ตอนที่8ออร่าแจ่มจรัสเฉิดฉาย

ต๭นที่8ออร่าแจ่มจรัสเฉิดฉาย ลี่หลินเย่พูดจบก็ตัดสายทิ้งไป นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้พบกับหลิวเซียนเซียนอีกแล้วพอนึกถึงเรื่องวันนั้นที่club blueเขาไม่น่าไปช่วยเธอเลยจริงๆถ้าไม่อย่างนั้นวันนี้หลิวเซียนเซียนก็คงไม่มีโอกาสมาอยู่ที่นี่ มองแว๊บเดียวก็รู้ว่าเป็นแฟนคลับของลี่หลินซูแอบรักมานานจนกลายเป็นโรคละเมอเพ้อเจ้อถึงขนาดกล้าพูดโกหกว่าท้องกับลี่หลินซู จิตคงป่วยไม่เบา “ถอยไป”ลั่วเฟิงค่อยๆหันไปมองลี่หลินเย่แว๊บหนึ่งลี่หลินเย่ยิ่งนิ่งเฉยมากเท่าไหร่ยิ่งบ่งบอกถึงความโกรธ หลิวเซียนเซียนคนนั้นตายแน่ๆ ครั้งที่แล้วที่ลี่หลินเย่ช่วยเธอไว้เป็นแค่เรื่องบังเอิญแต่ครั้งนี้คงจะไม่ใช่แค่ไม่ช่วยแต่จะให้เธอได้ชดใช้เป็นสองเท่า น้ำเสียงต่ำทุ้มๆของลั่วเฟิงพวกคนที่กำลังซุบซิบกันอยู่ก็แยกทางออกมาให้เขา อันที่จริงพวกคนนั้นถูกเสียงของลั่วเฟิงเรียกความสนใจไปแต่ลั่วเฟิงก็ดึงดูดได้แค่สายตาของคนพวกนี้ สิ่งที่ดึงดูดคนทั้งงานนี้ก็คือผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าของลั่วเฟิงราศีออร่าที่แจ่มจรัสเฉิดฉายของผู้ชายคนนั้น ฝีเท้าของเขาที่ก้าวไปข้างๆทีละก้าวคนในงานทั้งหมดก็ถอยเท้าไปทีละก้าวพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายถอยไปอีกถอยไปจนกลายเป็นเหมือนทางเดินเฉพาะของลี่หลินเย่ซะแล้ว ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรแต่ก็มีราศีพลังมากจนทำให้คนนั้นแทบไม่กล้าจะหายใจ เสื้อสูทที่เย็บปักด้วยมือสีดำสนิทไม่เห็นแม้กระทั่งรอยยับของผ้ากระดุมทองของปลายแขนทั้งสองข้างนั้นไม่มีใครคิดเลยว่ามันคือทองเหลือง มันเป็นทองต้องเป็นกระดุมที่ทำมาจากทองแน่ๆ แต่ที่น่าดึงดูดที่สุดก็คือใบหน้าของเขาหน้าตารูปหล่อและสง่าจนวัวตายความล้มมองไม่เห็นจุดด่างในตัวเขาเลย ผู้ชายแบบนี้มีกลิ่นอายของความหรูหราหล่อลากไส้จริงๆ ทุกคนในงานนั้นล้วนคิดกันหมดเลยว่าเขาเป็นเจ้าบ่าว อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้อยู่บนชั้น8ก็ย่อมไม่เห็นเจ้าสาวที่อยู่ในชั้น8 แต่ว่าพวกเขานั้นเคยเห็นลี่หลินซูผ่านจอทีวีกันบ้างไม่ผิดแน่นอน ลี่หลินเย่ไม่สนสายตาของคนในงานเขามุ่งตรงไปที่ข้างหน้าของหลิวเซียนเซียน “ท้องงั้นหรอ?”สายตาที่เยือกเย็นมองไปที่ร่างกายของหลิวเซียนเซียนไม่ว่าเธอจะดูเหมือนเป็นคนใสซื่อแต่ในหัวสมองเขาก็มีแต่ภาพในวันนั้นที่คลับclub blueที่เขาเห็นร่างกายผู้หญิงคนนี้ที่เต็มไปด้วยจุดแดงๆไปหมดทั้งตัว เธอตั้งท้องแล้วนั้นก็ปกติดี ผู้หญิงไม่มียางอายอย่างนี้คงจะหลายคนน่าดูไม่ท้องนี่สิถึงจะแปลก เมื่อได้ยินน้ำเสียงไพเราะซ่อนความแหบไว้นิดหลิวเซียนเซียนถึงเรียกสติกลับมา12ปีแล้วในที่สุดเธอก็ได้พบหน้าเขาสักทีหล่อจัง เทียบกับลี่หลินซูในละครแล้วหล่อกว่าเยอะเลยณตอนนั้นในสายตาของเธอก็เหลือเพียงแต่ผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น มีแต่เขา ไม่มีคนอื่น “ลี่หลินซูนี่ฉันตั้งท้องลูกของคุณจริงๆนะพาฉันไปได้ไหม?” อันที่จริงหลิวเซียนเซียนก็ไม่ได้มีแผนการที่จะมาทำลายงานแต่งของลี่หลินซูเธอก็แค่ต้องการใช้ข้ออ้างว่าเธอท้องกับลี่หลินซูเรื่องนี้ดึงดูดนักข่าวและคนรอบข้างนี้เพื่อที่เธอจะได้หาโอกาสหนีไปได้ แต่ว่าพอเห็นลี่หลินซูตัวจริงแล้วในสมองเธอก็วนเวียนอยู่แต่ความคิดเดียวแต่งกับเขาถ้าแต่งกับเขาชีวิตเธอถึงจะสมบูรณ์แบบ เพราะความรักเธอเหมือนถูกเวทมนตร์สะกด “หลิวเซียนเซียนหุบปากของเธอเดี๋ยวนี้แล้วเข้าไปกับฉัน”ประธานหลิงยื่นมือไปดึงแขนของหลิวเซียนเซียนจะลากเธอขึ้นไปชั้น6ถึงตอนนั้นหลิวเซียนเซียนก็จะกลายเป็นผู้หญิงของเธออยากจะหนีก็หนีไม่รอดแล้ว หลิวเซียนเซียนร่างกายอ่อนแรงจากนั้นก็ล้มลงไปบนร่างของลี่หลินเย่ ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงซบไว้ตรงร่างของลี่หลินเย่ ถ้าตามสถานการณ์ปกติแล้วหลิวเซียนเซียนนั้นอย่าพูดถึงเลยแม้แต่คนที่ลอบสังหารก็ไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของลี่หลินเย่ได้ แต่ณตอนนี้มีคนรอบข้างมากมายที่จ้องมองอยู่การกระทำของหลิวเซียนเซียนช่างมาได้ไม่ทันตั้งตัวที่เขาจะรับมือ เลยทำให้เธอได้ดั่งใจ ตอนนั้นเองร่างกายอ่อนนุ่มพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆซบลงไปในอ้อมแขนของลี่หลินเย่ สีหน้าไม่ประสบอารมณ์ของลี่หลินเย่ที่กำลังจะผลักผู้หญิงคนนี้ออกไปแล้วก็ได้ยินเสียงจากผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอวิงวอนร้องขอ“ขอโทษนะถ้าหากคุณไม่ชอบฉันไม่อยากพาฉันไปก็ไม่เป็นไร ฉันไม่โทษคุณ ฉันผิดเองที่ไม่ควรเพ้อคิดถึงคุณ ขอแค่คุณพาฉันออกไปจากที่นี่ก็พอแล้ว ขอบคุณนะ” ยิ่งพูดถึงตอนท้ายเสียงของเธอก็ยิ่งเบาลง สีหน้าเย็นชาของลี่หลินเย่ก็ทำให้เธอได้สติเขาคือคนในความฝันที่เธอไม่อาจเอื้อมถึงได้เขาคือคนที่มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตของเธอเธอไม่ควรที่จะไปทำลายความสุขของเขา เสียงแผ่วเบาของผู้หญิงคนนั้นทำให้ลี่หลินเย่ที่ฟังอยู่นั้นนิ่งไปสักพักไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดจะเล่นอะไรอยู่ แต่ไม่สนว่าเธอจะคิดอะไรอยู่ก็จะไม่สามารถที่จะให้เธอไปทำลายงานแต่งลี่หลินซูน้องชายของเขาได้เรื่องนี้เขารับหน้าแทนไปก่อนแล้วกันรอให้งานแต่งของลี่หลินซูเสร็จไปก่อนค่อยมาเคลียร์เรื่องนี้แล้วกัน ถ้าไม่อย่างงั้นงานมงคลวันนี้เจ้าสาวของน้องชายเกิดโวยวายขึ้นมาคงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ “แยกย้ายกันไปได้แล้วเด็กในท้องของเธอคือลูกของผมเองไม่เกี่ยวกับลี่หลินซู” หลิวเซียนเซียนอึ้งไปหนึ่งวิลี่หลินซูบอกว่าเธอท้องลูกของเขาแต่ยังบอกอีกว่าไม่เกี่ยวข้องกับลี่หลินซู” ปากสั่นและมีไข้เล็กน้อย หรือเป็นเพราะตั้งแต่เล็กจนโตว่าวิชาเอกภาษาของเธอแย่มากดังนั้นก็เลยฟังไม่รู้เรื่องอย่างงั้นหรอ? ช่างมันเถอะแค่เขายอมรับก็ดีแล้ว หลิวเซียนเซียนตกใจแบบอย่างมีความสุขในอ้อมกอดของเขาแล้วถีบขาเบาๆ“ฉันไม่อยากแต่งให้กับประธานหลิงคุณพาฉันออกไปได้ไหม?” “ได้ครับ”ลี่หลินเย่ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียวก็เพราะตอนนี้เพื่องานแต่งน้องชายของเขาไม่ให้มีเรื่องผิดพลาดอะไรเกิดขึ้นอีกเขายอมรับและทำทุกอย่าง ก้มตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับอุ้มตัวหลิวเซียนเซียนขึ้นมาหลังจากนั้นก็ตรงมุ่งไปยังรถของตัวเอง หลิวเซียนเซียนรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นฝันไปเธอจะต้องฝันไปอีกแล้วแน่ๆ อยู่ในอ้อมกอดของลี่หลินเย่ความรู้สึกนี้มันช่างดีอย่างบอกไม่ถูกเธอนั้นอยากซบอยู่อย่างนี้ไปทั้งชีวิตอยู่กับเขาไม่จากกันไปไหนอีก “ลี่หลินซูคุณอยากได้ลูกชายหรือลูกสาว?”รอหลังออกไปจากที่นี่เธอก็จะไปโรงพยาบาลไปตรวจการตั้งครรภ์ของเธอ ถ้าหากเขาชอบถึงแม้ว่าเขาจะไม่ให้สถานะกับเธอก็ตามเธอก็รับได้เธอก็แค่อยากจะคลอดเด็กคนหนึ่งที่เป็นลูกของเขา ลี่หลินเย่จ้องมองจนคิ้วบิดผู้หญิงคนนี้จะต้องสมองฟั่นเฟือนไม่ปกติคิดอยากจะคลอดลูกของลี่หลินซูจนคิดไปถึงขั้นนั้นเชียว ลี่หลินเย่หันไปสบตาลั่วเฟิงพร้อมพยักหน้าลั่วเฟิงก็รีบไปเปิดประตูรถ เขาพาหลิวเซียนเซียนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาอุ้มเข้าไปในรถ“ส่งเธอไปที่สถานีตำรวจถ้างานแต่งของหลินซูยังไม่จบห้ามให้ใครประกันตัวเธอออกมา”พูดจบเขาก็“ปัง”เสียงปิดประตูรถหมุนตัวไปแล้วเดินเข้าไปในโรงแรม รอถึงตอนที่หลิวเซียนเซียนได้สติแล้วฟังเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแต่ละคำนั้นรถไมบัคสีดำก็ขับเคลื่อนไปแล้วมุ่งตรงไปที่สถานีตำรวจ หลิวเซียนเซียนกระวนกระวายหันไปทางลั่วเฟิงพร้อมพูดว่า“คุณปล่อยฉันไปเถอะนะคะฉันท้องลูกของลี่หลินซูจริงๆนะ” เธอไม่ได้โกหกไม่ได้โกหกจริงๆ ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะวางแผนให้ท้องลูกของลี่หลินซูแต่ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเลือดเนื้อของเขา เธอมั่นใจมากว่าเป็นลูกของลี่หลินซู ลั่วเฟิงมองหน้าเธอพร้อมสีหน้าที่รำคาญลี่หลินเย่สั่งให้เขาไปส่งที่สถานีตำรวจดังนั้นก็จะต้องไปส่งที่สถานี เขาดึงที่กั้นของรถลงไปไม่อยากฟัง ครึ่งชั่วโมงผ่านไปหลิวเซียนเซียนก็ถูกส่งเข้าไปในสถานีตำรวจจริงๆ พอเข้าไปในห้องมืดๆนั้นทันใดนั้นเธอก็คิดได้ เป็นแบบนี้ก็ดีถึงแม้ว่าลี่หลินซูจะไม่เอาเธอแต่ว่าประธานหลิงก็เอาเธอไปไม่ได้เหมือนกัน รอหลังจากที่งานแต่งของลี่หลินซูจบลงร่างกายของเธอก็น่าจะฟื้นฟูกลับมามีเรี่ยวแรง ก็คงจะเป็นอิสระแล้ว หดตัวไปนั่งไว้ที่มุมของห้องลี่หลินซูเขาสอนบทเรียนบทหนึ่งที่โหดร้ายที่สุดในโลกนี้ให้กับเธอ ผู้ชายกับผู้หญิงใครรักใครก่อนคนนั้นต่ำต้อย