ตอนที่652แค่เธอฟื้นมา

ตอนที่652แค่เธอฟื้นมา คำพูดนี้สำหรับดุลยาแล้วเป็นยาที่ทำให้ใจเธอสงบนิ่งความหวังแบบนั้นที่ไม่ใช่ความจริงฟังแล้วทำให้รู้สึกทรมานแต่ตอนนี้ได้ยินเขาพูดว่าชีวภามีสติฟื้นกลับมาแล้วนิดนึงถึงมันจะเป็นแค่ชั่วคราวแต่ก็เพียงพอที่จะเป็นกำลังใจให้เธอได้แล้ว ในที่สุดลูกสาวของเธอก็กลับมาแล้ว...... ดุลยาหันหลังแอบเช็ดน้ำตาสำหรับเธอแล้วข่าวนี้สามารถทำให้เธอมีความสุขและคุ้มค่ามากกว่าสิ่งอื่นๆ ไม่นานปรัณก็ออกจากห้องพร้อมกับคนอื่นๆกลับไปที่ห้องทำงานในห้องของชีวภาห้องนั้นมีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลาถ้ามีการเปลี่ยนแปลงก็จะส่งตรงไปยังห้องทำงานของหมอทันที และไม่นานข่าวนี้ก็ไปถึงหูของชนุดมปรัณเป็นคนโทรหาเขาเองหลังจากที่ได้ยินว่าชีวภามีสติแล้วผู้ชายที่อยู่ทางนั้นก็เงียบไป2นาทีเต็มๆ ปรัณไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่กลับให้เวลาเขาได้ตั้งสติกับเรื่องที่ได้ยิน ผ่านไปนานมากคนๆนั้นถึงจะถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆว่า“จริงหรอ?” “จริง”ปรัณฟังน้ำเสียงของเขาทั้งๆที่ตื่นเต้นแต่ก็พยายามทำเป็นนิ่งๆ“ฉันไม่มีทางเอาอาการของผู้ป่วยมาล้อเล่นหรอก” อีกด้านหนึ่งชนุดมยืนอยู่ชั้นบนสุดของตึกเขามองไปทางวิวที่อยู่ด้านนอกทั้งหมดนั้นเหมือนลอยอยู่บนท้องฟ้าเขาไม่มีที่ยึดเหนี่ยวก็เลยเสียการทรงตัวทำให้เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวอีกนิดเดียวก็เกือบยืนไม่นิ่งแล้ว ตัวที่แข็งตึงของเขาอ่อนล้าขึ้นมาทันทีตรงหน้าเหลือแต่สีขาวบางๆพอได้สติกลับก็รีบหยิบกุญแจแล้วเดินออกจากห้องทำงาน “ฉันจะไปตอนนี้แหละ”เสียงของเขามันแหบเหมือนถูกอะไรขัดมา“เจอหน้าค่อยพูดอย่างละเอียด” “OK” หลังจากที่วางสายเขาก็รีบเดินออกไปผู้ช่วยและเลขาเห็นเขาเดินตรงไปทางลิฟต์ก็รับเข้าไปพูดเตือนว่า“ประธานชนุดมครับCEOแจ็คที่อยู่นิวยอร์กจะมาหาคุณ.........” ไม่รอเขาพูดจบชนุดมก็พูดขึ้นมาว่า“ยกเลิกนัดซะ” ผู้ช่วยเกิดอาการอึ้ง“อะอะไรนะครับ?” “ไม่เข้าใจ?”ชนุดมมองไปทางเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจทำให้เขาคนนั้นเงียบไปทันที โทษเขาไม่ได้ที่เขาจะเป็นแบบนี้สำหรับเขาแล้วในตอนนี้ถ้าใครจะพูดมากก็ถือว่ากำลังไม่ให้เขาไปเจอชีวภาก็ถือว่าไม่อยากให้ชีวภาฟื้นดี เลขาตกใจกับสายตาที่โหดเหี้ยมของเขาจึงรีบปิดปากมองดูตัวเลขที่เปลี่ยนไปทางลิฟต์ถึงจะใจร้อนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงยืนดูเจ้านายเดินจากไป สุดท้ายชนุดมนั่งลิฟต์ลงไป ผู้ช่วยกับเลขาสบตากันไม่รู้จะทำยังไง เลขา“ตอนนี้จะทำยังไงบอกceoแจ็คว่ามีธุระด่วนพบไม่ได้แล้ว?” ผู้ช่วยแบมือแล้วยักไหล่“ฉันไม่รู้รู้สึกว่าไม่ว่านายจะพูดยังไงฝ่ายตรงข้ามก็จะไม่ยอมรับแน่นอนถึงเวลาที่จะทดสอบความเป็นอาชีพของนายแล้ว” “นายยังมีอารมณ์มาพูดตลกกับฉันอีก?” “........ก็ได้ฉันจะอยู่เงียบๆ” —— ชนุดมขับรถเองความเร็วของรถที่เขาขับนั้นเหมือนจะบินได้แล้วตอนที่จอดรถที่ชั้นใต้ดินมองดูเวลาที่ลดลงทีละนิดๆเขาก็รู้สึกอยากจะมีปีกแล้วบินไปที่ห้องทันที แต่พอตอนที่เขายืนอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วยเท้าก็หยุดลงกะทันหัน เขาหายใจเข้าออกหลายๆรอบพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไม่อยากจะทำเรื่องที่เสียสติไป ตอนที่เปิดประตูเข้าไปดุลยาและไวศทย์ก็อยู่ในนั้นพวกเขายังใส่เสื้อกันหนาวอยู่คงยังมาถึงได้ไม่นาน พอได้ยินเสียงเปิดประตูทั้งสองก็หันหน้ามาราวกับนัดกันไว้ “ชนุดม........” “คุณชนุดม…….” ตั้งแต่ที่เห็นชนุดมดูแลชีวภาพเป็นพิเศษในใจของดุลยาก็เห็นเขาเป็นลูกเขยตัวเองแล้วก็เลยเรียกเขาว่าชนุดมๆบ่อยๆ ชนุดมพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็มองไปทางชีวภาสภาพยังคงเหมือนเดิมแม้กระทั่งท่านอนและที่ก็เป็นที่เก่าแต่พอดูไปแล้วกลับรู้สึกว่ามีอะไรที่ไหนไม่เหมือนเดิม ที่ไหนไม่เหมือนเดิมล่ะ? อาจจะเป็นเพราะว่ารู้สึกเธอมีชีวิตชีวาขึ้นและรู้สึกว่าตอนนี้เธอนั้นรับรู้ถึงตัวเองได้ ตลอดทางที่มาเขาเร่งรีบมากพอมาถึงประตูจนกระทั่งเดินถึงข้างเตียงเขาเดินอย่างช้ามาก ชนุดมเดินไปที่หัวเตียงตอนนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเขามองไปทางใบหน้าขาวนั้นภายนอกของเขานี่เหมือนเดิมแต่การเต้นของหัวใจนั้นเต้นจนถึงสุดขีดแล้ว เหมือนกับว่าเขากำลังแอบคุยกับเธออยู่ทั้งๆที่เธอหลับไปนานขนาดนี้แต่วินาทีนี้หน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเธอกลับมาโผล่อยู่ตรงหน้า ชนุดมพูดอะไรไม่ออกตัวของเขาแข็งทื่อไปหมดนั่งที่เก้าอี้มองไปทางคนตัวน้อยๆที่อยู่บนเตียงนอกจากสายตาที่มองไปทางอื่นไม่ได้แล้วเวลาก็เหมือนได้หยุดนิ่งไป ดุลยาไปแตะที่ไหล่ของไวศทย์เบาๆบ่งบอกเขาว่าออกไปรอสักแป๊บ ไวศทย์เพิ่งมาถึงไม่นานทีแรกก็อยากจะอยู่ข้างๆพี่สาวแต่พอนึกถึงการกระทำของชนุดมที่มีต่อพี่สาวในช่วงนี้เขาก็เก็บความอยากไว้ในใจและออกไปพร้อมกับดุลยาเอาเวลานี้ให้กับชนุดมคนเดียว ในห้องที่เงียบสงบมีแต่เสียงเครื่องตรวจดังติ๊ดๆเขามองดูเธอแบบนี้นานมากนานจนเขารู้สึกว่าตาเริ่มล้าถึงจะรู้สึกตัวอีกที ผู้ชายก้มหัวแล้วเอามือไปจับมือของเธอข้างที่ไม่ได้ฉีดยาและมือนั้นก็เย็นจนเขาอยากจะทำให้มือนั้นอุ่นขึ้นมา “ฉันมาแล้ว” ไม่ได้เตรียมไว้ว่าจะพูดอะไรเลยพอเปิดปากพูดก็พูดสามคำนี้ออกมา และในวินาทีที่เขาพูดจบตาก็เริ่มแดงไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินไหมถือว่าเธอได้ยินละกันในใจจะได้รู้สึกดีหน่อย มองดูมือที่ขาวๆนั้นก็นึกถึงคำพูดของปรัณ‘มือกระตุก’เขาก็ไม่อยากจะปล่อยแล้วอยากจะจับแน่นกว่าเดิมแต่ก็กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ “ชีวภาฉันคิดถึงเธอ”ตอนนี้เขานั้นจริงใจมากพูดจากใจจริงคำทุกคำนั้นมาจากจุดลึกของวิญญาณหลังจากที่เสียงออกจากปากก็หายไปทันทีเหลือไว้เพียงร่องรอยที่ลบไม่ออกอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ “ฉันยังไม่ทันได้ลงโทษเธอที่เธอสารภาพรักแล้วทำการตัดสินใจแบบนี้เธอรีบฟื้นมาเลยนะชาตินี้ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกคนที่กล้ามาแกล้งฉันแบบนี้เธอเป็นคนแรกเลย” “พูดว่าชอบฉันแล้วแต่กลับใช้วิธีแบบนี้ไปซ่อนเธอคือผู้หญิงที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอถ้าตื่นมาก็อย่าโทษฉันนะที่ฉันจะเอาตัวเธอผูกไว้กับฉัน” เขาพูดอยู่คนเดียวพูดถึงสุดท้ายก็เหลือแต่เสียงครวญคราง“ฉันอยากจะฟังเสียงเธอดูรอยยิ้มของเธอฉันรู้ว่าเธอต้องโกรธฉันแน่ๆดังนั้นต้องหายไวๆนะจะตีฉันด่าฉันหรือแก้แค้นฉันก็แล้วแต่ตามที่เธอสบายใจแค่เธอฟื้นขึ้นมาไวๆก็พอ..........”