ตอนที่642เธอสะอาดบริสุทธิ์

ตอนที่642เธอสะอาดบริสุทธิ์ ชนัยพอใจกับผลที่ออกมาพยักหน้าแล้วพูดว่า“OK” “ส่วนทางคุณดราณีผมจะไปปลอบใจให้ครับท่านประธานชนัยมีอะไรที่จะสั่งอีกไหมครับ”ผู้จัดการรายงานและถามเขาอย่างละเอียด แต่พอชนัยได้ยินคำว่าปลอบใจมือของเขาก็หยุดนิ่งไปเขานิ่งไปสักแป๊บเอาขวดเบียร์วางแล้วหยิบโทรศัพท์มาไว้ข้างหู“ใครให้นายปลอบใจให้เธอกลัวแบบนี้แหละถ้าไม่ใช่เพราะความกล้าเกินไปของเธอวันนี้เธอจะกล้าไปที่ห้องนั้นหรือไง?” ผู้จัดการคิดว่าเขาเป็นห่วงเกินไปก็เลยเป็นแบบนี้“ที่จริงก็โทษคุณดราณีหมดเลยก็ไม่ได้นะครับหลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมจะคุยกับเธอเองแล้วเธอจะเข้าใจครับ” “เหอะ”ชนัยไม่รู้จะพูดยังไงต่อบางทีเขาก็รังเกียจความคิดที่ซื่อๆของลูกน้องเหลือเกิน“บอกว่าไม่ต้องพูดก็ไม่ต้องพูดจะถามเยอะทำไม!” ผู้จัดการไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดแต่ก็ไหวพริบทัน“ขอโทษครับผมคิดมากเกินไปเองครับ” “ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ!”ชนัยกัดฟันแล้วพูด“ถ้านายปลอบใจเธอได้แล้วฉันจะให้เธอฟังฉันได้ยังไง?” กว่าจะมีโอกาสแบบนี้ทั้งทีเขาไม่อยากเสียโอกาสที่ดีแบบนี้ไปหรอก ผู้จัดการถึงจะเข้าใจว่าเจ้านายตอนนั้นคิดอะไรอยู่รู้สึกสงสารดราณีขึ้นมาเล็กน้อย น่าสงสารจริงๆที่ตกอยู่ในกำมือของเจ้านายแบบนี้ หลังจากที่วางสายชนัยเอาเบียร์ขึ้นมาจากนั้นเปิดฝาและเทเข้าไปในแก้วของตัวเอง สมัยวัยรุ่นชอบดื่มเบียร์ในขวดแก้วพออายุเพิ่มขึ้นหน่อยก็เริ่มสนใจทางแก้วที่จะใส่แล้ว เวลาค่อยๆผ่านไปชนัยนั่งอยู่ที่โต๊ะเหล้าในบ้านตัวเองเขาใช้ชีวิตคนเดียวจนชินช่วงกลางคืนที่ไม่มีโอทีก็จะดื่มคนเดียวเป็นประจำเพราะว่าอยู่ที่บ้านยังไงก็สบายกว่าอยู่ที่อื่น ดราณีอาบน้ำไปแค่ครึ่งชั่วโมงแต่หลังจากที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วกำลังจะออกจากประตูระหว่างนี้เธอใช้เวลาลังเลไปเกือบ20นาที ออกไปหรือไม่ออกไปกลายเป็นเรื่องที่เธอต้องคิดมากที่สุดในตอนนี้ถ้าไม่ออกไปเขาจะพังประตูเข้ามาไหมถ้าออกไปแล้วตัวเองจะมีอันตรายไหม เธอลังเลแบบนี้ไป15นาทีกว่าๆแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจออกไป ถ้าโชคดีก็โชคดีไปแต่ถ้าซวยก็หลบไม่ทันหรอกยังไงก็อยู่ใต้หลังคาเดียวกันถ้าคิดที่จะหลบจะให้เธอไปหลบที่ไหนเล่า เวลาผ่านไปเกือบ1ชั่วโมงดราณีเปิดประตูแล้วออกจากห้องสักที เดินเสียงเบาๆลงบันไดพอก้มหัวก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขาเปลี่ยนเป็นเสื้อธรรมดาอยู่บ้านเสื้อเชิ้ตสีเขียวเข้มกับกางเกงขายาวสีดำ จากเดิมผมที่จัดไว้เป็นทรงตอนนี้ก็อยู่ที่หน้าผากของเขาความยาวของผมไปปิดที่คิ้วพอดีแสงสีที่อบอุ่นส่องไปยังตัวเขาท่านั่งของเขาดูสบายเหลือเกินมือข้างหนึ่งจับแก้วไว้อีกข้างหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะทั้งตัวเขานั้นถอดความหรูหราในตัวออกดราณีไม่เคยเห็นเขาที่เป็นแบบนี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วก้าวเท้าเดินลงไปพอได้ยินเสียงชนัยก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางผู้หญิงที่กำลังเดินลงมาจากบันได ปกติราณีไม่ชอบแต่งหน้าอยู่แล้ว1คือเพราะว่าขี้เกียจ2คือเธอคิดว่าของพวกนั้นทำร้ายผิวหนังหลายปีมานี้มีเรื่องสำคัญเธอถึงจะแต่งหน้า เพราะสาเหตุนี้ทำให้ผิวพรรณของเธอดีมากไม่มีรูขุมขนที่กว้างไม่มีแม้กระทั่งสิวหรือรอยต่างๆโดยเฉพาะหลังจากอาบน้ำเสร็จหน้าของเธอขาวใสสะอาดและหน้าของเธอก็ดูเด็กมากยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็ก ระยะห่างจากเขา3เมตรดราณีหยุดเดินแล้วมองไปทางเขาเหมือนกำลังหาอะไรมาพูดคุยกัน“บ้านนายสวยจริงๆไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย” “เธอเคยคิดภาพบ้านฉันด้วยหรอ?”ชนัยหัวเราะตั้งใจจะแกล้งเธอ ดราณีรีบอธิบาย“ฉันแค่คิดว่าจะเหมือนสไตล์แนวซีไมเนอร์” “ฉันบ้าไปแล้วหรอ?ปกติดูที่นั่นไม่พอถึงกับต้องขนกลับมาที่บ้านอีกหรอ?” ดราณีพูดพล่ำๆคนเดียว“ฉันคิดว่านายจะชอบสไตล์ที่เว่อร์ๆแบบนั้น” ชนัยฟังไม่ชัดจึงถามขึ้นว่า“อะไรนะ?” “.......ไม่มีอะไร” ชนัยยกแก้วดื่มไปคำนึง“มานี่สิ” “ทำทำอะไร” ชนัยแค่ส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้“ให้เธอมานี่” ดราณีไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธตอนนี้เธอชินกับคำสั่งของชนัยแล้วเธอจึงทำตามที่เขาพูดแต่โดยดี เธอเดินไปตรงหน้าทีละก้าวมองไปทางขวดเบียร์ที่ดื่มไปหมดแล้วดราณีหัวใจเต้นแรง“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ชนัยมองไปทางหน้าตาของเธอที่ระมัดระวังเขาขยับไปใกล้ๆยื่นมือไปจับที่คางของเธอดูไปสักแป๊บนึง“หน้าเหมือนรักแรก” “ห้ะ?”ดราณีคิดตามเขาไม่ทัน“หน้าเหมือนคนรักแรก?ฉันหรอ?” “อืม”ชนัยมองไปทางเธอแล้วดื่มแอลกอฮอล์ตัวเขาก็เริ่มชิวไม่มีความรู้สึกที่ห่างเหินกับใครเหมือนเป็นผู้ฟังที่ดี“เธอขาดเงินมากหรอ?” ดราณีพยักหน้ากลับ“ใช่ไม่มีใครไม่ขาดเงินหรอก” ทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานทุกวันสุดท้ายก็เพื่อเงินอยู่ดี แต่ใครจะรู้พอชนัยได้ยินแบบนี้ก็แบมือสองข้างและพูดอย่างมีเหตุมีผลว่า“ฉันไงที่ไม่ขาดเงิน” “ก็นายเป็นคนมีเงินนิฉันหมายถึงคนธรรมดาอย่างพวกฉัน” ชนัยยิ้มออกมาไม่อยากจะพูดเรื่องนี้กับเธอต่อเขาไม่ได้พูดคำพูดล้อเล่นแบบนี้มานานแล้วถึงเขาจะพูดเธอเองก็ไม่เข้าใจอาจจะคิดว่าเขากำลังอวดรวยก็ได้ “แล้วเธออยากใช้ชีวิตแบบฉันไหม” พอโดนเขาถามแบบนี้ดราณีอึ้งไปสักแป๊บแล้วพูดว่า“ไม่อยาก” “ทำไมหล่ะ?” ชนัยคิดว่าเธอนั้นจะพูดคำพูดอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นแต่ไม่คิดว่าเธอกลับพูดความจริงที่จริงที่สุด“ฉันทำการค้าแบบนายไม่ได้ตั้งใจทำงานดีกว่า” “ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของผู้ชายดังขึ้นมาจากกล่องเสียงของเขาทำให้หูของดราณีรู้สึกคันๆตาของเขายิ้มจนเหมือนเสี้ยวพระจันทร์นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะรู้ว่าเขามีบ้านหลังที่อันตรายขนาดนั้นต้องคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่ร่าเริงแน่นอน ชนัยยกมือไปเช็ดน้ำตาที่อยู่หางตา“เธอนี่หัวโบราณจริงๆ” ยากที่ชนัยจะอารมณ์ดีก็เลยยื่นขวดเบียร์ไปตรงหน้าเธอ“ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยไหม?” “ฉันดื่มไม่เป็น” “ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยดื่ม?” “ใช่” “อ่า”ชนัยเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำความชั่วอยู่ ผู้หญิงคนนี้ใสซื่อสะอาดยิ่งกว่ากระดาษขาวสะอาดตั้งแต่เกิดยันตอนนี้นอกจากช่วงเวลาเรียนอนุบาลที่ได้เจอกับผู้หญิงแบบนี้เขาก็ไม่เคยพบเจออีกเลย ในสังคมที่วุ่นวายซับซ้อนในตอนนี้คนที่จะมีจิตใจสะอาดแบบนี้หายากมากๆแล้ว