ตอนที่14ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีดำ

ต๭นที่14ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีดำ หลิวเซี้ยวหนิงกวาดสายตามองไปที่ขบวนรถของลี่หลินซูอย่างระมัดระวังแน่นอนไม่รอดพ้นจากสายตาของเขาเลยแม้แต่คันเดียวและรวมถึงคันที่อยู่หน้าสุดคันนั้น เบนท์ลีย์ หลิวเซี้ยวหนิงนั้นชอบรถตั้งแต่เด็กโดยเฉพาะรถหรูๆ แต่เด็กน้อยเม้มๆปากปฏิเสธออกไป”ม๊ามี๊ผมยังรอผมอยู่ผมยุ่งมากให้คุณได้แค่สามนาทีอืมเริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้” ใจของลี่หลินซูวุ่นวายราวกับลมพัด ตลอดที่ผ่านมานั้นมีแต่เขาที่ให้เวลาคนอื่นในการเจรจาหรือพูดเรื่องต่างๆแต่ตอนนี้กลับโดนเด็กไม่สิ้นฟันน้ำนมคนนี้มาจับเวลาให้เขาพูด และนี้ก็เป็นครั้งแรก ทน จะต้องทน พอแค่คิดว่าเด็กคนนี้เอาลี่หลินเย่ได้อยู่หมัดเขาก็ทนได้แล้ว เขายังคงไม่รีบพูดอะไรจนหลิวเซี้ยวหนิงก็เปิดปากพูดออกมาอีกครั้งเด็กน้อยนั้นร้อนใจแทนลี่หลินซูแล้ว“คุณลี่ผ่านไปแล้ว10วินาทีคุณยังเหลืออีก2นาทีกับอีก50วิ” ลี่หลินซูสีหน้ามืดไปหมด“หนูอายุเท่าไหร่?เอาช่องทางการติดต่อของคุณพ่อคุณแม่หนูมาให้ฉัน” “ผมอายุสี่ขวบส่วนช่องทางการติดต่อของม๊ามี๊ผมผมบอกไม่ได้เธอเป็นผู้หญิงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอถูกตามรังควานผมบอกคุณไม่ได้” “งั้นแดดดี้ของหนูหล่ะ?”ลี่หลินซูถามต่อแกล้งเด็กคนนี้จนสนุกปากชอบเด็กคนนี้มากชอบมากมาก เรื่องนี้ก็คงต้องถามตัวคุณเองแล้ว แต่ว่าประโยคนี้หลิวเซี้ยวหนิงคิดแล้วคิดและแล้วก็ไม่ได้พูดออกไปลี่หลินซูไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมีความสัมพันธ์กับเขาอย่างไร ไม่รู้อย่างนี้ก็ดีเขานั้นไม่อยากได้คนอย่างนี้เป็นคุณพ่อหรอก เขาไม่เหมาะ “เรื่องนี้คุณก็คงต้องถามแดดดี้ของผมเองแล้ว” “แดดดี้ของหนูคือใครหล่ะ?”ลี่หลินซูถามด้วยความอยากรู้ว่าผู้ชายแบบไหนนะถึงได้คลอดเด็กที่น่ารักและฉลาดขนาดนี้ออกมาคงจะพอพอกับเขาและลี่หลินเย่หล่ะมั้ง “ไม่รู้ครับ” “ไม่รู้?หนูนี่หนูล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหมตั้งใจที่จะไม่พูดอีกแล้วใช่ไหม?” สีหน้าของหลิวเซี้ยวหนิงดูเยือกเย็นขึ้นมาทันทีเอามึงลูบคางอย่างเท่ๆ“แล้วแต่คุณจะคิดอืมหมดเวลาสามนาทีแล้วผมต้องไปละ” พูดจบเด็กน้อยหมุนตัวแล้วก็เดินไปลืมตาโตมองหาหลิวเซียนเซียนไปทั่วทิศ แต่กวาดสายตาดูแล้วแต่กลับไม่เห็นวี่แววของหลิวเซียนเซียน ม๊ามี๊ของเขานี่ซื่อบื้อจริงๆคงจะตกใจเพราะเห็นลี่หลินซูแน่ๆ ลี่หลินซูคงจะเคยทำหลายล้านเรื่องที่ผิดต่อม๊ามี๊ทำให้ม๊ามี๊ต้องเสียใจ ดังนั้นม๊ามี๊จึงไม่เคยพูดถึงเรื่องที่จะไปตามหาแดดดี้เลย ถอนหายใจหนึ่งทีแล้วก็ส่ายๆหัวเด็กตัวน้อยๆอย่างเขาไม่เข้าใจโลกของผู้ใหญ่เลยจริงๆจะทำยังไงดี? ลี่หลินซูก็เหลือแค่กระโดดโวยวายแล้วหล่ะยังไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาอย่างนี้มาก่อนมีก็แต่เขาเป็นคนไล่คนอื่นไปอย่างเท่ๆแต่ตอนนี้ก็คือเด็กคนนี้รังเกียจและไม่อยากคุยกับเขาเดินเข้าไปข้างหน้าคว้าคอเสื้อของหลิวเซี้ยวหนิงขึ้นมา“นี่ฉันยังพูดไม่จบนะ” “แต่ว่าครบสามนาทีแล้วนิ” “นั้นคือเวลาที่หนูตกลงเองเออเองฉันตกลงด้วยเมื่อไหร่หล่ะ?”ลี่หลินซูกัดฟันจนแน่น “แต่คุณก็ไม่ได้คัดค้านงั้นก็แปลว่าตกลง”หลิวเซี้ยวหนิงถูกยกขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศร่างกายเล็กๆของเขาเริ่มดิ้นรนราน“ปล่อยผมลงมา” “ไม่ปล่อย”ถูกยั่วโมโหและยังยั่วยุเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ถึงเวลาตาลี่หลินซูเอาคืนบ้างแล้ว “เออคุณก็แค่อยากจะพูดคุยกับผมไม่ใช่หรอ?งั้นก็ได้แต่ว่าผมต้องเก็บค่าเสียเวลานะครับ”หลิวเซี้ยวหนิงตอบกลับในเมื่อคนมีเงินกลัวที่สุดก็คือการเสียหน้าตอนนี้มีคนมากมายอยู่อย่างนี้เขาก็น่าจะหารายได้สักหน่อยจะได้ไม่ขาดทุน ลี่หลินซูคงไม่กล้าที่จะปฏิเสธที่จะไม่ให้เงินเขาเพราะนั้นถือกับว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เขาต้องเสียหน้า “เหอะไหนพูดสิว่าจะคิดเท่าไหร่?”แต่ก่อนนั้นมีแต่เขาลี่หลินซูคิดเงินกับคนอื่นตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นไอเด็กนี่มาเก็บเงินกับเขา ถ้าหากว่าเด็กนี้จะสามารถรังแกลี่หลินเย่อย่างนี้หล่ะก็และต้องต่อหน้าเขาด้วยอย่างนั้นคงจะสะใจน่าดู พอคิดถึงตรงนี้ลี่หลินซูยกมุมปากขึ้นมาแสะยิ้มที่มีเสน่ห์ของเขาเล็กน้อยค่อยๆปล่อยหลิวเซี้ยวหนิงลงมา “หนึ่งนาทีหนึ่งพันหยวนถ้าคุยหนึ่งชั่วโมงหล่ะก็?”หลิวเซี้ยวหนิงก็คิดถึงข้อเสนอนี้ว่าหนึ่งนาทีหนึ่งพันหยวนหนึ่งชั่วโมงก็หกหมื่นหยวนวิธีหาเงินนี้ก็ไม่เลวม๊ามี๊ก็สามารถไม่ต้องรับงานแปลครึ่งปีได้เลย เขาก็สามารถเลี้ยงดูตัวเขาเองและก็ม๊ามี๊ได้แล้ว ลี่หลินซูหยีตาลงเล็กๆแทบอยากจะบีบเด็กคนนี้ให้ตายๆไปนี่มันเป็นการปล้นชัดๆ ถึงแม้ว่าเขานั้นจะรวยสักแค่ไหนแต่เขาก็ไม่ชอบการที่ขูดรีดทรัพย์ไปเหมือนปล้นอย่างนี้ แค่คุยด้วยหนึ่งนาทีก็ได้แค่ไม่กี่ประโยคก็ต้องจ่ายหนึ่งพัน เด็กนี้กล้าที่จะขอซะจริงๆ แต่พอมองไปรอบๆสายตาของคนที่มามุงดูอยู่นั้นสุดท้ายก็ยอมรับข้อเสนอ นี้เห็นว่าเด็กคนนี้สามารถปราบลี่หลินเย่ได้หรอกนะเขาเป็นผู้ใหญ่โตแล้วงั้นก็ไม่เอาเรื่องกับเด็ก“ตกลงงั้นก็ขึ้นรถ” พูดอยู่ลี่หลินซูก็จูงมือของเด็กน้อยแล้วเดินไปจะขึ้นรถเบนท์ลีย์ “นี่……”หลิวเซียนเซียนที่หลบอยู่ในฝูงคนนั้นอยากจะเปิดปากเรียกหลิวเซี้ยวหนิง แต่ว่าเสียงของเธอนั้นเบาเกินจนถูกเสียงคนซุบซิบกลบมิดไปพอเธอคิดที่จะพุ่งออกไปในตอนนั้นหลิวเซี้ยวหนิงก็ได้ขึ้นไปนั่งอยู่ในรถของลี่หลินซูแล้ว ลี่หลินซูขับรถด้วยตัวเองหลิวเซี้ยวหนิงก็นั่งอยู่แถวข้างหลังเรื่องที่จะต้องทำเป็นเรื่องแรกหลังจากขึ้นรถแล้วก็คือต้องส่งข้อความหาหลิวเซียนเซียน “ม๊ามี๊วางใจได้นะครับลุงลี่แค่จะพาผมออกไปคุยธุระนิดหน่อยเขาไม่ได้ลักพาตัวผมถึงเวลากลับบ้านผมจะส่งข้อความไปให้นะครับ” ลี่หลินซูมองไปตรงเด็กน้อยที่เอาแต่งกดหน้าจอบนนาฬิกาของเขาคิดว่าเขาคงจะเล่น“อีกเดี๋ยวถึงที่บริษัทยังไงก็เอาเบอร์โทรแดดดี้หรือม๊ามี๊ของเธอมาก่อนจะดีกว่าบริษัทจะได้เตรียมทำสัญญาเซ็นกับเธอ” “เซ็นสัญญา?”ไม่ใช่มาคุยเล่นเฉยๆหรอกเหรอ? ทำไมแค่เริ่มต้นคุยก็พูดถึงเรื่องสัญญาแล้ว? “ใช่พอดีมีละครเรื่องหนึ่งขาดตัวละครเด็กอย่างเธออยู่พอดีฉันตั้งใจที่จะเอาเธอนั่นแหละแต่ว่าเรื่องเซ็นสัญญานี้เธอยังเด็กเกินไปดังนั้นจะต้องให้ผู้ปกครองมาเซ็นแทนเธอ” ลี่หลินซูขับเคลื่อนรถเดินหน้าต่อไปวันนี้ก็ให้เด็กน้อยนี้หาเงินไปได้เยอะเขาก็จะพาเด็กนี้ไปไว้ที่บริษัทก็ไม่เชื่อว่าพ่อแม่ของเด็กจะไม่ตามมาหาถึงนี่ เด็กที่น่ารักขนาดนี้คงจะต้องเป็นลูกรักในดวงใจพ่อกับแม่แน่นอน ขนาดเขาคนที่ไม่เคยคิดที่จะชอบเด็กมาก่อนยังชอบเขาเลย เขากลับไม่รู้อะไรเลยว่าแม่ของเด็กที่พอเห็นเขาแล้วก็กลัวไปเลยและไม่กล้าตามมา “เอ่อคือ.......”หลิวเซี้ยวหนิงคิดอยู่สักพักเมื่อวานตอนที่เขาไปหาลี่หลินซูแล้วบอกว่ามาสมัครเป็นตัวละครเด็กก็แค่ใช่มันเป็นข้ออ้างเฉยๆ แต่ว่าพอคิดดูแล้วบางทีการเป็นนักแสดงก็น่าจะไม่เลวเหมือนกัน ไม่แน่อีกหน่อยอาจจะโด่งดังเหมือนกับแดดดี้ที่ชั่วๆคนนี้ก็ได้ แต่ว่าคงจะยังตอบตกลงทันทีไม่ได้ไม่อย่างนั้นเรื่องเงินก็คงจะพูดยาก นี่เป็นกลอุบายของม๊ามี๊ที่จะใช้ทุกครั้งเวลาไปซื้อผักเพียงแค่ม๊ามี๊ถามราคาแล้วก็หันไปพร้อมทำสีหน้าไม่อยากซื้อแล้วคนขายผักก็จะรีบลดราคาให้ทันที ลองทดสอบดู “ผมขอพิจารณาดูก่อนละกัน” “หรือว่าจะรอขอความคิดเห็นจากพ่อแม่ใช่หรือไม่?”​พวงมาลัยในมือของลี่หลินซูเกือบจะตกเข้าไปสระข้างทางซะแล้ว แต่ก่อนนั้นจะมีแต่นักแสดงต่างๆเข้ามาร้องขอให้เขาแบ่งตัวละครให้เล่นแต่พอมาเป็นเด็กคนนี้กลับเปลี่ยนเป็นเขาที่ต้องไปขอเด็กให้มาเล่น ลี่หลินซูคนอย่างเขาเคยเอาตนไปอยู่ต่ำต้อยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “ไม่ต้องไม่ต้องแค่ตัวผมเองขอคิดพิจารณาเองก่อนผมยังต้องเรียนอนุบาลอยู่ต้องแสดงโชว์ละครตั้งแต่เล็กอย่างนี้คงจะไม่ดีสักเท่าไหร่”ตัวเด็กน้อยแต่คำพูดคำจาเหมือนผู้ใหญ่ “ได้งั้นให้เวลาเธอพิจารณาอีกสามวันแต่ว่าภายในสายวันนี้เธอจะต้องอยู่ข้างๆฉันทุกวัน” “ไม่ได้เวลากลางคืนนั้นผมจะต้องนอนกับม๊ามี๊”​หลิวเซี้ยวหนิงปฏิเสธไปทันที ลี่หลินซูก็ทำท่าทางเลียนแบบสีหน้าของหลิวเซี้ยวหนิงมองด้วยสายตารังเกียจ“ใครจะนอนกับเธอฟันก็ยังขึ้นไม่หมดแล้วถ้าเกิดฉี่รดที่นอนฉันขึ้นมาจะทำยังไง?ฉันแค่จะให้เธอมาช่วงเช้าและอยู่กับฉันตอนทำงานก็พอเป็นยังไง?”