ตอนที24ความหลงใหลพบเจอกับลมที่หนาวเย็น

ต๭นที24ความหลงใหลพบเจอกับลมที่หนาวเย็น ลี่หลินเย่นิ่งไปเขามองดูหลิวเซี้ยวหนิงแล้วพูดขึ้น：“โรงเรียนเชิ่งเจ๋อก็ไม่เลวนะเป็นหลักสูตรการเรียนการสอนที่มีพร้อมตั้งแต่ระดับอนุบาลประถมมัธยมต้นไปจนถึงมัธยมปลายถ้าเกิดว่าผมอยากไปเดี๋ยวลุงโทรแค่สายเดียวก็สามารถไปเรียนได้แล้ว" "โรงเรียนเชิ่งเจ๋อ?"หลิวเซี้ยวหนิงแววตาเปร่งประกายในทันทีแต่ไม่นานก็กลับมาเศร้า"ไม่เป็นไรครับผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลในตอนนี้ก็ดีแล้วครับ"โรงเรียนเชิ่งเจ๋อแพงมาก เขาเคยไปเรียนโรงเรียนอนุบาลวันหนึ่งได้ยินผู้ปกครองมักจะพูดถึงโรงเรียนเชิ่งเจ๋อได้ความว่าที่นั่นค่าเทอมแพงหูฉี่เขาไม่อยากให้ม๊ามี๊ของเขาต้องเหนื่อย อารมณ์ของเด็กน้อยตั้งแต่ต้นจนจบนั้นล้วนอยู่ในสายตาของลี่หลินเย่เขาเห็นแววตาเปร่งประกายนั้นจนมืดดับลี่หลินเย่เข้าใจแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีความเป็นผู้ใหญ่สูงแบบนี้เห็นได้ชัดว่าเสียดายที่จะจ่ายเงินค่าเทอมแพงหูฉี่นั้นดังนั้นจึงพูดขึ้นด้วยความเอ็นดู：“เพราะตระกูลลี่เคยบริจาคเงินให้กับที่นั่นทำให้มีที่นั่งเหลือว่างไม่ต้องจ่ายค่าเทอมซึ่งรายชื่อที่นั่งนี้ผมเองก็สูญเปล่าไปสองปีแล้วถ้าหนิงหนิงยอมละก็ส่งเขาไปเรียนที่นั่นดีกว่า" หลิวเซียนเซียนเองก็เคยได้ยินมาก่อนเธออยู่ที่ฝรั่งเศสมานานห้าปีทำให้ทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายล้วนเคยได้ยิน"เรียนฟรีจริงๆหรอคะ?" "ครับ" "ม๊ามี๊......"หลิวเซี้ยวหนิงทำตาวิ้ง หลิวเซียนเซียนเม้มปากรู้สึกว่าถ้าทำแบบนี้เหมือนติดหนี้บุญคุณลี่หลินเย่"แต่ว่า....." "ถ้าคุณหลิวรู้สึกว่าเป็นการรบกวนพี่ชายผมละก็ก็หักเงินที่ได้จากค่าถ่ายละครของลูกบุญธรรมผมจ่ายให้พี่ครึ่งหนึ่งดีไหมครับ?"ลี่หลินซูดูคนออกว่าหลิวเซียนเซียนเป็นคนไม่อยากเอาเปรียบใคร ยิ่งมองดูหลิวเซี้ยวหนิงเขาก็ยิ่งชอบโอกาสดีแบบนี้เขาไม่อยากให้หลิวเซียนเซียนทำให้ลูกต้องพลาดมันไป "ค่ะ"หลิวเซียนเซียนพยักหน้าตกลงอันที่จริงเธอเองก็ไม่ได้อยากให้เด็กอายุเท่านี้ทำงานหาเงินแต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ลูกของเธอจะทำงานส่งตัวเองเรียนโรงเรียนอนุบาลได้แล้ว หลิวเซี้ยวหนิงเป็นแค่เด็กสิ่งที่เขาสนใจก็มีแต่เรื่องกินและโรงเรียนอนุบาลส่วนเรื่องอื่นนั้นเล่นไม่นานก็วางลงแล้ว"ม๊ามี๊เซ็นเถอะครับผมเห็นด้วย" มองดูเขาที่ตัวเล็กแต่ความคิดเหมือนผู้ใหญ่ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นเขาอยู่ตรงหน้ารู้ว่าอายุแค่สี่ขวบกว่านั้นทุกคนคงจะคิดว่าเป็นผู้ใหญ่ หลิวเซียนเซียนรับปากกาจากลี่หลินซูจากนั้นก็เซ็นชื่อตนเองในฐานะผู้ปกครอง "เรียบร้อยหนิงหนิงเซ็นเรียบร้อยแล้วถึงเวลากลับบ้านกับแม่แล้วใช่ไหมครับ?" ลี่หลินเย่เงยหน้าขึ้นมองเธอไม่คิดเลยว่าเธอจะไม่อยากตัวติดกับลี่หลินซูเซ็นเสร็จก็จะกลับเลย แววตาที่เต็มไปด้วยความคิดนั้นทำให้ลี่หลินซูมองออกว่าพวกเขาต้องเคยรู้จักกันมาก่อนอย่างแน่นอนจึงรีบรั้งหลิวเซียนเซียนเอาไว้"ทำไมรีบจังเลยครับในเมื่อหนิงหนิงเรียกผมว่าแดดดี้แล้วอย่างนั้นก็ควรสนิทสนมกับแดดดี้และคุณลุงใช่ไหมเอ่ย?" หลิวเซียนเซียนก้มมองดูเวลาอันที่จริงก็ใกล้จะหมดเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วเธอเองก็มีความคิดเป็นของตนเองอยากจะให้หลิวเซี้ยวหนิงได้สัมผัสและรับรู้ถึงความรักจากพ่อจึงตอบตกลง"ได้ค่ะ" ตอนแรกในห้องเปิดเพลงของเด็กไม่กี่เพลงมีทั้งภาษาฝรั่งเศสภาษาอังกฤษและก็ภาษจีนหลิวเซี้ยวหนิงเองก็ไม่อยากทำแบบนี้แต่เพลงที่ลี่หลินซูเลือกนั้นเขาร้องเป็นทุกเพลงดังนั้นจึงกลายเป็นโชว์ของเด็กน้อยไปเลย "ฮ่าๆๆเพราะมากๆ"ลี่หลินซูยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับหลิวเซียนเซียน"ผมคิดว่าเราสามารถดันให้หนิงหนิงเป็นนักร้องได้เป็นนักร้องก็มีอนาคตมากเหมือนกัน" "ไม่เป็นไรค่ะเขาแค่อยากแสดงละครทุกอย่างในตอนนี้ดีแล้วค่ะ" ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้ลูกมีแดดดี้หลิวเซียนเซียนก็ไม่มีวันให้หลิวเซี้ยวหนิงเดินเข้าไปในวงการบันเทิงเด็ดขาด เธอรู้สึกผิดรู้สึกว่าตนเองทำให้ลูกไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความรักของพ่อดังนั้นเมื่อไม่ได้ตั้งสติหลิวเซียนเซียนจึงเผลอดื่มไปเยอะ ใบหน้าขาวนั้นเริ่มแดงระเรื่อเงยหน้าขึ้นมาผสานเข้ากับดวงตาเย็นชาแต่ก็มีความอบอุ่นเล็กน้อยของลี่หลินเย่ นี่คือความรู้สึกที่ลี่หลินเย่ให้กับทุกคน แต่หลิวเซียนเซียนไม่เคยที่จะชินกับมันเพราะทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับได้ขณะที่เธอกำลังจะหันหน้านี้นั้นก็ได้ยินเสียงของหลิวเซี้ยวหนิงพูดขึ้นด้วยความดีใจ：“ม๊ามี๊เพลงที่ม๊ามี๊ชอบร้องความคิดถึงในวันฝนตกรีบมาเร็วครับผมอยากฟัง" หลิวเซียนเซียนหน้าแดงระเรื่อเธอเคยแค่ฮัมไปตามโทรศัพท์เป็นบางครั้งเท่านั้นไม่เคยร้องในที่แบบนี้"หนิงหนิงอย่าดื้อนะครับ" แต่เด็กน้อยกลับไม่สนใจเด็กน้อยดึงตัวเธอไปตรงหน้าเวทีตอนที่หลิวเซียนเซียนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีนั้นลี่หลินซูก็ยื่นไมค์ให้กับลี่หลินเย่"พี่ครับเพลงคู่แบบนี้ถ้าไม่มีเสียงผู้ชายก็ไม่เพราะเสียงของผมไม่ดีพี่ก็รู้พี่ไม่อยากฝันร้ายก็รีบไปร้องเร็วครับ" ดนตรีดังขึ้นใกล้จะถึงเนื้อร้องแล้วลี่หลินเย่ขมวดคิ้วแต่ก็รับไมค์มาอันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้ร้องเพลงมานานแล้วเพียงแต่เห็นหลิวเซียนเซียนยืนอยู่คนเดียวแบบนั้นก็รู้สึกอยากร้องเป็นเพื่อนเธอ "เรื่องเศร้าที่แก้ยากต่างฝ่ายก็รู้ดีว่ารักกันมากเท่าไหร่" เสียงร้องชายดังขึ้นหลิวเซียนเซียนรู้สึกเหมือนฟังเวอร์ชั่นออริจินัลไม่คิดเลยว่าลี่หลินเย่จะร้องเพลงได้ดีแบบนี้ เธอเองก็ร้องในท่อนของผู้หญิงต่อ"ความรักที่เติบโตมาด้วยกันกลายเป็นความเศร้าความหลงใหลพบเจอกับลมที่หนาวเย็น" ราวกับว่าทุกครั้งที่ร้องท่อนนี้เหมือนกำลังร้องเพลงชีวิตของตนเอง "บินล่องลอยไปไกลสุดคอบฟ้าจะมีวันหนึ่งที่เราได้พบกัน" "เสียงของลมและฟ้าฝน"ท่อนนี้ต่อจากท่อนของลี่หลินเย่หลิวเซียนเซียนตาแดงก่ำเหมือนกับว่ากำลังพูดถึงเธอและลี่หลินเย่ เพลงรักที่ร้องด้วยกันนั้นทำให้ลี่หลินซูมองทุกอย่างและฟังทุกอย่างด้วยความเข้าใจลี่หลินเย่ร้องเพลงรักกับผู้หญิงอีกทั้งยังเต็มไปด้วยอารมณ์ ขณะที่กำลังจะหยอกล้อลี่หลินเย่สักหน่อยเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นคนที่โทรเข้ามานั้นคือทางค่ายเขารับสาย"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" "อื้มผมออกไปตอนนี้เลย" หลังจากที่ตัดสายลี่หลินซูก็ลุกขึ้นยืน"พี่ครับมีธุระด่วนนิดหน่อยผมขอตัวไปจัดการก่อนพี่ช่วยส่งหลิวเซียนเซียนกับหนิงหนิงกลับบ้านทีนะครับ" "อื้ม"ลี่หลินเย่ไม่อยากไปส่งแต่ตอนที่ลี่หลินซูรับสายนั้นเขาได้ยินทุกอย่างมีธุระสำคัญจริงๆ "ม๊ามี๊ม๊ามี๊ร้องเพลงได้ดีมากเลยครับลี่……ลี่เองก็ร้องได้เพราะเหมือนกันจะร้องกันอีกสักเพลงไหมครับ?"หลิวเซี้ยวหนิงอยากจะให้ม๊ามี๊และแดดดี้อยู่ด้วยกัน วันนี้แดดดี้ทำตัวดีถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไปก็คงจะไม่ได้เป็นส่งผลไม่ดีให้กับเขาและม๊ามี๊ ยังไงเขาก็เป็นคนไม่มีเป้าหมาย เขาเป็นเด็กการที่ไม่มีเป้าหมายนั้นไม่น่าอาย หลิวเซียนเซียนหน้าแดงไปจนถึงหู"ดึกมากแล้วเรากลับกันเถอะพรุ่งนี้ยังต้องไปส่งลูกที่โรงเรียนอีกนะครับ" "ตอนนี้ผมส่งพวกคุณกลับบ้านพรุ่งนี้เช้าผมส่งหนิงหนิงไปเชิ่งเจ๋อ"ลี่หลินเย่ที่ปลายตามองลี่หลินซูที่ออกไปแล้วนั้นเขาลุกขึ้นยืนร่างสูงยืนขึ้นตรงหน้าของร่างบางอย่างหลิวเซียนเซียนความรู้สึกที่ดูกดดันแบบนั้นทำให้หลิวเซียนเซียนทำตัวไม่ถูกเธอยืนไม่นิ่งบวกกับใส่รองเท้าส้นสูงทำให้ล้มลงไป หลิวเซียนเซียนหลับตาปี๊รอความเจ็บปวดที่จะมาถึง ไม่คิดเลยว่าความเจ็บปวดนั้นไม่มาแต่กลับเป็นแขนเรียวยาวที่โอบเธอเอาไว้อย่างเบามือตอนที่เธอกำลังจะทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของเขานั้นก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มดังขึ้น"มากไปแล้ว?"