ตอนที่661เสียใจมากที่ไม่นอนเตียงเดียวกัน

ตอนที่661เสียใจมากที่ไม่นอนเตียงเดียวกัน ดราณีอึ้งไปหมดเลยมองดูผู้ชายที่จูงมือตัวเองแล้วเดินไปตรงหน้าความอบอุ่นนั้นส่งผ่านมือมายังหัวใจทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นเร็วขึ้น ตึกตักๆๆๆ ทั้งๆที่ชนัยก็ชอบทำอะไรกับเธอสิ่งที่เกินเลยกว่านี้ก็มีมากมายแต่เธอไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยที่หัวใจจะเต้นเร็วขนาดนั้น......... ชนัยหาคนไปถึงตรงหน้ารถเปิดประตูรถแล้วให้เธอเข้าไปด้านในก่อนถึงแม้จะเป็นแบบนี้เขาก็ไม่ลืมที่จะเอามือไปบางหัวแทนเธอกลัวว่าเธอจะเอาหัวไปชนใส่ หลังจากที่ขึ้นรถเขาก็สั่งคนขับรถว่า“กลับไปที่มหาลัย” ดราณีที่กำลังนั่งอยู่พอได้ยินคำนี้ก็ตื่นขึ้นมาทันทีนึกได้ว่าประตูหอปิดแล้วถึงจะพูดเบาๆกับเขาว่า“ประตูหอมีเวลาปิดแล้วกลับไปไม่ได้แล้ว” ชนัยอึ้งไปครู่หนึ่งเหมือนพึ่งจะนึกได้ว่าตอนนี้เป็นยามดึกแล้วเขาไม่ได้บังคับเธอแต่กลับถามความเห็นของเธอ“เธออยากจะไปไหน?” ถ้าเวลานี้ตอบว่าอยากจะไปร้านอาหารหรือร้านกาแฟคงเป็นไปไม่ได้ตอนนี้ที่ๆเปิดประตูต้อนรับก็คงมีแต่ผับคิดไปคิดมาก็มีแต่โรงแรมยังไงก็ต้องผ่านวันนี้ไปให้ได้ก่อน ดราณีคิดไปสักแป๊บสุดท้ายก็ตัดสินใจ“ส่งฉันกลับไปแถวมหาลัยเถอะ” “ไปตรงนั้นทำไม?” “แถวนั้นมีโรงแรมเยอะฉันเปิดห้องแล้วนอนคืนหนึ่งก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับไป” ในสมองของชนัยเริ่มมีภาพของโรงแรมแถวมหาลัยขึ้นมาทันทีห้องนอนที่ดูรกสภาพแวดล้อมแย่ยังไงก็ไม่ใช่ที่พักอาศัยที่ดี “ไปโรงแรมX” คนขับรถรีบสตาร์ทรถ“ครับ” โรงแรมXเป็นโรงแรม5ดาวในพื้นที่มีหลายสาขาทั้งในและต่างประเทศเป็นที่พักอาศัยที่คนรวยมักจะเลือกค่าพักของที่นั่น1วันมันมากกว่าเงินที่ใช้ในชีวิตประจำวันของดราณี1เดือน พอได้ยินชนัยบอกว่าจะไปโรงแรมXเธออยากจะปฏิเสธทันทีแต่พอนึกถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้ว่าอย่าคิดปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นเธอรู้สึกพูดไม่ค่อยออกแล้ว คิดไปคิดมาสักแป๊บนึงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ช่างเถอะยังไงเขาก็จะไปเธอพูดไม่พูดก็เหมือนเดิม ชนัยกำลังรอเธอปฏิเสธนึกไม่ถึงว่าผ่านไปตั้งนานเธอนั้นก็ไม่ปฏิเสธหางตามองไปทางเด็กผู้หญิงผู้หญิงนั้นกำลังพิงที่หน้าต่างกำลังหาวอยู่ เขายิ้มที่มุมปากตอนที่กำลังจะมองไปทางอื่นก็เผลอไปมองเห็นคนขับรถที่แอบมองพวกเขาผ่านกระจก ชนัยอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อมองเห็นสายตาที่ตื่นตระหนกของคนขับรถเขากลับรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก เขารีบหุบยิ้มทันทีทำเป็นเหมือนมองไปทางกระจก ในยามค่ำคืนที่ไร้เสียงในรถเงียบไปหมดทั้งสองกลับใช้หน้าตาที่เฉยเมยปกปิดหัวใจที่เต้นแรง —— หลังจากนั้น20นาทีรถขับไปถึงประตูโรงแรมก่อนจะลงจากรถชนัยสั่งผู้จัดการว่า“พรุ่งนี้ก่อน8:00นเอาเสื้อที่เหมาะกับตัวฉันมาให้ฉัน” “ครับคุณชนัย” “เธอ”ชนัยมองไปทางคนตัวน้อยที่นั่งอยู่ในรถที่ไม่มีท่าทีจะขยับ“จะนิ่งอีกนานไหมลงจากรถได้แล้ว” “..........”ดราณีถึงจะลงจากรถช้าๆเธอยังใส่ชุดนอนสีเหลืองอยู่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูโรงแรมที่ดูหรูหราดูแปลกๆ หลังจากที่ทั้งสองคนลงจากรถคนขับรถก็ขับรถออกไปเลยชนัยเอามือสองข้างใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาตรงหน้าเธอ“เอาบัตรประชาชนมาไหม?” “ฮะ?ไม่……..ไม่ได้เอามา” ชนัยพยักหน้าแล้วเอามือไปจับที่ไหล่เธอแล้วหมุนตัว180องศา“เห็นโซฟานั่นไหมไปนั่งรอฉันตรงนั้นรอฉันเปิดห้องเสร็จค่อยขึ้นไป” “อืม”หลังจากที่ดราณีได้ยินก็เดินไปทางนั้นในตอนที่เธอนั่งลงไปบนโซฟาถึงจะรู้สึกโล่งอก ชนัยเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์โรงแรมทำการเปิดห้องเขาเอาบัตรประชาชนออกจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางบนเคาน์เตอร์มือวางไว้บนเคาน์เตอร์ท่าทางนั้นดูธรรมดาแต่กลับมีออร่าของผู้ดีไม่กล้าที่จะดูถูก ถึงแม้เสื้อชุดที่เขาจะใส่นั้นไม่เหมาะกับเขาแต่พอเข้าไปยืนตรงนั้นก็ไม่สามารถที่จะปกปิดออร่าของเขาได้เลย ความกดดันของเขานั้นมากเกินไปดราณีนึกถึงครั้งแรกที่เจอชนัยโดนคนมัดตัวแล้วจับเข้าไปในรถตอนที่เห็นหน้าใบนี้ถึงแม้จะไม่รู้ตัวตนของเขาแต่เธอก็รับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนประเภทใจดี แต่ว่าตอนนี้รู้จักกับเขานานแล้วหรอก็เลยทำให้ความกดดันแบบนั้นลดลงหรือเป็นเพราะเขาไม่ได้ปลดปล่อยตัวเองทั้งหมด? ในตอนที่กำลังคิดไปเรื่อยเขานั้นทำการเปิดห้องเรียบร้อยแล้วแล้วเดินมาทางเธอพร้อมกับผู้จัดการ เดินยังไม่ถึงเขาก็ดีดมือดัง“ดราณีไปกันเถอะ” เธอได้สติกลับทันทีและลุกขึ้นมาเดินตามหลังไปทางลิฟต์ ผู้จัดการโรงแรมช่วยพวกเขากดลิฟต์ไม่นานลิฟต์ก็เปิดเธอกับชนัยเดินเข้าไปเหมือนคนๆนั้นจะเดินเข้ามาตามแต่โดนเขาขวางไว้ก่อน “ไม่ต้องตามมาแล้ว” ฝ่ายตรงข้ามรีบถอยหลังไปแล้วพยักหน้าอย่างเคารพ“ครับ” ประตูลิฟท์ปิดลงชนัยรูดบัตรแล้วกดไปที่ชั้นที่18และดึงบัตรออกมาจากกล่องกระดาษยาวๆยื่นให้เธอ“ให้เธอหนึ่งอันไม่งั้นเธอจะไม่วางใจ” ดราณีรับมาแล้วใส่เข้ามาในกระเป๋าทีแรกก็ยังไม่รู้สึกอะไรแต่พอเธอรู้สึกอีกทีก็ถึงห้องนอนแล้ว “นายไม่กลับบ้านหรอ?” “ว้าวเธอนั้นใจร้ายจริงๆเลย”เขาเห็นเธอทำหน้าสงสัยชนัยอดที่จะถอนหายใจไม่ได้“ดึกขนาดนี้แล้วฉันแต่งตัวแบบนี้ยังจะให้ฉันกลับบ้านอีกหรอ?” ดราณีพูดออกมาเบาๆ“นายไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกลับไปก็ไม่เป็นไร.........” ผู้ช่วยหรี่ตา“เธอยังรู้ว่าฉันนอนคนเดียวสนใจเรื่องฉันมากขนาดนี้เลย?” “.......ไม่ใช่” “ไม่ใช่ก็เงียบๆไว้”พูดจบชนัยสแกนบัตรแล้วเปิดประตูยื่นมือไปตรงหน้าแล้วประตูจากนั้นก็เดินเข้าไปโดยไม่สนใจเธอ ดราณีก็เลยต้องเดินตามหลังเข้าไปพึ่งเข้าห้องก็พบกับการตกแต่งและของประดับในห้องทำให้เธอนั้นอึ้งไปเล็กน้อย ทั้งโรงแรมนั้นมีส่วนสำคัญคือสีทองและสีขาว2แบบผสมกันส่วนผนังเป็นลายดอกไม้แนวยุโรปสีเทาโซฟาและโต๊ะนั้นก็เคลือบเป็นสีทองทั้งหมดแค่ดูก็รู้สึกว่าหรูมากแล้ว ดราณีดูไปรอบๆหลังจากเข้ามาในห้องโถงยังมีประตูอีกสามบานเป็นประตูของห้องที่ต่างกันสามห้องห้องที่เขาจองเป็นห้องที่เป็นชุดมีครบทุกอย่าง ดีที่ไม่ใช่เตียงเดียวกัน เธอถอนหายใจพอเงยหน้าขึ้นก็เป็นสบกับตาของผู้ชายที่เต็มไปด้วยความร้อนแรง ชนัยเห็นความดีใจในตาของเธอรวมไปถึงความโล่งอกก็มองเห็นเป็นเพราะว่าเขานั้นเคยได้รับการต่อต้านจากผู้หญิงคนนี้เยอะแล้วแต่ตอนนี้เขานั้นก็เริ่มรับได้แล้วแถมยังมีความคิดที่อยากจะแกล้งเธอด้วย “ทำไมเสียใจที่ไม่ใช่เตียงเดียวกันหรอ?” แค่อยู่ในห้องเดียวกับเขาดราณีก็รู้สึกตัวแข็งทื่อไปหมดพอได้ยินคำพูดเล่นของเขาแบบนี้ตาของเธอยิ่งไม่กล้ามองไปมั่ว“นายอย่ามามั่ว”