ตอนที่649ฉันจะจีบเธอ

ตอนที่649ฉันจะจีบเธอ วิธีที่ตรงๆและง่ายๆปฏิเสธการสารภาพรักของเขา เกิดมา30ปีนี่เป็นครั้งแรกที่ชนัยได้เผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้ทำให้เขาอึ้งไปเลย ตอนนี้เขาควรจะพูดอะไร? หรือควรจะทำอะไร? เขาควรจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือว่าบอกเธอไปตรงๆว่าไม่มีทาง? ชนัยงงไปหมดแล้ว ความคิดและความรู้สึกทั้งหมดปนอยู่ด้วยกันสุดท้ายก็กลายเป็นความโมโห “เฮ้อเธอมันยังคงเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้ดี!”เขากัดฟันแล้วพูดหน้าก็แดงไปหมด ดราณีตาตกมองไปที่พื้นน้ำเสียงของเธอฟังแล้วรู้สึกน่าสงสาร“ฉันไม่อยากให้นายเข้าใจผิดและไม่อยากรับผิดชอบกับคำตอบใดๆแต่ฉันไม่ชอบนายจริงๆ” พูดจบกลัวว่าเขาจะโกรธก็รีบต่อเติมอีกว่า“นายก็ไม่ต้องรู้สึกอายไม่มีอะไรหรอกฉันรู้ว่านายไม่ได้ชอบฉันมากขนาดนั้นแค่ชอบชั่วคราวเท่านั้นเอง” “” คำพูดของชนัยที่กำลังจะพูดออกมาก็หยุดพูดลงไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ คำพวกนี้เขาควรจะเป็นคนที่พูดไม่ใช่หรอและนี่เป็นบทพูดของเขาไม่ใช่หรอ? เขาเห็นจุดแตกต่างของดราณีอีกมุมหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้เป็นด้านที่แปลกประหลาดและเจ๋งมากๆ ชนัยรู้สึกโมโหก็เลยไปกระชากที่มือของเธอ“เธอจะรู้ได้ไงว่าฉันชอบชั่วคราว?” ดราณีกระพริบตามือก็โดนเขาจับจนรู้สึกเจ็บนิดนึง“นายประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานขนาดนั้นต้องมีผู้หญิงมากมายที่ชอบนายฉันไม่มีอะไรทั้งนั้นนายจะชอบฉันได้ยังไง” พอได้ยินแบบนี้เขาก็ยักคิ้วมีครั้งนี้แหละที่คำพูดของเธอฟังเข้าหู เขาเหลือบไปเห็นข้อมือของผู้หญิงที่เริ่มแดงก็เลยปล่อยมือแล้วพูดอย่างได้ใจว่า“ที่แท้เธอยังรู้ตัวอยู่หรอเนี่ย?ฉันคิดว่าเธอไม่รู้สักอีก!” “........”ดราณีไม่เข้าใจว่าเธอจะรู้หรือไม่รู้มันเกี่ยวอะไรด้วยตอนนี้เธอกำลังปฏิเสธเขาแล้วผู้ชายคนนี้เหมือนจะวางจุดสำคัญผิดแล้วนะ แล้วในวินาทีนี้จากเดิมชนัยที่ไม่มีความคิดอะไรก็เริ่มมีความคิดอันกล้าหาญขึ้นมาทันที ไหนๆเธอก็ไม่ยอมตกลงและเขาเองก็รู้สึกไม่สบายใจไม่อย่างนั้น....... “ฉันจีบเธอดีกว่า” คำเหล่านี้ทำให้ดราณีตกใจจนเกือบเข่าอ่อน เขาพูดว่าอะไรนะ?! จีบเธอ? ดราณีทำตาโตค้างแล้วจ้องมองไปทางชนัยหัวใจที่เต้นอยู่ปกติกลับเต้นเร็วกว่าเดิมเมื่อกี้หลายเท่า“นายนายจีบฉัน?” “ใช่น่ะสิ”ชนัยทำหน้าตาชิวๆ“แปลกตรงไหนหรอ?” “ไม่เอา”ดราณีได้สติกลับไม่คิดอะไรแล้วปฏิเสธไปทันที“ฉันไม่ต้องการให้นายจีบฉัน” พูดเป็นเล่นน่ะเขาไม่ใช่คนธรรมดานี่คือชนัยนะเขาคงไม่อยากจะจีบตัวเองหรอกแค่นึกถึงวิธีใหม่ๆที่จะมาทรมานเธอแน่ๆเลย! “คุณชนัยฉันมันก็แค่นักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งถ้าคุณจะมาจีบฉันคงรับไม่ได้ฉันแค่อยากจะอยู่ชีวิตธรรมดาแล้วเรียนจบหางานที่เลี้ยงตัวเองได้ฉันไม่อยากมีแฟนและฉันก็ไม่อยาก......” “พอแล้วพอแล้ว!”ชนัยไม่ฟังเธอพูดจบก็พูดแทรก“ฉันจะจีบเธอนะไม่ได้จะทำร้ายเธอเธออยากเรียนต่อก็เรียนสิฉันไม่ได้ห้าม” “แต่ว่า” “ไม่ต้องพูดแล้วเรื่องนี้ฉันแค่มาบอกเธอเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกพอแล้วกลับไปนอนเถอะ”ระหว่างพูดชนัยก็ดันตัวเธอออกจากห้อง ดราณีโดนดันออกมาจากห้องอย่างไม่มีทางเลือกจากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูดัง‘ปั้ง’จากด้านหลังเธอยกมือไปจับที่หูของตัวเองรู้สึกว่าแก้วหูจะแตกอยู่แล้ว เกิดมา20กว่าปีไม่เคยเห็นผู้ชายที่อารมณ์แปรปรวนขนาดนี้ วินาทีที่แล้วทำท่าเหมือนจะฆ่าเธอให้ตายคาบ้านแต่วินาทีต่อไปกลับบอกว่าจะจีบเธอ ดราณีรู้สึกสับสนมากเธอไม่เข้าใจเลยว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่แล้วก็โทษเธอไม่ได้ด้วยที่เธอจะคิดไปทางที่แย่ที่สุด ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงผลสรุปก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเธอกับชนัยเป็นคนละชั้นกันถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นชาตินี้ระหว่างพวกเขาก็จะไม่มีอะไรกันเลย ดราณีเดินไปทางประตูที่อยู่ท้ายสุดเปิดประตูเปิดไฟเข้าห้องแล้วปิดประตู หัวใจสงบนิ่งแล้ว เธอจำเป็นต้องมีสติ ชนัยน่ากลัวเกินไปแล้วเธอจะต้องออกห่างให้ไกลที่สุด —— อีกด้านหนึ่งหลังจากที่จบงานแต่งเสร็จเวลาส่วนใหญ่ของณัชชาและเตชิตก็อยู่กับโรงพยาบาลและทำงาน ไม่มีใครนึกถึงว่าอาการป่วยจะหนักขนาดนี้จะบอกว่าคนที่เห็นทุกอย่างและยอมรับทุกอย่างได้ดีที่สุดก็คือตัวของคุณท่านเอง เขารับทุกการเปลี่ยนแปลงของร่างกายได้อย่างชัดเจนหมอและคนในบ้านก็ปกปิดไม่ได้ถ้ายิ่งเป็นแบบนี้ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในตอนที่ยังมีสติอยู่แต่กลับโดนโรคหลายๆโรคทำร้ายมันทรมานมากกว่า และคุณท่านเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ถึงแม้เตชิตจะไม่ได้พูดอะไรทุกวันที่ไปห้องผู้ป่วยก็ไม่มีท่าทีแปลกๆแต่นัชชารู้ว่าในใจของเขานั้นรู้สึกลำบากมาก ในวันหยุดเธอก็ยังเห็นผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ห้องสมุดจนดึกดื่นในใจของเธอก็เหมือนมีมีดมากรีด “แม่ครับช่วงนี้พ่ออารมณ์ไม่ค่อยดีใช่ไหมครับ?” แม้กระทั่งเด็กยังดูออกว่าเขาผิดปกติตาใสๆคู่นั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย “ช่วงนี้พ่อแค่รู้สึกเหนื่อยไม่มีอะไรหรอกธีมนต์ไม่ต้องคิดมากนะครับ”เธอได้แต่ใช้คำพูดพวกนี้มาปลอบใจเด็ก เรื่องของคุณท่านเธอไม่ได้พูดกับธีมนต์ขนาดผู้ใหญ่ยังรับไม่ได้เด็กก็คงไม่เหลือ ในค่ำคืนนี้ทั้งสองนอนไปพร้อมกันในยามดึกนัชชารู้สึกอยากอาเจียนก็เลยตื่นมานั่งตัวตรงที่เตียงถึงจะเห็นว่าผู้ชายที่ควรจะอยู่ข้างตัวเองไม่เห็นแล้ว เธอยื่นมือไปเปิดไฟบนหัวเตียงมองไปที่นาฬิกาตีสองแล้วเขาไม่ได้นอนอยู่ แล้วไปไหน? นัชชาขมวดคิ้วแน่นใส่เสื้อกันหนาวออกจากห้องแล้วขึ้นไปที่ชั้น3เป็นอย่างที่คิดมีแสงสว่างออกมาจากห้องสมุดเขาอยู่ในนั้น นัชชาเดินเบาๆไปทางประตูมือเล็กเปิดประตูออกนิดนึงแล้วมองเข้าไปเห็นผู้ชายใส่เสื้อสีเทาอ่อนนั่งอยู่ที่โซฟาไหล่ทั้งสองข้างตกหัวก็ก้มอ่านหนังสือเขาเปิดแค่ไฟที่ติดข้างกำแพงในห้องมีแต่ไฟสี่มุมดูแล้วรู้สึกมืดนิดนึง นัชชากำลังจะพูดก็เหลือบไปมองเห็นบุหรี่ที่วางอยู่ตรงหน้าเขาเธอก็เลยหยุดความคิดที่จะพูดทันทีเหมือนมีมือมาปิดปากเธอไว้ เธอหันหลังกลับแล้วไปพิงกำแพงข้างๆประตูแม้กระทั่งลมหายใจก็เบามาก ไม่ใช่ไม่อยากเข้าไปแต่เป็นเพราะในค่ำคืนที่มืดมนแบบนี้หน้าตาของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้ในความมืดมนดูแล้วทั้งอ่อนแอและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน เธอไม่รู้ว่าจะไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสภาพหน้าตาแบบไหนเพื่อที่จะให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมเขานั้นทุกข์มามากพอแล้ว จะทำเป็นไม่รู้ละกันพรุ่งนี้ตื่นมาก็ค่อยไปกอดผู้ชายคนนี้