ตอนที่23ผมคือแดดดี้ของเขาแล้ว

ต๭นที่23ผมคือแดดดี้ของเขาแล้ว "ไม่ได้เป็นของคนอื่นสักหน่อยเป็นแดดดี้ของนายนะ"ลี่หลินซูบอกพลางเหลือบตาไปมองดูลี่หลินเย่ที่ตอนนี้สีหน้าเริ่มไม่ดีเท่าไหร่เขาคิดว่าระหว่างลี่หลินเย่และหลิวเซียนเซียนคงต้องมีอะไรกันมาก่อนแน่ๆ ถ้าความสัมพันธ์ของสองคนนี้ไม่ยอมคืบหน้าสักทีเขาจะเป็นคนช่วยกระตุุ้นมันเอง "แบบนั้นไม่ได้นะครับเรายังไม่สนิทกันเอาไว้รอเราสนิทกันแล้วพบค่อยรับนะครับเอ่ออยากมากสุดก็รับได้แค่ห้าร้อยบาทนะครับ"หลิวเซี้ยวหนิงพูดด้วยความจริงจัง ลี่หลินซูอยากจะถามเจ้าตัวเล็กคนนี้จริงๆเมื่อวานตอนที่ร้องเอาเงินเขาสามแสนยังไม่เห็นว่าสายตาจะวอกแวกเลย เป็นเด็กที่มีจริยธรรมจริงๆ ในเวลาที่ควรขอนั้นก็ไม่แม้แต่จะยอมคนในเวลาที่ไม่ควรนั้นก็ไม่รับเอาไว้สักนิดเลยจริงๆ นิสัยของเด็กคนนี้ก็เพราะถูกแม่เลี้ยงดูมาอย่างดียิ่งมองเขาก็ยิ่งชอบ "คุณลี่เราเซ็นสัญญากันเถอะค่ะ"หลิวเซียนเซียนนั่งอยู่ตรงข้ามกับลี่หลินเย่พอดีเวลานี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับลี่หลินเย่นั้นรู้สึกเหมือนนั่งไม่สนิทเลย เขาเกลียดเธอเธอรู้ดี นึกถึงคำพูดที่เขาคอยพูดทุกครั้งเวลาที่เจอกันหลิวเซียนเซียนก็รู้สึกมืดหม่น ในเวลานี้อยากจะรีบเซ็นสัญญานี่แล้วออกไป การที่ต้องอยู่กับลี่หลินเย่แบบนี้ต่อให้เขาไม่ได้พูดอะไรเธอก็รู้สึกแทบจะหายใจไม่ออก ลี่หลินซูหยิบสัญญาออกมา"คุณหลิวนี่คือหนังสือซื้อขายเด็กน้อยหลิวเซี้ยวหนิงคนนี้คุณจะอ่านสัญญาให้ละเอียดอีกครั้งไหมครับ" "ค่ะ"หลิวเซียนเซียนยื่นมือไปรับ คาดไม่ถึงเลยว่าตอนที่ลี่หลินซูยื่นมานั้นลี่หลินเย่กลับแย่งเอาเอกสารไป"ฉันขอดูก่อน" มือเรียวยาวของเขานั้นทำให้คนที่มองอยู่นั้นมองตามมือนั้นไปจากนั้นสายตาก็เลื่อนมาที่คอของเขาในสมองของหลิวเซียนเซียนประเมินออกมาได้เพียงคำว่า‘เซ็กซี่‘สองพยางค์ ท่าทางเย็นชาของลี่หลินเย่นั้นช่างน่าหลงใหล "ชิพี่ไม่ได้ชอบลูกชายของผมสักหน่อยแล้วพี่จะมาเป็นห่วงทำไม?" ลี่หลินเย่ปลายตามองลี่หลินซู"เขายังเด็กยังต้องเรียนหนังสือจะให้มาแสดงละครแล้วทิ้งการเรียนได้ยังไงแกจะทำลายชีวิตเด็กทั้งชีวิต" คำพูดของลี่หลินเย่นั้นทำให้หลิวเซียนเซียนจุกในใจเธอคิดไม่ถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อยแต่ลี่หลินเย่กบับเป็นห่วงหลิวเซี้ยวหนิงแบบนี้ ลี่หลินซูหัวเราะเสียงดัง"ได้ครับในเมื่อพี่ชายของผมเป็นห่วงลูกชายผมแบบนี้ผมให้โอกาสพี่ก็ได้" หลิวเซียนเซียนนึกว่าลี่หลินเย่จะอ่านสัญญานั้นเป็นเวลานานไม่คิดเลยว่าเขาใช้เวลาเพียงนาทีกว่าก็หยิบปากกาขึ้นมาแล้วแก้ไขข้อสัญญา"ข้อนี้แก้ไขนิดหน่อยก็พอแล้วคุณหลิวคุณลองดูนะครับว่าติดปัญหาตรงไหนรึเปล่า?" หลิวเซียนเซียนรับสัญญาที่ลี่หลินเย่ยื่นมาด้วยความไม่ทันระวังทำให้มือของเธอแตะโดนนิ้วของเขาในเวลานั้นเธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะกระโดดออกมาใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ"ขอบคุณนะคะ" ด้วยมารยาทและพฤติกรรมของเธทำให้ลี่หลินเย่รู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงใจง่ายแบบนั้น แต่เมื่อห้าปีที่แล้วบนตัวของเธอเต็มไปด้วยคิสมาร์กซึ่งภาพนั้นทำให้เขาไม่อาจลืมได้ สำหรับผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายน่าไม่อาย หลิวเซียนเซียนทำเหมือนกับโดนไฟช็อตแล้วรีบรับสัญญามาเธออ่านไล่ลงไปจนตาลายเธอไม่เคยเซ็นสัญญาอะไรแบบนี้มาก่อนโชคดีที่มีลี่หลินเย่อยู่ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่รู้ว่าที่ไหนมีปัญหา"แก้ไขตามที่คุณลี่บอกเลยค่ะ" ลี่หลินซูรับสัญญากลับมาจากนั้นก็มองไปตรงที่พี่ชายเขาแก้ไขเขาถึงกับมองบนแล้วพูดขึ้น"ลี่หลินเย่พี่ยังเป็นพี่ชายผมอยู่รึเปล่า?" ทำไมถึงรู้สึกว่าหลิวเซี้ยวหนิงเป็นลูกของลี่หลินเย่เขาคิดอย่างรอบคอบแทนเด็กคนนี้ไปเสียทุกอย่าง ลี่หลินเย่ยักคิ้ว"แกเป็นแดดดี้ของหนิงหนิงไม่ใช่หรอ?มีแดดดี้ที่ขูดเลือดขูดเนื้อแบบนี้ด้วย?" "ผมขูดเลือดขูดเนื้อตรงไหนผมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้แล้วต่างหาก" "ดียังไงวันหนึ่งยี่สิบสี่ชั่วโมงนอกจากกินแล้วนอนนั้นเวลาที่เหลือก็ต้องแสดงละครต่อให้หาเงินได้มากเท่าไหร่แต่น่าเสียดายที่จะสูญเสียชีวิตวัยเด็ก" หลิวเซี้ยวหนิงที่เข้าใจงูๆปลาๆรีบแย่งสัญญามาจากมือของลี่หลินซูนี่เป็นสัญญาซื้อขายตัวเขาเขาต้องดูเองให้แน่ใจ มองดูเด็กน้อยอ่านแต่ละตัวอักษรด้วยความตั้งใจนั้นแววตาของลี่หลินเย่ก็ดูอบอุ่นขึ้นมา"ผมอ่านรู้เรื่องหรอ?" "พอได้ครับ"เด็กน้อยพูดแล้วพยักหน้าจากนั้นก็อ่านลงไปในแต่ละข้อพร้อมกับให้คำแนะนำ：“ผมสามารถกินข้าวกล่องเหมือนกับผู้ใหญ่ได้แต่ว่าควรจะเพิ่มน่องไก่สองชิ้นให้เด็กที่กำลังโตอย่างผมแล้วก็เพิ่มไอศ....." พูดถึงตรงนี้เด็กน้อยก็หยุดพูดไปพร้อมมองมาที่หลิวเซียนเซียน "เพิ่มไอศครีมใช่ไหม?"ลี่หลินซูจับยีหัวของหลิวเซี้ยวหนิงเบาๆไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะอ่านสัญญาที่ซับซ้อนแบบนี้ได้ ลูกบุญธรรมคนนี้เขารับมาเป็นได้คุ้มจริงๆ "อื้มได้ไหมครับ?"คำพูดของหลิวเซี้ยวหนิงนั้นตอบลี่หลินซูแต่สายตาของเขากลับมองไปที่หลิวเซียนเซียน หลิวเซียนเซียนส่ายหน้า"กินไอศครีมทุกมื้อไม่ได้นะครับ" "หลิวเซียนเซียนผมไม่ได้ใช้เงินของคุณสักหน่อยหนิงหนิงขอแค่ข้อเดียวทำไมถึงไม่เห็นด้วย?"ลี่หลินซูอดไม่ได้ที่จะกล่าวโทษหลิวเซียนเซียน "เด็กกำลังฟันขึ้นแกอยากให้ฟันผุหรือไง?ถึงเวลานั้นมันจะกระทบต่อการถ่ายทำหรือเปล่า?หรือว่าแกจะให้เด็กใส่ฟันปลอม?"หลิวเซียนเซียนยังไม่ทันได้พูดลี่หลินเย่ก็ตอบแทนเธอไปแล้ว "ใช่ค่ะฉันหมายถึงแบบนี้"หลิวเซียนเซียนเสริม หลิวเซี้ยวหนิงทำปากจู๋"ครับหนึ่งสัปดาห์กินได้ถ้วยเดียว"แบบนี้คงจะได้แล้วแหละถ้ายังไม่ได้อีกเขาก็ไม่อยากมีชีวิตแล้วไม่มีอิสระเลยสักนิด "อื้มยังติดปัญหาตรงไหนอีกไหม?"ลี่หลินซูเองก็พึ่งรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองไม่รอบคอบจึงสำนึกผิด เป็นพ่อคนนี้มันไม่ง่ายเลยจริงๆเขาคิดแค่ว่าเด็กๆชอบกินโดยลืมคิดถึงอย่างอื่น เด็กน้อยอ่านสัญญาต่อไป"ทำไมผมยังต้องไปเรียนอนุบาลด้วยครับ?"ครั้งนี้เขาทำแววตาเศร้าแล้วหันไปมองลี่หลินเย่นี่เป็นข้อที่ลี่หลินเย่เพิ่มขึ้นมา ที่เด็กน้อยอยากไปแสดงละครก็เพราะไม่อยากเรียนอนุบาลมันน่าเบื่อมาก ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนๆผู้หญิงมาเล่นกับเขาแต่ก็มีข้อดีเพียงข้อนี้ข้อเดียวเขาจึงไม่อยากไป "ผมเป็นเด็กการไปเรียนอนุบาลเป็นหน้าที่ของผมนะครับ"ลี่หลินเย่บอก "แต่ว่าความรู้ในโรงเรียนอนุบาลนั้นผมรู้ทุกอย่างแล้วถ้าจะให้เรียนอีกรอบก็เหมือนเอาเหล้าเทเข้าปากอ้วกออกมาแล้วกินอีกรอบแบบนี้ยังจะดื่มได้ไหมครับ?แค่นึกก็อยากอ้วกแล้ว" การเปรียเทียบของเด็กน้อยทำให้ลี่หลินเย่"พู่"พ่นเหล้าที่กำลังกินเข้าไปออกมา "หลิวเซี้ยวหนิง....."หลิวเซียนเซียนมองไปที่เด็กน้อย หลิวเซี้ยวหนิงหลบตาลงด้วยหน้าตาน่าสงสาร"ผมพูดความจริงหนิครับ" มองดูท่าทางของเด็กน้อยหลิวเซียนเซียนเองก็เอ็นดู"เดี๋ยวไว้รอม๊ามี๊มีเวลาค่อยเปลี่ยนโรงเรียนอนุบาลให้เรานะครับแต่ว่าค่าเรียนเดือนนี้เราจ่ายไปแล้วต้องรอให้ถึงสิ้นเดือนก่อนค่อยเปลี่ยน" "พี่ครับพี่ชอบบริจาคของที่โรงเรียนอนุบาลและโรงเรียนไม่ใช่หรอครับมีโรงเรียนอนุบาลที่ไหนแนะนำไหมครับ"ลี่หลินซูในตอนนี้เริ่มดูเป็นพ่อคนขึ้นมาบ้างแล้วไม่ลืมของดีๆที่ลี่หลินเย่ทำเอาไว้ถ้าไม่ใช้ก็สูญเปล่าจริงไหม