ตอนที่57หึง

ต๭นที่57หึง จตุภูมิ“พลเมืองดีอย่างเธอฝ่าไฟแดงด้วยเหรอ?” “ต้องโทษใครกันล่ะทำให้ฉันตกใจ”กนต์รพี คนสองคนคุยกันไปมาทำให้นวตารู้สึกอิจฉานี่ต่างหากที่เป็นวิธีการแสดงความรักระหว่างคู่รักพูดได้ว่าเธอกับจตุภูมินั้น ไม่ใช่.. พวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันถ้าไม่ใช่เพราะคืนนั้นเมาแล้วเผลอนอนด้วยกันที่จริงแล้วระหว่างพวกเขานั้นยังคงเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น พวกเขาเข้าห้องนอนไปนวตาจึงค่อยๆย่องออกไปกลัวว่าถ้าตัวเองยังมองดูพวกเขาแสดงความรักกันต่อไปเธอคงจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าพวกเขาแน่ๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเธอปวดใจเพราะอะไรกันแน่? หลังจากได้ยินเสียงปิดประตูจตุภูมิที่อยู่ในห้องนอนก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นพร้อมกับกล่าวขอบคุณกนต์รพีที่อุตส่าห์มาช่วยเล่นละครให้“ขอบคุณนะ” กนต์รพีรู้สึกว่ามือของเธอว่างเปล่าหัวใจก็ว่างเปล่าเช่นกันแต่เธอก็ปรับสภาพให้กลายเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็วแล้วก็ยิ้มพลางเลิกคิ้วเชิงถามคำถาม“นวตา” ไม่เคยเห็นเธอมาก่อนแต่ว่าชื่อคุ้นมาก จตุภูมิตอบเธอด้วยสายตา กนต์รพีพยายามยิ้ม“เธอไปแล้วแล้วข้างนอกก็ฝนตกหนักมากนายจะไม่ไปส่งเธอหน่อยเหรอ?” จตุภูมิมองออกไปนอกหน้าต่างแสงไฟที่อบอุ่นยังไม่สามารถทำให้ฝนที่หนาวเย็นนี้อุ่นลงได้เลยพลางพูดเสียงทุ้ม“ไม่ต้อง” กนต์รพีไม่ได้พูดอะไรต่อเธอรู้ฐานะของตัวเองดีถ้าเขาไม่พูดเธอก็ไม่จำเป็นต้องถามยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่เธอยิ่งอยู่ข้างเขาได้นานเท่านั้น …… ฝนยังคงตกลงมาไม่หยุดหย่อนเธอยังยืนอยู่ตรงประตูและยิ้มอย่างโง่เขลาเธอกำลังหวังอะไรอยู่กันนะ?ไม่มีทางที่เขาจะตามมาแล้วเอาร่มให้เธอหรอก แต่ทำไมถึงได้รู้สึกหดหู่ขนาดนี้กันนะ?ผ่านมาสามปีแล้วเธอตากฝนมานับครั้งไม่ถ้วนตอนที่เขาไม่อยู่เธอก็ไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนี้นี่ ตอนที่เธอกำลังจะเดินลุยฝนก็มีร่มยื่นมาจากด้านหลังของเธอตอนนั้นนวตาเห็นภาพลวงตาเธอคิดว่าถ้าหันหลังไปก็จะเจอจตุภูมิเหมือนว่าเขากำลังทำท่าทีเมินเฉยต่อเธอ เธอหันหลังกลับไปคนตรงหน้าส่งยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแต่นั่นไม่ใช่จตุภูมิ “ทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?”เธอแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ธนพลคลี่ยิ้มออก“สีหน้าที่ผิดหวังของเธอคงจะหวังอยู่ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้จะไม่ใช่ฉันสินะ” ขนาดเขายังมองออกเลย“นายอย่าทิ้งฉันไว้ตรงนี้คนเดียวนะฉันไม่ชอบตากฝน” …… ในระหว่างทางที่กำลังไปส่งนวตากลับทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยๆการที่ได้นั่งอยู่กับเพื่อนทำให้เธอสบายใจขึ้น “ภูมิเขาบอกว่าเขาไม่ค่อยสบายเขาโอเคไหม”ธนพลพูดระหว่างขับรถฝนตกเลยต้องขับรถช้าๆ นวตารู้สึกตำหนิอยู่ภายในใจก็แค่ไม่สบายนิดหน่อยต้องประกาศให้ทุกคนรู้เลยรึไง “ตอนนี้เขาสบายดีมาก”ย้อนคิดไปถึงท่าทีสวีทหวานของเขากับคู่หมั้นคิดว่าตอนนี้คงจะกำลัง......ช่างมันเถอะคิดเยอะแล้วกลัวว่าตัวเองจะลงไปเดินกลางสายฝนจนได้ ได้ยินน้ำเสียงของนวตาก็รู้เลยว่าสองคนน่าจะทะเลาะกันไม่งั้นจตุภูมิคงไม่ให้เขามารับเธอหรอกแล้วยังบอกอีกว่าถ้านวตาถามว่ามาทำอะไรที่นี่ให้บอกว่าเขาโทรมาบอกว่าไม่สบาย “ฝนตกหนักขนาดนี้เธอควรจะอยู่ต่ออีกหน่อยค่อยกลับสิถ้าเกิดว่าฉันไม่มาเธอคิดจะเดินตากฝนกลับบ้านรึไง” นวตายังคงเสียใจกับเรื่องเมื่อกี้นี้พร้อมกับพูดออกมาอย่างไม่คิดว่า“ฉันไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนั้นเพื่อทำร้ายตัวเองหรอกนะนายน่ะโชคดีที่ไม่ได้ขึ้นไปก็เลยไม่ได้เห็นเขากับคู่หมั้นตัวติดกันยังกับกาวราวกับว่าชีวิตที่มีความรักมันยอดเยี่ยมที่สุดมีแฟนนี่มันดีที่สุดยังไม่ทันแต่งงานกันด้วยซ้ำอะไรจะออกอาการขนาดนั้น.....” ......