ตอนที่650ชีวิตกำลังไหลผ่าน

ตอนที่650ชีวิตกำลังไหลผ่าน นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองใช้การตัดสินใจยิ่งใหญ่แค่ไหนถึงจะทำเป็นไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ขนาดนั้นแต่ตอนนี้ไม่มีความอยากนอนเลยแม้แต่น้อย ตัวเธอนอนอยู่บนเตียงแต่จิตใจลอยไปที่ห้องทำงานแล้วเมื่อนึกถึงสภาพของเขาที่กำลังร้องไห้หัวใจของเธอเหมือนถูกน้ำมันร้อนลวกใส่ เธอสงสารเขาแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยมองดูคนรอบข้างของตัวเองเริ่มเดินไปสู่ความตายเป็นใครก็ลำบากและทรมานทั้งนั้น ถึงแม้เตชิตจะเคารพคุณท่านตลอดดูไม่ค่อยสนิทสนมแต่เธอรู้ว่าในใจลึกๆของผู้ชายคนนี้มีพื้นที่ส่วนหนึ่งสำหรับให้คนในครอบครัวเขาไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจ แต่ชีวิตมีคลื่นปัญหาซัดเข้ามาไม่หยุดทำให้เขามีความกดดันตลอดมันไม่ยุติธรรมเลยแม้แต่น้อย ถ้าเลือกได้เธอก็อยากให้ความเจ็บปวดนั้นแบ่งมาทางเธอบ้าง เวลาผ่านไปทีละวิและนาทีฟ้าก็ค่อยๆสว่างคนหนึ่งอยู่ในห้องนอนอีกคนอยู่ที่ห้องทำงานทั้ง2ก็ไม่มีใครหลับตาเลยจนกระทั่งถึงตี5เตชิดถึงจะเปิดประตูแล้วเข้ามาในห้องนอน หลังจากที่นัชชาได้ยินเสียงก็รีบหลับตากลัวว่าเขาจะดูอะไรออกแถมยังเอาหน้ามุดเข้าไปในผ้าห่ม เตชิตถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำจากนั้นถึงจะไปนอนข้างๆเธอเขาดูบุหรี่มาทั้งวันที่ตัวมีกลิ่นแรงเกินไปกลัวว่าจะเข้าจมูกเธอ ถึงแม้จะทรมานขนาดนี้เขาก็ยังไม่ลืมที่จะแคร์ความรู้สึกของเธอ เตชิตนอนอยู่บนเตียงหันข้างมองไปทางผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆท่านอนของเธอดูสบายลมหายใจเข้าออกเบาๆอย่างเป็นธรรมชาติ โชคดีที่มีเธออยู่ข้างๆตัวเองถ้าไม่มีแม้กระทั่งเธอเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเวลาเจอปัญหาพวกนั้น ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงพยาบาลไหล่ของเขาเหมือนมีก้อนหินพันตันมาทับไว้เขารู้สึกแน่นอกจนหายใจไม่ค่อยออกตอนที่เห็นหน้าเธอถึงรู้สึกว่าความกดดันนั้นหายไป ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีท่าทีที่จะท้อแท้เตชิตรู้ว่าเธอไม่ใช่ไม่เสียใจแต่แค่ไม่อยากแสดงออกมาต่อหน้าเขาและเอาความเสียใจทั้งหมดนี้เก็บไว้คนเดียวค่อยๆบรรเทาคนเดียว เขารู้สึกสงสารเธอที่เป็นแบบนี้แต่ก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะมาปลอบใจเธอเลย หัวใจของเขาเหมือนมีอะไรมาห้อยไว้มากมายแม้กระทั่งพูดเขาก็ยังรู้สึกเหนื่อยเลยจะให้เขาพูดคำว่าไม่เป็นไรออกมาง่ายๆได้ไง “ขอโทษ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆด้วยความที่สูบบุหรี่มาวันหนึ่งจึงทำให้เสียงของเขานั้นแหบ ขอโทษที่ให้เธอมาเผชิญเรื่องพวกนี้กับเขาเตชิตคนนั้นที่แข็งแรงในกลางวันแต่พอกลับถึงบ้านก็ให้เธอเห็นแต่เตชิตที่อ่อนแอ ลุกขึ้นเอามือสองข้างไว้รอบตัวเธอจากนั้นก้มตัวไปจูบที่หน้าผากเธอแล้วพูดเบาๆว่า“ฝันดี” —— หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่งงานปรัณก็ยุ่งกับงานจนถึงสุดขีดหนึ่งเป็นเพราะเรื่องของคุณท่าน2คือแผลเป็นที่หลังของนัชชาก็รักษาถึงขั้นสุดท้ายแล้วแล้วยิ่งน่ากลัวกว่านั้นคือต้องสังเกตอาการของชีวภาตลอด ถึงแม้ชีวภาจะไม่มีท่าทีที่จะดีขึ้นแต่ก็ดีที่ร่างกายไม่มีการกระทบต่ออย่างอื่นอวัยวะส่วนอื่นก็ปกติดีและนี่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกดี ผู้เชี่ยวชาญที่รับผิดชอบคุณท่านให้เขาไปประชุมสุดท้ายพวกเขาไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยพูดกับเขาว่า“ผู้อำนวยการปรัณครับทั้งคุณและพวกผมก็ทำอาชีพนี้อาการของคุณท่านเป็นยังไงคุณก็เข้าใจดีถ้ามีวิธีรักษาเราก็จะทำเต็มที่แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีจริงๆ......” ปรัณได้ยินแบบนี้ก็เกิดอาการอึ้งผ่านไปเป็นค่อนวันก็ไม่รู้จะตอบยังไง ที่จริงเขารู้อาการของคุณท่านในตอนนี้ดีแต่เขาแค่ไม่อยากจะยอมรับรู้สึกว่ายังมีวิธีอยู่และต้องมีวิธีด้วยที่โรงพยาบาลเขามีเครื่องมือแพทย์ใหม่ๆตั้งมากมายทำไมถึงไม่มีวิธี? ปรัณยังหวังอยู่เล็กน้อย“ไม่มี.......วิธีอื่นอีกแล้วจริงๆหรอ?” “ผู้อำนวยการปรัณครับถึงเราจะมีเครื่องมือแพทย์ใหม่ๆมากมายแต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของคนได้นะครับ” คำๆเดียวก็สามารถอธิบายทุกอย่างอย่างละเอียดและเข้าใจหมด ปรัณรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นหมอเป็นผู้ดูแลคุณท่านเขาควรที่จะยอมรับความจริงกระทั่งเขายังเป็นเหมือนเด็กๆแบบนี้แล้วครอบครัวของคุณท่านจะยอมรับได้อย่างไร “พยายามเถอะ”ผ่านไปครู่หนึ่งแล้วค่อยพูดขึ้นอีกครั้ง“แค่มีโอกาสสักนิดเราก็ต้องพยายามส่วนทางครอบครัวนั้นฉันจะไปพูดเอง” พอหมอได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็รู้แล้วว่าเขานั้นยังมีสติเหลืออยู่ก็เลยถอนหายใจ“โอเคครับคุณวางใจได้ผมจะทำอย่างเต็มความสามารถครับ” ปรัณโบกมือจากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องผู้ป่วยของคุณท่าน ระหว่างทางนั้นท่าทีของเขาดูเคร่งเครียดมากในใจก็คิดถึงเรื่องที่สนทนาเมื่อกี้รอบข้างเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่มีเวลาจะมาสนใจแม้กระทั่งสุวีราเดินผ่านเขาก็ไม่รู้สึกตัว หลังจากงานแต่งสุวีราโกรธเขามากพอเห็นเขาที่นี่ก็ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านไปโมโหจนจะบ้าตายอยู่แล้วอยากจะดึงเข้ามาแล้วด่ากลางทางเดินนี่เลย ถึงแม้เธอจะโมโหมากๆก็ต้องดูสถานที่ด้วยตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลเธอคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปชี้หน้าด่าผู้อำนวยการโรงพยาบาล สมัยวัยรุ่นเธอยังทำแบบนั้นได้อยู่แต่ตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้แล้วไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นด้วย ช่างเถอะปล่อยเขาไปเหอะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟังอยู่ดีแล้วจะไปหาเรื่องทำไม ตอนที่ปรัณเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วยคุณท่านกำลังดื่มน้ำอยู่ตอนนี้การกลืนกินของเขาก็ได้รับการกระทบแล้วก็เลยต้องเสียบหลอดอาหารหลอดใสเข้าไปที่กระเพาะไม่ว่าจะดื่มน้ำหรือกินอะไรก็ต้องผ่านหลอดนี้มันยากลำบากและทรมานมาก ปรัณยืนอยู่ข้างๆรอพยาบาลฉีดน้ำเข้าหลอดอาหารเสร็จถึงจะเดินไปข้างเตียงปกติจริยาก็ไม่มีอะไรทำก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านตอนนี้พอเห็นเขาเข้ามาก็รีบลุกขึ้น“ปรัณ.......” “คุณน้านั่งก่อนครับผมแวะมาดูอาการของคุณปู่หน่ะครับ”ปรัณไปตบไหล่ของจริยา จริยามองไปทางผู้ป่วยที่อยู่บนเตียงตาของเธอก็แดงไปหมด“ปู่ของลูก.....เฮ้อ” เธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดทำเพียงถอนหายใจออกมา อาการของคุณท่านในตอนนี้แค่ดูทุกคนก็รับรู้ได้เธอพูดหรือไม่พูดก็ไม่มีความแตกต่างอะไร “ดีที่ลูกมาช่วยเฝ้าแป๊บนึงเดี๋ยวน้าไปเอาน้ำมาให้ลุงก่อน”ระหว่างพูดจริยาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ในห้องเหลือเพียงคุณท่านปรัณและพยาบาลอีก3คน ปรันเดินไปใกล้ๆพยายามยิ้มอย่างเบิกบาน“คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับผมมาเยี่ยมคุณปู่แล้วทางด้านสุขภาพร่างกายหมอทุกคนจะทำสุดความสามารถไม่ต้องกลัวนะครับ”