บทที่ 142 ถูกเวลาพอดี（2）

บ๗ที่ 142 ถูกเวลาพอดี（2） บางคนมาเตือนจตุภูมิว่าเวลาใกล้จะถึงแล้ว พวกเขาก็ต้องแยกจากกันอีกครั้ง นวตาเม้มปากเล็ก ๆ ไม่อยากไป จะไม่กังวลได้อย่างไร "คุณกินเยอะๆนอนหลับให้สบายและฉันจะรอคุณ" อย่างไรก็ตามมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูดกับเขา แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในใจยังกังวลจึงพูดออกมา