ตอนที่6การกักบริเวณไว้ในบ้าน

ต๭นที่6การกักบริเวณไว้ในบ้าน รถแท็คซี่ได้จอดตรงหน้าประตูที่ฟาเวอร์คอนโดหลิวเซียนเซียนจับมือของฟังเวิ๋นซิ๋วไว้แล้วกำลังจะเดินเข้าไปในหมู่บ้านเงาของคนร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาผลักฟังเวิ๋นซิ๋วออกไปพร้อมกับเอามือปิดปากเธอไว้แล้วลากเธอเข้าไปในรถคันหนึ่ง คนคนนี้กระทำอย่างรวดเร็วและว่องไวเห็นได้ชัดว่าผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างดี หลิวเซียนเซียนอยากจะดิ้นรนออกมาแต่รู้สึกถึงความปวดหัวแล้วก็หมดสติไป ตื่นมาฟ้าก็มืดแล้ว หลิวเซียนเซียนเพิ่งรู้ตัวว่าเธอนั้นอยู่ในห้องของตัวเอง พอกดสวิตซ์ไฟโต๊ะตรงหัวเตียงก็มีอาหารวางอยู่และเริ่มเย็นแล้ว เธอลุกออกจากเตียงเพื่อที่จะไปเปิดประตูก็พบว่าประตูนั้นถูกโซ่เหล็กนั้นมัดไว้จากด้านนอก หันหลังมุ่งไปทางระเบียงหน้าต่างระเบียงนั้นก็ถูกล็อคเรียบร้อย หลิวเซียนเซียนถูกกักบริเวณแล้ว โทรศัพท์ก็ถูกหลิวเฟิ่งจั๋นไปแล้ว โทรศัพท์ที่อยู่ในห้องนั้นก็ถูกตัดสายโทรศัทพ์ หลิวเซียนเซียนไม่สามารถที่จะติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย “เปิดประตูเปิดประตูเดี๋ยวนี้ปล่อยฉันออกไป”หลิวเซียนเซียนเริ่มกระวนกระวายเธอใช้หัวแม่เท้าคิดก็คิดได้ว่าเป็นลั่วเหมยจูสั่งให้คนมาจับตัวเธอคงจะจับเธอขังไว้จนถึงวันที่8เดือนหน้าแน่ๆแล้วก็ให้แต่งงานกับประธานหลิง การตะโกนของเธอก็ทำให้ลั่วเหมยจูปรากฏตัวออกมา“เซียนเซียนพ่อของเธอบอกว่าเธอนั้นไม่ยอมกลับบ้านนอนมาหลายวันและนี่ก็ทำให้บ้านไป๋เสื่อมเสียดังนั้นก่อนเปิดเทอมนี้จะห้ามให้เธอออกจากบ้านอีก” เมื่อคืนเธอเป็นคนวางยาหลิวเซียนเซียนเองทีแรกก็คิดว่าพวกประธานหลิงนั้นคงจะจัดการรับมือได้แต่ผลก็คือคำพูดประโยคหนึ่งของประธานหลิงว่า“ครั้งนี้อย่าคิดนะว่าเขาจะช่วยบริษัทเคทีให้ผ่านด่านนั่น” แต่ถ้าหากบริษัทเคทีจะต้องปิดกิจการแล้วจริงๆหลิวลู่ลู่จะทำยังไง? ไม่ว่ายังไงเธอก็จะต้องช่วยให้หลิวลู่ลู่จับหนุ่มคนรวยให้ได้ก่อนส่วนบริษัทเคทีค่อยล้มละลายก็ไม่สาย เพราะฉะนั้นหลิวเซียนเซียนจะต้องแต่งงานกับประธานหลิง “ลั่วเหมยจูเรื่องที่ฉันไม่กลับมานอนที่บ้านก็ไม่ใช่เพราะคุณหรอกเหรอ?” พอเห็นหน้าลั่วเหมยจูแม้แต่แม่เลี้ยงหลิวเซียนเซียนก็ไม่อยากเรียก คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะวางยาเธอแล้วส่งไปให้ประธานหลิงแค่คิดก็รู้สึกทุเรศแล้ว “เฟิ่งจั๋นคุณดูเธอสิปกติที่คุณไม่อยู่บ้านเธอก็มักจะเรียกชื่อฉันอย่างนี้ตลอดเลยค่ะเสียดายที่ฉันนั้นดูแลเธอด้วยใจเป็นห่วงเธอจนไม่ได้หลับได้นอนฉันนี่มันคนดีแต่ถูกว่าให้เป็นคนเลวชัดชัดเลยค่ะ”ลั่วเหมยจูร้องไห้สะอึ้นขึ้นมาทันที หลิวเซียนเซียนหายใจเข้าลึกๆหายใจเข้าลึกๆอีก ในวันนี้เธอก็ได้เห็นธาตุแท้ของลั่วเหมยจูที่ไม่ยอมรับผิดแล้วยังโยนความผิดมาให้คนอื่นอีก มองออกไปนอกประตูเห็นหลิวเฟิ่งจั๋นที่เพิ่งมาถึง“พ่อคะซุปเมื่อคืนนี้ลูกดื่มนั้นถูกวางยาค่ะถ้าหากไม่ใช่ว่ามีคนช่วยลูกไว้หล่ะก็เห็นทีว่าป่านี้ลูกก็คงถูกประธานหลิงอุ้มไปที่บ้านของเขาแล้วหล่ะค่ะลูกแค่อยากจะรู้ว่าเมื่อคืนใครเป็นคนวางยาลงในซุปของลูก?” เรื่องมันมาถึงอย่างนี้หลิวเซียนเซียนไม่อยากจะทนแล้วลั่วเหมยจูแม่เลี้ยงคนนี้วันนี้เธอจะต้องฉีกหน้ากากตอแหลของเธอให้ได้ถ้าไม่อย่างนั้นหลิวเฟิ่งจั๋นจะต้องหูเบาแล้วเชื่อสิ่งที่ลั่วเหมยจูพูด งั้นเธอก็ถูกลั่วเหมยจูวางแผนให้ได้แต่งงานกับประธานหลิงแต่แรกแล้ว “อ๋อหรือเธอหมายถึงซุปซี่โครงสาหร่ายเมื่อวานนี้หรอ?”ลั่วเหมยจูขยี้คิ้วแกล้งทำท่าทางเช็ดนำ้ตา “คุณก็รู้อยู่แก่ใจยังจะมาถามอีก”หลิวเซียนเซียนมั่นใจมากว่าเมื่อคืนเธอได้ดื่มเฉพาะซุปกับเหล้าส่วนเหล้าไม่ใช่แค่เธอที่ดื่มฟังเวิ๋นซิ๋วก็ดื่มด้วยแต่ฟังเวิ๋นซิ๋วก็ไม่เป็นอะไรงั้นก็แปลว่าปัญหามันอยู่ที่ซุป “เฟิ่งจั๋นคุณดูสิคะตัวเธอไม่กลับบ้านกลับช่องเองยังไม่สำนึกแล้วยังมาส่ายร้ายฉันอีกซุปนั้รฉันเธอและลู่ลู่เราก็ดื่มกันหมดแล้วทำไมพวกเราถึงไม่เป็นอะไรมีแต่เธอคนเดียวที่เป็น?” “ใช่ผมก็ดื่มผมก็ไม่เป็นไร”​หลิวเฟิ่งจั๋นขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียดมองดูหลิวเซียนเซียนที่ยิ่งโตยิ่งไม่ได้เรื่อง“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปห้ามไปไหนเด็ดขาดก็อยู่แต่ในห้องนี้และสำนึกซะ” “หนูไม่.......”หลิวเซียนเซียนร้องไห้โฮพร้อมตะโกนออกมาแต่ว่าหลิวเฟิ่งจั๋นก็ปัดแขนแล้วเดินออกไปส่วนลั่วเหมยจูก็ยิ้มเยาะเย้ยอย่างได้ใจ เธอถูกกักบริเวณ ถูกกักขังไว้แล้วในที่สุด หลิวเซียนเซียนอดอาหารไม่ยอมทาน ตรงช่องประตูนี้ทุกวันวันละสามครั้งตามเวลาทานอาหารเช้ากลางวันเย็น3มื้อเอาเข้าไปให้ยังไงก็ถูกเอาออกมาอย่างนั้น สามวันผ่านไปหลิวเซียนเซียนข้าวสักเม็ดก็ยังไม่ตกถึงท้อง ทุกวันนี้นอกจากนอนก็คือเหม่อลอย ทีแรกคิดว่าจะสามารถเรียกพี่อ้อยช่วยเธอส่งจดหมายไปหาฟังเวิ๋นซิ๋วมาช่วยเธอหรือไม่ก็แจ้งตำรวจอะไรก็ได้แต่ว่าก็เหมือนจะไม่เห็นพี่อ้อยเลย ลั่วเหมยจูนั้นได้ให้พี่อ้อยลาหยุดงาน ก็เพื่อที่จำให้เธอได้แต่งงานกับประธานหลิงหลิวเฟิ่งจั๋นและลั่วเหมยจูนั้นทุ่มเทสุดๆ หิวนอกจากคำว่าหิวก็ยังเป็นหิว หิวจนร่างกายสั่นไปทั้งตัว ในที่สุดหลิวเซียนเซียนก็ทนไม่ได้แล้วจนต้องเปิดทีวีดู ข่าวช่องบันเทิง พอเห็นลี่หลินซูแวบเดียวในทีวีเท่านั้นหลิวเซียนเซียนน้ำตาไหลพราก มือเธอวางไว้บนท้องของเธอเธอเกือบจะลืมไปแล้วบางทีในท้องของเธอตอนนี้อาจจะมีลูกของลี่หลินซูแล้วก็เป็นได้ เธอนี่ไร้สาระจริงๆเธอไม่ควรที่จะอดอาหารไม่ยอมดื่มไม่ยอมกินอย่างนี้ เพื่อลูกก็ไม่ควรทำ หลิวเซียนเซียนเริ่มทานข้าวบ้างแล้ว พอลั่วเหมยจูรู้ทุกๆวันก็เปลี่ยนเมนูอาหารใหม่ๆอร่อยๆให้เธอทาน อาหารที่ยกเข้ามาให้ก็เป็นอาหารที่เธอชอบกิน กินอย่างเงียบๆและเพื่อเด็ก ถึงแม้ว่าจะยังไม่แน่ใจว่าท้องแล้วหรือยังแต่ว่าพอนึกถึงว่าอาจจะตั้งท้องแล้วเธอก็ทำให้ลูกในท้องต้องหิวมันก็เจ็บปวดใจแล้ว นี่คือลูกของเธอกับลี่หลินซู เธอเหมือนถูกมนตร์สะกดที่มั่นใจว่าเธอได้ตั้งท้องลูกของลี่หลินซูแล้ว ครึ่งเดือนในที่สุดก็ทนมาถึงแล้ว ครึ่งเดือนนี้ประจำเดือนก็มาล่าช้าไปสามวันแล้ว บางทีอาจจะตั้งท้องเด็กแล้วจริงๆ เดือน7วันที่8ตั้งแต่เช้าตรู่หลิวเฟิ่งจั๋นมาปลดประตูห้องเธอด้วยตัวเองทันใดนั้นผู้หญิงสองคนก็พุ่งเข้ามาหลิวเซียนเซียนก็ถูกจับดื่มน้ำไปหนึ่งขวด ตอนที่เธอถูกบังคับให้ดื่มเข้าไปนั้นเธอจ้องมองไปที่หลิวเฟิ่งจั๋นทั้งชีวิตนี้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอก็จะไม่มีพ่อเป็นคนในครอบครัวอีกต่อไป ส่วนลั่วเหมยจูและหลิวลู่ลู่นั้นไม่เคยนับเป็นครอบครัวของเธอ “เซียนเซียนพ่อรู้ว่าลูกเกลียดพ่อแต่ว่านี่พ่อก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วถ้าหากไม่ใช่ประธานหลิงบริษัทเคทีก็คงต้องจบกันครั้งนี้ก็ถือว่าพ่อติดค้างลูกละกันนะทีหลังไม่ว่าลูกจะมีปัญหาอะไรพ่อจะไม่ยืนมองเฉยๆไม่ช่วยอะไรพ่อจะยืนอยู่ข้างๆลูกโอเคไหม?” หลิวเซียนเซียนมองดูเขาอย่างนิ่งๆส่ิงที่เธอเพิ่งดื่มเข้าไปทำให้ตัวเธออ่อนแรงเธอรู้ดีว่าถึงเธอตอนนี้อยากจะหนีก็หนีไม่ไหว ชุดแต่งงานที่ขาวใสสะอาดนั้นสวยไว้ที่ตัวเธอส่วนเธอก้กลายเป็นแค่หุ่นเชิดในมือคนอื่นแล้วแต่ว่าคนอื่นจะเอาไปทำอะไร เธอไม่สนใจหลิวเฟิ่งจั๋นเพราะว่ามันไม่จำเป็นอีก เพราะต่อจากนี้ไปเธอไม่มีพ่อคนนี้ “เซียนเซียนประธานหลิงสัญญากับพ่อแล้วว่าจะดูแลลูกอย่างดีถ้าแต่งเข้าไปแล้วก็ทำตัวทำหน้าที่ภรรยาให้ดีเขาไม่มีวันเอาเปรียบลูกหรอกพ่อขอโทษนะลูก” หลิวเซียนเซียนค่อยๆเงยตาขึ้นมามองหลิวเฟิ่งจั๋นหนึ่งทีพูดว่า“หนูจะขอแค่สิ่งที่แม่เหลือไว้ให้หนูเอามาให้หนู” “นี่……”หลิวเฟิ่งจั๋นมองไปหาลั่วเหมยจูที่อยู่ข้างๆ ลั่วเหมยจูตอบรับและเดินเข้าไป“เซียนเซียนของของแม่ของเธอที่บอกว่าจะเอาให้เธอนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าจะต้องเป็นของเธอวางใจได้รอเธออีกสามวันที่กลับมาฉันกับพ่อของเธอจะเอากุญแจของตู้เซฟให้เธอไว้ไม่มีลายนิ้วมือของเธอพวกเราก็เปิดไม่ได้ก็คงจะขโมยไม่ได้หรอกใช่ไหม?” หลิวเซียนเซียนหลับตาลงอยากจะตบเพี๊ยะไปที่หน้าลั่วเหมยจูสักทีแต่ว่าร่างกายเธอตอนนี้ไม่มีเรี่ยงแรงเห็นทีว่าตอนนี้เธอคงจะทำอะไรไม่ไหว ตอนนั้นเธอก็เป็นแค่คนอ่อนแอมีแต่ตัว “ได้ฉันขอเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวกับฉันคืนบ้านหลังนี้ฉันจะไม่กลับมาอีก” ไม่ใช่ว่าเธอโหดแต่เป็นหลิวเฟิ่งจั๋นกับลั่วเหมยจูโหดเหี้ยมกว่า เมื่อเทียบกับพ่อของเธอกับแม่เลี้ยงคนนี้เธอยังอ่อนเกินไป อ่อนหัดจนถูกพ่อแท้ๆของตัวเองกับแม่เลี้ยงหลอกใช้อย่างนี้