ตอนที่27เธอคือคนของผม

ต๭นที่27เธอคือคนของผม นี่คือร้านอาหารเช้าที่เรียบแต่หรู ลี่หลินเย่เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ ตอนที่เขาเดินไปถึงหน้าประตูก็มีพนักงานมาต้อนรับแล้ว"คุณผู้ชายเชิญครับ" พนักงานในร้านรู้แค่ว่าเขาคือคนที่ไม่สามารถคิดอะไรกับเขาได้แม้แต่ชื่อของเขาก็ไม่มีใครรู้ ในร้านมีกฎตั้งเอาไว้ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขาห้ามถามเด็ดขาด ลี่หลินเย่พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารสำหรับเขาโดยเฉพาะ หลิวเซียนเซียนเดินจูงมือหลิวเซี้ยวหนิงตามหลังไปสำหรับที่นี่นั้นหลิวเซียนเซียนและหลิวเซี้ยวหนิงไม่ได้รู้สึกทำตัวไม่ถูกเพราะเมื่อก่อนตอนที่อยู่ฝรั่งเศสพวกเขาเองก็เคยไปร้านอาหารหรูแบบนี้มาก่อน "อาหารเช้าซิกเนเจอร์สามที่"ลี่หลินเย่สั่งโดยไม่ถามความคิดเห็นของสองแม่ลูกเขาสั่งอาหารเช้าสามที่ หลิวเซียนเซียนถือถุงซาลาเปาเล็กๆแล้วรีบพูดขึ้น：“สอง......สองที่ก็พอแล้วค่"เธอมีแค่ซาลาเปาก็พอแล้ว สิ่งที่ติดค้างลี่หลินเย่นั้นมันมากมายแล้วถ้ายังกินของของเขาใช้ของของเขาอีกเธอรู้สึกไม่สบายใจ พนักงานที่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอยางไรก็ได้ยินลี่หลินเย่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“ที่นี่เขาไม่ให้เอาอาหารจากด้านนอกเข้ามา" "ค่ะ"หลิวเซียนเซียนทำได้เพียงนั่งลงตรงข้ามกับลี่หลินเย่ หลังจากที่อาหารเช้าซิกเนเจอร์ของที่ร้านมาเสริฟนั้นหลิวเซียนเซียนก็รู้ในทันทีเลยว่าชีวิตของผู้ชายอย่างลี่หลินเย่นั้นเป็นอย่างไร อาหารเช้าสไตล์จีนผสานยุโรปด้านหน้าของทุกคนจะมีถ้วยเล็กๆหรือไม่ก็จานเล็กๆประมานสิบกว่าใบซึ่งมีอาหารที่ดูน่ากินอยู่บนจาน อาหารทุกอย่างนั้นปริมานไม่มากแต่ว่ามีความหลากหลายถ้าจะให้กินจนหมดจริงๆเธอคิดว่าเธอคงต้องอิ่มจนจุกแน่ๆ ลี่หลินเย่เริ่มกินอาหารก่อนไม่พูดไม่ได้เลยว่าท่าทางในการกินของเข้านั้นน่ามองมาก หลิวเซียนเซียนก็พึ่งเคยเห็นผู้ชายที่เวลากินอาหารนั้นสามารถทำให้คนที่มองสบายตาเป็นครั้งแรก ซาลาถูกวางทิ้งเอาไว้อีกทางไปตั้งนานแล้วเธอและหลิวเซี้ยวหนิงต่างคนต่างกินในส่วนของตนเอง การกินอาหารต่อหน้าลี่หลินเย่ที่กินได้ดูดีนั้นอย่างน้อยเธอก็ต้องรักษามารยาท ไม่อย่างนั้นคงจะขายหน้าเขามาก เธอกินทุกอย่างอย่างละนิดรู้สึกกินไม่อิ่มเลยจริงๆ แต่ว่าหลังจากที่กินจนครบทุกอย่างแล้วนั้นก็รู้สึกอิ่มแล้วจริงๆและยังมีการจุกนิดหน่อยอีกด้วย หลิวเซี้ยวหนิงเองก็กินทุกอย่างจนหมดท้องของเขานั้นกลมกลิ้งปากน้อยๆพูดขึ้น"ขอบคุณครับคุณลุงอาหารอร่อยมากเลยครับ" หลิวเซียนเซียนยื่นการ์ดให้กับพนักงาน"รูดบัตรฉันนะคะ" หลิวเซี้ยวหนิงกำลังจะได้เรียนฟรีที่โรงเรียนเชิ่งเจ๋อเพราะลี่หลินเย่แล้วยังต้องมาเลี้ยงอาหารพวกเขาอีกเกรงใจเขามากเกินไปแล้ว เธอเลี้ยง ถึงแม้ว่าร้านอาหารที่นี่จะต้องแพงมากแน่ๆแต่ต่อให้กัดฟันเอาไว้ก็ต้องเลี้ยงเขา พนักงานมองไปที่การ์ดของเธอยิ้มแล้วพูดขึ้น：“คุณผู้ชายท่านนี้เป็นลูกค้าVIPของทางร้านไม่ต้องจ่ายค่าอาหารต่างหากครับ" หลิวเซียนเซียนนิ่งไปเล็กน้อยแล้วใช้สายตาถามลี่หลินเย่ในสิ่งที่พนักงานพูดเพราเธอไม่เข้าใจจริงๆ อาหารเช้านี้ก็ไม่ต้องจ่ายเงินหรอ? ในถ้วยและจานเล็กๆพวกนั้นไม่ว่าจะเป็นสัตว์ที่บินอยู่บนฟ้าวิ่งอยู่บนพื้นดินหรือว่ายน้ำอยู่ในน้ำล้วนมีจนเกือบครบ หลายอย่างที่เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรียกว่าอะไร ถึงแม้ว่าจะกินอิ่มพอดีแต่เธอก็ยังรู้สึกว่าต้องแพงมากแน่ๆ "บัตรรายปีทุกมื้อกินเท่าไหร่ก็ได้"มองดูท่าทีงงงวยของหลิวเซียนเซียนแล้วนั้นลี่หลินเย่ทำหน้านิ่งๆแล้วหยิบซาลาเปาโยนทิ้งไปในถังขยะแล้วอธิบายเสียงเบา "แล้วต้องจ่ายปีละเท่าไหร่คะ?"หลิวเซียนเซียนไม่ทันสังเกตุว่าซาลาเปานั้นถูกทิ้งไปแล้วเธอเอาแต่สนใจอาหารมื้อนี้ กินคนเดียวไม่อั้นนั้นก็พอเข้าใจได้แต่พามาอีกสองคนก็ยังกินไม่อั้นอีกนั้นถือว่าคุ้มมาก เธอที่พึ่งพูดออกไปนั้นหญิงสาวที่อยู่ในห้องข้างๆก็พูดขึ้นพร้อมมองไปที่หลิวเซียนเซียน"ปีหนึ่งห้าสิบล้านเธอก็ทำสักอันหนึ่งสิแต่ไม่รู้ว่าเธอจะมีเงินนั้นไหม?" “หลิวลู่ลู่……”หลิวเซียนเซียนนิ่งไปไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมแบบนี้เธอกลับเจอหลิวลู่ลู่ที่นี่ได้ ห้าปีที่แล้วหลังจากที่เธอหนีออกจากงานแต่งเธอก็ถูกตราหน้าว่าเป็นความอับอายของตระกูลหลิวเธอรู้ดีว่าทุกคนในครอบครัวนั้นอยากที่จะหั่นเธอเป็นชิ้นๆ แต่ยังไงมันก็ผ่านมาห้าปีแล้วความรู้สึกโกรธเกลีดชังก็ควรที่จะลดน้อยลงไปบ้างแล้ว แต่หลิวลู่ลู่ในตอนนี้ก็ยังดูเกลียดเธอจนอยากจะหั่นเธอเป็นชิ้นๆ "หลิวเซียนเซียนเธอคงไม่ได้มาสมัครงานเป็นพนักงานร้านนี้หรอกใช่ไหม?"หลิวลู่ลู่มองหลิวเซียนเซียนตั้งแต่หัวจรดเท้าเธอสวมใส่ชุดธรรมดาแตกต่างจากคนในสังคมไฮโซที่มากินอาหารที่นี่ ดังนั้นจึงเหมาะที่จะเป็นแค่พนักงานเท่านั้น หลิวเซี้ยวหนิงฟังน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรของผู้หญิงตรงหน้าเขาเอามือท้าวสะเอวแล้วเดินไปด้านหน้าหนึ่งก้าว：“คุณน้าครับคุณน้ารู้สึกว่าการเป็นพนักงานบริการนั้นน่าขายหน้ามากหรอครับ?" หลิวลู่ลู่พึ่งสังเกตุเห็นว่าหลิวเซียนเซียนพาเด็กมาด้วยคนหนึ่งเด็กคนนี้เธอจึงไม่คิดอะไร"หรือว่าหนูรู้สึกว่าการเป็นพนักงานนั้นมันน่าภาคภูมิใจ?" "คนที่ขยันนั้นน่าภูมิใจที่สุดดีกว่าแมลงในข้าวสารที่เอาแต่ขี้เกียจ"หลิวเซี้ยวหนิงพูดต่อ "พู่"พนักงานคนหนึ่งกลั้นคำเอาไว้ไม่อยู่ "หัวเราะอะไรของแก?"หลิวลู่ลู่พึ่งรู้ว่าพนักงานกำลังหัวเราะเยาะเธอที่ถูกหาว่าเป็นแมลงในข้าวสารจึงโมโห "คุณน้าครับไม่ได้เป็นตำรวจสักหน่อยคนอื่นอยากจะหัวเราะหรือร้องไห้มันเกี่ยวกับคุณน้าหรอครับ?"หลิวเซี้ยวหนิงเมื่อเห็นว่าพี่หนัพกงานที่หัวเราะถูกหลิวลู่ลู่ต่อว่าจนทำให้ตกใจนั้นจึงรีบเป็นฮีโร่ช่วยพนักงานสาวคนนั้นเอาไว้ คนที่กล้าว่าม๊ามี๊ของเขานั้นไม่ใช่คนดีแน่ๆหลิวลู่ลู่คนนี้เขาจะจัดการเธอเอง "นี่......เจ้าเด็กบ้ามีพ่อที่ให้กำเนิดแต่ไม่มีพ่อสอนทำไมถึงทำตัวพ่อไม่สั่งสอนแบบนี้"ถูกเด็กน้อยสั่งสอนนั้นทำให้คนที่มองมาทางหลิวลู่ลู่มากขึ้นเรื่อยๆจึงผลักหลิวเซี้ยวหนิงด้วยความโมโห หลิวเซียนเซียนที่ตอนแรกคิดจะดึงตัวหลิวเซี้ยวหนิงออกไปนั้นไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยจะถูกผลักถ้าไม่ใช่เพราะเธอมือเท้าไวก็คงล้มลงกับพื้นแล้ว ได้ยินคำพูดของหลิวลู่ลู่ที่ว่า‘มีพ่อที่ให้กำเนิดแต่ไม่มีพ่อสอน’หลิวเซียนเซียนก็ระเบิดทันทีเธอรีบเอาตัวหลิวเซี้ยวหนิงไว้ด้านหลัง"หลิวลู่ลู่ขอโทษเดี๋ยวนี้" "ขอโทษ?ทำไมฉันต้องขอโทษ?พวกแกสองคนต้องขอโทษฉันต่างหากหลิวเซียนเซียนไม่คิดเลยจริงๆว่าแกจะยังมีหน้ากลับมาใช้ชีวิตจนถึงขั้นต้องมาเป็นพนักงานเสริฟสมน้ำหน้า"เพี๊ยะ"เสียงนี้ดังขึ้นหลิวลู่ลู่ง้างมือขึ้นมาตบที่หน้าของหลิวเซียนเซียน หน้าขาวของหลิวเซียนเซียนนั้นมีรอยนิ้วมือห้านิ้วในทันที"เธอ......เธอ......"ไม่คิดเลยว่าหลิวลู่ลู่จะใจกล้าแบบนี้ถึงขั้นตบคน แขนหนาโอบมาที่ไหล่ของเธอมือของเขาจับลงที่มือ อบอุ่นแห้งกร้านแต่ทำให้คนรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก “ผู้จัดการซิ้ว คนของผมถูกทำร้ายคุณจะตัดการยังไง?"ลี่หลินเย่ออกจากร้านอาหารไปแล้วตอนที่เขาไปถึงที่รถพึ่งรู้ว่าหลิวเซียนเซียนและหลิวเซี้ยวหนิงไม่ได้ตามมาจึงกลับมาดูประจวบเหมาะที่เห็นหลิวลู่ลู่กำลังด่าทอและทำร้ายคน เสียงของลี่หลินเย่นั้นไม่ดังและไม่เบามากแต่น้ำเสียงแหบพล่ากับใบหน้าที่แม้แต่หนุ่มน้อยยังต้องคาราวะตอนที่พูดนั้นดึงดูดทุกสายตา คนแรกที่มองเขาไม่หยุดนั้นคือหลิวลู่ลู่นึกว่าเขาคือลี่หลินซู"คุณลี่คุณก็มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันหรอคะฉันขอลายเซ็นต์หน่อยได้ไหมคะ?" ลี่หลินเย่นั้นชินกับการที่คนอื่นคิดว่าเขาเป็นลี่หลินซูมานานแล้วเขาหันหน้ากลับไปโดยไม่สนใจหลิวลู่ลู่แม้แต่น้อย แต่กลับหันไปมองหน้าของหลิวเซียนเซียนที่ถูกตบจนหน้าบวมแดงในขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยในคำพูดของเขาที่ว่า‘คนของผม’เขาก็พูดเสียงเบากับหลิวเซียนเซียน：“เขาตบคุณยังไงคุณก็ตบกลับไปแบบนั้น"