ตอนที่647ไปชอบเด็กผู้หญิงเข้าแล้ว

ตอนที่647ไปชอบเด็กผู้หญิงเข้าแล้ว ถ้าบอกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้สามารถที่จะปลุกความต้องการของตัวเองได้อย่างง่ายก็หมายความว่าหน้าตาดราณียนั่นยังใช้ได้แถมหุ่นก็โอเคหรือเป็นแนวที่ตัวเองชอบ แต่ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้สามารถที่จะทำให้เขากลั้นความต้องการตัวเองไว้ไม่ทำอะไรเพราะว่าเธอร้องไห้เท่านั้นเองนั้นก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกทรมานมากพอมาถึงครึ่งทางแต่อยู่ดีๆก็หยุดการกระทำเป็นผู้ชายก็ต้องทนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้เขาไม่แคร์ความรู้สึกของเธอแล้วทำต่อเขาก็ทำไม่ลง ทุกอย่างเงียบไปสักแป๊บเขาลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า“เชี่ย!” ดราณีมองไปทางแผ่นหลังของผู้ชายรีบดึงผ้าห่มข้างๆมาห่มตัวเองเพื่อปกปิดผิวกายที่เปลือยอยู่ ในวินาทีที่ผ้าห่มอยู่บนร่างกายเธอถึงจะรับรู้ถึงความปลอดภัยได้ ในตอนที่ดราณีคิดว่าเขาจะทำอะไรกับตัวเองแต่เขากลับไม่ได้พูดอะไรแล้วลุกขึ้นจากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เสียง‘ปั้ง’ดังขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงน้ำไหลส่งผ่านออกมาทางประตูเขากำลังอาบน้ำ ดราณีโล่งใจทันทีรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าตรงหน้าอีกครั้งเธอมองไปทางนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้วด้านนอกมืดครึ้มไปหมดเหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้ ทำเรื่องอะไรไปก็ไม่รู้ สมองเบลอจนทำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขายังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่วันนี้เธอหนีไม่รอดแน่ พอนึกถึงพวกนี้ดราณีก็รู้สึกกลัว อารมณ์ชั่ววูบเป็นปีศาจคำนี้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อยเพื่อที่จะให้เขานั้นไม่อยู่ดีเป็นสุขเธอกลับจะเอาตัวเองไปเกี่ยวข้องด้วยถ้าพวกเขามีอะไรกันขึ้นมาจริงๆแต่ชนัยยังไม่ยอมปล่อยเธอแล้วจะทำยังไง งั้นก็หมายความว่าเธอทั้งเสียเปรียบและเสียโอกาสหน่ะสิ ตอนนี้ดราณีได้สติกลับมาก็คิดทุกอย่างกระจ่างแล้วแต่ทำไมเมื่อกี้กลับไม่รู้อะไรเลย แต่ก็ดีที่เขาไม่ได้ทำถึงขั้นสุดท้าย แต่พอคิดอีกด้านหนึ่งดราณีเองก็รู้สึกแปลกประหลาดทำไมเขาแสดงให้เห็นถึงความทรมานแบบนั้นแต่ก็ยังควบคุมตัวเองไม่ให้ทำอะไรต่อล่ะ? หรือเป็นเพราะตัวเองนั้นไม่มีความดึงดูด? อาจจะเป็นอย่างนั้นนอกจากคำตอบนี้เธอคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้ว —— อีกด้านหนึ่งตั้งแต่ที่ชนัยเข้ามาในห้องอาบน้ำก็เปิดฝักบัวไว้ส่วนตัวเองนั้นจับโทรศัพท์แล้วเข้าไปยืนอยู่ข้างในสุดของห้อง เขาเปิดไปที่รายชื่อติดต่อจากนั้นก็หาเบอร์ของปรัณแล้วโทรไปมีเสียงตู้ดๆดังขึ้น2ครั้งจากนั้นก็มีคนรับสาย “ฮัลโหล?”ปรัณที่มีโอกาสน้อยที่จะได้กลับไปนอนที่บ้านกำลังสะลึมสะลืออยู่“เกิดอะไรขึ้น?” “ฉันฉันเองชนัย!” เพราะถูกรบกวนเวลานอนปรันจึงรู้สึกโมโหเล็กน้อย“ฉันรู้ว่าเป็นนายฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น” “พี่ปรัณฉันมีอะไรจะถาม......”ชนัยพูดไปด้วยหางตามองไปทางประตูแล้วพูดเสียงเบาๆว่า“ก็คือถ้าพี่มีความรู้สึกต่อผู้หญิงคนหนึ่งมากๆแต่สุดท้ายกลับไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร?” “..........”ปรันเงียบไปสักแป๊บนึงจากนั้นกัดฟันแล้วพูดต่อว่า“ที่นายมารบกวนฉันกลางดึกก็เพราะเรื่องแค่นี้?” “จะเป็นเรื่องแค่นี้ได้ไงตอนนี้สำหรับฉันเป็นเรื่องที่สำคัญมากโอเคไหม!” ปรัณถอนหายใจหลับตาแล้วอธิบายกับเขา“มี2กรณีที่เป็นไปได้หนึ่งคือเพราะสภาพแวดล้อมไม่อำนวย2คือนายไร้น้ำยา” “.............” ไร้น้ำยา? เป็นไปไม่ได้เขาเชื่อมั่นกับความแข็งแรงของตัวเองมาก เพราะสภาพแวดล้อมไม่อำนวย? หรือเป็นเพราะดราณีร้องไห้เขาก็เลยทำต่อไม่ได้? “เธอร้องไห้แต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่ใจอ่อนขนาดนั้นนี่?”ชนัยคิดยังไงก็ไม่ได้คำตอบสิ่งที่เขาเครียดไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยแต่แบบนี้ไม่เหมือนตัวเขาเลย ปรัณที่อยู่ในฐานะผู้ชมรู้ความคิดของน้องตัวเองตั้งนานแล้วก็เลยพูดไปว่า“ผู้หญิงที่นายหมายถึงคือเด็กผู้หญิงที่นายพาไปในวันแต่งงานของเตชิตใช่ไหม?” ชนัยรู้สึกตกใจ“พี่รู้ได้ยังไง?” “โง่หลายปีที่ผ่านมานอกจากคนๆนี้นายยังเคยพาใครมาพบเจอพวกเราอีกละ?” ชนัยคิดไปคิดมาเป็นอย่างนั้นจริงๆแต่ว่า......... “วันนั้นที่ฉันให้เธอไปก็ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้นก็แค่รู้สึกมีความสุขก็เลยพาเธอไปเท่านั้นเองพวกพี่คิดมากเกินไป” “ฮ่าๆๆ”ปรัณหัวเราะเขาไม่เคยคาดหวังกับเพื่อนฝูงของตัวเองที่จะฉลาดเกี่ยวกับเรื่องความรักเลย“มันก็เป็นเพราะว่าในใจของนายคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็โอเคไม่อย่างนั้นนายจะยอมพามาให้พวกเราพบเจอหรอ?นายลองคิดดูผู้หญิงที่อยู่ที่ทำงานของนายมีใครคนไหนที่นายอมพาออกมาบ้าง?” เขาไม่พูดยังดีหน่อยแต่พอพูดแบบนี้ชนัยก็รู้สึกว่ามันก็จริง ใช่สิเขาก็ไม่ใช่คนที่ง่ายดายอะไรขนาดนั้นไม่ใช่ใครๆก็สามารถที่จะให้เขาพามาให้เพื่อนรอบตัวเห็นได้ ชนัยยิ่งไม่เข้าใจตัวเองไปใหญ่เลยถามปรัณไปอย่างหงุดหงิดว่า“แล้วพี่คิดว่าตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่?” “อะไรเป็นยังไง?”ปรัณส่ายหัวไม่สนว่าเขานั้นจะมองเห็นหรือไม่“ตอนนี้นายหลงชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นไปแล้วแถมยังไม่ยอมรับอีก!” “จะเป็นไปได้ไง!?”ชนัยไม่คิดแล้วปฏิเสธไปทันทีเสียงก็ดังขึ้นจากนั้นก็รีบทำให้เสียงเบาลง“ฉันจะชอบคนแบบนั้นที่จะเอาอะไรก็ไม่มีได้ไง?” “อะไรคือจะเอาอะไรก็ไม่มีฉันดูเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หน้าตาดีนะไม่คู่ควรกับผู้ชายแก่ๆแบบนายหรือไง?” “ฉันแก่ตรงไหนนี่มันอายุกำลังพอดีไหม!”ชนัยไม่ยอมแพ้พยายามแก้ตัวแทนตัวเองพูดจบเขาก็รีบกลับมาสู่ประเด็นสำคัญ“อีกอย่างว่าไปแล้วฉันจะไปชอบเธอลงได้ไง?ไม่มีทางเป็นไปได้!” “เป็นไปไม่ได้นายพาเขากลับมาบ้านกลางดึกแล้วไม่ทำอะไร?ไหนบอกว่านายมีความรู้สึกที่ไม่ได้นอนกับเธอเพราะเธอคนนั้นร้องไห้นั่นเป็นเพราะว่าใจอ่อนและแคร์เธอไง”ปรัณพูดจี้เข้าไปในใจของเขาเพื่อที่จะไม่ให้เขามีทางหลีกหนี“ถ้านายไม่แคร์จริงๆแล้วจะพากลับบ้านทำไมถึงแม้เธอจะร้องไห้ก็ไม่ได้รบกวนนายให้ทำต่อไม่ได้นิ” ชนัยกำลังจะโต้กลับแต่เหมือนมีอะไรมาค้ำอยู่ที่ลำคอทำยังไงก็ส่งเสียงออกไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นทำไมได้ยินการกล่าวหาแบบนี้เขากลับไม่มีอะไรจะพูดต่อ? ปรัณพูดต่อ“พอแล้วนายก็รอความจริงมาตบหน้านายเลยละกันไม่ว่ายังไงฉันก็เตือนนายแล้วถ้านายชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นก็จีบดีๆอย่าใช้วิธีเดิมๆวิธีนั้นของนายไม่มีผลกับคนนี้หรอกถึงเวลาอย่าหลอกให้เธอตกใจจนหนีไปหล่ะดูเรื่องของเตชิตไว้เป็นตัวอย่างเข้าใจไหม?” “..........”ชนัยรู้ว่าที่เขาพูดแบบนี้เพื่อหวังดีกับตัวเองแต่ได้ยินแล้วก็รู้สึกว่ามันยังไงๆหูก็ไม่รู้“ฉันจะบอกพี่เตชิตว่าพี่นินทาเขา” ปรัณฟังใครบางคนที่กำลังพูดคำพูดเหมือนเด็กๆอยู่จากนั้นก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น“งั้นฉันก็จะบอกให้ทุกคนรู้ว่าคืนนี้นกเขานายไม่ขัน” ชนัย“ใครนกเขาไม่ขัน?!พี่ปรัณทำไมตอนนี้พี่กลายเป็นคนแบบนี้?” “ฉันไม่ได้หลับมาทั้งเดือนวันนี้ได้กลับบ้านหลับอย่างสบายทั้งทีแต่ก็โดนโทรศัพท์นายปลุกจนตื่นนายคิดว่าฉันจะกลายเป็นแบบไหนล่ะ?”พูดจบปรัณก็พูดต่อว่า“วางสายแล้ว!” มองไปทางจอโทรศัพท์ที่แสดงการสิ้นสุดสนทนาชนัยเอาโทรศัพท์ไปวางที่โต๊ะแป้งมือไว้2ข้างมองไปทางกำแพงที่เต็มไปด้วยลวดลายเขารู้สึกไม่โอเคเลย คำพูดของปรัณวนเวียนอยู่ข้างหูเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่ว่าผ่านก็จะทำให้เขายิ่งโมโหกว่าเดิม หรือว่า...........เขาจะชอบดราณีเข้าแล้ว?