ตอนที่644นายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับชั้น

ตอนที่644นายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับชั้น ทั้งๆที่ชั้นบนก็เป็นห้องนอนแต่ทำไมต้องอยู่ที่ห้องโถงแทนแถมอยู่ตรงหน้าเธอนี่คือความชอบอะไรไม่รู้จักไร้ยางอายบ้างหรือ? เธอรู้สึกว่าเธอกลับบ้านกับชนัยเป็นการตัดสินใจที่ผิดและผิดมากๆด้วย พอคิดแบบนี้น้ำเสียงของเธอก็ยิ่งแข็งดื้อกว่าเดิม“ถ้านายไม่ให้ฉันนอนฉันก็จะกลับบ้าน” “ได้สิ”ชนัยชี้ไปทางประตู“ไปเลยในเวลานี้ไม่มีรถหรอก” ถ้าดราณียังมีสติเหลืออยู่น้อยนิดเธอจะไม่เดินออกจากไปแต่เธอทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ไหวแล้วจริงๆ พอพูดจบเธอก็หันหลังไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่จากนั้นก็เดินออกไปเลย ชนัยไม่คิดว่าเธอจะมีพฤติกรรมแบบนี้สายตาของเขานั้นหรี่ลงมองดูเธอที่เดินออกไปทางประตูอย่างรวดเร็ว เร็วถึงขั้นไหน? เขายังไม่ทันพูดคำพูดที่ห้ามคนออกมาคนก็เดินออกไปจากประตูแล้ว พอเห็นเธอไปนีรภาก็ดีใจมากตั้งแต่เมื่อกี้ที่เข้ามาเธอก็ไม่ชอบดราณีแล้วเมื่อกี้ตอนที่กำลังจู๋จี๋กับชนัยอยู่ถึงแม้เขานั้นก็ร่วมมือแต่รับรู้ได้ชัดเจนว่าเขานั้นไม่ได้ตั้งใจตอนนี้คนไปแล้วเขาก็คงจะตั้งใจกว่าเดิม ในตอนที่นีรภากำลังได้ใจอยู่ผู้ชายที่ดันหลังของเธอออกกะทันหัน นีรภาไม่ทันระวังตัวร่างกายของเธอเอนไปทางด้านหน้าแขนไปกระทบมุมโต๊ะจนเธอรู้สึกว่าแขนตัวเองนั้นชาไปหมดเจ็บจนเธอทนไมไหวจึงหายใจเข้าลึกๆ เธอหันหน้ามองไปทางชนัยอย่างตกใจน้ำเสียงเต็มไปด้วยความน่าสงสาร“คุณชนัยคุณทำอะไรเนี่ย” รู้จักกับชนัยมาครึ่งปีถึงแม้จำนวนครั้งที่นีรภาจะเจอกับเขายังนับได้แต่รวมๆแล้วเขานั้นก็เป็นสุภาพบุรุษมาก อย่างน้อยที่เสียมารยาทผลักเธอเหมือนวันนี้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นนีรภาเองก็เป็นคนที่สังเกตการเป็นก็เข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที หรือว่าจะเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้น? เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง?ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าตัวเขามีผู้หญิงอื่นอีกอย่างได้ยินว่าเขานั้นเจ้าชู้จะตายไม่เคยได้ยินว่ามีผู้หญิงคนไหนสามารถเข้าตาเขาได้ ชนัยขี้เกียจยุ่งกับเธออีกลุกขึ้นแล้วไปหยิบเสื้อกันหนาวจากนั้นพูดว่า“เธอไปก่อน” ไป? นีรภาตกใจจนอ้าปากค้าง“ฉันฉันเพิ่งมาคุณก็จะให้ฉันไปแล้วหรอ?ฉันยกเลิกมื้ออาหารถึงจะ..........” ฟังเธอพูดไปถึงครึ่งชนัยไม่มีอารมณ์ที่อยากจะฟังต่อยืนเขาอยู่ข้างประตูแล้วพูดว่า“จะไปหรือไม่ไป?” “……” นีรภาดูความไม่พอใจของเขาออกถึงแม้ในใจจะไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อทำได้เพียงจัดเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยตอนที่เดินผ่านเขายังไม่ลืมบอก“งั้นถ้าคุณว่างก็อย่าลืมหาฉันนะฉันรอคุณอยู่” ชนัยตอบไปพร่ำๆ“อืม” นีรภาถึงจะบิดเอวตัวเองแล้วเดินออกจากบ้านแผ่นหลังของเธอนั้นเหมือนจะเขียนตัวหนังสือใหญ่ๆว่าแก่แดด จากนั้นชนัยก็ขับรถตามรถคันที่ออกไปเมื่อกี้หลังจากสตาร์ทเสร็จก็เร่งให้สุดตอนที่ออกทางโค้งกลับแซงนีรภาที่ออกก่อนเขา นีรภามองไปทางรถที่หายไปความอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอหายไปหมดเหลือเพียงแต่ความอิจฉาและความโกรธ ผู้ชายในสมัยนี้ก็เหมือนๆกันไม่มีใครพึ่งได้หรอก! พอคิดอย่างนี้เธอก็เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปหาผู้ชายวันนี้ที่เธอปฏิเสธไป“ฮัลโหลพี่ปองพลพี่อยู่ไหนคะการทำงานของฉันวันนี้จบลงแล้วฉันไปหาพี่......” —— ชนัยเอารถไปจอดไว้ทางประตูใหญ่ของวิลล่าเธอเพิ่งเดินออกมาไม่นานคงจะยังเดินออกไปไม่ถึง เขาเหยียบเบรกสุดๆตอนที่รถหยุดอยู่ตรงทางออกประตูเสียงเบรกที่ดังขึ้นทำให้ยามที่เฝ้าอยู่ตกใจ ชนัยเปิดประตูแล้วลงมาการเดินแต่ละก้าวของเขานั้นมีแรงกดดันที่ทำให้คนรู้สึกน่ากลัวเขาพุ่งไปที่ห้องทำงานแล้วไปจับเสื้อของคนคนนึงแล้วถามว่า“เมื่อกี้เห็นมีผู้หญิงเดินออกจากที่นี่ไหม?” พนักงานอึ้งไปหมดแต่เขานั้นรู้จักชนัยเพราะวิลล่าแถวนี้มีอยู่แค่15หลังและทุกหลังนั้นเป็นคนที่มีหน้ามีตาไม่อยากจำก็ยากที่จะทำได้ “คุณชนัยครับคนที่คุณหมายถึงคือขับรถหรือว่าเดินครับ?” “เดิน” “โอเครอสักครู่ครับ”ผู้จัดการไปเปิดกล้องวงจรปิดและเปิดดูสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้รอบนึง“คุณชนัยครับพวกเราไม่เจอผู้หญิงที่คุณพูดมานะครับต้องการเช็คดูกล้องวงจรทางอื่นอีกไหมครับ?” ชนัยได้ยินว่าไม่มีคนที่ตัวเองต้องการหายิ่งโมโหไปใหญ่ก็เลยเร่ง“เร็วๆ” “ครับ!” พนักงานรีบหากล้องวงจรปิดในหมู่บ้านออกมาทั้งหมดจากนั้นแบ่งให้คน4คนช่วยกันดูดูไปตั้งนานถึงจะเห็นประตูทางตะวันตกนั้นมีเงาคนเดินผ่าน “คุณชนัยคนนี้ใช่คนที่คุณหมายถึงไหมครับ?” ชนัยดูไปตามเสียงก็เห็นบนจอดำๆมีเงาที่คุ้นเคยกำลังเดินอยู่ระหว่างเดินก็เหมือนยกมือขึ้นเช็ดอะไรอยู่ ต้องร้องไห้อยู่แน่ๆเลย ชนัยถอนหายใจ“ดูคนให้ดีฉันจะขับรถไปทันที” “ได้ครับคุณวางใจได้ถ้าผู้หญิงคนนี้ไปถึงที่ประตูทางตะวันตกก่อนพวกผมจะให้ยามเรียกเธอไว้ครับ!” “ขอบคุณ” “ไม่เป็นไรครับ” ชนัยไม่พูดอะไรต่อรีบหันหลังแล้วเข้าไปในรถอีกครั้งจากนั้นก็กลับหัวอย่างสวยงามแล้วรีบขับไปทางประตูตะวันตก ไปพบเจอกับนีรภาที่กำลังขับรถมาเขาไม่ได้มองเธอแม้แต่น้อยขับรถตรงไปเลย จากประตูหลักไปทางประตูตะวันตกต้องใช้เวลาถึง2นาทีตอนที่ชนัยขับรถไปถึงประตูดราณีกำลังจะเดินถึงที่ประตูพอดีเธอกำลังจะอ้อมรถแล้วเดินไปทางถนนสำหรับเดินแต่เพิ่งเดินไปก็โดนขวางทางไว้แล้ว ดราณีเงยหน้ามองไปทางผู้ชายที่สูงใหญ่ที่สวมเสื้อสีดำใบหน้าที่น่าสงสารของเธอพูดออกมาเบาๆว่า“รบกวนหลีกให้หน่อยฉันจะออกไป…..อ้า!” ยังพูดไม่จบมือของเขาก็โดนดึงจากด้านหลังวินาทีต่อไปเธอถูกดึงตัวไปอย่างต้านทานไม่ได้ ทำให้เธอนั้นไปชนกับหน้าอกของเขาความรู้สึกที่เจ็บปวดเกิดขึ้นมาทันทีตาของเธอก็แดงไปหมด “อู!”ดราณีอยากจะผลักคนที่อยู่ด้านหน้าออกไปทันทีแต่ไม่คิดว่าเพิ่งยกแขนขึ้นมาก็โดนลากไปทางด้านหน้าแล้ว แล้ววินาทีที่หันหลังเธอถึงจะเห็นว่าคนที่มานั้นคือใคร เธอรีบขัดขืนขึ้นมา“ชนัยนายจะทำอะไรปล่อยฉันนะ!” คำพูดคำเดียวทำให้ผู้ชายที่เดินอยู่หยุดเดินทันที ชนัย? ตั้งแต่รู้จักกันนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อของเขาแบบนี้ไม่ใช่คุณชนัยหรือประธานชนัย ได้หนิมีความกล้าเพิ่มขึ้น ชนัยยิ้มที่มุมปากไม่ได้หยุดการกระทำดึงตัวเธอแล้วดันตัวเธอเข้าไปในรถที่นั่งข้างๆคนขับระหว่างนี้เผลอดันหัวเธอไปชนกับรถเขาก็ไม่สนใจแล้วปิดประตูทันที จากนั้นเขาถึงจะอ้อมไปทางคนขับเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ ดราณีทำตาโตค้างอารมณ์ของเธอในตอนนี้มีแต่ความโกรธแล้วมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆ“นายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับให้ฉันขึ้นรถนาย!?”