ตอนที่662แอบจูบเธอ

ตอนที่662แอบจูบเธอ ชนัยถอนหายใจใส่เธอเขารู้ดีว่าตัวเองนั้นกำลังพูดมั่วเธออยากจะให้เขานั้นอยู่ห่างไกลตัวเองจะตายเป็นไปได้ไงที่จะเสียใจ นึกได้ว่าเขานั้นไม่เคยถูกผู้หญิงเกลียดขนาดนี้ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ไม่เคยมีเลยเขาได้ผ่านประสบการณ์ทุกอย่างที่ไม่เคยมีจากเธอมาทั้งหมดแล้ว ชนัยมองดูตัวของเธอที่แข็งทื่อปัดมือลวกๆ“พอแล้วๆฉันนอนห้องใหญ่เธอนอนห้องเล็กโอเคไหม? “โอเค”สำหรับดราณีแล้วในห้องเล็กนี้ถือว่าใหญ่มากแล้วอีกอย่างเขานั้นเป็นคนที่จ่ายเงิน ชนัยพูดจบไม่สนใจเธออีกหันหลังเดินเข้าไปในห้องไม่ใช่เป็นเพราะไม่อยากอยู่กับเธอแต่เขาทนดูหน้าตาของเธอที่เหมือนกำลังป้องกันโจรไม่ไหว ไม่นานดราณีก็ได้ยินเสียงอาบน้ำดังออกมาจากห้องอาบน้ำดราณีมองไปทางประตูที่ไม่มีลูกบิดพอนึกได้ว่ามีผู้ชายกำลังอาบน้ำในห้องอาบน้ำมีน้ำอุ่นไหลจากหัวไปสู่ร่างกายทั้งตัวก็มีแต่ไอร้อน เธอรู้สึกว่าคืนนี้เธอไม่อาบน้ำจะดีกว่าดูไปทางเวลาใกล้จะตีหนึ่งแล้วอีก6ชั่วโมงก็ฟ้าสว่างไม่นานก็จะผ่านคืนไป พอเธอบอกตัวเองแบบนั้นในใจก็สบายใจขึ้น กลับไปถึงห้องนอนที่ตัวเองอยู่ดราณีไม่ได้เปิดไฟชุดที่สวมอยู่ก็เป็นชุดเดิมเธอถอดเสื้อกันหนาวแล้วเข้าไปในผ้าห่มไม่ต้องเสียเวลามาเปลี่ยนเสื้อ วินาทีที่หัวไปสัมผัสหมอนก็ไม่มีความคิดอะไรแล้วรู้แต่ว่าจะนอนหลับให้สบายสบายจริงๆเลยเตียงของโรงแรมที่ระดับสูงก็ดีแบบนี้แหละเหมือนนอนอยู่บนก้อนเมฆเลย เธอหลับตาแล้วไม่คิดอะไรอีกช่างมันเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็จะได้นอนสบาย …… ตอนที่ชนัยออกจากห้องอาบน้ำในห้องอาบน้ำร้อนเกินไปทำให้เขารู้สึกหิวน้ำหลังออกมาเข้าดื่มน้ำไปหลายแก้วถึงจะรู้สึกดีขึ้น สายตามองไปทางห้องที่ดราณีอยู่มองจากมุมนี้เห็นแต่ขอบเตียงนิดเดียวมองไปสักแป๊บแล้วเดินเข้าไป ในห้องนั้นไม่ได้เปิดไฟมีแต่ไฟที่ส่องจากด้านนอกเข้าไปนิดนึงชนัยพยายามเดินเบาๆเข้าไปทางเตียงเห็นแต่มีคนตัวน้อยๆที่กำลังงอตัวนอนอยู่บนเตียงkingsizeตัวนั้นใกล้ชิดกับขอบเตียงเหมือนมีคนกำลังพยายามเข้าใกล้เธอจากด้านหลังที่ว่างที่เหลืออยู่นั้นไม่รู้ว่าเหลือให้ใคร ชนัยไม่รู้แต่เขาเห็นที่นั้นรู้สึกว่ามันโล่งมากในใจคิดว่าเตียงใหญ่ขนาดนี้ยังนอนแค่นิดเดียวมันไม่เหมาะเลยจริงๆ จากเดิมแค่อยากจะดูครู่เดียวก็กลับไปแต่ตอนนี้กลับขึ้นไปนอน ดราณีหลับสนิทมากไม่รู้สึกเลยว่าหลังตัวเองนั้นมีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ชนัยเห็นแบบนี้ก็ทำมากกว่าเดิมยื่นมือไปเบาๆไปจับที่หัวเธอและดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง เหมือนจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกใครขยับหัวร่างเล็กขยับไปมาชนัยกลั้นหายใจกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเธอตื่นขึ้นมาจะอธิบายยังไงแต่แล้วร่างที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นก็นิ่งไป โชคดีที่ไม่ตื่น ฟู่ๆๆๆ ชนัยถอนหายใจเขาไปดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆมาห่มสายตาของเขาเริ่มชินกับความมืดมองไปทางใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่ เทียบกับตอนที่เธอตื่นแล้วตอนนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกชอบ ตาของเธอเวลายิ้มนั้นมันเหมือนเสี้ยวพระจันทร์ก่อนหน้านี้ชนัยไม่รู้เพราะตอนที่สบตากับเขาบนใบหน้าของเธอมีแต่ความไม่พอใจ ปกติก็เห็นเธออยู่กับเพื่อนอยู่หน้าประตูไม่รู้พูดอะไรกันเธอได้ยิ้มออกมาจึงทำให้เขาจำจนถึงตอนนี้ ไม่พูดถึงอย่างอื่นแค่หน้าใบนี้ก็สดใสและสวยเกินพอแล้วถึงแม้ตอนนี้กำลังจะนอนอยู่ก็เหมือนเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่เข้าไปในใจของเขาทำให้เขานั้นรู้สึกอยากจะกอดแน่นกว่าเดิม เธอนั้นใสซื่อไม่เคยที่จะปกปิดตัวเองแค่มองก็ดูออกว่าคิดอะไรอยู่ชนัยไม่เป็นห่วงเลยแม้แต่น้อย แต่เธอล่ะ? ตอนที่เผชิญกับเขาเธอสามารถมองเห็นเขาที่อยู่ภายใต้ผิวหนังนี้ไหม? พอนึกถึงพวกนี้ชนัยก็รู้สึกเศร้าไม่ใช่เป็นเพราะไม่มีความมั่นใจแต่รู้สึกว่าเส้นทางนั้นยาวไกลมาก ไม่ว่ายังไงอย่างน้อยเขาก็ได้แลกเวลา1เดือนนี้มาไม่ว่าผลจะเป็นยังไงแต่ตอนนี้เธอนั้นก็คือแฟนของเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ชนัยไม่รู้ว่าตัวเองจ้องมองใบหน้านี้นานเท่าไรตอนที่เขาหลับตาก็สามารถนึกถึงภาพของเธอได้อย่างละเอียด ในตอนที่ความง่วงเข้าใกล้เขาก้มหัวลงไปทับริมฝีปากนั้น “ฝันดีครับคุณแฟน” —— อีกด้านหนึ่งเวลาตีสองห้องผอ.โรงพยาบาล แตกต่างจากความดีใจอย่างสิ้นเชิงรอบข้างเต็มไปด้วยความจริงจังและกดดัน นัชชามองไปทางคนที่นั่งข้างๆตัวเองผู้ชายกำมือแน่นก้มหัวพยายามควบคุมตัวเองอยู่เธอยกมือไปทับบนมือซ้ายของเขาสิ่งที่สัมผัสโดนนั้นคือมือที่เย็นไปหมด ฉันตบเบาๆ2ทีอยากจะพูดออกเสียงปลอบใจแต่ไม่รู้ควรจะพูดอะไร เมื่อกี้ปรัณพูดผลที่ทุกคนยอมรับไม่ได้ออกมา อาการของคุณท่านกำลังแย่ลงร่างกายถึงขั้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ทุกวันนี้ต้องฉีดยาแก้ปวด10เท่าเพื่อลดการเจ็บปวดเวลาที่เหลืออยู่นั้นไม่มากแล้ว ไม่ถึงครึ่งปีและไม่ถึงเดือนแต่เป็นเวลานับถอยหลัง1สัปดาห์ ดูจากอวัยวะของคุณท่านแล้วไม่สามารถที่จะอยู่ได้นานกว่านี้แต่พอมาจนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถให้วิธีการรักษาที่แน่ชัดได้ ไม่ใช่ไม่อยากแต่เป็นเพราะไม่มีวิธี สำหรับเขาที่เป็นหมอเขาอยากจะมีวิธีที่สามารถยื้อชีวิตของคุณท่านได้แต่ถึงแม้ทางแพทย์จะพัฒนามากขนาดไหนฝีมือจะดีเยี่ยมแค่ไหนแต่ยังไงการเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติเขาไม่มีวิธีที่จะมาเปลี่ยนหรือแก้ไขกฏของธรรมชาติได้ นัชชาและเตชิตเข้าใจความหมายนี้แต่พอมาเป็นกับญาติของตัวเองนั้นได้แต่หลอกตัวเองว่ายังมีวิธีอยู่ไม่มีทางจะเป็นอย่างนี้ ตอนนี้นัชชายอมรับได้แล้วเตชิตไม่อยากจะยอมรับผลนี้ 15นาทีแล้วที่เขานั่งนิ่งๆไม่พูดสักคำถ้าไม่ใช่เป็นเพราะยังลืมตาอยู่คุณอาจจะคิดว่าเขานั้นหลับไปแล้ว “เตชิตทุกคนพยายามแล้วปู่เองก็…..พยายามแล้ว”นัชชาลังเลไปสักแป๊บนึงสุดท้ายก็พูดคำปลอบใจออกมา ในช่วงเวลานี้พวกเขาก็ทรมานมากแต่คนที่ทรมานมากที่สุดนั่นคือคุณท่านทุกวันที่ตื่นมาก็ต้องมาเผชิญกับการฉีดยาเข้าร่างกายแขนที่ปวดบวมเพราะฉีดยาไม่สามารถกินอาหารได้เองแต่ต้องผ่านหลอดอาหารแต่คุณท่านเขานั้นก็ยังมีสติดูแล้วยิ่งทำให้รู้สึกทรมานกว่าเดิม ความคาดหวังของพวกเขานั้นสำหรับคุณท่านเองก็เป็นความกดดันเหมือนกันไม่ใช่หรอ? เตชิตฟังเสียงผู้หญิงที่ไพเราะดังขึ้นข้างหูในใจของเขามันเย็นไปหมดตอนนี้รู้สึกอยากจะสูบบุหรี่แก้เครียด