ตอนที่20เขาเป็นคนชั่ว

ต๭นที่20เขาเป็นคนชั่ว “ไม่.....ไม่มี”หลิวเซียนเซียนพูดติดอ่างกลับมาจับมือของหลิวเซี้ยวหนิงแน่นแน่นอีกครั้ง“ขอโทษด้วยนะคะฉันยังมีธุระต่อก็ขอตัวก่อนค่ะ” หลิวเซียนเซียนพูดจบก็กำลังจะเดินผ่านลี่หลินซูไป แต่หลิวเซียนเซียนที่เป็นคนอย่างนี้ยิ่งทำให้ลี่หลินซูให้ความสนใจหลิวเซียนเซียนไปซ้ายเขาก็ไปซ้ายหลิวเซียนเซียนไปทางขวาเขาก็ตามไปทางขวาคิดจะขวางทางที่หลิวเซียนเซียนนั้นจะกลับออกไปให้จนได้ หลังจากนั้นก็จะได้เห็นเรื่องราวของลี่หลินเย่กับหลิวเซียนเซียนนั้นขึ้นไปอีกขึ้นยิ่งคิดเขาก็ยิ่งคาดหวัง “ลี่หลินซูนี่คุณต้องกันอะไรกันแน่?ฉันบอกแล้วไงว่าไม่อยากเซ็นก็คือไม่อยากเซ็นเชิญหลีกไป”หลิวเซียนเซียนเริ่มร้อนใจในตอนนั้นเองเธอเริ่มรู้สึกว่าคนที่ช่วยเธอในตอนนั้นไม่น่าจะใช่ผู้ชายที่อยู่หน้าเธอตอนนี้แต่น่าจะเป็นคนที่อยู่ในห้องนั่น ผู้ชายคนนั้นไม่ชอบพูดมากแต่พอเขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนเบาๆนั้นมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน พอได้ยินเสียงของลี่หลินซูกับผู้ชายในความจำของเธอนั้นก็ไม่เหมือนกันกังนั้นมีความเป็นไปได้สูงเมื่อ5ปีก่อนนั้นเธอได้นอนผิดคนจริงๆ ทันใดนั้นใจที่คิดอยากจะตายก็มีขึ้นมา ก็ตะคอกใส่ไปที่ลี่หลินซูโดยตรงทำไมตอนนั้นลี่หลินซูจะต้องไปเป็นนักแสดงอะไรนั้นด้วย? ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเขาไปเป็นนักแสดงทำให้เธอนั้นเห็นหน้าเขาในทีวีไปทุกๆวันเธอก็คงไม่คิดไปเองว่าคนที่ช่วยเธอในตอนนั้นก็คือลี่หลินซู ก็คงจะไม่คิดว่าตัวเองฉลาดมากแล้วไป........ โอ้เธอนี่มันช่างโง่จริงๆเธอเข้าใจผิดคน “ลี่หลินซูเธอนั้นมีแผนจะหลอกให้ตายใจแล้วค่อยจับคุณทางที่ดีที่สุดคุณปล่อยให้เธอไปซะถ้าไม่อย่างนั้นเธอก็เพ้อเจ้อคิดไปอีกว่าลูกของเธอคือลูกชายของคุณ”ก็อยู่ในช่วงที่หลิวเซียนเซียนนั้นคิดที่อยากจะผลักลี่หลินซูออกไปข้างหลังเธอนั้นก็มีเสียงตักเตือนของลี่หลินเย่พูดออกมา คำพูดที่เย็นชาแต่ก็ช่างน่าฟังคือเสียงที่เธอจะหลับหรือจะตื่นก็วงเวียนอยู่ในหัวของเธอตั้งแต่อายุ6ขวบจนมาถึงทุกวันนี้ คือเขาคือเขาคนที่ช่วยชีวิตเธอ แต่ตอนนี้เขานั่นเกลียดหน้าเธอมากและยังคิดว่าเธอนั้นเพ้อเจ้อและคิดจะโยนความรับผิดชอบลูกชายให้เป็นลูกชายของลี่หลินซู หลับตาลงน้ำตาหลิวเซียนเซียนเอ่อล้นออกมาจากดวงตาก้มตัวลงไปอุ้มหลิวเซี้ยวหนิงยกฝีเท้าขึ้นมาเดินและมุ่งไปทางลิฟท์ เธอนั้นไม่ได้เพ้อเจ้ออย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าหลิวเซี้ยวหนิงนั้นจะเป็นลูกของลี่หลินซูเธอก็ไม่ได้เพ้อเจ้อ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับคิดอย่างมั่นใจแล้วว่าเธอคิดจะจับลี่หลินซู ลี่หลินซูที่ยืนดูความวุ่นวายนี้มาสักพักพอดูถึงนี่ก็ทนไม่ได้จ้องตาเขม็งไปที่ลี่หลินเย่จะต้องเป็นเพราะลี่หลินเย่นั้นทั้งเย็นชาและแข็งทื่อจนทำให้หลิวเซียนเซียนต้องตกใจกัดฟันแน่นเขาเอามือไปคว้าข้อมือของหลิวเซียนเซียนไว้“ลี่หลินเย่ฉันจะบอกให้นายนะคุณหลิวนั้นไม่ได้เพ้อเจ้อลูกชายของเธอก็คือลูกชายของฉันเอง” ลูกที่อุปถัมภ์ นี่เป็นเรื่องของเมื่อวานที่รับเขาได้อุปถัมภ์มาเขาไม่ได้โกหกเลยสักนิด เขาก็อยากจะรู้ว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลิวเซียนเซียนนั้นลี่หลินเย่จะใจร้อนหรือไม่ “โหวง”เสียงคล้ายพายุพัดไปสมองของหลิวเซียนเซียนเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ตอนนี้ลี่หลินซูก็บอกว่าหนิงหนิงเป็นลูกของเขา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าที่เธอนอนผิดคนกับความรักที่เธอจำได้อย่างลึกซึ้งยิ่งอยู่ยิ่งห่างกัน ลี่หลินเย่ไม่สะดุ้งเลยสักนิดเขาส่งสายตานิ่งๆไปที่ลี่หลินซู“ในเมื่อนายอยากจะเกี่ยวข้องกับนางขนาดนี้งั้นต่อไปถ้าเกิดเรื่องอะไรก็อย่ามาหาฉันอีก” พูดจบเขาก็ก้าวเท้าใหญ่ๆและมุ่งไปทางลิฟท์ หลิวเซี้ยวหนิงตามองตามเขาที่เดินจากไปแล้วก็ลงมาจากอ้อมแขนของหลิวเซียนเซียนล้มลงไปบนพรมที่พื้นจากนั้นสองเท้าก็รีบลุกขึ้นมาพุ่งเข้าไปอย่างไม่เกรงใจผลักลี่หลินเย่ไปแรงๆหนึ่งที“คุณเป็นคนชั่วผมไม่ชอบคุณ”