ตอนที่633รักษาคนที่อยู่ตรงหน้าไว้

ตอนที่633รักษาคนที่อยู่ตรงหน้าไว้ “มีบุหรี่ไหม?” ปรัณเอาบุหรี่ที่ในลิ้นชักให้เขาทั้งกล่อง ผู้ชายรีบแกะกล่องระหว่างที่เขาทำนั้นการกระทำของเขาเห็นได้ชัดเจนว่ากำลังความกระวนกระวายนัชชานั่งอยู่ข้างๆเขาเห็นได้ชัดว่านิ้วของเขานั้นสั่นทุกนิ้ว ในตอนที่เขาคีบบุหรี่เอาไว้ที่ปากนั้นก้นบุหรี่กับปลายบุหรี่ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย นัชชารู้ว่าเขากำลังทนและทนอย่างยากลำบาก หลายปีผ่านมานี้เขาทำงานแล้วใช้ชีวิตคนเดียวมีเวลาที่อยู่กับครอบครัวน้อยเพราะเขาอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยจึงทำให้เขาโดดเดี่ยว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เคารพความสัมพันธ์กลับกันเขาเป็นคนที่เห็นความสัมพันธ์นั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดแต่แค่เขานั้นพูดไม่เป็นและไม่รู้จะทำยังไงเท่านั้นเอง ก็เลยเอาทั้งหมดมาเก็บไว้ในใจตอนที่ประชุมเกี่ยวกับปัญหาพวกนี้ก็จะรู้สึกเศร้ามากๆ เตชิตดูดบุหรี่เงียบๆที่จริงเขานั้นก็ไม่ได้คิดมากหรือบอกว่าไม่รู้ต้องคิดยังไงจะดีกว่าตอนนี้ตัวของเขานั่นเหมือนโล่งไปหมด แค่นึกไปถึงสุขภาพร่างกายของคุณท่านเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว ดับไฟบุหรี่ที่เหลืออยู่สุดท้ายเตชิตก็ยอมพูด“ปรัณพวกเราเตรียมตัวไว้เถอะ” ปรัณไม่คิดว่ารอมาตั้งนานจะได้ยินเขาพูดแบบนี้ทีแรกนึกว่าเขาจะเหมือนเมื่อก่อนที่ไม่ยอมเชื่อความจริงและหลอกตัวเองและจะให้ตัวเขานั้นคิดหาแผนวิธีที่รักษาต่อไม่คิดว่าคำที่เขาจะพูดคือเตรียมตัวไว้ อาจจะเป็นเพราะไม่คาดคิดเกินไปพอได้ยินคำนี้ปรัณเองก็อึ้งไปเลยผ่านไปสักพักถึงจะพยักหน้า“โอเคฉันจะพยายาม” ผู้ชายไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมานิ่งเหมือนน้ำที่ไม่มีคลื่น“ส่วนทางปู่นั้นเขาเองก็คงคงเข้าใจ” “อืม” ถ้าจะบอกว่าร่างกายของตัวเองใครเข้าใจมากที่สุดนอกจากหมอก็คงจะเป็นตัวของท่านเองแล้วสมองของเขานั้นอยู่ปกติดีไม่ว่าพวกเขาจะปลอบใจยังไงคุณท่านก็รู้สถานการณ์ของตอนนี้ดี คงจะอยู่ได้อีกไม่นานถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปท่านเองก็คงจะทุกข์ทรมานจนทนไม่ไหว เตชิตหลับตาไม่กล้าคิดว่าช่วงเวลาที่เหลือนี้คุณปู่จะต้องผ่านอะไรบ้างสิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็คือยอมรับความจริงและเคารพสิ่งที่จะเกิดขึ้น “ฉันไปแล้ว” ปรัณไม่รู้ควรจะอยู่ยังไงเหมือนตอนนี้ไม่ชอบเวลาที่ควรจะยื้อไว้ก็เลยต้องพูดย้ำไปว่า“ระหว่างทางก็ระวังความปลอดภัยด้วย” พูดจบเขาก็ส่งสายตาให้นัชชากำลังบอกเธอว่าดูแลผู้ชายคนนี้ที่อ่อนแอดีๆ นัชชารู้แล้วก็เลยเดินตามหลังผู้ชายคนนี้ไป ทั้งสองคนคนหนึ่งเดินหน้าอีกคนเดินหลังไปถึงประตูห้องทำงานอยู่ดีๆเตชิตก็หยุดเดินแต่โชคดีที่นัชชาหยุดทันไม่อย่างนั้นเขาคงไปชนที่หลังเขาแล้ว เธอมองไปทางเขาอย่างเป็นห่วง“เป็นอะไร?” เตชิตหลับตาไม่ได้พูดอะไร วันนี้ออกจากประตูนี้ก็ไม่สามารถที่จะฝันได้อีกว่าคุณท่านจะหายดีกลับมาแต่จะต้องเตรียมตัวทำเรื่องภายหลังเตรียมตัวส่งท่านครั้งสุดท้าย ประตูบานนี้เหมือนประตูความเป็นความตายเตชิตต้องใช้แรงสุดตัวถึงจะก้าวไปได้ หยุดหายใจหลับตาทั้งหมดกลับสู่ความมืด ผ่านไปนานมากแล้วเขานั้นยืนอยู่ตรงหน้าประตูเกือบจะห้านาทีแล้วถึงจะยอมยกเท้าเดินออกไปแต่วินาทีที่ก้าวไปนั้นน้ำตาที่อยู่ในตานั้นไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ นัชชาเดินอยู่หลังของเขาตั้งแต่ต้นจนจบตลอดจนทางเดินสุดท้ายเขานั้นมองไปทางหน้าต่างตัวที่สูงอย่างนั้นเริ่มงอตัวลงมาเหมือนเสียที่ยึดไปอีกนิดเดียวก็จะล้มสู่พื้น ไหล่ที่กว้างใหญ่นั้นสั่นเบาๆแค่ดูเธอก็รู้ว่าเขากำลังร้องไห้ เพราะเขาอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้จำนวนครั้งที่นัชชาเห็นผู้ชายคนนี้ร้องไห้ใช้มือเดียวนับก็เหลือเฟือช่วงเวลานี้ที่คุณท่านไม่สบายตาของเก็แดงบ่อยๆ เลือดข้นกว่าน้ำพอได้ยินคำพวกนี้ต้องส่งคนที่สนิทและใกล้ชิดกับเราจะเป็นเรื่องที่ทรมานมากขนาดไหน ลมพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างผมที่อยู่ตรงหน้าผากพริ้วไหวตามแรงลมนัชชายืนดูอยู่ที่เดิมทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันแม้กระทั่งเขาก็ไม่ได้หันหลังแต่ความโศกเศร้าของเขานั้นเธอเองก็รับรู้ได้ อยากให้เขาสงบสติอารมณ์ด้วยตัวเองที่เขากลั้นและอดทนไว้มือของเธอที่อยู่สองข้างนั้นกำหมัดแน่นแม้กระทั่งเล็บแทงเข้าไปในมือเธอเธอเองก็ไม่รู้สึกตัว หายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกสุดท้ายก็ทนไม่ไหวเดินเข้าไปตรงหน้าไปกอดผู้ชายคนนี้ที่กำลังอยู่ในความโศกเศร้าเข้าไปในอ้อมกอดเธอ มือไปกอดที่เอวของเขาแน่นๆหน้าของเธอติดกับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบของเขาตัวเธอนั้นติดกับตัวเขาอยากจะให้เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองอย่างชัดเจน “ฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไป” ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหนแค่อ้าปากก็บอกว่าตลอดไปแต่อย่างน้อยเธอก็มีความคิดแบบนี้ไม่ว่าโลกใบนี้ใครจะมาหรือไปเธอนั้นจะอยู่เคียงข้างเขาตลอด “ตลอดชีวิตยาวเกินไป........”เสียงของผู้ชายแหบจนไม่รู้จะพูดยังไงทุกคำพูดที่เขาพูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า“ฉันไม่สามารถที่จะยื้อเขาไว้ได้......ไม่ได้เลย” นัชชารู้สึกเอ็นดูเขามาก“คนเราเกิดมาก็ต้องตายเตชิตนายไม่สามารถที่จะตัดสินการเป็นการตายของคนอื่นได้รวมไปถึงนายและฉันสิ่งที่พวกเราทำได้คือรักษาทุกวินาทีที่เหลืออยู่” เขายิ้มออกมาเล็กน้อย“ฉันไม่มีเวลาแล้วและไม่มีโอกาสแล้ว” นี่ถึงจะเป็นจุดที่ทำให้เขารู้สึกลำบากที่สุดเมื่อก่อนเขาสู้เพื่องานคิดว่าสิ่งที่ทำให้คนในบ้านได้มากที่สุดก็คือด้านการเงินและมีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งเขาคิดว่าครอบครัวนี้ไม่ต้องการเขาเขานั้นเป็นส่วนเกินหลังจากที่คุณแม่สร้างครอบครัวใหม่เขาก็ยิ่งหลบๆซ่อนๆจำนวนครั้งที่เขากลับบ้านใน1ปีใช้แค่มือเดียวนับยังได้ แต่ถ้าวันนั้นที่ไปรับของในบ้านเก่าตอนที่คนใช้เปิดลิ้นชักของคุณท่านเขาเห็นเกียรติบัตรทั้งหมดนั้นตัวเขาก็อึ้งไปเลย นั่นคือเกียรติบัตรที่เขาได้ตอนสมัยเรียนมีอยู่บางอันที่เขาก็จำไม่ได้แล้วแต่คุณท่านกลับเก็บไว้ตลอด ในความทรงจำสมัยเด็กคุณท่านเป็นคนที่เข้มงวดมากเขาไม่เหมือนผู้ปกครองของคนอื่นที่เมตตาเข้มงวดกับเขาตลอด คิดไปคิดมานานมาแล้วที่คุณท่านก็หวังไว้ว่าเขานั้นจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ท่านภูมิใจในตัวเขาขนาดไหนถึงเก็บเกียรติบัตรเก่าๆถึงทุกวันนี้ได้? เตชิตไม่กล้าคิดหัวใจของเขาเจ็บเกินไปแล้วเหมือนมีคนกำลังใช้ค้อนทุบอยู่แม้กระทั่งหายใจก็ยังลำบาก เขาเหมือนจะมองข้ามความห่วงใยและความรักที่คนแก่คนนั้นให้มาและคนแก่คนนั้นก็ไม่เคยที่จะพูดถึง รักษา? เขาไม่มีเวลารักษาแล้วสิ่งที่โหดร้ายที่สุดในโลกใบนี้ก็คือในตอนที่เขาอยากจะไปรักษาคนๆหนึ่งแต่คนๆนั้นกลับไม่อยู่แล้ว