ตอนที่26ความเอาแต่ใจในสไตล์ลี่หลินเย่

ต๭นที่26ความเอาแต่ใจในสไตล์ลี่หลินเย่ เช้าตรู่ หลิวเซี้ยวหนิงยืนรอหลิวเซียนเซียนอยู่ตรงกระถางต้นไม้ล่างตึกด้วยความเบื่อหน่ายจากนั้นหลิวเซียนเซียนก็ไปส่งเขาไปที่โรงเรียนอนุบาล ตอนที่เด็กน้อยเดินลงมานั้นเขามองซ้ายมองขวาแต่กลับไม่เห็นลี่หลินเย่ ช่างเถอะเมื่อคืนลี่หลินเย่พูดว่าจะไปส่งเขาที่โรงเรียนอนุบาลตอนดื่มเหล้าคำพูดของคนเมาเขาอย่าคิดว่าจะเป็นจริงเลยดีกว่า เก็บก้อนหินขึ้นมาแล้วแตะไปมาตรงถนน อย่างไรเสียโลกของเด็กน้อยมันก็เรียบง่ายแบบนี้แค่ก้อนหินก้อนเดียวก็สามารถทำให้เขาเล่นอย่างมีความสุขได้ เงาของใครบางคนยืนสะท้อนมาตรงหฯ้าหลิวเซี้ยวหนิงหันหลังกลับไปด้วยความดีใจ"ม๊ามี๊รับไปกันเถอะครับไม่อย่างนั้นสายแน่ๆเลยครับ" แต่ว่าหลิวเซี้ยวหนิงที่โผเข้ากอดนั้นกลับรู้สึกว่าขานี้ใหญ่กว่าขาที่ทุกครั้งเขากอด"คุณ......" เงยหน้าขึ้นไปมอง ลี่หลินเย่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ก้มหน้าลงไปมองเขา แต่หลิวเซี้ยวหนิงนั้นรับรู้ด้วยความรวดเร็ว"คุณคือลี่หลินเย่ใช่ไหมครับ?" เพราะลี่หลินซูไม่ได้เย็นชาเหมือนลี่หลินเย่ "ครับแล้วม๊ามี๊ของเราเมื่อไหร่จะลงมา?"ฟังจ่กที่เด็กน้อยเรียกเขาว่าม๊มี๊เมื่อกี้นั้นลี่หลินเย่ก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กคนนี้รอหลิวเซียนเซียนมานานแล้ว "ใกล้แล้วครับใกล้จะมาแล้วครับคุณลุงคุณลุงมาส่งผมไปโรงเรียนเชิ่งเจ๋อใช่ไหมครับ?"ตอนแรกนึกว่าลี่หลินเย่ที่เมื่อวานดื่มจนเมาจะลืมไปแล้วเสียอีกไม่คิดว่าเจาจะมาตรงเวลาเวลานี้รีบไปโรงเรียนอนุบาลถือว่าเป็นเวลาที่พอดี "ครับรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้" "ใช่ครับไม่อย่างนั้นจะไม่เป็นเด็กดี" "ลุงเป็นผู้ใหญ่"ลี่หลินเย่บอก "ทำไม่ได้อย่างที่พูดจะเป็นคนไม่ดีครับ"หลิวเซี้ยวหนิงยิ้มหยีตาแล้วเปลี่ยนคำพูดของตนเอง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบลี่หลินเย่เท่าไหร่แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นแดดดี้ของตนเขาเป็นเด็กไม่ถือสาเอาความผู้ใหญ่หรอกจึงฝืนคุยกับเขาเท่านั้นเอง "เอ๊ะทำไมกระดุมตรงแขนเสื้อคุณลุงจึงหายไปข้างหนึ่งครับ?"สายตาของเด็กน้อยอยู่ตรงกับแขนเสื้อเขาพอดีดังนั้นไม่ทันได้สังเกตุเขาก็เห็นแล้ว ลี่หลินเย่อมยิ้ม"ไม่ทันระวังเลยตกครับไม่เป็นไรเดี๋ยวกลับไปลุงค่อยให้คนเย็บกระดุมให้ก็ได้ เมื่อคืนเขากลับไปประชุมทางวิดีโอคอลไม่ได้นอนทั้งคืนแม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแต่ก็รีบมาที่นี่ เด็กน้อยยังคงมองที่กระดุมนั้นเขารู้สึกว่ากระดุมต้องแขนเสื้อนั้นคุ้นตามาก จากนั้นก็นึกขึ้นได้ตรงพวงกุญแจของม๊ามี๊เองก็มีกระดุมแบบนี้ นับตั้งแต่ที่เขาจำความได้ม๊ามี๊ก็เอากระดุมนั้นใส่ไว้ในพวงกุญแจ ดูท่าแล้วม๊ามี๊ต้องชอบแดดดี้มากแน่ๆๆ ก็เลยรักของใช้ของแดดดี้มากไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เอาไปด้วยแขวนไว้ในพวงกุญแจมานานหลายปีแล้ว "หนิงหนิงไปกันเถอะเร็วเข้าลูกเดี๋ยวไม่ทัน"หลิวเซียนเซียนถือถุงขยะออกมาจากคอนโดเธอวิ่งไปด้วยร้องตะโกนไปด้วย เมื่อเห็นลี่หลินเย่ที่อยู่ด้านหน้าก็นิ่งอึ้งไป"คุณลี่คุณ......" ลี่หลินเย่แอบดีใจบางทีคนที่เธอละเมอเพ้อถึงอาจจะเป็นเขาก็ได้ เพราะเธอก็เรียกเขาว่าคุณลี่ "เอาขยะไปทิ้งแล้วขึ้นรถ"ลี่หลินเย่ยิ้มมุมปากเขาเผลอออกคำสั่งกับเธอด้วยความเคยชินในเวลาเดียวกันก็จูงมือน้อยๆของหลิวเซี้ยวหนิงผู้ใหญ่และเด็กสุดหล่อเดินไปทางรถยนต์คันหรูสีดำไมบัค ทางด้านนั้นหลิวเซียนเซียนที่ทิ้งขยะเรียบร้อยแล้วนั้นวิ่งมา"คุณลี่จะส่งหนิงหนิงไปเชิ่งเจ๋อจริงๆหรอคะ?"เธอคิดว่าเมื่อวานเขาแค่พูดตามมารยาทก็เท่านั้น "หนิงหนิงบอกว่าเด็กน้อยถ้าพูดแล้วทำไม่ได้จะเป็นเด็กไม่ดีผู้ใหญ่ถ้ารับปากแล้วทำไม่ได้จะเป็นคนไม่ดี" ดังนั้นถ้าเธอปฏิเสธเธอก็เป็นคนไม่ดี หลิวเซียนเซียนรู้สึกถึงความเอาแต่ใจในสไตล์ของลี่หลินเย่เป็นครั้งแรก แม้แต่โอกาสจะปฏิเสธยังไม่มี เธอเม้มปากหลิวเซียนเซียนทำได้เพียงเปิดประตูรถแล้วเข้าไป รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆลี่หลินเย่ที่กำลังจะลดกระจกลงนั้นก็เห็นผู้ชายใส่เสื้อสีเทาวิ่งมา "หลิวเซียนเซียนผมซื้อซาลาเปาที่คุณชอบกินมาอย่าลืมกินกับหนิงหนิงนะครับ"เขาคือลู่ส้าวหลี ตอนแรกลี่หลินเย่กำลังจะเร่งเครื่องยนต์แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ชายสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีเท่าไหร่"ต้องจอดรถไหม?" "ไม่......ไม่เป็นไรค่ะ"หลิวเซียนเซียนส่ายหน้าแล้วหันไปตะโกนบอกลู่ส้าวหลีที่กำลังวิ่งตามรถมา：“รุ่นพี่คะวันนี้ฉันรีบขอบคุณมากนะคะไม่เอาแล้วค่ะ" "ไม่ได้ไหนก็ซื้อมาแล้วอย่าฟุ้มเฟือยเธอเอาไปกินบนรถนะ"ลู่ส้าวหลีวิ่งเร็วขึ้นจนสุดท้ายก็วิ่งไล่ตามทันรถของพวกเขา เขายื่นซาลาเปาที่มีกลิ่นหอมส่งมาให้ทางหน้าต่างแล้วยัดใส่ในมือของหลิวเซียนเซียน "ขอบคุณนะคะฉันไปก่อน" ลี่หลินเย่เหยียบคันเร่งรถไมบัคของเขาเคลื่อนตัวออกไปราวกับลูกธนูเหมือนกับว่าอยากจะสะบัดลู่ส้าวหลีทิ้ง กลิ่นซาลาเปาที่หอมไปทั้งรถหลิวเซี้ยวหนิงอยากกินขึ้นมา"ม๊ามี๊ครับผมอยากกินซาลาเปา" หลิวเซียนเซียนที่กำลังจะยื่นซาลาให้กับหลิวเซี้ยวหนิงก็ได้ยินลี่หลินเย่พูดขึ้น：“เชิ่งเจ๋อมีอาหารเช้าให้กินทุกวันอาหารด้านนอกก็ไม่ต้องกินแล้ว" หลิวเซียนเซียนนิ่งไปตั้งแต่ที่เธอกลับมายังเมืองTนั้นทุกวันตอนเช้าซื้อซาลาร้านนี้กินทำให้ลู่ส้าวหลีเข้าใจว่าเธอชอบกินซาลาเปา ค่อยๆลดมือลง"ครับงั้นหนิงหนิงค่อยไปกินที่โรงเรียน" "ม๊ามี๊ตื่นสายนั่นแหละ"หลิวเซี้ยวหนิงทำปากจู๋ให้หลิวเซียนเซียนเพราะเธอทำให้เขาไม่ได้กินอาหารเช้าได้กินแค่ซาลาเปา ตอนนี้ดีละสิถึงกับต้องหิวแล้ว "เดี๋ยวอีกสองสามวันหลังจากที่แปลหนังสือนั้นเสร็จแล้วม๊ามี๊ก็จะไม่นอนดึกดีไหมครับ?"หลิวเซียนเซียนจับที่จมูกน้อยๆของเด็กถึงแม้ว่าหลิวเซี้ยวหนิงไม่ได้เป็นลูกของลี่หลินเย่แต่เป็นลูกของลี่หลินซูในสายตาเธอนั้นก็ยังเป็นแก้วตาดวงใจ เธอเก็บเรื่องนี้ซ่อนเอาไว้ในใจ เธอตกหลุมรักพี่ชายแต่กลับมีลูกกับน้องชายเธอน่าสงสารแค่ไหนชีวิตนี้ไม่สามารถที่จะคิดไปไกลกับผู้ชายที่ตนเองตกหลุมรักได้แล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้หลิวเซียนเซียนก็เงยหน้าขึ้นมองดูหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่กำลังขับรถถึงแม้ว่าเทียบกันแล้วทั้งสองคนจะมีหน้าตาเหมือนกันแต่เธอก็ยังชอบลี่หลินเย่ ไม่แตกต่างจากในความทรงจำแม้แต่น้อย เมื่อก่อนเธอโง่จริงๆทำไมถึงคิดว่าลี่หลินซูเป็นลี่หลินเย่ได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็เหม่อลอยมือน้อยๆดึงที่แขนเสื้อของเธอเบาๆแล้วกระซิบที่ข้างหู "ม๊ามี๊อย่าเอาแต่เหม่อลอยครับคุณลุงกำลังรอเราลงจากรถ" หลิวเซียนเซียนดึงสติกลับมาเธอไม่รู้เลยว่ารถไมบัคคันนี้จอดตั้งแต่เมื่อไหร่ลี่หลินเย่เองก็เดินลงจากรถแล้วตอนนี้กำลังยืนรอพวกเธออยู่ด้านนอก "หนิงหนิงเกิดอะไรขึ้น?"หลิวเซียนเซียนหน้าแดงระเรื่อเมื่อกี้เธอเหม่อลอยมองลี่หลินเย่อยู่สักพักแล้วไม่รู้ว่าสติของตัวเองนั้นหลุดไปตอนไหน "คุณลองบอกว่าเขาหิวครับอยากกินอาหารเช้ารีบลงมาจากรถกันเถอะครับ" หลิวเซียนเซียนจึงรีบลงจากรถเธอก้มลงมองนาฬิกา"คุณลี่แบบนี้จะสายไหมคะ?"เวลานี้แล้วถ้ากินอาหารเช้าอีกไปถึงโรงเรียนคงสายแล้วแน่ๆ ไปเรียนวันแรกก็สายแล้วหลิวเซียนเซียนรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ดีเท่าไหร่ "ไม่หรอกครับ"ลี่หลินเย่เดินเข้าไปในร้านอาหารข้อความที่เขาส่งให้ครูใหญ่ของเชิ่งเจ๋อตอบกลับมาแล้ว วันนี้ทั้งโรงเรียนเข้าเรียนสายหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นเขาบอกว่าไม่สายก็ต้องไม่สาย