已经是第一章了
ตอนที่653ถือกุหลาบแล้วยืนอยู่หน้าประตูมหาลัย
ตอนที่653ถือกุหลาบแล้วยืนอยู่หน้าประตูมหาลัย
บ้านหนึ่งมีสุขอีกบ้านมีทุกข์คำนี้ใช้ที่โรงพยาบาลเหมาะสมที่สุดแล้วในด้านนี้ที่ชีวภาเริ่มมีอาการดีขึ้นทางด้านอาการของคุณท่านก็เริ่มแย่ลง
ปรัณเป็นคนที่อยู่ตรงกลางและเป็นคนที่เคร่งเครียดมากที่สุด
เขารู้สึกว่าเขาต้องหาวันหยุดให้ตัวเองสักวันแล้วไม่อย่างนั้นเขาคงจะเป็นบ้าแน่ๆ
เพราะคิดแบบนี้หลังจากที่เขาเลิกงานเขาก็นัดกับชนัยเพื่อที่จะไปดื่มเหล้าที่ร้านของเขา
ชนัยยินดีอย่างยิ่งและเตรียมเหล้าที่ดีที่สุดแล้วก็แพงที่สุดให้เขาทำความสะอาดห้องVIPให้สะอาดหมดจดรอการมาถึงของเขา
มันเป็นการนัดเจอระหว่างเพื่อนสนิทก็เลยไม่เรียกคนอื่นมามั่วปรัณมองไปทางห้องที่โล่งไปหมดจึงพูดขึ้นว่า“นายไม่ต้องเกรงใจฉันอยากเรียกใครมานั่งเป็นเพื่อนก็เรียกมาเลย”
ชนัยหัวเราะเบาๆจะดื้อขนาดไหนก็ดื้อขนาดนั้นจะดูไม่ได้เรื่องขนาดไหนก็ดูไม่ได้เรื่องขนาดนั้น“ไม่เรียกแล้วเล่นทุกวันจนฉันเหนื่อยแล้ว”
พอปรัณได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะออกมา“นายไม่ต้องพูดกวนถ้าวันไหนนายเหลือแต่ความว่างเปล่าขึ้นมาจริงๆนายจะได้รู้ว่าอะไรคือบาปของปาก!”
“พี่วางใจได้มีพี่ที่ดีเหมือนพี่ถึงฉันจะเป็นแบบนั้นก็เป็นไปไม่ได้นี่!”พูดจบชนัยก็เทเหล้าให้เขา“แล้ววันนี้นึกยังไงพี่ถึงมาหาฉันได้?”
พอพูดถึงเรื่องนี้ปรัณก็ยิ่งรู้สึกกดดันเขาจึงถอนหายใจยาวๆ“นอกจากนายฉันจะหาใครได้อีก?ช่วงนี้ความรู้สึกของเตชิตแย่กว่าฉันอีก”
“มันก็ถูก”ชนัยพยักหน้า“พี่มันเป็นผู้ชายที่ใจร้ายจริงๆไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนถึงจะนึกถึงฉันได้”
“..........”
ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเขาควรจะเลิกงานแล้วกลับไปนอนที่บ้านแต่ไม่ใช่มาฟังเขาพูดประชดประชันที่นี่
เขาใจร้อนไปหน่อยแล้ว
เสียงแก้วชนกันดังขึ้นเบาๆแสงที่อยู่ด้านบนส่องลงมาทำให้เห็นเงาที่ขยับไปมา
ผู้ชายยกแก้วแล้วส่งไปที่ริมฝีปากลูกกระเดือกที่ดูเซ็กซี่นั้นขยับไปมาจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วดื่มลงไปทั้งหมดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรแต่สิ่งนี้ก็เป็นภาพที่สวยงามแล้ว
“ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่กับสุวีรา?”ชนัยนึกถึงโพสต์ที่เห็นวันนั้น“เธอโพสต์ลงแล้วนะ”
“โพสต์?”ปรัณอึ้งไปครู่หนึ่งเหมือนเขาจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย“โพสต์อะไร?”
ชนัยหยิบโทรศัพท์ตัวเองแล้วเปิดแอปแล้วไปกดที่รูปประจำตัวของสุวีราจากนั้นก็ไปดูโพสต์ที่เธอเคยโพสต์
คนเราอยู่บนโลกใบนี้ตัวเองมีความสุขก็พอแล้วคุณอยากให้คนอื่นมีความสุขแต่เขากลับไม่สนใจความหวังดีของคุณเอาเวลาที่ไปยุ่งเรื่องคนอื่นมาดูแลตัวเองดีกว่า
ด้านหลังสุดของคำพูดมีรูปสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มไม่ใช่เป็นเพราะอารมณ์ดีจริงๆแต่เหมือนการประชดประชันมากกว่า
ปรัณเปิดดูที่โทรศัพท์ของตัวเองกลับไม่เห็นโพสต์นี้
ชนัยเห็นหน้าของเขาเริ่มดูแย่ส่วนตัวเขานั้นก็ดีใจเหลือเกิน“นี่สรุปคือพี่ถูกบล็อกใช่ไหม?”
“ไปไกลๆ”
“พี่ปรัณพี่ไปทำอะไรใส่เธอเนี่ยต่อไปคงง้อยากแล้ว.........”
การที่บล็อกไลน์ไม่ให้เห็นการโพสต์ของตัวเองนั้นก็เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกเจ็บเหมือนกันนี่จะเกลียดอะไรขนาดนั้นเนี่ยแม้กระทั่งตอนที่ด่าเขาก็ยังไม่อยากให้เขาเห็น?
ชนัยรู้สึกสงสาเขา
“ก่อนหน้านี้เธอบ่นฉันตลอดและช่วงเวลานั้นฉันก็ยุ่งมากๆด้วยฉันมีใจที่จะอยากทำอะไรก็ไม่มีเวลาที่จะไปทำก็เลยทำให้เธอไม่พอใจฉัน”ระหว่างที่พูดปรัณก็ดื่มเหล้าไปด้วย“ตอนนี้ฉันไม่อยากจะพบหน้าเธอเรื่องของฉันเยอะเกินไปและฉันก็พยายามควบคุมอารมณ์ไว้อยู่ถ้าเจอหน้ากันก็เป็นการทำร้ายซึ่งกันและกันอยู่ดี”
ชนัยพยักหน้า“ก็ใช่อย่างที่พูดแต่ก็รู้สึกว่าน่าสงสารมากเลย”
“???”
พอรับรู้ถึงสายตาที่จะฆ่าคนของคนบางคนได้ชนัยก็รีบยอมแพ้ทันที“พอแล้วๆถือว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันก็ฉันเห็นพี่ไม่มีความสุขก็เลยแกล้งพี่วางใจได้ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย”
“นายเข้าใจ?”
“แน่นอนสิก็คนอย่างฉันไงที่เขาบอกกันว่าเดินอยู่ในสวนดอกไม้ก็ไม่เคยมีดอกอะไรติดตัวมา”ชนัยไม่รู้สึกอะไรเลยแม้จะน้อยตอนที่พูดเขาก็ยังรู้สึกได้ใจอยู่
ปรัณไม่อยากเห็นหน้าตาที่เขาได้ใจแบบนี้สุดๆก็เลยพูดมาว่า“เก่งขนาดนั้นทำไมยังเคลียร์เรื่องน้องนักศึกษาไม่ได้ล่ะ?”
ชนัยที่หยิบสตรอเบอร์รี่มาจากจานกำลังจะใส่เข้าปากก็อึ้งไปแป๊บนึงจากนั้นก็เหมือนแมวที่โดนเหยียบหางเหลือเพียงจะกระโดดขึ้นสูง3เมตรที่เขาไม่ได้ทำ“น้องนักศึกษาอะไรพวกพี่พูดอยู่ทุกวันฉันยังไม่เคยพูดเลย?”
“นายไม่พูดแต่ก็แอบจีบเขาอยู่ไม่ใช่หรอ?”
“เปล่าสักหน่อย!”ชนัยปากแข็งไม่อยากจะยอมรับถ้าเขายอมรับเรื่องแบบนี้จะเอาหน้าไปไว้ไหน
“ไม่แล้วยังจะไปที่มหาลัยเธอทุกวัน?”
“ฉันไปเมื่อ.......เอ๋?”พูดถึงครึ่งชนัยรู้สึกว่าแปลกๆ“พี่รู้ได้ไงว่าฉันไปโรงเรียนของเธอ?”
“นายทายดูสิ”
ชนัยรู้สึกมีเหงื่อไหลเต็มหลังมีความรู้สึกที่โดนคนอื่นจับจ้องตลอดแต่ตัวเองกลับไม่รู้ตัว“ฉันจะทายได้ยังไงพี่คงไม่มีทางว่างจนหาคนมาจับตามองฉันตลอดมั้ง?”
“นายคิดว่าฉันคือนายหรือไงที่จะว่างขนาดนั้น?”ปรัณมองค้อนใส่เขา“นายไปรอคนอื่นเขาที่หน้าโรงเรียนลูกน้องของเตชิตก็ไปเจอพอดีบอกว่านายถือดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งช่อแล้วยืนอยู่ที่หน้ามหาลัย”
“.............”
หน้าของชนัยเหมือนจะเริ่มร้อนนึกถึงวันนั้นที่ตัวเองทำเรื่องน่าอายที่หน้ามหาลัยก็รู้สึกไฟจะขึ้นหัวแล้ว
ถึงแม้จะใจร้อนจริงแต่หน้าก็ต้องเก็บไว้ก็เลยรีบปรับท่านั่งแล้วพูดว่า“ชิพี่ไม่รู้ว่าหลังจากที่เธอได้รับดอกไม้นั้นดีใจมากขนาดไหนผู้หญิงก็แบบนี้แหละปากบอกไม่เอาแต่การกระทำนั้นซื่อสัตย์เหลือเกินตอนนั้นบอกว่าจะกลับไปที่ซีไมเนอร์กับฉันแต่ฉันไม่ตกลง!”
ปรัณยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรแค่อยากจะทำให้เขาหน้าแตกยากที่ชนัยจะเจอคนที่ชอบเขาก็ไม่อยากจะแกล้งเขามาก
พวกเขาทั้งสองพูดคุยกันเป็นระยะเวลาหนึ่งพี่น้องกันเวลากินเหล้ากันก็ไม่ต้องคำนึงถึงอะไรมากตอนแรกปรัณยังดื่มหนักอยู่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสามารถพักผ่อนได้แต่หลังๆมาเขาก็เริ่มควบคุมตัวเอง
เขาจะควบคุมตัวเองในตอนที่ใกล้จะอ้วกแต่ชนัยกลับแตกต่างจากเขาคือยิ่งดื่มยิ่งมีความสุขตอนที่ดื่มเข้าไปแล้วก็อดที่จะดื่มต่อไม่ได้
ตอนสุดท้ายปรัณยังมีสติอยู่แต่ชนัยนะสิที่เมา
เมาก็เมาไปแถมยังจะไปส่งคนกลับบ้านอีกผู้จัดการก็เลยต้องพยุงผู้ชายคนนี้ที่เมาไปที่ประตูและมองดูปรัณขับรถออกไป
“ประธานชนัยครับคนกลับแล้วพวกเราเข้าไปกันเถอะครับ”
แต่ไม่คิดว่าชนัยกลับส่ายหัวอย่างแรง“ไม่กลับ!”
ผู้จัดการอยากร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา“ไม่กลับบ้านแล้วคุณจะไปไหนครับ?”
“ไป……ไป?.......”เขาพูดคำว่าไปตั้งหลายครั้งในตอนสุดท้ายทุกคนนึกว่าเขาจะพูดอะไรออกมาแต่เขากลับพูดมาว่า“ไปมหาลัยของดราณี!”
ผู้จัดการ“..........”
บอดี้การ์ด“...........”
ทุกคนสบตากันแล้วแอบพูดกันในใจว่าควรจะนึกได้ตั้งแต่แรกแล้วๆตอนที่คุณดราณีทำงานที่นี่ไม่มีใครสังเกตแต่พอไปจากที่นี่ก็กลายเป็นจุดเด่น
ทำไมถึงบอกว่าจุดเด่นหรอเพราะโรงเรียนของเธอนั้นเป็นที่ๆชนัยไปทุกวันตอนแรกคิดว่าวันนี้จะไม่ไปแล้วแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
已经是最新一章了
加载中
