已经是第一章了
ตอนที่659ร้องไห้จนเขาใจอ่อน
ตอนที่659ร้องไห้จนเขาใจอ่อน
ดราณีเงียบไปสักแป๊บแล้วรู้ว่าชนัยทำได้ทุกอย่างถึงจะอยู่ต่อหน้ากฎหมายก็ทำอะไรเขาไม่ได้แต่มีใบรับรองแบบนี้ก็ดีอย่างน้อยสามารถใช้กฎหมายมายึดป้องกันตัวเองได้
พอคิดแบบนี้ดราณีก็พยักหน้าแล้วหายใจเข้าลึกๆเหมือนทหารที่เตรียมจะขึ้นรบ“โอเคงั้นเราตกลงกันตามนี้ฉันจะยอมเป็นแฟนเธอหนึ่งเดือนถ้าหลังจากหนึ่งเดือนฉันก็ยังไม่ชอบเธอเธอห้ามมาตามตื๊อฉันอีก！”
สำเร็จดังเป้าหมายแล้วผู้ชายก็ยิ้มออกมุมปากแล้วพูดออกมาว่า“ได้”
“แต่เธอก็ต้องพูดได้ทำได้และไม่มีทางทำอะไรฉัน！”
“วางใจได้”ชนัยพูดแล้วโบกมือขึ้น“ฉันมีหลายวิธีที่จะแก้เหงาไม่ใช่มีแค่‘เธอ’อย่างเดียว”
ตอนที่พูดเขายังตั้งใจขึ้นเสียงกลัวว่าเธอจะไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่
หน้าของดราณีแดงขึ้นมาทันทีแล้วด่าเบาๆว่า“ไอ้โรคจิต！”
จากนั้นก็รีบเดินไปข้างหน้าเหมือนด้านหลังมีปีศาจกำลังไล่ตามอยู่
ชนัยรีบเดินตามหลังขายาวเหยียดของเขานั้นทำให้ไม่นานก็ตามทันอารมณ์ดีใจเหมือนได้นั่งจรวดขึ้นไปบนท้องฟ้า“เฮ้อย่าเดินเร็วขนาดนั้นสิแฟนสามีตามไม่ทัน.....”
คำว่า‘สามี’ยิ่งทำให้หน้าของดราณีแดงสุดขีดไม่รู้ว่าเพราะเดินเร็วเกินไปหรือเป็นเพราะสาเหตุอื่นที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วกะทันหันแถมยังมีท่าทีจะเต้นเร็วกว่าเดิม
ไม่ต้องหันหลังกลับก็รับรู้ถึงสายตาอันดุเดือดของคนข้างหลังได้…..
ตั้งแต่ซอยเล็กๆจนถึงบนรถระยะทางที่ไกลขนาดนี้เธอเดินมาตลอดไม่หยุดเลยในที่สุดก็นั่งเข้าไปในรถอยากจะอยู่สบายๆแต่ไม่ถึงครึ่งนาทีเขาก็ตามเข้ามา
ขาของเขาต้องงอนิดนึงถึงจะเข้ามาในรถได้ลมทำให้ผมของเขาดูยุ่งเหยิงไปหมดแล้วกองอยู่ตรงหน้าผากทั้งที่ควรจะรู้สึกแปลกแต่พออยู่กับหน้าใบนี้แล้วยิ่งรู้สึกมีเสน่ห์อีกอย่างที่พูดไม่ค่อยออก
ชนัยไม่รู้ไปเอากล่องสีแดงมาจากไหนเขาไม่ได้เปิดแต่กลับโยนไปทางเธอเลย
ดราณีรับมาแล้วเห็นโลโก้ที่อยู่บนกล่องเป็นยี่ห้อที่คนดังคนหนึ่งเคยแนะนำในวีดีโอเป็นเครื่องประดับที่แพงมากๆ
“ทำอะไร?”
“ให้เธอ”
ดราณีรีบเอากล่องไปวางคืน“ฉันไม่เอา.....”
ยี่ห้อนี้ถึงจะเป็นของชิ้นเล็กๆน้อยๆราคาก็ห้าหลักอัพยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่ชนัยให้เลยของแพงขนาดนี้เธอไม่กล้ารับไว้หรอก
“โถ่”สายตาอันเฉียบคมของชนัยมองมาทางเธอ“ให้เธอก็ให้เธอไงจะพูดมากทำไม?”
“ฉันไม่เอา”หน้าอันสดใสของผู้หญิงขมวดคิ้วแน่นและเพิ่มน้ำหนักเสียงปฏิเสธ“ของที่แพงขนาดนี้ฉันไม่เอาง่ายๆ”
ทีแรกชนัยนึกว่าเธอไม่รู้จักยี่ห้อนี้แต่พอได้ยินคำว่า“ของแพง”เขาก็ขมวดคิ้วรู้ว่าแพงยังไม่เอาอีก?
มั่นใจมากขนาดนั้นเลยหรอ?
ชนัยเอากล่องมาแล้วเปิดฝาออกในห้องที่มืดมิดทำให้นาฬิกาเพชรนั้นดูโดดเด่นและสว่าง
ดราณีไม่ทันตั้งตัวถูกแสงสะท้อนของเพชรส่องเข้าที่ตาทีแรกคิดว่าในรูปภาพนั้นสวยพอแล้วแต่ไม่คิดว่าของจริงนั้นจะสวยกว่าแต่ว่าเธอก็ไม่รับเหมือนเดิม
ใครรู้ว่ากำไรนี้แพงขนาดไหนเธอไม่อยากจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้ด้านเงิน
“ใส่ซะ”ชนัยไม่ให้โอกาสเธอในการปฏิเสธเขาเปิดกล่องใส่กำไลข้อมือ“หรือจะให้ฉันช่วยเธอใส่”
ระหว่างทางดราณีรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ถูกกดขี่ตลอดทนจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ“นายไม่เข้าใจคำว่าปฏิเสธใช่ไหม”
“ทำไมถึงปฏิเสธไม่ชอบหรอ?อยากได้แบบอื่น?”
“…..”ดราณีโกรธจนไม่มีอะไรจะพูดจนกระทั่งหัวเราะออกมาเธอหันหน้ามองไปทางอื่น“ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่เอานายอยากจะให้ใครก็ให้เลย”
ทำยังไงเธอก็ไม่ยอมรับไว้เขาจะทำอะไรได้?
ความจริงนั้นบ่งบอกแล้วว่าชนัยไม่มีทางทำอะไรเธอหรอกแต่เขาทำท่าทางแปลกๆเลยทำให้เธอยิ่งประหลาดใจ
เขาไม่ดูเธอแม้แต่น้อยเอากำไลข้อมือเก็บใส่ในกล่องลดกระจกลงแล้วโยนออกไป
ถึงแม้คนขับรถและผู้จัดการจะไม่ได้พูดเลยแต่ก็คอยสังเกตคนทั้งสองที่อยู่ด้านหลังพอเห็นการกระทำนี้ทั้งสองก็ขมวดคิ้วทันที
ทิ้งไปแบบนี้เลยหรอ?
หลังจากที่ดราณีได้ยินเสียงก็หันหน้ามาสายตาจ้องไปทางกระจกที่เลื่อนขึ้นไม่ทันเขาตกใจมากและมองไปทางผู้ชายที่นิ่งเฉย“นายบ้าไปแล้วหรอ?！”
ชนัยไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นทำตัวสบายๆ“เธอไม่เอาก็เลยโยนทิ้งไง”
“นายนาย......！”ดราณีไม่รู้จะพูดยังไงมองเห็นรถไฟฟ้าขับผ่านเธอไม่พูดอะไรเปิดประตูแล้วรีบลงไปอ้อมไปทางด้านชนัยก้มตัวลงไปแล้วหาของ
ดีที่กล่องมันก็ดูโดดเด่นอยู่แล้วไม่นานก็หาเจอ
เธอหยิบกล่องแล้วเดินไปที่หน้ารถยื่นมือเปิดประตูทางด้านของชนัยและโยนของไปที่ตัวเขาไม่รู้ว่าโมโหเขาหรือโมโหตัวเองที่ทำตัวงี่เง่าตาของเธอนั้นแดงไปหมด“เอาคืนไป！”
เธอโยนกล่องแรงมากกล่องโดนใส่ที่ข้อมือนั้นเจ็บมากชนัยกำลังจะเงยหน้าด่าคนแต่ไม่คิดว่าเธอนั้นโมโหแล้วหันหลังเดินไปเลย
คนขับรถก็อึ้งไปเลย“คุณชนัยจะจะให้ขับรถตามไปไหม?”
“……”
ชนัยกัดฟันแล้วพูดว่า“ไม่ต้อง”
ในตอนที่คนขับรถคิดว่าเขานั้นจะยอมปล่อยไปแบบนี้แต่เขานั้นกลับลงจากรถตามไปไม่พูดอะไรสักคำแล้ววิ่งไปตรงหน้า
เท้าของผู้ชายยาวและก้าวใหญ่เดินไม่กี่ก้าวก็ไปจับที่แขนของดราณีแล้ว
เธอใช้แรงสุดตัวเหวี่ยงทิ้งแต่เสียดายที่แรงของผู้ชายและผู้หญิงมีความแตกต่างกันแรงอันน้อยนิดของเธอนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม
“นายปล่อยฉันนะ！”น้ำเสียงที่ตะโกนลั่นพร้อมมีน้ำเสียงที่อยากร้องไห้ปนอยู่
ชนัยขมวดคิ้วความอยากเล่นบนใบหน้าหายไปเหลือแต่ความจริงจังเขามองไปทางตาโตๆคู่นั้นน้ำตาไหลไปถึงที่หางตาแล้วอีกนิดเดียวก็จะไหลออกมา
ภายใต้แสงไฟบนใบหน้าของผู้หญิงเต็มไปด้วยความน่าสงสารทั้งที่คนที่โดนโยนใส่เป็นเขาเขายังไม่พูดอะไรเลยแล้วเธอจะทำตัวน่าสงสารทำไม?
ชนัยไม่มีประสบการณ์การง้อผู้หญิงแค่รู้สึกว่าน้ำตานั้นบาดตามากก็เลยสั่งด้วยเสียงทุ่มๆว่า“น้ำตากลับไปให้หมด！”
ไม่พูดค่อยยังชั่วแต่พอพูดดราณียิ่งรู้สึกอึดอัดไปใหญ่เรื่องอื่นก็ช่างมันเถอะตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งที่จะร้องไห้หรอ?ตาเป็นของตัวเองเขามีสิทธิ์อะไรมายุ่ง!
พอคิดแบบนี้น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเป็นสายน้ำไหลผ่านหน้าของเธอและตกลงสู่พื้น
ชนัยมองไปยังน้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนสายน้ำเขารู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
เหมือนตัวเขานั้นโดนไฟช็อตปล่อยมือที่จับแขนเธอทันทีแล้วมาเท้าใส่เอวมองไปที่ท้องฟ้าและถอนหายใจ
已经是最新一章了
加载中
