ตอนที่2ฉันมีคนที่ชอบแล้ว

ต๭นที่2ฉันมีคนที่ชอบแล้ว หลิวเซียนเซียนกัดริมฝีปาก“ฉันง่วงแล้วฉันขึ้นไปนอนก่อนนะ”เธอไม่อยากอธิบาย ถ้าไม่ใช่เพราะแม่จากไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเธออายุแค่6ขวบถ้าไม่ใช่เพราะลี่หลินซูส่งเธอให้หลิวเฟิ่งจั๋นเธอคงไม่อยู่กับหลิวเฟิ่งจั๋นหรอก บ้านตระกูลหลิวมีห้องอยู่สิบกว่าห้อง แต่เธออยู่ที่นี่ก็เหมือนเป็นส่วนเกินคนหนึ่ง “หยุดก่อนบอกให้หยุดไง”ด้วยปฏิกิริยาเธอทำให้หลิวเฟิ่งจั๋นโกรธตะโกนให้หลิวเซียนเซียนกลับมา หลิวเซียนเซียนเดินขึ้นบันไดต่อไปแล้วตอบกลับด้วยเสียงจางๆ“คุณหลิวเวลานี้คือเวลานอนแล้วถ้าพวกคุณสามคนไม่อยากนอนอยากอยู่ที่นี่ทั้งคืนมันก็เรื่องของพวกคุณฉันจะนอนแล้ว” “เซียนเซียนดูเธอสิ……”หลิวเฟิ่งจั๋นมองรอยจูบบนตัวของหลิวเซียนเซียนด้วยสายตาที่สิ้นหวัง“ถ้าฉันจำไม่ผิดตอนเปิดเทอมเธอพึ่งจะปีหนึ่งใช่ไหมนี่พึ่งจะเป็นนักศึกษาก็เที่ยวอยู่กับผู้ชายแล้วเธอเป็นแบบนี้ประธานหลิงจะเอาเธออยู่เหรอ？” “ไม่เอาน่ะดีฉันไม่แต่งงานกับชายแก่แบบนั้นหรอก”คนที่เธออยากแต่งงานคือลี่หลินซูเสียดายที่ลี่หลินซูจะแต่งงานแล้วแต่เจ้าสาวกลับไม่ใช่เธอเขาคงจะลืมเด็กผู้หญิงที่เขาเคยช่วยไว้แล้วล่ะมั้ง แต่เธอไม่เคยลืมเขาเลย “เซียนเซียนพ่อของเธอกำหนดวันแต่งงานกับประธานหลิงไว้แล้วเป็นเดือนหน้าวันที่8เธอครบ18พอดีวันนั้นเป็นวันมงคลประธานหลิงเป็นคนร่ำรวยถ้าแต่งงานไปแล้วจะเป็นคุณผู้หญิงที่มีโชคลาภมากมายถ้าแม่เธอรู้ต้องยินดีกับเธอแน่ๆ” ลั่วเหมยจูดึงแขนหลิวเฟิ่งจั๋นและพูดจากล่อมหลิวเซียนเซียน หลิวเซียนเซียนหยุดเดินและหันกลับมาร่างผอมบางหยุดอยู่ที่บันไดเอียงตัวแล้วมองลงไปที่ลั่วเหมยจู “แม่เลี้ยงดูจากที่คุณพูดแล้วสำหรับผู้หญิงที่แต่งงานกับประธานหลิงก็คือผู้ชนะแล้วงั้นเหรอ？” “แน่นอนสิอายุยังน้อยก็ร่ำรวยแล้วผู้ชายแบบนี้น่ะหายากพ่อเธอดูแลเธอขนาดนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่จะหาผู้ชายที่ดีที่สุดให้” หลิวเซียนเซียนรอให้ลั่วเหมยจูพูดชมต่างๆนาๆพอลั่วเหมยจูพูดเสร็จแล้วเธอก็ยิ้มอ่อนๆและพูดกลับไปว่า“ถ้าเป็นแบบนี้งั้นฉันก็จะเป็นคนดีที่ยอมเสียสละประธานหลิงให้พี่ลู่ลู่ก็แล้วกัน” แบบนี้แม่เลี้ยงจะต้องยินดีเป็นแน่และสบายใจที่ลูกสาวตัวเองมีที่พึ่งพิงที่ดีอะไรคืออายุยังน้อยอย่าคิดว่าเธอจะไม่รู้นะสกุลหลิงคนนั้นอายุตั้ง40แล้วเธอคงไม่แต่งงานกับคนที่แก่แบบนั้นหรอก พอพูดคำนี้เสร็จเธอก็หมุนตัวหันกลับไปแล้วเดินขึ้นไปด้วยพูดไปด้วย“คนบ้านเดียวกันพ่อกับแม่เลี้ยงและพี่ลู่ลู่ด้วยไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะฝันดี“ พอหลิวเซียนเซียนหมุนตัวเดินกลับไปห้องนอนตัวเองหลิวลู่ลู่เป็นคนแรกที่รู้ตัวและตอบกลับ“หลิวเซียนเซียนพูดอะไรน่ะฉันมีผู้ชายที่ชอบแล้วฉันไม่แต่งงานกับประธานหลิงหรอกเธอนั่นแหล่ะที่ต้องแต่ง“ พอฟังคำพูดที่หยิ่งยโสของหลิวลู่ลู่หลิวเซียนเซียนไม่แม้แต่จะหันกลับไปและก่อนจะปิดประตูตะโกนคำพูดสุดท้ายออกมา“ฉันก็มีผู้ชายที่ชอบแล้วฉันไม่แต่งหรอก“ “ก็อกๆ……ก็อกๆๆ……“เสียงเคาะประตูดังจนขัดจังหวะความคิดของหลิวเซียนเซียน”เซียนเซียนเปิดประตูพ่อเธอมีเรื่องจะพูดด้วย“ พอได้ยินเสียงของลั่วเหมยจูหลิวเซียนเซียนก็หยิบสำลีจากชั้นวางฉีกออกเป็นสองส่วนและยัดใส่หูปล่อยลั่วเหมยจูตะโกนไปเธอทำเป็นไม่ได้ยิน “บนโลกนี้มีแค่แม่ที่ดี……“เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้นหลิวเซียนเซียนที่หลับตาอยู่หยิบมือถือมา”ฮัลโหล……“ “เซียนเซียนลี่หลินซูกำลังจัดงานแถลงข่าวเธอเห็นรึยัง？“ หลิวเซียนเซียนสะดุ้งและลุกขึ้นนั่งเธอถึงกับตาสว่างตื่นเต็มที่“อะไรนะงานแถลงข่าวเหรอ？“ “เรื่องงานแต่งเขาและหลู้อยู๋ชินไงเดือนหน้าวันที่8พวกเขาก็จะแต่งงานแล้ว“ หลิวเซียนเซียนนิ่งไปสายตาจ้องมองที่ผ้าห่มแบบไม่ละสายตา “เซียนเซียนเธอเป็นอะไรมั้ย？เธอไม่ต้องแกล้งฉันสิพูดอะไรหน่อย“เห็นว่าเธอไม่ออกเสียงอะไรฟังเวิ๋นซิ๋วก็ตะโกนอย่างร้อนใจ เสียงตะโกนทำให้หลิวเซียนเซียนที่กำลังอึ้งกลับมาได้สติ“ซิ๋วซิ๋วฉันอยากดื่มเหล้าไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ย？“ เดือนหน้าวันที่8ต้องบังเอิญขนาดนี้เลย？ พ่อของเธอก็กำหนดวันแต่งงานกับประธานหลิงเป็นวันนั้นเหมือนกัน ถ้าเธอตอบตกลงล่ะก็แสดงว่าเธอแต่งงานกับลี่หลินซู แต่เสียดายที่เจ้าสาวของลี่หลินซูไม่ใช่เธอส่วนเจ้าบ่าวของเธอก็ไม่ใช่ลี่หลินซู คิดๆแล้วรู้สึกเหมือนประชดเลย “ได้สิที่เดิมนะเจอกันอีกหนึ่งชั่วโมง“ฟังเวิ๋นซิ๋วตอบตกลงกด้วยความเป็นห่วง พอวางสายในหัวหลิวเซียนเซียนมีแต่ลี่หลินซู ลี่หลินซูจัดงานแถลงข่าวถึงกำหนดวันแต่งงานแล้วแสดงว่าเขาจะสละโสดแล้วจริงๆเขาจะแต่งงานจริงๆแล้ว หลิวเซียนเซียนสายตาจ้องไปที่เพดานอย่างว่างเปล่าหัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนไม่สังเกตเงาคนตรงประตู ผ่านไปสักพักหลิวเซียนเซียนถึงจะรู้สึกสงบลงเธอเปลี่ยนเสื้อแล้วก็ออกไปข้างนอก หลิวเซียนเซียนที่กำลังลงมาก็ถูกลั่วเหมยจูเรียกเอาไว้“เซียนเซียนเธอจะออกไปเหรอ？“ หลิวเซียนเซียนห่วงว่าลั่วเหมยจูจะไม่ให้เธอออกไปเลยไม่ได้พูดอะไร ลั่วเหมยจูเหมือนจะเดาออกจึงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม“ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะถ้าจะออกไปข้างนอกก็ออกไปแต่พี่อ้อยตั้งใจต้มซุปที่เธอชอบเอาไว้ให้“ เมื่อได้ยินว่าเป็นพี่อ้อยหลิวเซียนเซียนก็หยุดชะงัก อยู่บ้านตระกูลหลิวพี่อ้อยดีกับเธอมากกว่าญาติด้วยกันเสียอีกและนึกขึ้นได้ว่าดื่มเหล้าในขณะท้องว่างต้องไม่ดีต่อกระเพาะแน่จึงเดินไปที่โต๊ะอาหาร หลิวเซียนเซียนรีบซดน้ำซุปกระดูกสาหร่ายไปหนึ่งถ้วยและลุกขึ้นยืน“พ่อแม่เลี้ยงฉันนัดกับเพื่อนไปช้อปปิ้งพวกคุณกินต่อเลยฉันไปก่อนนะ“ “จะช้อปปิ้งก็ช้อปกลางวันสิดึกขนาดนี้แล้วห้ามออกไป“หลิวเฟิ่งจั๋นคัดค้าน “เฟิ่งจั๋นผู้หญิงสมัยนี้ชอบช้อปปิ้งตอนกลางคืนไม่อย่างนั้นก็ให้เซียนเซียนกลับมาเร็วหน่อยก็ได้แล้ว“ลั่วเหมยจูที่อยู่ข้างๆกลับช่วยหลิวเซียนเซียนพูด ครู่หนึ่งหลิวเซียนเซียนรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแต่เธออยากรีบออกไปดื่มเหล้าก็เลยพูดตามลั่วเหมยจู“พ่อก่อนสี่ทุ่มฉันกลับบ้านแน่นอนให้ฉันไปได้รึยัง？“ ลั่วเหมยจูระเบิดเสียงหัวเราะและพยักหน้าพูด“แน่นอนรีบไปเถอะอย่าให้เพื่อนต้องรอนาน“ หลิวเซียนเซียนรีบออกไปจนไม่ได้คิดว่าคำพูดของลั่วเหมยจูหมายความว่าอะไร หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณclubpoison หลิวเซียนเซียนลงจากแท็กซี่และเดินเข้าไปในคลับ วอลโว่สีดำหยุดจอดเงียบๆจากด้านหลังสายตาของชายที่นั่งบนรถจ้องมองไปที่หลิวเซียนเซียนคืนนี้เด็กสาวคนนี้เป็นของเขาแน่