ตอนที่656อวยพรให้เธอมีความสุข

ตอนที่656อวยพรให้เธอมีความสุข เขาก็เลยหยิบเสื้อมาแล้วสวมเข้าไปเหมือนที่เขาพูดเสื้อตัวใหญ่มากแขนเสื้อก็สามารถปกปิดมือของเธอทั้งหมดได้ชุดนอนของเธอนั้นเป็นแบบบางสวมใส่ไว้ด้านในมองจากด้านนอกแล้วมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ว่า......... ดราณีดมแล้วดมอีกมีกลิ่นน้ำหอมผสมกับกลิ่นเหล้าเป็นกลิ่นที่น่าดมมากทำให้คนรู้สึกติดขึ้นมาอยากจะดมต่อเรื่อยๆ เป็นกลิ่นตัวเขา ชนัยมองดูเด็กผู้หญิงที่ใส่เสื้อของตัวเองอยู่เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าเธอนั้นดื้อรั้นมากแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเธอใส่เสื้อสีดำก็สวยดีคนก็ขาวเหมือนพอใส่เสื้อสีดำแล้วเหมือนนมกับช็อกโกแลตเลย เขาพอใจสักทีและรถก็ไปถึงที่ถนนสีรุ้งพอดียักคิ้วแล้วพูดว่า“สวมเสื้อกันหนาวซะลงรถ” ดราณีไม่มีวิธีอื่นก็เลยต้องจับเสื้อกันหนาวแน่นๆแล้วเปิดประตูลงไป ผู้จัดการกับคนขับรถไม่ได้ตามไประหว่างทางที่มานี่นั้นสมองของชนัยได้สติมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้ดีถึงไหนต้องให้ดราณีพยุงเขา ดราณีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นดั่งนกที่อยู่ในกำมือเขาไม่ว่าจะบีบจับยังไงก็ไม่กล้าพูดอะไรเธอนั้นก็โชคร้ายจริงๆที่ได้เจอกับไอ้ปีศาจนี้! “พอแล้วอย่าทำหน้าบึ้งถนนคนเดินแถวนี้มีของกินเยอะแยะเธอชอบของที่ไม่สะอาดแบบนี้ไม่ใช่หรอรับรองว่าคืนนี้เธอกินอิ่มแน่”ชนัยเดินไปด้วยพูดไปด้วยมองไปทางถนนที่มีคนมากมายเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย วัยรุ่นที่เดินข้างๆพอได้ยินคำพูดแบบนี้ก็มองมาด้วยสายตาที่แปลกๆเหมือนกำลังจะบอกว่า‘คนที่แอ๊บขนาดนี้ยังจะมาที่นี่ทำไม’ ดราณีไม่อยากจะขายขี้หน้าก็เลยรีบเดินไปทางถนนคนเดิน มองดูร้านค้าทุกร้านที่มีควันลอยขึ้นมาอารมณ์ของดราณีถึงจะดีขึ้นเธอยอมรับว่าตัวเองชอบกินของข้างถนนสำหรับเธอแล้วอาหารพวกนี้อร่อยกว่าอาหารในโรงแรมหรูๆเสียอีก เพิ่งเดินเข้าไปปากซอยเธอก็เห็นมีคนขายไข่นกกระทาที่เป็นไม้ๆเป็นไข่นกกระทาธรรมดาที่วางบนเครื่องแล้วเอาไม้เสียบเป็นไม้เดียวด้านบนก็มีซอสมะเขือเทศและซอสพริกราดอยู่ ดราณีไม่ได้กินนานมากแล้วก็เลยอยากซื้อกินสักไม้แต่ก็ไม่อยากให้เวลาล่าช้าและไม่อยากอยู่กับเขานานจึงดูไปครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจว่าไม่เอา แต่ว่าสายตานี้ของเธอโดนชนัยจับได้พอดีเท้าของเขาเปลี่ยนทิศเดินไปทางร้านแล้วพูดว่า“อันนี้ดูแล้วน่าอร่อยดีเอาหนึ่งไม้ครับ” “ได้เลยครับ” เจ้าของร้านรีบทำ1ไม้แล้วยื่นมาแต่ชนัยไม่ได้รับใช้ไหล่สะกิดดราณีเบาๆ“ยืนบื้ออยู่ทำไมไปเอาสิ” ดราณีไม่เล่นกับเขา“นายเอาเองไม่เป็นหรือไง?” “ฉันดื่มเยอะไปหน่อยไม่มีแรง” “..........”ดราณีก็เลยยื่นมือไปรับมากำลังจะหาเงินในกระเป๋าแต่เขายื่นธนาบัตรใบหนึ่งไปพอดีเร็วจนไม่รู้ว่าจ่ายไปเท่าไหร่ เจ้าของร้านมองดูหลังของทั้งสองที่จากไปเงิน50บาทที่อยู่ในมือนั้นดูเด่นชัดมากนี่เขาให้ผิดใบหรือเปล่า? แล้วผู้ชายคนนั้นที่ให้เงินผิดก็ไม่สนใจอะไรเลยมองดูเด็กผู้หญิงก็บื้อๆที่ถือไม้อยู่แล้วเขาก็ยิ้มที่มุมปากเขาไม่เคยรู้เลยว่า50บาทก็สามารถซื้ออารมณ์ที่ดีได้ขนาดนี้ แล้วอยู่ดีๆคนบางคนก็บอกว่า“อยู่ดีๆก็ไม่อยากกินแล้วเธอกินแทนฉันละกัน” ดราณีมองไปทางคนข้างๆที่เปลี่ยนความคิดเร็ว“นายเพิ่งซื้อเมื่อกี้ไม่ใช่หรอทำไม.......” “อืมอยู่ดีๆก็อยากกินของเผ็ดๆ” ดราณีมองไปทางไม้ไข่นกกระทาที่อยู่ในมือเธออยากกินตั้งนานแล้วไม่กินก็แล้วแต่เธอกินเองก็ได้ เธออ้าปากแล้วไปกัดมาลูกหนึ่งทำให้แก้มของเธอนั้นพองเธอหลับตาแล้วเคี้ยวอาจจะเป็นเพราะว่าร้อนก็เลยมีควันออกจากปากตลอด เป็นรสชาติที่คุ้นเคยดราณีพอใจมากแม้กระทั่งมีซอสมะเขือเทศติดที่ปากก็ไม่สนใจแล้วรีบแนะนำให้เขาว่า“นายจะชิมดูไหมอร่อยจริงๆนะที่จริงก็ไม่มีอะไรไม่สะอาดนะพวกนายคนรวยอ่ะใช้ชีวิตแบบหรูๆจนชินก็เลยพลาดอาหารอร่อยๆพวกนี้ไปอย่างเช่นอันนี้........” ในตอนที่ดราณีกำลังจะนำเสนออย่างดีตรงหน้าก็มีเงาก้มลงมาตอนที่เธอรู้ตัวอีกทีที่ปากของเธอก็มีอะไรนุ่มๆมามาทับเสียแล้ว ลิ้นของเขาไปเลียมะเขือเทศที่ติดอยู่ตรงปากเธอจากนั้นผู้ชายก็ยืนตรงเหมือนกับกำลังนึกรสชาติเมื่อกี้อยู่“ก็โอเค” ‘ปั้งๆๆๆๆๆ’ ดราณีรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมัดไว้ที่ก้นจรวจจากนั้นบินขึ้นฟ้าแล้วระเบิดตัวออก หน้าที่ขาวๆของเธอกลับแดงขึ้นมาในเวลานี้นอกจากทำตาโตค้างเธอเหมือนจะลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว นี่เขาจูบเธอหรอ? เธออนุญาตแล้วหรอเขาถึงมาจูบได้? ความสงสัยทั้งหมดวนอยู่ในหัวเธอแต่เธอก็ไม่รู้จะพูดยังไงเธอไม่ได้หน้าด้านไม่ใช่คู่ปรับของคนอย่างชนัยอยู่แล้ว ชนัยมองไปทางหน้าของเธอที่แดงไปหมดความใสซื่อและแปลกใหม่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยมองเห็นในตัวของผู้หญิงอื่น แค่จูบครั้งเดียวก็เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้นี่เธอนั้นบริสุทธิ์และดีงามมากขนาดไหน อดไม่ไหวยกมือไปจับที่ผมของเธอที่จริงเขาอยากทำตั้งแต่ที่พบกันแล้ว“อย่าเอาแต่อ้าปากก็พูดว่าคนรวยตัวเองไม่ชอบคนรวยก็จะให้ฉันไม่ชอบเหมือนเธอ?” ดราณีเพิ่งจะได้สติกลับก็โน้มตัวหลบฝ่ามือที่ลงมา“ทำไมทำไมนายมาจูบฉันอีก?!” “ก็เธอบอกให้ฉันชิม” พอได้ยินแบบนี้ดราณียกไข่นกกระทาที่อยู่ในมือขึ้น“ฉันให้นายชิมอันนี้ไม่ใช่ชิม.......” เธอพูดถึงตรงนี้ก็หยุดเพราะไม่กล้าที่จะพูดต่อ แต่ชนัยกลับทำเป็นไม่รู้ตรงไปทางเธอมีเลศนัย“อะไร?” “ก็คือ.........ก็คือ.........” พูดก็คือมาตั้งนานแล้วไม่ได้พูดต่อไม่รู้ว่าโกรธตัวเองหรือโกรธเขาเธอก็เลยปล่อยวางจากนั้นก็เดินไปข้างหน้า ชนัยหัวเราะเบาๆอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาทั้งๆที่เสื้อที่ใส่อยู่นั้นไม่เหมาะกับตัวเท่าไรแต่ในใจของเขานั้นรู้สึกว่ามันดีมากๆเลย ทั้งสองคนเดินตั้งแต่ปากซอยจนท้ายซอยชนัยพาเธอกินของไปไม่น้อยทั้งของย่างของทอดเช่นปลาหมึกย่างเป็นต้นแต่เขานั้นก็กินแค่หอยแถมยังกินแค่ครึ่งเดียว และท้ายสุดของถนนมีอยู่ไม่กี่ร้านที่กำลังตั้งขายของดราณีมองเห็นพวงกุญแจเป็ดน้อยปากสีเหลืองกับขนที่นุ่มๆนั้นทำให้เธอรู้สึกชอบมากอดที่จะนั่งลงไปแล้วจับดูไม่ได้“อันนี้เท่าไหร่คะ?” เจ้าของร้านอายุก็ไม่ได้เยอะดูแล้วน่าจะไม่เกินสามสิบ“18บาทค่ะ” ดราณีคิดว่า1213บาทเองเธอรู้สึกว่าแพงไปนิดนึงกำลังจะวางของลงก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น“นี่ครับไม่ต้องทอน” น้ำเสียงที่มั่นใจขนาดนี้ไม่ต้องทายก็รู้ว่าเป็นใคร ทีแรกเธอนั้นก็ไม่อยากได้แล้วแต่พอชนัยให้เงินเธอก็รีบค้นกระเป๋าเงินตัวเอง“ฉันซื้อให้เธอ” ของที่กินวันนี้เขาเป็นคนจ่ายตังค์หมดเลยตอนนี้ของที่จะต้องใช้เองคงจะให้เขาจ่ายไม่ได้ แต่ไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงนั้นมองไปทางชนัยยิ้มแล้วพูดว่า“คุณคนสวยคะแฟนของคุณจ่ายเงินให้คุณก็ไม่ต้องไปปฏิเสธหรอกนี่ค่ะ...ให้คุณใหม่อีกอันขอให้พวกคุณทั้งสองมีความสุขมากๆนะคะ”