ตอนที่22ทายอย่างหนึ่งถูกอย่างหนึ่ง

ต๭นที่22ทายอย่างหนึ่งถูกอย่างหนึ่ง ลี่หลินเย่ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าภาพที่เขาและหลิวเซี้ยวหนิงเอามือชนประทับตรากันนั้นทำให้ผู้ใหญ่สองคนที่อยู่ด้านหลังตกใจ คนที่ตกใจเป็นคนแรกคือลี่หลินซูในความทรงจำของเขานั้นลี่หลินเย่เป็นคนที่เกลียดเด็กที่สุดและไม่เคยมีเด็กคนไหนกล้าเข้าใกล้เขาแบบนี้มาก่อนแต่ว่าหลิวเซี้ยวหนิงไม่เพียงทำได้เท่านี้ยังทำให้ลี่หลินเย่ใช้นิ้วโป้งประทับตรากับเขาได้ด้วย ในใจของหลิวเซียนเซียนนั้นมืดหม่นเธอคิดอย่าในใจถ้าหนิงหนิงเป็นลูกของลี่หลินเย่ก็คงจะดี แต่น่าเสียดายที่เป็นของลี่หลินซู ทั้งสองยืนมองดูภาพตรงหน้าที่ไม่ได้เห็ฯง่ายๆทางด้านหลิวเซี้ยวหนิงนั้นทำภารกิจของตัวเองเสร็จแล้วในใจเองก็รู้สึกวาบหวิวแปลกๆจากนั้นเขาก็สไลด์ตัวลงมาจากอ้อมกอดของลี่หลินเย่ หลังจากนั้นก็วิ่งไปตรงหน้าของหลิวเซียนเซียนแล้วกอดขาของเธอเอาไว้"ม๊ามี๊หนิงหนิงเป็นเด็กดีจะไม่ทำให้ม๊ามี๊เสียใจครับ" หลิวเซียนเซียนแสบจมูกสิ่งที่เธอรู้สึกแย่ที่สุดนั้นก็คือตอนที่เธอดูคลิปวิดีโอนั่นแล้วเด็กน้อยคนนี้เห็นเข้า อีกทั้งเจ้าตัวเล็กยังไม่เพียงแต่เห็นยัแอบมาดูคลิปวิดีโออีกหลายรอบ บทสนทนานี้มีเพียงสองม๊ามี๊ลูกที่จะเข้าใจกันและกันเธอจูงมือของหลิวเซี้ยวหนิงแล้วหันไปพูดกับลี่หลินซู：“คุณลี่ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วพวกเราขอตัวก่อนนะคะ" ในเมื่อไม่สามารถหนีไปไหนได้จึงทำได้เพียงบอกลาด้วยดี แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะบอกลากับลี่หลินซูหรือว่าลี่หลินเย่ เพียงแต่เธอไม่กล้าที่พูดกับลี่หลินเย่สายตาของลี่หลินเย่ที่มองมาที่เธอทุกครั้งนั้นทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว "หึแล้วทำไมถึงต้องไปอีกละหลิวเซี้ยวหนิงทำสัญญากับผมไว้แล้วคุณเป็นถึงผู้ปกครองของเด็กในเมื่อมาถึงนี่แล้วก็อย่าขัดขวางอนาคตของเด็กเลยจากความฉลาดและหน้าตาของเด็กคนนี้ผมรับรองว่าโตมาเขาต้องเป็นคนที่แก่งมา"ลี่หลินซูไม่อยากให้หลิวเซี้ยวหนิงไป ทุกครั้งที่เห็นหลิวเซี้ยวหนิงและเบเบอยู่ด้วยกันนั้นเขารู้สึกเหมือนเบเบเปลี่ยนเป็นคนละคน ระหว่างที่เขากำลังโน้มน้าวหลิวเซียนเซียนอยู่นั้นลี่หลินเย่ก็กำลังจะเดินไปแล้วลี่หลินซูเห็นแบบนั้นก็เป็นกังวลเขารีบไปขวางด้านหน้าของลี่หลินเย่"ลี่หลินเย่แกเองก็ไปไหนไม่ได้คุยกันแล้วไงว่าเราเป็นพี่น้องกันวันนี้ไปดื่มด้วยกันในเมื่อคืนนี้ทุกคนก็มากันแล้วดังนั้นห้ามไปไหนกันเด็ดขาด" ในที่สุดตอนนี้หลิวเซียนเซียนก็เข้าใจว่าทำไมลี่หลินซูและลี่หลินเย่ถึงหน้าตาคล้ายกันที่แท้พวกเขาก็เป็นพี่น้องกันนี่เอง แต่เพราะใบหน้าที่เหมือนกันของทั้งสองจึงทำให้เธอเข้าใจผิดคิดว่าลี่หลินซูเป็นลี่หลินเย่แล้วไปนอนกับเขา "พวกคุณเป็นฝาแฝดกันหรอคะ?"มองดูอายุที่ไม่ต่างกันหลิวเซียนเซียนจึงเข้าใจแบบนี้ "อื้มเขาคือพี่ส่วนผมเป็นน้อง"ลี่หลินซูยิ้มแห้งๆแล้วพูดคุยกับหลิวเซียนเซียนเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน "ฉันมีเวลาแค่หนึ่งชั่วโมง"ลี่หลินเย่บอกกับลี่หลินซูที่ยืนขวางเอาไว้บางทีเขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรน้องชายฝาแฝดตัวเองได้เลยจริงๆ จะบอกว่าเขาไม่โตเป็นผู้ใหญ่แต่ว่าบริษัทหมิงเทียนกลับเติบโตได้ดีเพราะเขาผลกำไลในแต่ละปีเองก็มากขึ้นด้วย จะบอกว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่การที่เดินมาขวางเขาเอาไว้กลับเหมือนเด็กน้อย "โอเคๆๆชั่วโมงเดียวก็ชั่วโมงเดียวหลิวเซี้ยวหนิงแล้วทางนายละว่ายังไง?"ลี่หลินซูหันไปกระพริบตาปริบๆให้กับหลิวเซี้ยวหนิงซึ่งสื่อความหมายก็คือให้เด็กน้อยรีบไปโน้มน้าวใจม๊ามี๊ของเขา หลิวเซี้ยวหนิงมองหน้าลี่หลินซูและลี่หลินเย่สลับกันถึงแม้ว่าลี่หลินเย่จะดูเย็นชาแต่คุณลุงลี่หลินซูดูเข้าหาง่ายมองคุณลุงก็เหมือนกำลังมองแดดดี้ของตัวเอง เด็กน้อยเมื่อคิดถึงตรงนีก็เอนคอแล้วขมวดคิ้วจากนั้นก็ยิ้มด้วยความสดใส จากนั้นก็เริ่มไปอ้อนม๊ามี๊ของเขาหลิวเซียนเซียน"ม๊ามี๊ผมชอบคุณลุงเขามากเลยครับแล้วผมก็ชอบการเป็นนักแสดงตัวน้อยด้วยเมื่อคืนม๊ามี๊รับปากกับผมแล้วนะม๊ามี๊เคยบอกว่าถ้ารับปากแล้วทำไม่ได้จะเป็นเด็กไม่ดีม๊ามี๊เป็นผู้ใหญ่ม๊ามี๊ก็ยิ่งห้ามผิดคำพูดใช่ไหมครับ?" หลิวเซียนเซียนไม่รู้จะตอบอย่างไรตอนนี้ลูกของเธอกลับเอาคำพูดที่เธอเคยสอนมาสอนตัวเองเสียแล้ว แต่ก็เพราะอยู่ต่อหน้าลี่หลินซูและลี่หลินเย่เธอเองก็รู้สึกเกรงใจ "ลี่หลินซูสัญญาของคุณได้เอามาไหมคะ?"หลิวเซียนเซียนทำได้เพียงหันกลับไปถามลี่หลินซู "เอามาครับ"แน่นอนว่าต้องเอามาอันที่จริงลี่หลินซูอยากเซ็นสัญญาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่หลิวเซี้ยวหนิงไม่เห็นด้วยก็เท่านั้นเอง หลิวเซี้ยวหนิงจะให้เวลาตัวเองหนึ่งวันหนึ่งคืนในการพูดกล่อมให้หลิวเซียนเซียนยอม "แบบนั้นเรามาเซ็นสัญญากันค่ะเซ็นเสร็จแล้วคุณกับ.....ลี่หลินเย่ค่อยไปดื่มด้วยกันได้ไหมคะ?" "ผม......"ลี่หลินเย่กำลังจะพูดบางอย่างแต่ก็ถูกลี่หลินซูพูดขึ้นมาก่อน"ได้ครับไปกันเถอะครับ" พูดจบเขาก็อุ้มหลิวเซี้ยวหนิงจากหลิวเซียนเซียนไปแล้วหอมแก้มเด็กน้อย"ดีมากชอบแบบผมนี่แหละมีอะไรที่อยากทำกับพ่อไหมลูกบุญธรรม?" "ไม่ได้ครับ"หลิวเซี้ยวหนิงนึกขึ้นได้ว่าแดดดี๊ของเขาคือลี่หลินเย่ถ้าจะให้เรียกลี่หลินซูว่าแดดดี๊อีกมันก็แปลกๆ "เพราะเขาใช่ไหม?"ลี่หลินซูหันไปมองลี่หลินเย่ที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วกระซิบถามเด็กน้อย เด็กน้อยไม่ได้พูดอะไรทำเพียงกระพริบตาปริบๆเด็กน้อยไม่คิดเลยว่าลี่หลินซูนั้นจะทายอย่างหนึ่งถูกอย่างหนึ่งแบบนี้ แต่การที่เด็กน้อยไม่พูดอะไรแบบนี้ก็หมายความว่ายอมรับไปโดยปริบายลี่หลินซูยิ้มอ่อน"ถ้าเป็นเพราะเขาก็ควรที่จะตอบตกลงเพราะหลังจากนี้เราสองพ่อลูกจะทำให้เขาเวียนหัวทั้งวัน" เมื่อได้ยินแบบนี้หลิวเซียนเซียนอยากจะถามลี่หลินซูเลยจริงๆว่าเขาเคยมองลี่หลินเย่เป็นพี่ชายจริงๆไหม เป็นน้องชายต้องแกล้งพี่ชายหรอ แต่ไม่นานเด็กน้อยก็ได้สติกลับมาการที่แกล้งลี่หลินเย่ก็ไม่ได้เป็นเรื่องผิดอะไร ใครให้ลี่หลินเย่ทำให้ม๊ามี๊เสียใจกันเล่า จากนั้นลี่หลินซูก็อุ้มเด็กน้อยแล้วนั่งลงบนโซฟาเด็กน้อยหันไปพูดกับหลิวเซียนเซียน：“ม๊ามี๊ครับลุงลี่จะเป็นพ่อบุญธรรมของผมหมายความว่าหลังจากนี้ผมจะมีแดดดี้แล้วใช่ไหมครับ?" หลิวเซียนเซียนนิ่งไปเธอหันไปมองลี่หลินซูท่าทีที่เขาอุ้มหลิวเซี้ยวหนิงนั้นดูอบอุ่นมาก นึกถึงลูกน้อยที่ขาดความรักจากพ่ออีกทั้งลี่หลินซูเองก็เป็นพ่อของหลิวเซี้ยวหนิงจริงๆเธอจึงพยักหน้า"จ๊ะแต่ว่าห้ามเอาแต่ตัวติดกับคุณลุงนะครับคุณลุงเป็นBOSSใหญ่เขายุ่งมากเข้าใจไหมครับ?" "เข้าใจครับพ่อบุญธรรมครับพ่อบุญธรรมปล่อยผมลงมาได้แล้วพ่อบุญธรรมรีบเซ็นสัญญากับม๊ามี๊เลยครับ" ตอนที่เด็กน้อยพูดคำว่าพ่อบุญธรรมนั้นลี่หลินเย่ที่นั่งอยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้วโดยไม่ได้พูดอะไรหรือว่าลี่หลินซูเป็นแดดดี้ของเด็กคนนี้จริงๆ? ไม่อย่างนั้นเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้องชายตัวเองจะมีความชอบในการรับบุตรบุญธรรม "อย่าเรียกว่าพ่อบุญธรรมนะครับยังไงผมก็ไม่มีแดดดี้ให้เรียกว่าแดดดี้เลยเชื่อฟังนะเดี่ยวแดดดี้จะให้อั่งเปาซองใหญ่"ลี่หลินซูบอกจากนั้นก็หยิบอั่งเปาซองแดงที่เตรียมเอาไว้แล้วยื่นให้กับหลิวเซี้ยวหนิง หลิวเซี้ยวหนิงรีบปฏิเสธทันที"ไม่ได้ครับผมรับอั่งเปาไม่ได้แต่ผมสามารถเรียกว่าแดดดี้ได้"เขาอยากที่จะแกล้งลี่หลินเย่หึ "ในเมื่อรับปากแล้วอั่งเปานี้ก็คือของขวัญที่เราเจอกันอั่งเปาอันแรกต้องรับเอาไว้" หลิวเซี้ยวหนิงยังคงส่ายหัว"ไม่ได้ครับม๊ามี๊ของผมเคยสอนว่าห้ามรับของจากคนอื่น"