ตอนที่665คุณท่านเสียไปแล้ว

ตอนที่665คุณท่านเสียไปแล้ว ตัวของคุณท่านนั้นไม่มีแรงอะไรมากมายแล้วฉีดยาแก้ปวดเยอะขนาดนั้นร่างกายของเขาก็แทบจะไม่มีความรู้สึกแล้วถึงจะเป็นแบบนี้เขาก็พยายามที่จะไปจับมือของเขา“ตอนนี้ข้างๆของนายมีนัชชาและธีมนต์อยู่ฉันก็วางใจแล้วนายต้องใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีและดีกับพวกเขาเพราะพวกเขาถึงจะเป็นคนที่จะเดินกับนายทั้งชีวิตเข้าใจไหม?” คำพูดอย่างนี้เหมือนกำลังพูดสั่งเสียทำให้ในใจของเตชิตนั้นรู้สึกเจ็บปวด “ถ้าท่านยังจะดูธีมนต์โตอยู่ก็อย่าพูดคำพูดแบบนี้ครับ” ในที่สุดที่คุณท่านยิ้มสักที“ใช่ฉันยังจะรอดูเด็กโตและฟังเขาเรียกฉันว่าทวดอีกตั้งหลายปีแหนะ!” ยากที่ทั้งสองอยู่โรงพยาบาลด้วยกันแล้วคุณท่านนั้นก็พูดเรื่องราวอดีตมากมายกับเขาและมีอีกมากมายที่เขานั้นไม่รู้วินาทีนี้เขารู้สึกว่านี่เป็นครั้งที่เขาได้ใกล้ชิดกับคนแก่คนนี้มากที่สุดในชีวิตนี้ เขาเหมือนจะเข้าใจความยากลำบากของคนรุ่นที่แล้วและเข้าใจว่าคุณท่านนี้ทั้งชีวิตนี้เดินผ่านมาได้ยังไง ตอนที่พูดอยู่อารมณ์ของคุณท่านนั้นก็ยังสบายดีอย่างน้อยเสียงฟังแล้วก็ยังมั่นคงอยู่เขาคิดว่ายังไงวันนี้ก็ต้องผ่านไปได้แต่ไม่คิดว่าตอนที่คุณท่านพูดคำพวกนี้เสร็จหัวใจของเขาก็เจ็บปวดมากขึ้น เวลาตีสองเตชิตนอนอยู่ข้างๆเตียงกำลังเตรียมตัวจะพักผ่อนแต่หลับตาไม่นานก็ได้ยินเครื่องที่บนหัวตรงนั้นร้องดังขึ้นมา เขาตกใจแล้วรีบตื่นขึ้นมาทันทีที่ลืมตาไม่พูดอะไรแล้วเดินไปทางเครื่องตรวจเป็นเครื่องตรวจที่วัดความดันเลือดและการเต้นของหัวใจทีแรกยังมีภาพเส้นกราฟโค้งไปมาแต่ตอนนี้กลายเป็นเส้นตรงไปแล้ว นี่หมายความว่ายังไงเขาเข้าใจที่สุดแล้วแต่สิ่งแรกที่เขาทำนั้นคือไปกดปุ่มฉุกเฉิน ไม่ถึงครึ่งนาทีประตูก็ถูกเปิดจากด้านนอกมีคนกลุ่มหนึ่งที่ใส่เสื้อขาวและเสื้อฟ้าพุ่งเข้ามา เตชิตที่ยืนอยู่ข้างเตียงโดนเบียดออกไปถึงข้างๆเขาอยากจะเข้าใกล้แต่กลับโดนห้ามไว้ “ญาติผู้ป่วยออกไปก่อนครับตอนนี้ผู้ป่วยอาการไม่ดีต้องการเข้ารักษาด่วนครับ!”มีหมอคนหนึ่งมาห้ามเขาไว้แล้วหันกลับไปช่วยคนเหมือนเดิม พวกเขารีบยกตัวคุณท่านมาไว้ที่เตียงและถอดอุปกรณ์ต่างๆที่ติดในตัวออกจากนั้นก็เข็นออกไปจากห้องเตชิตเดินตามด้านหลังอยู่ใกล้ๆก็เห็นปรัณที่รออยู่หน้าประตู “เข้มแข็งไว้เพื่อน” นี่เป็นคำแรกที่ปรัณคุยกับเขาแล้วก็เป็นคำเดียวที่พูด หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าร่วมการช่วยเหลือทันที ข้างกำแพงมีไฟสีแดงที่น่ากลัวสว่างขึ้นมาช่วงนี้เห็นไฟนี้บ่อยเกินไปจนกระทั่งครั้งหนึ่งขับรถอยู่ที่ถนนเผลอดูไฟแดงเป็นไฟฉุกเฉินตอนนั้นเขารู้สึกกลัวและรู้สึกอยากอาเจียนมาก ทางเดินนี้เงียบไปหมดความเงียบนั้นเหมือนกลายเป็นมือคู่หนึ่งที่มาบีบที่คอของเขาจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นใครแจ้งให้ญาติผู้ป่วยหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงคุณท่านยังไม่ออกมาจริยาและลูกสาวก็มาแล้วรวมถึงนัชชาเองก็มาถึงคนเดียวที่ไม่มาคือภรรยาของคุณท่าน ทุกคนรออยู่หน้าประตูไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นจริยาทนไม่ไหวเริ่มร้องไห้เบาๆแล้วแม้กระทั่งเวธนีที่ไม่เชื่อฟังก็นั่งอยู่ข้างๆไม่ได้พูดอะไรออกมา นัชชาเดินไปข้างผู้ชายสีหน้าของเขาแย่มากๆหน้าใบนั้นเหมือนกำลังบวมอยู่ขอบตาดำปากซีดมือทั้งสองกำหมัดอยู่ข้างๆหลังนั้นตรงจนเหมือนกำลังจะหัก คุณท่านอาการหนักกะทันหันถึงขั้นเข้าห้องฉุกเฉินและเขานั้นเป็นคนที่เฝ้าอยู่ข้างๆ นัชชาไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงถึงจะทำให้เขานั้นไม่เครียดแต่ไม่ว่าพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ก็เลยต้องอยู่อย่างนี้เพราะคนที่อยู่ด้านในออกมาต้องพูดผลสรุปออกมาอยู่แล้ว ความตายน่ากลัวจริงๆ ผ่านไป10นาทีมีคนที่ใส่หมวกและผ้าปิดปากเดินออกมาจากด้านใน จริยารีบเดินไปตรงหน้าอยากจะถามอาการของคุณท่านแต่เพียงพูดมาคำเดียวก็พูดต่อไม่ไหวแล้ว“เป็น..........” ฝ่ายตรงข้ามรู้ความหมายของเธอก็เลยส่ายหัว“แจ้งไว้ก่อนครับการช่วยเหลือยังไม่สิ้นสุดเพราะเรากำลังพยายามแต่ขอให้ญาติทำใจไว้ก่อนครับ” พูดจบหมอก็หันหลังเข้าห้องฉุกเฉินแล้วปิดประตูทั้งๆที่เป็นแค่ระยะใกล้ๆแต่กลับเหมือนโลก2ใบ ในตอนที่ทุกคนได้ยินข่าวก็ไม่มีใครพูดอะไรเลยแม้กระทั่งจริยาก็พยายามทำให้เสียงร้องไห้ของตัวเองนั้นเบาลงสถานการณ์ในตอนนี้เหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น อยู่ดีๆเตชิตก็รู้สึกตลกไฟสีแดงที่สว่างนั้นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือไฟดวงนี้ดับไป เหมือนจะรับรู้ถึงความคิดของเขาทันใดนั้นไฟที่อยู่ที่กำแพงก็ดับไปทันที ไฟสีแดงที่ส่องอยู่ตรงหน้าคนไม่มีแล้วเหลือแต่หน้าที่ซีดขาว เตชิตเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตูที่ปิดแน่นเหมือนจะมองทะลุผ่านบานประตูไป นัชชาไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของเขาถึงแม้จะสิ้นหวังในช่วงเวลาหนึ่งก็ไม่เคยเห็นสายตาแบบนั้นที่มีความคาดหวังและความโศกเศร้าปนอยู่แต่ความรู้สึกเสียใจขัดแย้งกันเป็นความรู้สึกที่ไม่กล้าเผชิญกับความคิดในใจ ‘คัก’ ประตูเปิดออกคนที่เดินออกมาไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นปรัณ ทันใดนั้นเงียบไปหมด สายตาของปรัณมองไปที่รอบๆของหน้าทุกคนสุดท้ายก็หยุดอยู่ที่หน้าของเตชิตแล้วพูดเบาๆว่า“ขอโทษ......คนช่วยกลับมาไม่ได้” ตาโตๆของจริยาพอได้ยินคำนี้ก็เริ่มลดลงน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ความลับที่อยู่ในใจก็ระเบิดออกมาทันทีเธอตะโกนเสียงดังและหมดหวัง “อา!พ่อ......พ่อ..........” เวธนีที่อยู่ด้านหลังก็ร้องไห้ดังขึ้นมาอาจจะเป็นเพราะเธอนั้นยังเป็นวัยรุ่นก็เลยมีแรงพยุงจริยา นัชชามองไปรอบๆที่เกิดขึ้นนึกถึงคำพูดที่อ่านในหนังสือ เธอเคยเห็นจุดที่ลึกที่สุดของทะเลไหม? ตอนสุดท้ายของหนังสือเล่มนั้นผู้เขียนว่าอย่างนั้นตอนนั้นเธอคิดว่าไม่มีใครเคยเห็นจุดที่ลึกที่สุดของทะเลหรอกแต่วินาทีนี้เธอเข้าใจแล้ว มีจริง สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็คือสิ่งที่ลึกที่สุดของมหาสมุทรความมืดมนนั้นรวมไปถึงความกดดันที่มาจากภายใต้มหาสมุทรใจของทุกคนได้รับการกระทบและแรงกดดันที่หนักหนาสาหัสไม่มีเสียงไม่มีลมหายใจเหมือนไม่มีอะไรทั้งนั้น ทุกคนกลายเป็นของเล็กๆที่อยู่ในขวดถึงแม้รอบข้างทั้งหมดนั้นกำลังจะเผชิญเรื่องร้ายๆมีแต่จุดเล็กๆที่สามารถรับรู้ได้นั่นก็คือหัวใจ