียกไปรพ.เหมือนลูกหมาตกน้ำหรอกใช่ไหมถึงแม้ว่านายจะไม่ชอบฉันแต่ว่าก็ไม่ควร.....” “อ๊ะ!”อะไรกันเนี่ยเธอตกใจหัวใจเต้นตึกๆๆไวมาก ทำไมโดนเขาผลักลงโซฟาล่ะ?ผู้ชายคนนี้เขาฝึกท่านี้มานานมากแล้ว เกิดขึ้นเร็วมากเธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะหลบเลี่ยง “นายจะทำอะไร?”นวตาถามเขาอย่างกระอักกระอ่วนไม่กล้าสบตากับเขาเลยสายตาของเขาสามารถฆ่าเธอให้ตายได้เลย สายตาของเขาลึกซึ้งในใจเกิดความเจ็บปวดที่ยากจะยับยั้งไว้ได้เธอรู้ว่าเขายังชอบเธออยู่แต่ก็ยังเลือกที่จะทำเหมือนไม่มีอะไร ......