ตอนที่655นายถอดเสื้อทำไม

ตอนที่655นายถอดเสื้อทำไม “...........”ดราณีไม่มีวิธีอื่นก็เลยวางสายแล้วมองดูชุดนั้นของตัวเองที่เป็นสีเหลืองอ่อนโชคดีที่เมื่อกี้เข้าห้องน้ำหยิบเสื้อกันหนาวมาไม่อย่างนั้นถ้าออกไปแบบนี้จะต้องโดนคนอื่นหาว่าบ้าแน่นอน หลังจากที่คลุมเสื้อกันหนาวเสร็จเธอเหมือนเป็นโจรเลยรอให้เสียงแตรเงียบไปเธอถึงจะลงไปชั้นล่าง คนที่ดูแลหอกำลังหลับสนิทเธอใช้บัตรที่ตัวเองมีอยู่สแกนประตูแล้วหนีออกไป กฏของมหาลัยคือถ้าเลยเวลาที่กำหนดก็กลับเข้ามาไม่ได้อีกแล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามานึกถึงอันตรายที่ตัวเองจะนอนข้างถนนแล้วต้องจัดการผู้ชายข้างล่างก่อน ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวเขานั้นจะตะโกนชื่อจริงของเธอมาไหมเธอไม่อยากเป็นคนดังในเพจของมหาลัย หลังจากที่ออกมาจากประตูหอมองไปไกลๆก็เห็นรถคันนั้นเธอจึงรีบเดินไปสองสามก้าวแล้ววิ่งไปทางรถยังไม่ทันพูดกับชนัยสักคำก็รีบเปิดประตูด้านหลังแล้วเข้าไป เงยหน้าแล้วไปสบกับสายตาอันสงสัยของผู้จัดการดราณีรู้สึกทำตัวไม่ถูกก็เลยยิ้ม“สวัสดีค่ะผู้จัดการ” “เออ……..สวัสดีครับคุณดราณี”ผู้จัดการไม่ได้เรียกเธอว่าดราณีเหมือนเมื่อก่อนแต่กลับเติมคำสุภาพเข้าไปพูดจบเขาก็เปิดประตูข้างๆตัวเองแล้วพูดว่า“ด้านหลังไม่พอนั่งแล้วเดี๋ยวผมจะไปนั่งด้านหน้า” ชนัยมองดูผู้จัดการย้ายจากด้านหน้าไปนั่งด้านหลังสายตามองไปทางผู้หญิงที่กำลังใส่ชุดนอนและเสื้อกันหนาวอยู่ใส่เสื้อเหลืองอ่อนๆทำให้หน้าของเธอนั้นดูขาวและเด็กกว่าเดิมทรงผมที่ยุ่งเหยิงบนใบหน้ายังมีความโกรธที่ไม่พอใจหลังจากที่โดนปลุกเหมือนเป็นไข่ที่เพิ่งต้มและกำลังมีไอลอยขึ้น แต่ดราณีไม่มีอารมณ์ที่จะชมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลยแค่รู้สึกว่าเขานั้นชั่วมาก“นายมาหาฉันดึกขนาดนี้มีอะไร?” “ไม่มีธุระฉันก็หาเธอไม่ได้หรือไง?”ชนัยถามกลับ“เมื่อกี้ยังปฏิเสธสายอยู่ไม่ใช่หรอทำไมตอนนี้ถึงลงมาไวขนาดนี้?” “ถ้าไม่ใช่เพราะนายกดแตรฉันคงจะลงมาหรอก?”ดราณีโกรธที่เขาทำตัวเฉยๆแล้วรีบตอบโต้ไปทันที“นายรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้วการกระทำของนายแบบนี้ไม่ใช่เพียงกระทบโดนฉันคนเดียวแต่กระทบโดนคนอื่นด้วยไม่มีมารยาท” เธอไม่ได้ขึ้นเสียงและน้ำเสียงที่พูดก็ไม่มีสูงต่ำแต่เนื้อหาที่พูดออกมานั้นไม่มีการลดลงเลยแม้แต่น้อย ผู้จัดการและคนขับรถที่อยู่ตรงหน้ากลัวแทนเธอจริงๆเพราะไม่มีใครกล้าว่าชนัยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ชนัยก็โมโหเหมือนกันในเวลาเดียวกันไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรตอบโต้ไป เกิดมา30กว่าปีการไปกดแตรเวลานอนกลางดึกนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ ก็เลยพูดอย่างไม่มีเหตุผล“ถ้าเธอลงมาแต่แรกก็ไม่เกิดเรื่องพวกนี้หรอก” “..........”ดราณีมองไปทางเขาเหมือนดูสิ่งแปลกประหลาดไม่รู้จะพูดยังไงต่อรู้สึกว่าตัวเองกับชนัยนั้นพูดไม่รู้เรื่องก็เลยถามไปตรงๆว่า“แล้วนายมีเรื่องอะไร?” ชนัยกำลังจะบอกว่าฉันคิดถึงเธออยากจะพบหน้าเธอแต่พอเจอเธอพูดใส่แบบนี้ถึงแม้เขาไม่ค่อยแคร์แต่ก็พูดไม่ออกแล้ว“ไม่มีอะไร” ดราณีจะบ้าไปแล้วจริงๆเพิ่มความสูงของเสียงแล้วตะโกนไปทางเขา“ชนัยตกลงนายจะทำอะไรกันแน่!” โธ่อารมณ์เสียแล้ว? ชนัยชายตามองไปก็เห็นหน้าที่แดงๆของเขาเขารู้สึกว่าตัวเองนั้นโรคจิตเพราะชอบตอนที่ดราณีโกรธมาก เพราะต้นเหตุของความโกรธนี้มาจากเขาแต่ไม่ใช่เพราะคนอื่น สายตาแบบนั้นที่มองมาทางเขานั้นดีขึ้นมากเลย “ไหนๆก็เจอหน้ากันแล้วไปหาไรกินกันฉันเลี้ยงเอง” “........ฉันไม่หิว” “กินเป็นเพื่อนฉันหน่อย”เขาพูดอย่างมีเหตุผลและสั่งคนขับรถว่า“ไปที่ถนนสีรุ้ง” ดราณีรู้สึกว่ารถกำลังขับเคลื่อนถึงแม้เธอจะใช้วิธีที่เร็วที่สุดไปเปิดประตูแต่สุดท้ายก็โดนล็อกแล้วเธอทำตาโตค้าง“ทำไมต้องไป?” เขาหิวแล้วเธอทำไมต้องกินเป็นเพื่อนเธอไม่ใช่พนักงานของเขายิ่งไม่ใช่แม่บ้านของเขา เทียบกับการโมโหรุนแรงของเธอแล้วชนัยนั้นนิ่งเฉยมากเลยหลับตาแล้วพูดว่า“ก็เพราะฉันอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อนไง” ตามองไปทางผู้ชายที่กำลังหลับตาอยากจะยื่นมือไปฉีกหน้าของเขาจริงๆเธอไม่เคยที่จะเกลียดใครคนหนึ่งได้มากขนาดนี้เลย “ฉันใส่ชุดนอนอยู่แล้วมาเดินข้างๆนายนายไม่รู้สึกอายหรอ?”มือของดราณีที่วางอยู่บนเข่าเริ่มกำแน่น คำพูดของเธอเหมือนจะไปเตือนสติของชนัยเขาลืมตากะทันหันแล้วมองไปทางชุดนอนของเธอเขาก็รู้สึกว่าดูไม่ค่อยได้แต่ไม่ใช่เป็นเพราะขี้เหร่จนดูไม่ได้แต่เป็นเพราะว่าไม่อยากให้คนอื่นเห็นสภาพที่เธอใส่ชุดนอน แล้วเวลานี้ห้างต่างๆก็ปิดไปแล้วแม้กระทั่งที่ขายเสื้อก็ไม่มี คิดไปคิดมาเขาก็มาดูเสื้อของตัวเองที่เป็นเสื้อดำวันนี้ดื่มเหล้ากับพี่ปรัณไม่ได้ใส่อย่างเป็นทางการถึงแม้จะเป็นเสื้อของผู้ชายแต่ก็ยังดูดีอยู่ เขาเรียกผู้จัดการ“ถอดเสื้อของนายมาให้ฉัน” ผู้จัดการอึ้งไปเล็กน้อย“อะไรนะครับ?” “ถอดเสื้อผ้ามาให้ฉันใส่แป๊บนึง” “........แล้วแล้วผม........” “พรุ่งนี้ฉันจะให้ร้านGส่งแบบใหม่ของปีนี้ให้นายทั้งหมด”ชนัยไม่มีอารมณ์อยากฟังเขาพูดให้จบและรู้ว่าผู้จัดการชอบใส่เสื้อผ้าของร้านGก็เลยพูดไปแบบนี้ ผู้จัดการไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วรีบถอดเสื้อตัวเองออกเป็นเสื้อเชิ้ตสีคราม ในเวลาเดียวกันชนัยถอดเสื้อของตัวเองแล้วโยนไว้ที่หัวของดราณี อยู่ดีๆก็ตกอยู่ในความมืดดราณีตกใจรีบไปเอาของที่บนหัวลงมาแต่กลับมีมือมากดไว้“อย่าขยับ” “นายทำอะไรเนี่ย?”เมื่อมองไม่เห็นอะไรเลยดราณีจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย สายตาของชนัยมองไปทางผู้จัดการที่กำลังถอดเสื้ออยู่ถอดเสื้อลงมาแล้วใส่เสื้อสูททับถึงจะปล่อยมือจากหัวเธอ ดราณีรีบเอาเสื้อลงมาจากหัวแล้วจ้องไปยังเขาด้วยความโมโห“นาย.........” ยังไม่ทันพูดก็ไปเห็นร่างที่เปลือยกายของผู้ชายเธอเหมือนโดนของร้อนๆรีบมองไปทางอื่น“นายมาถอดเสื้อทำไม!?” “ฉันไม่ถอดเสื้อให้เธอเธอจะใส่ชุดนอนนี้ไปที่ถนนจริงๆหรอ?”ชนัยใส่เสื้อของผู้จัดการถึงมันจะเล็กหน่อยแต่ก็ยังใส่ได้อยู่“สวมเข้าไปเลยเสื้อมันใหญ่กว่าชุดนอนเธอ” พอถึงตรงนี้ดราณีถึงจะเข้าใจความหมายของเขามองดูเสื้อสีดำที่เป็นขนไม่คิดว่าเขานั้นจะนึกถึงเธอก่อนเวลานี้ไม่รู้ควรจะใส่หรือไม่ใส่ดี คิดไปตั้งนานสุดท้ายก็ตัดสินใจใส่เบื่อที่จะเถียงกับเขาแล้วทำให้ตัวเองน่าสงสารมันไม่คุ้มเลย