ตอนที่645เธออยากทำไม่ใช่เหรอ

ตอนที่645เธออยากทำไม่ใช่เหรอ บังคับ? พอได้ยิน2คำนี้ชนัยก็หัวเราะออกมา“ดราณีฉันให้เธอหนีหรือยัง?” “ฉันบอกแล้วถ้านายไม่ให้ฉันขึ้นไปฉันก็จะกลับ!” “แล้วฉันตกลงแล้วเหรอ?” “นาย!”ดราณีไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากเดิมเธอเป็นเด็กที่เถียงเก่งแต่พอมาเผชิญกับคนอย่างชนัยต้องเสียเปรียบแน่ๆเธอหน้าแดงไปตั้งนานถึงจะพูดมาคำนึงว่า“ก็นายไม่รู้จักยางอายนิ!” “ไร้ยางอาย?”ชนัยเหมือนได้ยินเรื่องตลกมองไปทางเธอแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“น้องครับตอนนี้เธออายุ20แล้วนะไม่ใช่2ขวบทำไมไม่เข้าใจสักอย่าง?แถมยังรับไม่ได้อีกไม่เข้าใจตลกตรงไหน?” ในใจของเขาไม่ค่อยมีความสุขและไม่รู้ว่าจะแสดงออกมายังไงก็เลยใช้วิธีเก่าของเขาออกมาพูดต่อ ดราณีรู้สึกว่าคนๆนี้พูดอะไรที่ไร้ยางอายมากในใจของเธอได้รู้สึกไม่ชอบและสิ่งที่เธอพูดออกมานั้นก็ไม่ค่อยน่าฟังนัก“นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันฉันจะกลับบ้านตอนนี้” “กลับบ้านน่ะได้แต่ต้องรอให้ฉันมีความสุขแล้วอยากให้เธอกลับบ้าน” ดราณีพูดออกมาด้วยความโกรธ“นายมีสิทธิ์อะไรมาควบคุมความอิสระของฉัน!?” เธอไม่น่าเชื่อว่าชนัยจะพูดคำพูดแบบนี้รู้สึกเสียใจมากที่เมื่อกี้ตัวเองไม่หาทางออกให้ไวกว่านี้ถ้าเธอเดินประตูหลักตอนนี้คงจะหนีออกไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าผู้ชายจะพูดอย่างมั่นใจว่า“เพราะฉันคือชนัย” “……” ดราณีไม่รู้จะตอบโต้ยังไงใช่สิเขานั้นคือชนัยเอาทั้งมีเงินและมีอำนาจคิดอยากจะทำอะไรก็ได้อีกอย่างนี่ก็เป็นพื้นที่ของเขาถ้าเขาอยากจะขังเธอไว้คงไม่มีใครกล้าพูดอะไรหรอก ดราณีรู้สึกว่าคืนนี้ตัวเองเหมือนคนโง่เลยเธอไม่ควรมีความรู้สึกดีๆต่อผู้ชายแบบนี้ เขาอันตรายเกินไป ชนัยไม่รอเธอพูดก็ขับรถไปที่วิลล่าของตัวเองเมื่อกี้เขารีบเกินไปไม่ทันได้ปิดไฟไฟในบ้านจึงยังเปิดอยู่ ก้าวเข้ามาในบ้านอีกรอบความรู้สึกของดราณีในตอนนี้ไม่เหมือนกับที่เข้ามาครั้งแรกหลังของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ช่วงเวลากลางคืนชายหญิงอยู่ด้วยกันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่กลัวยิ่งเมื่อกี้เขายังโมโหแรงขนาดนั้นมาก่อน แต่สิ่งที่ทำให้เธอนั้นตกใจคือคุณนีรภาไม่ได้อยู่ในบ้านแล้ว ชนัยเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตูเหมือนมีตะปูตอกไว้ที่ขาก็เลยยื่นมือไปผลักที่หลังของเธอ ดราณีล้มลงไปตรงหน้าอีกนิดเดียวก็จะไปชนกับตู้รองเท้าที่อยู่ตรงหน้าแล้วการกระทำที่รุนแรงแบบนี้ทำให้เธอยิ่งไม่กล้าพูดทำได้แต่เพียงรู้สึกสมเพชตัวเอง มองดูชนัยเปลี่ยนรองเท้าเธอแทบจะบ้าเพราะความเงียบที่เกิดขึ้นในตอนนี้“ทำไมนายต้องทำกับฉันแบบนี้?” ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอเผลอไปรายงานเขาแต่เขาก็ทรมานตัวเองมาเกือบ1เดือนแล้วนะหรือยังไม่พอหรอ? ชนัยหัวเราะออกมาทุกคำพูดที่เขาพูดออกมานั้นทำให้เธอนั้นสิ้นหวัง“เพราะฉันอยากทำไงล่ะ” คำพูดธรรมดาๆที่ทำให้เธอไม่รู้จะหาข้ออ้างและเหตุผลยังไงก่อนที่จะรู้จักชนัยดราณีไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนมีอำนาจกว้างใหญ่ขนาดนี้จะมีอยู่จริงเธอเชื่อว่าทุกอย่างนั้นเท่าเทียมกันแต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าความคิดตัวเองนั้นตลกมาก คนที่มีอำนาจอยากจะทำให้เธอตายก็เหมือนกับการฆ่ามดตายเพราะเขาไม่ต้องลังเลก็สามารถทำได้ทันที เธอควรจะทำยังไงดี? เธอจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้ผู้ชายคนนี้ยอมปล่อยตัวเองไปสักที? หรือเธอจะต้องโดนทรมานจนเสียสติไปจริงๆหรอ? ชีวิตของเธอก็ลำบากพอแล้วเขาอยู่ตัวคนเดียวพ่อแม่ก็อยู่ที่เมืองHแถมไม่ให้ค่าใช้จ่ายกับเธอบางทีก็จะต้องใช้เงินที่เธอหามาด้วยตัวเอง1เดือนได้เงินเดือนแค่3,000ก็สามารถใช้ชีวิตในความยากลำบากผ่านมาได้แต่ทำไมเทวดายังไม่เห็นใจเธอหรอต้องให้เธอมาพบเจอกับชนัย? ชีวิตของเธอไม่เคยมีมุมที่ดีๆเลยถึงแม้จะเป็นแบบนี้เธอก็ยังใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งไม่เคยที่จะหมดหวังเหมือนตอนนี้ ดราณีตาตกเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจขาดหายไปมองไปทางแผ่นหลังของผู้ชายสติของเธอกำลังจะพังทลายความรู้สึกทั้งหมดนั้นโดนกดดันไปถึงสุดขีด สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวเธอทนความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เหมือนระเบิดที่อยู่ในใจของเธอถึงเวลาระเบิดออกมาไม่รู้ถึงเวลานั้นผู้ชายคนนี้จะหาวิธีอะไรมาทรมานตัวเองอีกเธอทนไม่ไหวแล้ว เธอก็เลยทำการตัดสินใจที่ไม่ได้คิดผ่านสมอง เธอรีบเดินไปตรงหน้ายื่นมือไปกอดชนัยวินาทีต่อไปเขย่งเท้าแล้วยืดตัวไปด้านหน้าจากนั้นก็กดจูบลงไปที่ปากเขา เธอไม่มีประสบการณ์ทำได้เพียงแค่ความรู้สึกจูบไปที่เขาเธอเอาลิ้นไปเลียที่ริมฝีปากของเขาจูบไปด้วยตัวสั่นไปด้วยแม้กระทั่งท่าที่เงยหน้าขึ้นนั้นของเธอก็ดูสวยสง่า ชนัยไม่ได้ขยับตัวตาของเขานั้นก็ไม่ได้หลับตามองไปทางเด็กผู้หญิงที่พยายามจูบตัวเองอยู่หัวใจของเขาที่เย็นชามาตั้งนานเริ่มเต้นเเรงขึ้นมา ตึกตักๆๆๆ เสียงดังขึ้นข้างๆหูเขาแม้กระทั่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็แค่จูบธรรมดาแถมยังเป็นจูบที่จูบไม่เป็นอีกจากประสบการณ์ของเขาแล้วจูบนี้ไม่ถึงขั้นทำให้เขามีความรู้สึก แต่ทำไม....... ชนัยไม่เข้าใจอย่างมากเขารู้สึกว่าตัวเองมีปัญหาแน่ๆ ดราณีจูบไปตั้งนานก็ไม่เห็นเขามีปฏิกิริยาอะไรเธอรู้สึกแย่ขึ้นมาทันทีเขาตัวสูงเกินไปเธอเขย่งเท้ามาตั้งนานก็รู้สึกว่าเริ่มจะเป็นตะคิวแล้ว เท้าของเธอกลับไปยืนปกติมือที่คล้องคอของผู้ชายก็ไม่ได้ปล่อยลง“นายอยากทำเรื่องอย่างว่าใช่ไหมถ้าทำเสร็จก็ปล่อยฉันไปก็ดีฉันจะทำให้นายสมหวัง” ในชีวิตรอบ30ปีนี้มานี้นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินผู้หญิงพูดว่าจะทำให้เขาสมหวัง ไม่พูดอย่างอื่นแค่คำพูดนี้ก็พอที่จะให้เขาอึ้งแล้วโดยเฉพาะเห็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ของดราณีเขาไม่รู้แล้วว่าความโกรธนั้นหมายถึงอะไร ถึงแม้นิสัยของชนัยจะไม่ดีนักแต่คนที่จะทำให้เขาโมโหขึ้นมาทันทีก็มีเพียงไม่กี่คนช่องเวลาส่วนใหญ่เขาก็ไม่ได้คิดจริงจังแต่คำพูดแต่ละคำของดราณีทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองโดนเหยียดหยาม ใช่โดนเหยียดหยาม ชนัยหัวเราะออกมาทันที“ทำ?เด็กน้อยเธอรู้ความหมายของคำนี้ไหมเดี๋ยวอย่าหาว่าฉันไร้ยางอายละกัน” สายตาของดราณีเต็มไปด้วยความมั่นใจในเวลานี้ไม่ว่าเขาพูดอะไรเธอนั้นก็จะไม่ถือสาทั้งหมดเธอไม่นึกถึงผลที่จะตามมาคิดแต่ว่าจะทำให้เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ“ฉันรู้” สายตาของชนัยดูแปลกประหลาดขึ้นมาทันทีสองตาสบกันทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นทั้งๆที่ผ่านไปแค่ครึ่งนาทีแต่เหมือนผ่านไป1ศตวรรษ ดราณีรู้สึกว่าสายตาที่เขามองมานั้นเหมือนน้ำมันร้อนๆที่ราดบนตัวเธอทำให้อวัยวะภายในของเธอนั้นร้อนไหม้ไปหมด