ตอนที่25กระดุมแขนสูทรูปหัวใจ

ต๭นที่25กระดุมแขนสูทรูปหัวใจ "หลิวเซียนเซียนลืมตาขึ้นมองอย่างทุลักทุเลผสานเข้ากับสายตาของลี่หลินเย่ราวกับว่าเขาเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดหัวใจของเธอไปเธอพยายามยืนให้นิ่ง"ขอ......ขอโทษด้วยนะคะฉันคงดื่มเยอะไปหน่อย" "เรมี่มาร์แตงค์แรงมากคราวหน้าเปลี่ยนเป็นดื่มไวน์แดงแทนแล้วกัน" ยัง......ยังมีคราวหน้าอีกหรอ? หลิวเซียนเซียนพยักหน้าอย่างไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ "เดินไหวไหม?"ลี่หลินเย่ขมวดคิ้วแล้วปล่อยมือหลิวเซียนเซียนเมื่อคิดถึงตัวเธอที่เต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กในครั้งที่แล้วเขาก็ยังรู้สึกแปลกๆ "ได้ค่ะฉันเดินเองได้"หลิวเซียนเซียนพายมือเรียกหลิวเซี้ยวหนิงเด็กน้อยจึงเดินมาจูงมือเธอเอาไว้ หลังจากนั้นลี่หลินเย่เดินอยู่ข้างหน้าหลิวเซียนเซียนและหลิวเซี้ยวหนิงตามหลังแล้วเดินออกไปนอกห้องคาราโอแกะ พนักงานบนพรมแดงนั้นตอนที่เห็นลี่หลินเย่ล้วนมองเขาตาเป็นแถวโดยแทบไม่กระพริบตา ทำราวกับกลัวว่าถ้ามองเขาน้อยไปสักนิดก็จะเสียเงินล้าน หลิวเซียนเซียนเดินเป๋ไปเป๋มาเธอดื่มเยอะาไปแล้วจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวเซี้ยวหนิงที่พยุงเธอเอาไว้เธอคงล้มลงไปล้ว "ลี่……คุณลี่คุณรอฉันก่อนได้ไหมคะ"ตอนที่เห็นลี่หลินเย่เดินเข้าไปในลิฟท์หลิวเซียนเซียนก็เป็นกังวล แต่เท้าของเธอเหมือนเดินบนสำลีทุกย่างก้าวที่เดินนั้นไม่สามารถเดินอย่างมั่นคงได้หลายครั้งล้วนเกือบที่จะล้ม ลี่หลินเย่ขมวดคิ้วขาเรียวยาวก้าวออกมาจากลิฟท์เขาช้อนตัวหลิวเซียนเซียนขึ้นมาจากนั้นก็หันไปบอกกับหลิวเซี้ยวหนิงที่ตอนนี้อึ้งไป：“จับชายเสื้อของลุงเอาไว้ห้ามเดินหลงเด็ดขาด" "ครับ"หลิวเซี้ยวหนิงมองดูลี่หลินเย่อย่างนับถือแรงเยอะมากเลยยังไงตอนนี้เขาก็อุ้มม๊ามี๊ไม่ไหว หลิวเซียนเซียนไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยตลอดทางตั้งแต่ออกจากลิฟท์จนถึงบนรถนั้นเธอกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนน่าเสียดายที่วันนี้เพื่อนทั้งสามคนของลี่หลินเย่ไม่อยู่ไม่อย่างนั้นก็คงมีอะไรสนุกๆให้ดู หลิวเซียนเซียนหลับไปแล้ว ตอนแรกเธอนอนอยู่บนตักของหลิวเซี้ยวหนิงลี่หลินเย่ที่ทนเห็นเธอนอนทับเด็กน้อยไม่ได้จึงพยุงเธอให้หันมานอนบนตัวเขาตอนที่เขาพยุงนั้นเหมือนกับว่าเธอตั้งใจมานอนอยู่บนอ้อมกอดของเขา ผลักออกไปก็กลับมาอีก ผลักออกไปก็ยังคงกลับมาอีก สุดท้ายลี่หลินเย่ก็ยอมแพ้ ดูแล้วชาติที่แล้วเขาคงติดค้างผู้หญิงคนนี้เอาไว้ทำให้เธอมีโอกาสหลายต่อหลายครั้งในการพลากกอดแรกของเขาแล้วก็อีกหลายกอดทั้งกอดที่สามและกอดที่สี่..... แต่เขากลับไม่รู้เลยว่ากอดแรกที่เขาให้เธอไปนั้นไม่ใช่เมื่อห้าปีที่แล้วตามที่เขาเข้าใจแต่เป็นคืนหนึ่งเมื่อสิบเจ็ดปีที่แล้ว เพราะดื่มหนักดังนั้นลั่วเฟิงจึงเป็นคนขับรถ ลั่วเฟิงคิดว่าประธานของเขานั้นจะนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับแล้วให้สองแม่ลูกนั่งที่นั่งด้านหลัง แต่ไม่คิดเลยว่าลี่หลินเย่จะไปนั่งที่นั่งด้านหลังด้วย คิดถึงเมื่อห้าปีก่อนเขาเป็นคนส่งหลิวเซียนเซียนไปที่สถานีตำรวจถ้าตอนนี้ประธานกับหลิวเซียนเซียนคบกันขึ้นมาหลิวเซียนเซียนจะมาคิดบัญชีกับเขาไหม? เมื่อคิดถึงตรงนี้ตาของลั่วเฟิงก็กระตุกขึ้นมา รถจอดลง จอดใต้คอนโดขนาดใหญ่ ไม่เพียงแต่หลิวเซียนเซียนที่หลับไปแล้วหลิวเซี้ยวหนิงที่นอนหลับแต่หัวค่ำมาโดยตลอดก็หลับแล้วเหมือนกัน เจมส์อุ้มหลิวเซียนเซียนขึ้นมาลั่วเฟิงเองก็รีบอุ้มหลิวเซี้ยวหนิงจากนั้นมองดูลี่หลินเย่ที่อุ้มหลิวเซียนเซียนไปด้วยพลางควานหากุญแจในกระเป๋าจู่ๆก็รู้สึกเหมือนประธานของเขานั้นมีครอบครัวแล้ว ถ้าผู้ใหญ่ตรงหน้าทั้งสองและเด็กคนนี้เป็นครอบครัวเดียวกันก็คงจะดี อย่างน้อยประธานก็จะไม่เหงาอีกต่อไป ประตูถูกเปิดออกลั่วเฟิงรีบวางหลิวเซี้ยวหนิงลงบนเตียงน้อยๆของเขา"ประธานครับผมส่งประธานกลับนะครับ" "ไม่เป็นไรนายกลับไปก่อนเลย"ลี่หลินเย่ในตอนแรกอยากจะวางตัวหลิวเซียนเซียนลง แต่ผู้หญิงเวลานอนนั้นเหมือนมือเป็นรากไม้เธอกอดคอเขาแน่นเขาพยายามดันตัวออกตั้งสองครั้งแต่กลับดันไม่ออกทำได้เพียงค่อยๆเป็นค่อยๆไป "ครับ"ลั่วเฟิงมองลี่หลินเย่เหมือนสัตว์ประหลาดเท่าที่เขารู้มานั้นตลอดหลายปีนี้เห็นประธานอุ้มผู้หญิงแค่สองคน ไม่สิคนแรกเป็นแค่เด็กผู้หญิงอายุหกขวบส่วนครั้งที่สองนั้นคือหลิวเซียนเซียนซึ่งถือได้ว่าเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ลั่วเฟิงแค่อยากจะลองใจแค่ไม่คิดเลยว่าลี่หลินเย่คิดจะอยู่ต่อ เขากระพริบตาแล้วเดินไปตรงหน้าประตูด้วยความรวดเร็ว"ประธานครับผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" ประตูถูกปิดลงเบาๆ ในคอนโดเล็กๆนี้จึงเหลือแค่ผู้ใหญ่สองคนและเด็กหนึ่งคน หลิวเซี้ยวหนิงหลับฝันหวาน หลิวเซียนเซียนยังคงอยู่ในอ้อมกอดของลี่หลินเย่ไม่ยอมปล่อยมือสักที ลี่หลินเย่มือหนึ่งกอดหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดเอาไว้มือหนึ่งหยิบกุญแจเปิดประตู และที่เขาอยู่ต่อนั้นก็เพราะพวงกุญแจนี้ ถ้าจะพูดให้ถูกคือกระดุมแขนสูทรูปหัวใจ กระดุมแขนสูทแบบนี้ต้องสั่งทำ ทั้งยังเป็นของเขาลี่หลินเย่ เพียงแต่กระดุมที่อยู่ในพวงกุญแจของหลิวเซียนเซียนนั้นคงเป็นเพราะถูกแขวนเอาไว้นานหลายปีทำให้ถูกเสียดสีจนไม่มีมุมแล้วเหลือเพียงแค่มุมหม่นๆ แค่เพียงเบาๆลี่หลินเย่ก็สามารถเอากระดุมนั้นออกมาจากพวงกุญแจ คนที่เอากระดุมมาห้อยแบบนี้เขาพึ่งเคยเห็นครั้งแรก อีกทั้งยังเอากระดุมของเขามาห้อยเขาก็ยิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เล็กจนโตแม้ว่าเสื้อผ้าที่เล็กจนใส่ไม่ได้แล้วแต่กระดุมนั้นล้วนจะเก็บกลับมา เพราะทั้งหมดล้วนทำมาจากทองคำ เขาเล่นกระดุมในมือจากนั้นลี่หลินเย่ก็ก้มลงมองหลิวเซียนเซียนที่อยู่ในอ้อมกอด เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาทุกครั้งเธอแทบจะไม่ป้องกันตัวเองเลยสักนิดราวกับแน่ใจว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่จะไม่มีวันทำอะไรเธอ หรือว่าเธอไม่เคยป้องกันตัวเองจากผู้ชายทุกคน? เมื่อคิดได้แบบนี้ลี่หลินเย่ก็เก็บกระดุมจากนั้นค่อยๆแกะมือของหลิวเซียนเซียนออกแล้ววางเธอไว้บนเตียง เตียงสีชมพูดราวกับภาพในความฝันเป็นสีที่ผู้หญิงทุกคนชอบ อาจจะเป็นเพราะคอเสื้อที่คับทำให้ไม่สบายตัวหลิวเซียนเซียนจึงปลดคอเสื้อออกอย่างสลึมสลือครั้งนี้ซอกคอของเธอนั้นขาวสะอาดไม่มีรอยแดงใดๆทั้งนั้น ผิวขาวดุจหิมะขณะที่มองอยู่นั้นลี่หลินเย่ก็พึ่งรู้ตัวว่าส่วนไหนที่ควรมองเขาล้วนมองไปจนหมดแล้ว คิดไปคิดมาถอดรองเท้าให้เธอแล้วปลดกระดุมสักสองเม็ด ทางด้านนั้นลั่วเฟิงถอดรองเท้าให้กับหลิวเซี้ยวหนิงแล้วมองดูสองแม่ลูกที่หลับสนิทนั้นลี่หลินเย่จึงหมุนตัวกลับไปในกระเป๋าของเขานั้นมีกระดุมที่ถอดออกมาเมื่อกี้ แต่เขาเดินได้แค่สองเก้าก็รู้สึกว่ามันไม่สมควรเท่าไหร่เพื่อกระดุมนี้ไม่ใช่ของเขาแต่เป็นของคนอื่นที่บังเอิญเหมือนกับเขาล้ะ? การที่จะเอาไปแบบนี้มันก็ไม่ถูกต้อง...... สุดท้ายลี่หลินเย่ก็เอากรรไกรออกมาแล้วตัดกระดุมที่อยู่ตรงแขนเสื้อตนเองนั้นแขวนไปที่พวงกุญแจของหลิวเซียนเซียนแล้วค่อยออกไป ประตูถูกเปิดออกอากาศสดชื่นด้านนอกปะทะเข้ามาลี่หลินเย่ที่ไม่ได้ดื่มเยอะแต่แรกก็ยิ่งตื่นมากกว่าเดิม "คุณลี่อย่าไปนะคะอย่าไป......"ทันใดนั้นเองเตียงที่อยู่ด้านหลังก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น เสียงของหลิวเซียนเซียน เธอหลับไปแล้วแต่ในฝันของเธอยังเป็นคุณลี่ คงเป็นลี่หลินซูมั้ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าการที่ส่งเธอกลับมานั้นเป็นเรื่องตลกสิ้นดี ถ้าเธอชอบลี่หลินซูหลังจากนี้ก็อย่ามายุ่งกับเขาทั้งยังไม่รู้ว่าขโมยกระดุมของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่......