ตอนที่17ผู้ชายที่เหมือนกัน

ต๭นที่17ผู้ชายที่เหมือนกัน “นักแสดงเด็ก?แล้วหนูไปรู้มาจากไหนว่าบริษัทหมิงเทียนนั้นรับสมัครอยู่?”หลิวเซียนเซียนอึ้งไปหนึ่งวิผู้ใหญ่อย่างเธอยังไม่รู้เรื่องเลยแล้วเด็กคนนี้ไปฟังมาจากไหน “ในมหาลัยที่มีแจกใบปลิวหน่ะครับไม่ใช่แค่นักแสดงเด็กนะครับยังมีอื่นๆอีกด้วย”เด็กน้อยสายตาระยิบระยับเล่าซะเป็นเรื่องเป็นราว “ดังนั้นวันนี้ที่ลี่หลินซูมาหาลูกก็เพราะว่าเลือกลูก?”หลิวเซียนเซียนโล่งอกทีแรกก็นึกว่าลี่หลินซูจะรู้แล้วว่าเขาเป็นลูกชายของเขาก็เลยมาหาถึงที่เพื่อที่จะแย่งหลิวเซี้ยวหนิงไป ไม่ได้นะ หลิวเซี้ยวหนิงนั้นเปรียบเสมือนดวงใจของเธอ 5ปีมานี้ถ้าไม่มีหนิงหนิงเธอก็คงไม่มีกำลังใจให้มีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้ “อืมอืมพรุ่งนี้ม๊ามี๊ไปคุยกับคนเซ็นสัญญาที่บริษัทหมิงเทียนแทนผมให้หน่อยนะต่อไปผมก็จะได้เป็นนักแสดงเต็มตัวของบริษัทหมิงเทียน”พอคิดดูแล้วเป็นนักแสดงก็ไม่เลวเขานั้นไม่ชอบที่จะต้องไปเรียนอนุบาลหรอกนะ ไอคิวของเพื่อนๆที่อนุบาลนั้นต่ำเกินควร แต่ถ้าหากเขาไม่เรียนอนุบาลม๊ามี๊ที่ต้องไปเรียนทุกวันก็จะไม่วางใจ ไม่วางใจที่จะปล่อยให้เขาอยู่ในหอคนเดียว ดังนั้นเขาถึงยอมตกลงกับม๊ามี๊ว่าไปเรียนอนุบาล “ก็แค่ไปเซ็นสัญญากับผู้บริหาร?”หลิวเซียนเซียนคิดแล้วคิดขอแค่ไม่ใช่ไปพบหน้ากับลี่หลินซูก็ไม่ใช่ว่าจะลองดูไม่ได้มองดูท่าทางลูกที่ดีใจขนาดนี้สงสัยจะต้องชอบมากแน่ๆ เธอก็รู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่อยากไปเรียนอนุบาลถ้าหากได้ไปบริษัทหมิงเทียนก็จะมีคนดูแลหลิวเซี้ยวหนิงแทนเธอได้ อย่างไรก็ตามคนเซ็นสัญญานั้นเป็นหลิวเซี้ยวหนิงไม่ใช่เธอสักหน่อยเธอก็ไม่จำเป็นต้องไปเกี่ยวข้องกับลี่หลินซูอีกด้วย แต่ว่าเธอก็แอบหวังให้เด็กกับลี่หลินซูได้มีโอกาสใกล้ชิดกัน เธอให้หนิงหนิงได้แค่ความรักจากแม่แต่ว่าเมื่อสองปีก่อนเด็กคนนี้เอาแต่ร้องหาแดดดี้เธอเข้าใจดีเด็กก็อยากจะมีเหมือนเด็กปกติทั่วไปมีทั้งม๊ามี๊แล้วก็แดดดี้ เสียดายที่เธอหาแดดดี้ให้เขาไม่ได้ สีหน้าลี่หลินซูที่เย็นชาเธอและเขาเมื่อ5ปีก่อนนับตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้าไปในห้องขังที่สถานีตำรวจนั้นก็หมดวาสนาต่อกันแล้ว “อืมอืมแค่ไปเซ็นสัญญากับผู้บริหารเองก็เสร็จแล้วครับม๊ามี๊ไปนะครับไปนะครับผมอยากเป็นนักแสดง”หลิวเซี้ยวหนิงสายตาอ้อนวอนพร้อมเขย่าแขนของหลิวเซียนเซียนทำหน้าขี้อ้อนร้องขอต่อไป หลิวเซียนเซียนขยี้หัวของเด็กน้อย“ได้แต่ว่าหลังจากนีจะต้องเชื่อฟังห้ามดื้อห้ามซนแล้วนะ” วันต่อมา รถเบนท์ลีย์สีดำขับมารับหลิวเซียนเซียนกับหลิวเซี้ยวหนิง พอรถเบนท์ลีย์ได้จอดรถอยู่หน้าประตูคลับclub blueนั้นหลิวเซียนเซียนอึ้งไปเล็กน้อยมองไปที่คนขับ“คืนนี้มาเซ็นสัญญาที่ตรงนี้หรอคะ?” “ใช่ครับคุณผู้หญิงเชิญลงรถครับ” มาถึงตรงนี้แล้วหลิวเซียนเซียนรู้ดีว่าจะถอนตัวก็คงจะไม่ทันแล้ว จูงมือของหลิวเซี้ยวหนิงเดินลงจากรถแล้วก็มุ่งตรงเข้าไปในคลับ ภาพจากคืนวันนั้นแวบเข้ามาในสมองของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจเธอหนีออกมาจากประธานหลิงได้รู้สึกมาตลอดว่าคนที่ช่วยเธอในคืนนั้นเหมือนจะใช่ลี่หลินซูแต่เหมือนว่าจะไม่ใช่ลี่หลินซู “คุณผู้หญิงหนูน้อยเชิญด้านในครับ”พนักงานต้อนรับมาเชิญเข้าไปอย่างมีมารยาทเหมือนกับว่ามีคนสั่งมาให้รอรับพวกเขาสองแม่ลูก ถ้าไม่อย่างนั้นสถานะอย่างเธอและหลิวเซี้ยวหนิงถึงแม้อยากจะเข้ามาในคลับclub blueแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้ามาได้ ห้องโถงสีทองที่ยิ่งใหญ่เว่อร์วังอลังการนี้เสียงเพลงคลอเบาๆที่ไพเราะน่าฟังเดินเข้าไปในห้องอย่างนี้แน่นอนมันทำให้คนที่เข้าไปนั้นรู้สึกผ่อนคลาย พนักงานพาหลิวเซียนเซียนเดินมาถึงหน้าห้องวีไอพีเคาะประตูเบาๆ “เชิญ”เสียงเบาๆแต่น่าฟังที่ส่งออกมาจากด้านในเสียงที่รู้สึกคุ้นจนทำให้หลิวเซียนเซียนนั้นสั่นไปทั้งตัว แต่ยังไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว ประตูก็ถูกเปิดแล้ว พอมองเข้าไปห้องที่เต็มไปด้วยแสงสีส้มทองผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ ไม่สิมองดูแล้วเป็นผู้ชายสองคนที่เหมือนกัน คนหนึ่งนั้นเท่ๆนิ่งๆและจ้องมองมาที่เธอ อีกคนหนึ่งนั้นเจ้าเล่ห์ขี้เล่นและก็จ้องมองมาที่เธอ หลิวเซียนเซียนยืนอึ้งไปเลย“ลี่หลิน......” คนไหนคือลี่หลินซู?” แล้วอีกคนหล่ะคือใคร?