已经是第一章了
ตอนที่660ถ้ายังจะร้องอีกฉันจะจูบเธอ
ตอนที่660ถ้ายังจะร้องอีกฉันจะจูบเธอ
เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อในน้ำเสียงนั้นมีความรักที่ให้กับเธอเป็นพิเศษ“เธออยากจะทำยังไง?”
ดราณีสะอึ้นเบาๆและไม่ได้พูดอะไร
อะไรคือบอกว่าเธออยากจะทำยังไง?ตั้งแต่ต้นจนจบเขาเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลเลยนี่เขากำลังบังคับอยู่หรอ?！
ชนัยโมโหเพราะได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอเขาไม่อยากจะปลอบใจเธอเลยพูดด้วยเสียงดุ“เชื่อไหมถ้าเธอยังร้องฉันจะจูบเธอ”
ดราณีไม่สนใจอะไรเธอร้องไห้ต่อ
“หยุดนี่เป็นเป้าหมายที่แท้จริงของนายใช่ไหม?”
“.....ฉันไม่อยากจะเจอหน้านายอีก”เหมือนเขากลัวว่าจะโดนจูบดราณีพูดสักทีเสียงที่อ่อนนุ่มของเธอแค่ฟังแล้วก็รู้สึกว่าถูกรังแกง่ายมาก“นายไปเลย”
“เธออย่าเพิ่งร้อง”
“ถ้านายไปฉันก็จะไม่ร้อง”
“……”
ชนัยรู้สึกว่าตัวเองนั้นพ่ายแพ้จริงๆไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่รู้จะทำยังไง
ตอนนี้เขาเหมือนกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้าจะขึ้นก็ไม่ได้จะลงก็ไม่ได้แม้กระทั่งขั้นบันไดก็ไม่มีให้
ทำตัวไม่ถูกเลย
“ก็แค่กำไลข้อมือไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่จำเป็นต้องโยนของและร้องไห้ไหมถ้าคนอื่นเห็นแล้วจะคิดยังไงฉันรังแกเธอหรอ?”
ดราณีใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นมองไปทางเขา“ก็นายรังแกฉัน”
น้ำตาคลอบ้าเพราะเห็นแบบนั้นก็เลยสงสารไม่มีท่าทีที่จะดุร้ายเลยทำให้หัวใจของชนัยนั้นอ่อนสลายไปหมด
“พอแล้วพอแล้วฉันผิดเอง”ผู้ชายกัดฟันแน่นแล้วพูดมาว่า“ฉันขอโทษ”
ต้องรู้ไว้ก่อนอายุขนาดนี้แล้วนอกจากเคยขอโทษผู้ใหญ่ในบ้านแล้วชนัยยังไม่เคยที่จะยอมแพ้ต่อหน้าใครเลยยิ้มไม่ต้องพูดว่าเป็นผู้หญิง
เห็นได้ชัดว่าดราณีเองก็รู้จักนิสัยเขาดีพอพอได้ยินว่าเขาพูดขอโทษก็รู้สึกประหลาดใจแต่ไม่ได้จะให้อภัยเขาง่ายๆ“ฉันจะกลับบ้านแล้วนายอย่ามาตามฉัน”
“ดึกป่านนี้แล้วเธอจะกลับยังไง”ชนัยไม่มีทางที่จะปล่อยให้เธอร้องไห้แล้วกลับไปคนเดียว“ขึ้นรถฉันไปส่งเธอ”
“ไม่เอา”ดราณีปฏิเสธแบบไม่คิดเธอไม่อยากจะอยู่ในห้องร่วมอากาศเดียวกับเขา
การกระทำของเธอทำให้ชนัยรู้สึกหงุดหงิดมากแต่ผู้หญิงนั้นร้องไห้แล้วเขาคงจะบังคับเธอต่อไม่ได้ก็เลยพูดเรื่องโง่ๆออกมาว่า“งั้นเอาอย่างนี้เธอขึ้นรถแล้วฉันเดินกลับบ้านเอง”
เขายอมถอยห่างให้เยอะขนาดนี้ทำให้ดราณียิ่งรู้สึกไม่ดีไปใหญ่“ไม่ต้องฉันกลับไปเองได้”
“เธออย่าหาเรื่องได้ไหม?”ชนัยถูกเธอปฏิเสธตลอดเลยรู้สึกโมโห“ต้องให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะยอมขึ้นรถ?”
เธอ........กำลังปฏิเสธการขึ้นรถหรอ?
มองสวนกับดวงตาที่ดูดุร้ายคู่นั้นดราณีไม่กล้าพูดอะไรมากหันหน้าไปมองรถที่จอดอยู่ด้านหลังพอนึกถึงกำไลข้อมือเธอก็รวบรวมคำพูดและพูดช้าๆว่า“นายกำลังรู้สึกว่าฉันงอแงอยู่ใช่ไหม?ฉันไม่ได้โกรธที่นายให้ของขวัญกับฉันแต่ฉันไม่ชอบการกระทำของนายที่โยนของทิ้งฉันรู้ว่าสำหรับนายแล้วนั่นเป็นแค่ของธรรมดาธรรมดาที่ไม่มีค่าแต่สำหรับฉันแล้วนักศึกษาจนๆอย่างฉันถึงแม้ฉันจะไม่เอาก็ไม่สามารถที่จะทนเห็นนายเอาทิ้งสำหรับฉันแล้วนั่นคือเครื่องประดับที่ราคาแพงมากๆฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้ตอนที่นายโยนกำไลข้อมือนั้นทิ้งเหมือนโยนลงบนศักดิ์ศรีของฉัน....”
เธอยิ่งพูดยิ่งเบาแต่ชนัยเข้าใจแล้วเธอกำลังจะบอกว่าการกระทำของเขาที่ทำร้ายจิตใจเธอถึงแม้ศักดิ์ศรีพวกนี้สำหรับเธอนั้นไม่จำเป็นอะไรเลย
“ดราณี”ชนัยก้มหน้ามองดูเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตัวเองคำพูดพวกนั้นผ่านสมองมาหลายรอบถึงจะออกมาโดยที่ไม่ให้กระทบโดนตัวเธอ“เธอนั้นเห็นศักดิ์ศรีสําคัญเกินไปแล้วและไม่ชอบความหรูหราเป็นเรื่องที่ดีแต่เธอต้องแบ่งให้ชัดเจนว่าเธอนั้นมีศักดิ์ศรีจริงหรือใช้วิธีแบบนี้มาปกปิดปมด้อยของตัวเอง”
คำพูดพวกนี้เหมือนก้อนหินที่ไปทับโดนหางของดราณีทำให้อารมณ์ของเธอนั้นซาบซึ้งกว่าเดิม“ฉันไม่ใช่ไม่มีความมั่นใจแต่นายนั้นมั่นใจเกินไปทั้งหรูหราและสิ้นเปลือง！”
“ฉันสิ้นเปลืองของฉันเธอจะรู้สึกอึดอัดทำไม?”
“ฉัน.......”
“เธอรู้สึกว่าการสิ้นเปลืองของฉันเหมือนเป็นการประชดประชันใส่เธอแต่เธอไม่รู้ว่าสำหรับฉันแล้วนี่เป็นแค่กำไลข้อมือเท่านั้นตอนที่ฉันเห็นแค่รู้สึกว่ามันเหมาะสมกับเธอก็เลยอยากจะให้เธอไม่เคยนึกถึงเรื่องเงินเลยเพราะเธอไม่เอาฉันก็เอาทิ้งเธอไม่เคยเห็นความสำคัญที่ฉันอยากให้ของขวัญแก่เธอแต่สิ่งที่เธอเห็นคือเงินที่เป็นตัวแทนเท่านั้น”
“ฉันเปล่านะ！”
“เธอเปล่าหรอ?”
“ไม่！”ดราณีตอบโต้อย่างเสียงดังแต่คำพูดที่เธอตะโกนออกมานั้นทำให้ในใจของเธอเหมือนจะว่างเปล่าไปหมด
เธอไม่มีความมั่นใจถึงได้ใช้อารมณ์ร้อนแรงและปฏิเสธชนัยอย่างนี้
ความจริงจังแบบนี้ทำให้ดราณีเองรู้สึกหมดแรงเธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าหน้าของตัวเองนั้นเริ่มแดงแล้ว
เพราะไม่มีความมั่นใจจริงหรอก็เลยมีอคติกับเขามาตลอด
ดราณีไม่อยากจะคิดมากเธอไม่อยากจะไปค้นคว้าหาคำตอบที่อยู่ในใจตัวเองเพราะกลัวว่าคำตอบนั้นจะเป็นอย่างที่เขาพูด
ชนัยมองดูดวงตาคู่นั้นที่กำลังจะร้องไห้อีกครั้งหัวใจของเขานั้นบีบตัวขึ้นทันทีและเขารู้ว่าคำพูดของตัวเองเมื่อกี้นั้นแรงเกินไปเธออาจจะรับไม่ได้
ชีวิตก็คือแบบนี้ถ้าเธอไม่มีอะไรทั้งนั้นก็ต้องใช้ชีวิตอย่างไม่มีหน้าไม่มีตาชนัยแค่อยากให้เธอเข้าใจว่าเขานั้นไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายศักดิ์ศรีของเธอและไม่อยากที่จะกระทบโดนตัวเธอ
แต่เขาไม่เสียใจที่พูดแบบนี้เพราะยังไงเธอก็ต้องเผชิญกับความในใจของตัวเองไม่ใช่หลบหนีตลอด
ตอนนี้เขาพูดจบแล้วแต่เธอจะร้องไห้อีกจะต้องทำยังไงดีล่ะ?
มองดูดวงตาคู่นั้นที่เริ่มมีน้ำตาคลอเต็มผู้ชายกัดฟันแน่นๆก่อนที่น้ำตามันจะไหลลงมาเขารีบไปจับที่หลังคอเธองอตัวก้มหัวแล้วไปจูบที่ริมฝีปากอมชมพูนั้น
ดราณีตกใจที่เขาทำแบบนี้รีบขัดขืนอยากจะหลบหนีแต่ว่าชนัยไม่ให้โอกาสนี้กับเธอมือที่อยู่หลังคอเธอนั้นเหมือนเป็นของที่แข็งที่สุดจับตัวเธอไว้แน่นๆแต่ก็ไม่กล้าทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
ชนัยไม่ได้หลับตาริมฝีปากของเขาชิดกับริมฝีปากเธอหรี่ตาแล้วสบตากับเธอเขาไม่ได้ทำอะไรเกินเลยอีกแค่ใกล้ชิดแบบนี้
จนกระทั่งเขาไม่สามารถที่จะมองเห็นความอยากร้องไห้ในตาดวงคู่นั้นแต่มีความรู้สึกละอายใจเขาถึงได้ปล่อยเธอออก
ดราณีรีบถอยหลังไปหลายก้าวยกมือไปจับที่ริมฝีปากแล้วจ้องไปที่เขา“นาย.....”
“ฉันบอกแล้วถ้าร้องไห้อีกฉันจะจูบเธอ”
น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนไม่สนใจแต่สายตานั้นดูจริงจังมาก
ทั้งๆที่เป็นคำพูดเดียวกันแต่ความรู้สึกครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนเลยดราณีพูดไม่ถูกว่าไม่เหมือนตรงไหนแต่เธอรู้สึกได้ว่าไม่เหมือนแล้ว.....
“เธอจะไม่มีความมั่นใจหรือจะมีความมั่นใจก็ตามไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่สนใจแต่เธอคือแฟนของฉันฉันจะไม่มีทางให้เธอถูกความคิดแบบนี้มาควบคุมตัวเธอดราณีเธอทำใจไว้ก่อนกำไลข้อมือนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นเธอต้องฝึกยอมรับความหวังดีจากคนอื่น”พูดจบเขาไม่ให้เธอมีเวลาลังเลเดินไปตรงหน้าเธอไม่พูดอะไรแล้วจับมือเล็กๆมาอยู่ในฝ่ามือจากนั้นหันหลังแล้วเดินไปทางรถ
已经是最新一章了
加载中
