บทที่ 1 หยางจิ่งเทียน

บทที่ 1 หยางจิ่งเทียน ปั้ง! ประตูคุกถูกถีบออกอย่างแรง องครักษ์ตระกูลหยางสองคนลากคนสภาพช้ำเลือด หยางจิ่งเทียนที่ทั้งตัวจากบนลงล่างไม่พบสภาพชิ้นดีเดินเข้ามา รอยเลือดบนพื้นถูเป็นทางยาว ดวงตาทั้งสองของหยางจิ่งเทียนปิดเกือบมิด ไม่ตอบสนองแม้แต่น้อยราวกับว่าไม่ได้สติไปแล้ว โครม! องครักษ์สองคนโยนหยางจิ่งเทียนเข้าไปในคุกน้ำที่มืดมิด อับชื้นและเยือกเย็น ร่างหยางจิ่งเทียนค่อยๆลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำสกปรกโสมม ระหว่างหน้าเผยความทรหดลึกๆ แววตาแฝงว่าไม่สนใจจะเป็นตายผสมกับความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด “นายน้อยสองของพวกเราทรหดอดทนไม่น้อยเชียวนา รับโทษทุกวันมากขนาดนี้ ไม่ร้องสักนิด” ตามองหยางจิ่งเทียนลอยบนผิวน้ำ หนึ่งในองครักษ์พูดมาคำหนึ่งด้วยความย่ามใจ “ถุ้ย!” องครักษ์อีกคนถ่มน้ำลายใส่ร่างหยางจิ่งเทียน “นายน้อยสองอะไรกัน ก็แค่หญิงใช้แพศยาผสมพันธุ์จนเกิดมาคนหนึ่ง ยังบังอาจล่วงเกินกับท่านชายของเรา โชคดีที่อุหยินใหญ่ตาดี รู้แผนร้ายของแม่ลูกแพศยาพวกนี้ทัน! “ไปเถอะ ไปเถอะ!” เร่งเร้าเพื่อนองครักษ์ตัวอง เดินออกไปจากคุกน้ำ ปฏิกูลน้ำสกปรกซึมเข้าไปในบาดแผลบนร่างหยางจิ่งเทียน ถ้าตอนนี้ถูกสาดด้วยเกลือสักกำ คงทรมานปวดแสบปวดร้อน ราวกับเข็มทิ่มแทงท่วมร่างนับไม่ถ้วน ความเจ็บปวดร้อนในระยะหนึ่งทำให้ร่างเขาเป็นตะคริวขึ้นมาฉับพลัน! ความเจ็บปวดทรมานยังเท่าความเจ็บปวดในใจ! เขาเองเป็นลูกชายรองของหยางเยว่ เสินบู๊หาวของแคว้นเป่ย ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพในคุกในตะราง กลายเป็นนักโทษ ในช่วงกาลเวลาดึกสงัด แม่เขาได้ถูกพบว่าอยู่กับชายแปลกหน้า เปลือยกายอยู่บนเตียง เรื่องนี้สร้างความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟให้กับหยางเยว่ยิ่งนัก เขาไม่เปิดโอกาสให้ท่านแม่อธิบาย ประทานความตายให้แก่ท่านแม่ แม่ใหญ่จ้าวหย่าหลันยิ่งใส่ความว่าหยางจิ่งเทียนไม่ใช่บุตรแท้ๆของหยางเยว่ ส่งหยางจิ่งเทียนเข้าไปอยู่ในคุกน้ำ ทุกๆวันต้องรับโบยแสนสาหัส เอามือไปกุมบนปลิงที่ดูดเลือดสดของตัวเองบนบาดแผลตัวเอง จนเนื้อฉีกออกมา แล้วใส่เข้าปากเผยเสียงกรุบๆ ช่วงเวลานี้หยางจิ่งเทียนต้องอาศัยกินแมลงในคุกน้ำเป็นอาหารและน้ำดื่ม ถึงจะประคับประคองต่อไปได้ แง่หูฟังความเงียบบนพื้นผิวคุกน้ำ หลังจากนั้นเอาหัวจมเข้าในน้ำสกปรก อาศัยความทรงจำตัวเองค้นหากระบองเหล็กที่ตัวเองซ่อนไว้จนเจอ บนกำแพงมีช่องดำๆ ที่คุกน้ำมืดมิดนี้ ไม่สนใจหาก็ไม่อาจเจอ นี่คือสภาพที่หยางจิ่งเทียนอยู่หลายวัน ไม่มีทางเชื่อว่าท่านแม่จะทำเรื่องละอายขายหน้าให้กับหยางจิ่งเทียน เขาตั้งปณิธานมุ่งมั่นเมื่อหนีออกจากที่นี่ไปได้ จะต้องพิสูจน์ความให้กระจ่าง เพื่อความบริสุทธิ์ของแม่ตัวเองด้วย แขนสั่นเทา ขยับทุกครั้งปากแผลบนร่างกายดึงฉีก หยางจิ่งเทียนไม่รู้สึกอะไรเลย ใช้กระบองเหล็กยกดินขึ้นอย่างหนักไม่หยุดพัก หิวจนจับแมลงกิน กระหายแล้วก็ดื่มน้ำสกปรก รู้สึกช่วงเวลาไม่นาน หยางจิ่งเทียนกลับมาถึงคุกน้ำจากถ้ำที่ตัวเองขุดออกมา ตอนนี้พวกองครักษ์นั่นน่าจะยกตัวเองออกจากคุกน้ำ ซ่อนกระบองเหล็กไว้ไม่นาน ด้านบนคุกน้ำมีเสียงฝีเท้า ช่องลมของคุกน้ำถูกเปิด องครักษ์สองคนยกหยางจิ่งเทียนขึ้นมา กุมตัวดขาเดินไปทางห้องลงโทษ เอามือทั้งสองข้างของหยางจิ่งเทียนมาคล้องกับโซ่เหล็กด้านบน ยกจนอยู่กลางอากาศ ฝืนกว่าปลายเท้าจะแตะถึงพื้นได้ แส้หนังในมือองครักษ์โยนไปถึงในถังน้ำ แช่ไว้ในถังน้ำสักพัก ประตูถูกถีบออกจากด้านนอก หยางเสและคนสนิทของจ้าวหย่าหลัน หลี่จิ้นอี้เดินเข้ามา สองคนเดินเข้ามา หยางเสไล่องครักษ์ให้ออกไป เดินมาที่หน้าหางจิ่งเทียน สายตาฉายแววทะเล้น มองเหยียดหยามหยางจิ่งเทียน “ไม่ได้พบกันนานเสียจริง น้องชายคนดีของข้า!” สายตาหยางเสหันไปมองบาดแผลถูกทำร้ายบนตัวหยางจิ่งเทียน รอยยิ้มยิ่งกว้างขึ้น “ไม่สิ! เจ้าไม่ใช่น้องชายข้า ในสายตาคนอื่น เจ้าเป็นลูกแอบของนังแม่สารเลวของเจ้าที่ไม่รักษาความประพฤติสตรีกับผู้ชายคนนั้น ฮะ! ท่านแม่เป็นต่อมโมโหในใจหยางจิ่งเทียน ไม่ยอมให้คนพูดจาส่งเดชไม่เข้าหูแม้แต่นิดเดียว ถ่มน้ำลายเคล้าเลือดใส่หน้าหยางเส ตึง! โซ่เหล็กถูกสะบัดตรึงเป็นเส้นตรง ร่างหยางจิ่งเทียนเอียงมาด้านหน้า พยายามเข้าใกล้หยางเส หน้าหยางจิ่งเทียนดุร้าย ท่าทางราวกับเสือร้าย ในปากคำรามเสียงต่ำเป็นทุกข์ เกลียดจนอยากจะกัดเนื้อหยางเสออกมาสักคำ หยางเสตกใจจนถอยไปหนึ่งก้าว เห็นว่าหยางจิ่งเทียนถูกโซ่เหล็กตรึงอยู่ ไม่มีทางแตะต้องตัวเองจึงพาลโกรธ ในแววตามีเจตนาฆ่า มองสายตาหยางจิ่งเทียนไร้ซึ่งความผูกพันธ์ที่เป็นพี่ชายน้องชายกัน เพี้ยะ! “ไอ้เด็กสารเลว บังอาจถ่มใส่ข้า ไม่ดูตัวเองตอนนี้อยู่ในสภาพแบบไหน!” เป็นสุนัขรับใช้ หลี่จิ้นอี้เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ เห็นหยางจิ่งเทียนถ่มน้ำเลือดใส่หน้าหยางเส ระหว่างนั้นหยิบแส้ที่แช่น้ำเกลือขึ้นมา สะบัดแส้ออกไปกลางอากาศ เสียงดังเพี้ยะ เฆี่ยนที่ร่างหยางจิ่งเทียน จุดที่ถูกเฆี่ยนแผลเหวอะหวะทันที เลือดเนื้อแดงสดหลุดลุ่ยออกมาข้างนอก หยางจิ่งเทียนไม่ย่นหัวคิ้วราวกับไร้ความรู้สึกเจ็บปดทรมานบนร่างกาย ราวกับแส้เส้นนี้เฆี่ยนไปที่ร่างคนอื่น สายตาร้อนเปลวไฟ เหมือนต้องการจะเอาหยางเสให้ตาย “นายน้อย ท่านรีบเช็ดเถิด ท่านบอกว่าที่นี่ทั้งสกปรกทั้งเหม็น ไม่ใช่ที่ที่ท่านควรมาได้ ที่นี่มอบให้ข้าก็พอ ทุกอย่างจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน” หลี่จิ้งอี้บิดเอว ก้มหัว หยิบผ้าออกมาอีกด้านหนึ่งส่งให้หยางเส ยิ้มประจบสอพลอ รับผ้าจากมือหลี่จิ้นอี้มาเช็ดน้ำเลือดบนหน้าออกไป โยนไปอีกทาง “ถ้าข้าไม่มา จะได้เห็นน้องชายคนดีของข้ามีจุดจบได้อย่างไร” “น่าสงสารจริงๆนะ!” หยางเสเดินวนไปรอบๆตัวหยางจิ่งเทียน ในปากทำเสียงจุ๊ๆ “ความภาคภูมิใจของใจวนหยางของพวกเรา ต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้” “รู้หรือไม่เหตุใดเจ้าต้องมาตกอยู่ในจุดจบเช่นนี้?” หยางเสหันมาเชิญหน้ากับหยางจิ่งเทียน ประสานตากับหยางจิ่งเทียน สายตาหยางจิ่งเทียนราวกันดวงตาไฟ ทำให้หยางเสพอใจมากนัก ก้มลงไปที่ข้างหูหยางจิ่งเทียนแล้วกระซิบเบาๆ “เจ้ารู้ไหม? แม่เจ้าถูกแม่ข้าส่งคนไปวางยาจนสลบไม่ได้สติ หลังจากนั้นหาผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปในห้องนางกลางดึก ทำเป็นว่าทั้งสองคนคบชู้กันถูกแม่ข้าจับได้” “เรื่องถกเถียงว่าเจ้าเป็นลูกแท้หรือไม่แม่ข้าก็เป็นคนจัดการ ใช้ขั้นตอนไม่กี่อย่าง ทำให้เลือดเจ้ากับเลือดท่านพ่อไม่มีทางผสมเข้าด้วยกัน” “ข้าจะฆ่าเจ้า!” หยางจิ่งเทียนห้าวหาญอยากจะหวด ในหัวโกรธเต็มไปด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กระโจนเข้าใส่หยางเสอย่างบ้าคลั่ง โซ่เหล็กที่คล้องมือถูกกระชากจนดังอึกทึก “ฆ่าข้า?” หยางเสถอยไปหนึ่งก้าว ทำท่าทางได้รับชัยชนะมองหยางจิ่งเทียน สายตานั้นเหมือนมองเสือถูกขังกรงไว้ “เจ้าดีเด่นเกินไป เด่นจนเมื่อคนอื่นเสนอผู้ปกครองสมัยต่อไปในจวนหยาง คนแรกที่คิดถึงล้วนเป็นเจ้าทั้งนั้น เอาแต่ว่าหยางจิ่งเทียนเป็นยังไงๆ แต่สำหรับข้ามีแค่เสนอคำเดียว พี่ชายของหยางจิ่งเทียน ฮ่าๆๆ” หยางเสหัวเราะเบาๆ ในเสียงหัวเราะแทรกหัวเราะเยาะตัวเองและความเกลียดชัง “เจ้ากับข้าบำเพ็ญเพียรสายเดียวกัน มีคุณสมบัติบำเพ็ญเพียรเดียวกัน ผลกรรมอะไรเจ้าถึงเหนือกว่าข้า? ตอนที่อยู่จวนหยาง มีอะไรคนก็เอาแต่พูดถึงชื่อของเจ้า แต่ไม่ใช่ข้า!” “ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือความเก่งของเจ้าทำให้ท่านพ่อเปลี่ยนแปลงธรรมเนียมลำดับขั้นผู้ใหญ่ผู้น้อย เขาว่าตำแหน่งหัวหน้าตระกูล ต้องเป็นคนมีฝีมือมาดำรงตำแหน่ง เดิมทีข้านี้เป็นลูกชายคนโตสืบต่อจากท่านพ่อ ต้องถูกย้ายออกไปนอกจวน” “เจ้าบอกข้าสิ ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ เจ้ามีสิทธิ์อะไร?” หยางเสยิ่งพูดยิ่งคลุ้มคลั่ง ระบายความอัดอั้นตันใจที่ได้รับในช่วงปีนี้ออกมาทั้งหมด หน้าหูแดงก่ำอย่างกับหมาบ้า ร้องตะโกนสุดเสียง “ฮ่าๆ” หยางเสหัวเราะออกมาทันที หัวเราะจนตัวงอตำตาไหล ชี้หยางจิ่งเทียน “ดูเจ้าสิ ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ” “เจ้าเกลียดข้า ข้าเข้าใจได้ แต่เหตุใดเจ้าต้องทำกับแม่ข้าเช่นนี้?” หยางจิ่งเทียนปิดตาให้ตัวเองสงบสติอีกครั้ง หลังจากนั้นลืมตา ในแววตาซ่อนความโกรธในความมืด มีเพียงภาพใสประกาย “ข้าจะให้คนรอบตัวเจ้าตายทีละคนๆ” แววตาหยางเสคลุ้มคลั่งมาก “เจ้ารู้หรือไม่? เจ้าไม่มีทางเหนือกว่าข้า!” ในเวลานี้หยางจิ่งเทียนกลับยิ้ม ส่ายหน้าทุกคำ พูดกับหยางเสทันที “เจ้าก็แค่คนถ่อยที่อิจฉาริษยาคนอื่น แต่ไม่เห็นเบื้องหลังที่คนอื่นบำเพ็ญตนอย่างหนัก เหมือนว่าคนอย่างเจ้าไม่อาจประสบความสำเร็จอะไรได้ตลอดไป” หยางเสถลึงตา เขาเกลียดชังหยางจิ่งเทียนที่ทำท่าทางแบบนี้ กลัวมาเมื่อมาอยู่ถึงจุดนี้ ยังทำให้หยางเสรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่คนขี้แพ้เหมือนเดิม การปรากฏตัวของตัวเองต่อหน้าหยางจิ่งเทียนเหมือนตัวตลกมาแสดงห่วยๆ ยิ่งเหมือนเด็กน้อยมาโอ้อวดแผนร้ายสกปรกต่อหน้าผู้ใหญ่ ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้รู้สึกกดให้แพ้ลง ยิง่ทำให้หยางเสพาลโกรธ “เอาตัวเขาเข้ามา!” ประตูก้องลงทัณฑ์ถูกเปิดออก องครักษ์สองคนยกศพเข้ามา โยนศพลงตรงหน้าหยางจิ่งเทียน “ลุงเฉิน!” มองศพที่กลิ้งมาถึงปลายเท้าตัวเอง ดวงตาหยางจิ่งเทียนเปียกชื้น ไม่อาจปั้นสีหน้าสงบนิ่งได้อีกแล้ว ตะโกนเรียกด้วยความเสียใจ ลุงเฉินเป็นพ่อบ้านของแม่หยางจิ่งเทียน เห็นลุงเฉินตั้งแต่เล็กจนโต แม้เป็นคนรับใช้คนหลัก แต่ผูกพันเหมือนปู่หลาน หยางจิ่งเทียนรักมาก “ขอแค่ข้าไม่ตาย ข้าฆ่าเจ้าแน่!” แววตาหยางจิ่งเทียนราวกับมีดเหล็ก ทำให้หยางเสรู้สึกเหมือนมีดมาแทงตัวเองจริง ความแกลียดแค้นฝังจิตใจที่เผยตรงหน้านั้น ยิ่งทำให้หยางเสรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเปลือยกายเนื้อแดงยืนท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ สั่นสะท้านไปทั้งตัว