ตอนที่664คนที่อ่อนแอที่สุดคือเขา

ตอนที่664คนที่อ่อนแอที่สุดคือเขา นัชชารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เขานั้นผิดปกติมากเหมือนกำลังเอาตัวเองนั้นขังอยู่บนโลกอีกใบหนึ่งความคิดและความรู้สึกของเขานั้นอยู่อีกโลกใบนั้นแล้วเขาไม่หยุดที่จะโทษตัวเองแถมยังเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำที่ผ่านมา “ไม่ใช่แบบนี้เตชิตนายทำได้ดีที่สุดแล้วถ้าฉันเป็นนายฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องเผชิญกับคนในครอบครัวยังไงทั้งชีวิตนี้ไม่มีใครที่จะเดินไปตลอดได้ถึงแม้จะโหดเหี้ยมมากแต่เธอต้องยอมรับว่านี่คือความจริง”เธอกอดเขาแน่นๆเหมือนอยากจะกระชากตัวเขาออกมาจากขุมนรกนั่น“การตายของคุณท่านไม่เกี่ยวกับนายเขาแค่ป่วยสิ่งที่นายต้องทำคืออยู่เคียงข้างเขาเดินเส้นทางระยะสุดท้ายกับเขานายไม่ใช่ไม่ดีคุณท่านก็ภูมิใจที่นายเป็นแบบนี้และเข้าใจนายถ้านายไม่อยากให้ระยะสุดท้ายของชีวิตเขานั้นมีอะไรค้างคาใจก็อย่าเป็นแบบนี้อีก!” คำพูดของเธอทำให้ดวงตาของผู้ชายที่ดูว่างเปล่าเหมือนมีไฟอ่อนๆสว่างขึ้นมาเหมือนว่ากำลังถามเธออยู่แต่เขานั้นเหมือนกำลังถามตัวเองมากกว่า“ถ้าฉันเป็นแบบนี้เขาคงจะไปไม่วางใจ........” “ใช่ดังนั้นนายต้องเข้มแข็งกลับไปเป็นหลานที่เขารู้สึกภาคภูมิใจให้เขาสบายใจในตอนที่จากไปไม่ใช่จากไปด้วยความไม่สบายใจ” เตชิตมองไปทางไฟนอกหน้าต่างไฟแต่ละดวงที่สว่างนั้นทำให้เขาเริ่มมองไม่ชัดเหมือนเห็นดอกไม้ที่มัวๆมีสีแดงสีเขียวสีเหลืองทำให้เขานั้นรู้สึกบาดตามากแต่ก็ไปส่องให้หัวใจที่มืดมนของเขานั้นสว่างขึ้น ใช่เดินมาถึงจุดนี้ของชีวิตแล้วเขาไม่สามารถที่จะเห็นแก่ตัวได้อีกต่อไปควรจะให้คุณท่านจากไปอย่างสบายเรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้เขาไม่มีแม้กระทั่งสิทธิ์ที่จะเสียใจ คำๆนี้เหมือนกระชากเขาออกมาจากหลุมความมืดมนทำให้สมองของเขานั้นโล่งไปไวมากถึงจะรับรู้ถึงลมที่ผ่านเข้ามาจากหน้าต่างนั้น เมื่อกี้เขาไม่รับรู้ถึงสิ่งภายนอกทั้งใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขายืนตัวตรงใหม่หันหลังมองไปทางผู้หญิงตัวน้อยๆที่อยู่ด้านหลังตัวเองนี่ก็ใกล้จะดึกมากแล้วบนใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าช่วงเวลานี้ที่เขานั้นรู้สึกลำบากเธอนั้นก็ลำบากตามระหว่างที่อยู่กับเขายังจะต้องดูแลธีมนต์ทำให้ตัวเธอนั้นผอมไปเยอะมากเลย เตชิตรู้สึกเอ็นดูเธอก็เลยยกมือไปจับที่หน้าของเธอแล้วพูดว่า“ขอโทษที่ทำให้เธอลำบากเหมือนฉัน” “พูดอะไรเนี่ยนายคือสามีของฉันถ้าฉันไม่สามารถที่จะอยู่เคียงข้างนายได้แล้วฉันจะมีประโยชน์อะไร?”เห็นเขานั้นฟังคำพูดของคนอื่นเข้าหูนัชชาเองก็โล่งอกยกมือไปควงที่แขนของเขา“ไปเถอะพวกเรากลับบ้านกันพรุ่งนี้จะได้พาธีมนต์มาอยู่เป็นเพื่อนคุณท่าน” เตชิตปล่อยให้เธอนั้นกระชากตัวเองในใจของเขานะรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาหน่อย“OK” ในช่วงเวลาที่ดึกอย่างน้อยข้างๆของเขาก็ยังมีเธอ —— หลังจากครั้งนี้ที่พูดคุยกันเสร็จนัชชารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าตอนที่เตชินเผชิญหน้ากับคุณท่านจะพูดคุยมากกว่าเดิม ก่อนหน้านี้เขาไม่ใช่คนที่จะแสดงความรู้สึกตัวเองเก่งในช่วงเวลาปกตินั้นส่วนใหญ่เป็นเขานั่งฟังคนอื่นพูดน้อยครั้งที่เขานั้นจะเป็นคนพูดเอง แต่ว่าสองสามวันนี้เขาอยู่ข้างเตียงตลอดไม่ใช่เพียงแค่เป็นห่วงเป็นใยแถมยังจะพาธีมนต์ทำเรื่องบางเรื่องที่คุณท่านรู้สึกมีความสุข แต่สิ่งที่เริ่มแย่ลงคือช่วงนี้สายตาของคุณท่านนั้นเริ่มเบลอๆบางทีก็จะหลับนานมากตอนที่ลืมตานั้นก็ยังอึ้งอยู่ความสว่างในดวงตาก็เริ่มหายไปทีละนิดทั้งตัวเขานั้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งเงียบ ทุกคนรู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดอะไรขึ้นแม้กระทั่งสุดท้ายจริยาก็ไม่ยอมนอนโรงพยาบาลพร้อมเตชิตและธีมนต์เธอนั้นกลัวว่าตัวเองจะควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้วร้องไห้ ในค่ำคืนหนึ่งเตชิตอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านนัชชาเองก็อยากจะอยู่ด้วยแต่เขานั้นไม่ยอมกลัวว่าร่างกายเธอนั้นจะรับไม่ไหวก็เลยให้คนขับรถส่งสองแม่ลูกกลับ แต่ไม่มีใครคาดคิดในคืนที่เงียบสงบนี้ร่างกายของคุณท่านนั้นก็มีปัญหาขึ้นมา หลังจากที่กินข้าวเย็นเสร็จตอนสามทุ่มคุณท่านให้เขาไปหาคนมาถอดหลอดอาหารที่เสียบไว้ออกสักแป๊บนึง วินาทีที่หลอดนั้นออกจากปากสีหน้าของคุณท่านนั้นเปลี่ยนไปทันทีแต่สามารถที่จะอ้าปากปิดปากไม่มีการขัดขวางของหลอดนี้ก็ทำให้ปากรู้สึกสบายมากขึ้น “ไม่สบายนี่ทรมานจริงๆ.......”เสียงของคนแก่ทำให้เตชิตน้ำตาคลอเบ้า “อดทนหน่อยนะครับเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว” คุณท่านฟังแล้วก็ส่ายหัว“ฉันรู้สุขภาพของตัวเองดีเตชิตนายไม่ต้องปิดฉันแล้วฉันอยู่ได้แค่ไม่กี่วันแล้วใช่ไหม?” เตชิตไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงอีกอยากจะบอกคุณท่านว่าไม่ใช่อย่างนั้นยังมีเวลาอีกมากมายที่จะเดินไปต่อแต่เขาพูดไม่ออกมองไปทางหน้าใบนั้นที่มีการเติมน้ำยาแล้วทำให้เหลืองเขาก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว “ผ่านมาหลายปีแล้วนายก็ไม่เปลี่ยนเลย”คุณท่านพยายามนั่งขึ้นแล้วคุยกับเขาเบาๆเขากลัวว่าถ้าตอนนี้ไม่พูดต่อไปจะไม่มีโอกาสพูดอีก“ตั้งแต่อายุเท่าไหร่ไม่รู้คนในบ้านถามนายอะไรนายก็ทำหน้าบึ้งตลอดพอโตขึ้นหน่อยก็ปากแข็งหลังจากที่ทำงานก็ไม่เคยบ่นกับคนในบ้านนายเป็นคนที่ใช้ชีวิตได้ดีที่สุด........” เตชิตนั่งฟังเงียบๆเขาไม่ได้พูดอะไรแต่หน้าตาที่เขาก้มหัวแล้วรับฟังนั้นดูเป็นคนเชื่อฟังมาก นานมากแล้วที่คุณท่านไม่ได้เห็นสภาพที่เขานั่งฟังแบบนี้ก็เลยอดจะพูดเยอะไม่ได้“อย่าคิดตลอดว่าตัวเองควรจะทำนี่ทำนั่นคนเราจะมีภาระเยอะขนาดนั้นได้ไงไม่เจ็บไม่ป่วยก็ดีแค่ไหนแล้วฉันรู้ว่านายรู้สึกผิดต่อครอบครัวแต่เตชิตคนในครอบครัวต่างหากที่ต้องรู้สึกผิดต่อเธอ..........” นึกถึงตอนนั้นที่จริยาทะเลาะกับพ่อของเตชิตเดี๋ยวๆก็ทะเลาะกันการกระทำทุกอย่างเด็กนั้นก็ได้ซึมซับเข้าไปเต็มๆแม้กระทั่งตบตีกันก็เป็นเรื่องธรรมดาการกระทำของทั้งสองนั้นคงจะเป็นแผลในใจของเด็กไปตลอดชีวิต เตชิตก็เลยเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กไม่ใช่คนที่ร่าเริงมีช่วงเวลาหนึ่งที่คนในบ้านกลัวว่าเด็กนี้จะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปลี่ยนนิสัยไป เริ่มตั้งแต่ที่คิดที่จะทำงานทนายก็เกี่ยวกับการเจริญเติบโตของเขาเหมือนกันตั้งแต่ที่เขาทำงานสำเร็จเรื่องแรกที่ประกาศก็คือไม่รับคดีหย่าร้างกัน ของพวกนั้นสำหรับเขาแล้วยังไงก็หนักในใจอยู่ดี หลังจากนั้นมาจริยาเดินออกจากความเศร้าแต่งงานใหม่และมีเวธนีทั้งหมดนั้นก็กำลังเข้าสู่ทางเดินที่ดีแต่กลับมองข้ามความรู้สึกของเขาทำให้เขายิ่งอยู่ยิ่งห่างเหินกับคนในบ้านทุกครั้งที่มีเวลาเขาก็จะเป็นคนแรกที่มา ทั้งหมดนี้คุณท่านรู้หมดคนยิ่งแก่ตาก็ยิ่งดีทั้งหมดที่เขาทำนั้นเก็บไว้ในใจเสมอ เตชิตลังเลสักแป๊บแต่ก็ยื่นมือไปจับมือของคุณท่าน“ท่านอย่าพูดแบบนี้สิครับตอนนี้ผมก็สบายดีอยู่ไม่ใช่หรอครับ”