ตอนที่648อยู่กับฉันไหม

ตอนที่648อยู่กับฉันไหม ไม่มีทาง! ชนัยเก็บมือของตัวเองแล้วไปจับที่หัว“ฉันจะไปชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นเพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อนหรือเป็นเพราะอะไรหรือฉันบ้าไปแล้ว?!” ในห้องอาบน้ำที่กว้างใหญ่ชนัยเดี๋ยวก็นั่งเดี๋ยวก็ยืนเดี๋ยวนั่งข้างๆอ่างเดี๋ยวตัวตรงเดี๋ยวตัวงอถ้ามีคนมาเห็นต้องคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นบ้าแล้วแน่ๆเลย คนที่ชื่อดราณีเพิ่งเข้ามาในชีวิตของเขาเพียงเวลาสั้นๆแต่กลับทำให้เขารู้สึกปวดหัวถึงขั้นนี้เลยหรอ? ชนัยถามตัวเองไม่หยุดจนสุดท้ายก็หาคำตอบไม่ได้ สุดท้ายเขาสรุป2กรณีที่ตัวเองไม่อยากจะยอมรับมากๆ ข้อที่1เขามีสิ่งที่พิเศษสำหรับดราณีจริงๆไม่ว่าจะเป็นอะไรเขาก็แบ่งออกมาจากความเป็นจริง ข้อที่2ในตอนที่เผชิญกับดราณีอารมณ์ร้อนแรงของเขาจะมาไวกว่าความโมโหเขามีวิธีที่จะทรมานเธอแต่กลับใช้วิธีที่ทำให้เธออยู่ข้างๆตัวเองเขาจำเป็นต้องยอมรับ พอเข้าใจ2ประเด็นนี้ชนัยก็หายใจเข้าลึกๆและหายใจออกเริ่มไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับความรู้สึกของตัวเองยังไง อย่าว่าแต่เขาเลยพนักงานทั้งหมดของซีไมเนอร์รู้ว่าเขาคิดยังไงกับดราณีแม้กระทั่งเขาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีอะไรพิเศษกับเธอแต่พอตอนนี้ปรัณพูดตรงขนาดนั้นเขารู้สึก........กลัวมากเลย! ต้องโทษพี่ปรัณคนเดียวรู้แล้วยังจะพูดออกมาอีก! ปรัณที่กำลังเตรียมตัวจะนอนหลังจากวางสายก็ได้จามดังๆ กว่าชนัยจะสงบอารมณ์ของตัวเองแล้วออกจากห้องอาบน้ำได้ก็ผ่านไป1ชั่วโมงแล้ว เขาเพิ่งเดินออกจากห้องอาบน้ำก็เห็นเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเตียงที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อยแล้วยังมีผ้าห่มห่มไว้นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเป็นระเบียบดูใกล้ๆเหมือนตุ๊กตาของรัสเซียที่นั่งนิ่งๆ เชี่ย เขากลับมีความรู้สึกต่อตุ๊กตาที่น่ารักหรอไม่ได้เขาต้องหยุดและลบล้างความรู้สึกนั้นก่อนที่มันจะล่วงเลยไปกว่านี้ ชนัยเดินเข้าไปแล้วตั้งใจทำหน้านิ่งๆสายตาเต็มไปด้วยความอดทน“จะนั่งอยู่ทำไมบอกว่าให้เธอไปห้องนอนสำหรับแขกไม่ใช่หรอ?” ดราณีมองไปทางผู้ชายที่ไปแล้วกลับมาใหม่หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ1ชั่วโมงจะโมโหง่ายกว่าเดิมอีกเธออธิบายเสียงเบาๆว่า“ฉันอยากจะรอนายออกมาบอกกับนายแล้วค่อยไปกลัวว่านายจะคิดมาก.......” ถึงเวลานั้นเขาอาจจะคิดว่าเธอจะหนีอีกแล้วจะเกิดหายนะครั้งใหญ่ขึ้น ไม่คาดคิดว่าคำพูดนี้เข้าไปในหูของชนัยก็เปลี่ยนเป็นอีกความหมายนึงเขาเหมือนแมวที่โดนเหยียบหางกระโดดขึ้นทันทีตอนนี้เหลือแค่เขาไม่ได้กระโดจริง“ฉันคิดมาก?ฉันมีอะไรที่ต้องคิดมากเธออยากจะไปที่ไหนก็ไปใครจะสนใจเธอ!” คำพูดที่พูดออกมากะทันหันแบบนี้ทำให้ดราณีรู้สึกงง เมื่อกี้เขายังไม่ให้ตัวเองไปไหนเลยแต่ทำไมตอนนี้กลับบอกว่าอยากไปไหนก็ไปได้?ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขาเกิดความบ้าคลั่งขึ้นมาในยามดึกเธอคงไม่โดนทรมานหลายครั้งหรอก....... ชนัยเห็นเธอทำหน้าเหมือนมีคำพูดอะไรไว้ในใจก็รู้สึกโมโหแล้วขึ้นไปบนเตียงเขารู้สึกโมโหมาก“ออกไปออกไป!” ดราณีอยากจะไปจากที่นี่จะบ้าตายอยู่แล้วรีบลุกจากเตียงไปใส่รองเท้ากำลังจะออกจากประตูเหมือนคิดอะไรได้แล้วกลับมาอีกครั้ง เธอยืนอยู่ที่หัวเตียงดูผู้ชายที่กำลังนอนหงายอยู่เธอยืนไปสักแป๊บนึงสุดท้ายก็พูดออกมาว่า“ขอบคุณสำหรับเรื่องที่ไปช่วยฉันออกมาจากห้องนั้น” ชนัยคิดว่าเธอจะหนีไปแล้วไม่หันกลับมาอีกแต่ไม่คิดว่าเธอจะกลับมาพูดคำพวกนี้ทำให้เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง มือของดราณีประสานอยู่ตรงหน้าเธอรู้สึกว่าไม่ว่ายังไงตัวเองก็ควรจะขอบคุณเขา“ถึงแม้คืนนี้จะเกิดเรื่องที่ไม่ค่อยดีนักแต่เรื่องที่นายช่วยฉันฉันขอบคุณมากนะ” เสียงของเด็กผู้หญิงนุ่มนวลมากชนัยหันมาดูเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆตัวเองนัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดระแวงถ้าเป็นคนอื่นเมื่อเห็นสาวสวยที่เป็นสภาพแบบนี้ก็คงจะหมดอารมณ์ไปทันที แต่ชนัยยิ่งดูก็ยิ่งไม่ได้หมดอารมณ์แถมยังรู้สึกสบายตามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เธอไม่รู้หรอว่าตอนกลางคืนทำท่าเหมือนกระต่ายน้อยที่มาขอบคุณกับคนที่เพิ่งรังแกตัวเองไปมันอันตรายมาก ชนัยขึ้นจากเตียงกะทันหันจนเสื้อของเธอเปิดกว้างทำให้เห็นหน้าอกของเธอที่เป็นสีแทนได้อย่างชัดเจน ดราณีทำตัวไม่ถูกก็เลยมองไปทางอื่น“ฉันพูดจบแล้วงั้นฉันกลับห้องก่อน.......” “ดราณี”เธอยังพูดไม่จบชนัยก็พูดแทรกขึ้นแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าของเธอเหมือนกำแพงที่กั้นไว้ทำให้เธอดูเล็กลงทันที ดราณีกลืนน้ำลายมือที่ประสานอยู่ตรงหน้าก็เริ่มประสานแน่นกว่าเดิมเธอเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา“มีมีอะไรหรอ?” “เคยมีแฟนไหม?” ทีแรกดราณีคิดว่าเขาจะถามอะไรสักอย่างแต่ไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามแบบนี้ เธออึ้งไปทันทีและตอบไปตามสัญชาตญาณว่า“ไม่เคย” อย่าว่าแต่มีแฟนเลยสมัยเรียนรู้จักแค่ตั้งใจเรียนหนังสือแม้กระทั่งผู้ชายที่แอบชอบก็ไม่มีมีอยู่ครั้งหนึ่งคนในห้องบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งชอบเธอเคยสารภาพตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับนึกว่าโดนเธอปฏิเสธแล้วแต่ที่จริงแล้วนั่นก็เพราะเธอไม่รับรู้อะไรใดๆทั้งสิ้นเลย เธอคือคนที่รู้เรื่องใหญ่ๆอย่างชัดเจนแต่กับสิ่งเล็กๆน้อยๆกลับมีความรู้สึกที่ช้านิดนึงอาจจะเป็นเพราะชีวิตที่เร่งรีบทำให้เธอไม่ค่อยสังเกตจุดเล็กๆน้อยๆของชีวิต “ไม่มี”ชนัยพยักหน้าแล้วยิ้มที่มุมปาก“ดีมากฉันยังไม่เคยมีแฟนที่เป็นแบบนี้เราอยู่ด้วยกันเถอะ” What!? เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ? ดราณีทำตาโตค้างแล้วมองไปทางเขาเธอรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที ถ้าคำพูดนี้ของเขาที่เธอไม่ได้เข้าใจผิดก็คือหมายความว่าเขานั้นจะคบหากับเธอใช่ไหม? แต่ก่อนหน้านี้เขาทรมานเธอตลอดเลยนะแถมคืนนี้ก็ยังรังแกเธออีกทำไม........ ดราณีไม่เข้าใจไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อยเธอไม่มีความเขินอายหรือความดีใจที่ถูกสารภาพรักเลยแต่กลับรู้สึกกลัว“นายนายชอบฉันหรอ?” หลังจากที่ชนัยได้ยินคำพวกนี้เหมือนมีผึ้งมาต่อยที่หูของเขาเขาเหมือนอยากจะปิดบังอะไรสักอย่างก็เลยรีบตอบโต้ไปว่า“ก็แค่คบหากันถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร” โลกของคนวัยกลางก็คือถ้ามองหน้าติดกันก็อยู่ด้วยกันมองไม่ติดก็แยกกันไม่มีใครที่ออกห่างจากใครได้และไม่มีคำว่าชอบและไม่ชอบเดินตามหัวใจก็พอแล้ว แต่ว่ามุมมองในการมองความรักแบบนี้อย่าว่าแต่ดราณีเลยผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งก็รับไม่ได้ สิ่งที่เด็กผู้หญิงต้องการคือคำมั่นสัญญาแบบที่เธอสามารถดีกับฉันและสามารถให้ฉันมองเห็นอนาคตของเราได้ว่าเรานั้นมีความสุขมากแค่ไหน ดราณีก็เลยปฏิเสธทันที“ฉันอยู่กับนายไม่ได้” ไม่ใช่เป็นเพราะไม่อยากรู้ว่าเพราะอะไรแต่เป็นเพราะไม่ได้ คำตอบแบบนี้ทำให้ชนัยรู้สึกปวดหัวมาก“เพราะอะไร?” แล้ววินาทีต่อไปดราณีก็ให้คำตอบที่ทำให้เขารับไม่ได้ “เพราะฉันไม่ชอบนาย”