ตอนที่30ต้นหญ้ามีเจ้าของแล้ว

ต๭นที่30ต้นหญ้ามีเจ้าของแล้ว หลิวเซียนเซียนเองไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้เธอจึงกดบล็อกเบอร์ของหลิวเฟิ่งจั๋น ผ่านไปสองนาทีเบอร์โทรศัพท์ของลั่วเหมยจูโทรเข้ามา หลิวเซียนเซียนเหลือบมองดูลี่หลินเย่ที่กำลังขับรถอยู่แต่ว่าถึงแม้เขาจะมองดูแค่ภาพตรงหน้าเธอเองก็ไม่กล้าบอกให้เขาช่วยเธอตัดสินใจ สุดท้ายเธอกดตัดสายครั้งนี้เธอแบล็คลิสชื่อเบอร์โทรศัพท์ของลั่วเหมยจู หลิวเฟิ่งจั๋นนั้นมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอเพราะเขาเป็นพ่อของเธอแต่ลั่วเหมยจูนั้นไม่มี ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะลั่วเหมยจูยั่วยวนหลิวเฟิ่งจั๋นแม่ก็คงไม่หย่ากับหลิวเฟิ่งจั๋นบางทีก็คงไม่ตายด้วย เปิดเข้าไปในเว็บเฟยยิ้วก็เห็นวิดีโอเกี่ยวกับตนเอง กระทู้ที่ฮ็อตที่สุดในตอนนี้หลังจากที่เปิดดูนั้นถึงจะรู้ว่ามียอดวิวกว่าแสนวิวแล้ว หลิวเซียนเซียนคำนวนดูเวลาตั้งแต่เธอออกมาจากร้านจนถึงตอนนี้ก็แค่หนึ่งชั่วโมงกว่า นี่มันร้อนแรงแค่ไหนกัน "ที่แท้ประธานของตระกูลลี่ชื่อว่าลี่หลินเย่หน้าตาหล่อเหมือนน้องชายฉันชอบ" "เธอชอบเขาก็ไม่มีประโยชน์ไม่เห็นในวิดีโอหรอเขาเป็นต้นหญ้าที่มีเจ้าของแล้ว" "เขาไม่ได้พูดสักหน่อยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของเขาดังนั้นฉันก็ต้องมีโอกาสสิ" "ชิกำลังส่งลูกไปโรงเรียนอนุบาลแล้วยังจะพูดว่าไม่ได้เป็นภรรยาของเขา?เด็กคนนั้นหน้าเหมือนแม่ครึ่งหนึ่งเหมือนพ่อครึ่งหนึ่งโตขึ้นมาไม่รู้ว่าจะทำลายหัวใจผู้หญิงคนไหนบ้าง" "ฉันชอบผู้ชายที่ปกป้องภรรยาของตนเองแมนมาก" "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าในเมืองTมีคนแบบนี้" "งานแต่งงานสองงานเมื่อห้าปีที่แล้วฉันเคยได้ยินแต่ตอนนั้นเหมือนเธอจะบอกว่าเธอตั้งท้องลูกของน้องชายลี่หลินเย่ที่ชื่อลี่หลินซู" "พระเจ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของลี่หลินเย่หรือลี่หลินซูกันแน่?ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้เคยนอนกับทั้งสองพี่น้องนั้นใช่ไหม?" "รวยที่สุดในประเทศแล้วยังไง?กลับใช้ผู้หญิงคนเดียวกันกับน้องชายน่าสมเพสที่สุด" "ฉันเดาว่าผู้หญิงคนนั้นน่าไม่อายได้น้องชายมาแล้วแต่กลับข้องแวะกับคนพี่เป็นคนที่ต่ำตมมาก" หลิวเซียนเซียนอ่านดูแค่หน้าเดียวก็ไม่สามารถอ่านต่อไปได้อีกเธอหันไปมองลี่หลินเย่"ลี่หลินเย่คุณสามารถสั่งให้คนลมกระทู้ในเว็บเฟยยิ้วได้ไหมคะ?" ถ้ายังได้รับความนิยมแบบนี้ความสัมพันธ์ของเธอลี่หลินซูและลี่หลินเย่ก็จะยิ่งไม่สามารถเข้าใจได้แล้ว ใช่ตอนนี้แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่เข้าใจเลย "มีอะไรหรอ?"ปรมหันมาถามด้วยน้ำเสียงปกติ "ขอโทษด้วยนะคะ"ข่าวด้านลบของลี่หลินเย่และเธอมากมายหลิวเซียนเซียนรู้สึกผิดมากไม่คิดเลยว่าการไปกินอาหารเช้านั้นจะทำให้โลกทั้งใบเปลี่ยนไปขนาดนี้ไม่แปลกที่ฟังเวิ๋นซิ๋วโทรมาหาเธอ ตอนนี้ทุกคนคงจะสงสัยในความสัมพันธ์ของเธอและลี่หลินซูกับลี่หลินเย่ "คนอื่นอยากจะพูดอะไรก็เรื่องของเขาคุณทำตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้ว"ลี่หลินเย่ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงปกติ หลังจากที่ออกมาจากร้านเขาเองก็เดาได้อยู่แล้วว่าเรื่องของเขาและหลิวเซียนเซียนนั้นคงจะถูกพูดถึงในอินเตอร์เน็ตอย่างแน่นอนแต่แค่คิดไม่ถึงว่ามันจะเร็วขนาดนี้ "ไม่ค่ะแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณ"หลิวเซียนเซียนรู้สึกว่าลี่หลินเย่ช่วยเธอเอาไว้อีกอย่างเขาก็ไม่เคยล่วงเกินหรือทำอะไรเธอมาก่อนแม้แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในงานแต่งนั้นก็ไม่ได้เป็นความผิดของเขา เพราะว่าเขาไม่ใช่ลี่หลินซูแต่เขาคือลี่หลินเย่ เขาไม่มีเหตุผลและหน้าที่ที่ต้องมารับผิดชอบหลิวเซี้ยวหนิงซึ่งเป็นลูกของลี่หลินซู ลี่หลินเย่ยังไม่ทันได้พูดอะไรบรูทูธของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อสามพยางค์ของจิ้นยี่เฉินเขาก็ตัดสายในทันที จิ้นยี่เฉินโทรมานั้นแน่นอนว่าไม่มีเรื่องที่เป็นเรื่องจริงๆคงโทรมาอยากรู้เรื่องของเขาและหลิวเซียนเซียนแน่นอน "กระทู้ในเว็บเฟยยิ้วนั้นดังมากเลยหรอ?"เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแม้แต่จิ้นยี่เฉินยังรู้เรื่องนี้ลี่หลินเย่จึงถามขึ้น หลิวเซียนเซียนเม้มปาก"เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระคุณให้คนลบไปเถอะค่ะ" เมื่อคิดถึงความคิดเห็นในกระทู้นั้นหลิวเซียนเซียนก็ตึงเครียดขึ้นมาเธอกำเสื้อตนเองนั้นแล้วมองดูลี่หลินเย่ด้วยความระมัดระวัง รู้สึกว่าตัวเองเมื่อห้าปีที่แล้วนั้นสมองขี้เลื่อยมากทำไมถึงไปยุ่งกับลี่หลินซูได้ ถึงแม้ว่าลี่หลินซูก็ไม่เลวเขามีแฟนคลับผู้หญิงมากมายแต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในความทรงจำของเธอนั้อคือลี่หลินเย่...... รถไมบัคจอดลงตรงหน้าประตูโรงเรียนมหาวิทยาลัยTหลิวเซียนเซียนเดินลงจากรถจนรถไมบัคนั้นเคลื่อนตัวหายไปจึงค่อยๆหันตัว "เซียนเซียนหนิงหนิงไม่ได้เป็นน้องชายของเธอแต่เป็นลูกชายของเธอ?"หลิวเซียนเซียนที่พึ่งหันหลังไปนั้นก็เจอเข้ากับลู่ส้าวหลีที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ หลิวเซียนเซียนรู้สึกผิดตอนนั้นที่มาถึงมหาวิทยาลัยTเพื่อการศึกษาของตนเองเธอจึงปรึกษากับหลิวเซี้ยวหนิงจากนั้นสองแม่ลูกจึงแกล้งเป็นพี่น้องกันในอาณาเขตของโรงเรียนมหาวิทยาลัยT ไม่คิดเลยว่าแค่อาหารเช้าในวันนี้จะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด "ขอโทษด้วยนะค่ะฉันก็แค่อยากจะตั้งใจเรียนไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากมารบกวน" "เซียนเซียนซาลาเปาได้กินหรือยัง?"สีหน้าของลู่ส้าวหลีนั้นหม่นหมองลงเขาถามเสียงเบา หลิวเซียนเซียนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนเช้าก่อนที่จะออกไปนั้นลู่ส้าวหลีให้ซาลาเปากับเธอและหนิงหนิงเธอไม่มีโอกาสได้กินตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไปเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าวางทิ้งเอาไว้ตรงไหนแล้ว เหมือนกับว่าจะอยู่ในร้านอาหารช "กิน......กินแล้วค่ะ"เห็นสีหน้าของลู่ส้าวหลีไม่ดีเท่าไหร่หลิวเซียนเซียนจึงโกหกไป ใบหน้าของลู่ส้าวหลีจึงเผยรอยยิ้มออกมา"ไปกันเถอะสิบโมงมีเรียนถ้าไปช้ากว่านี้ก็จะสายแล้ว" หลิวเซียนเซียนพบว่าไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหนก็จะมีคนคอยซุบซิบนินทาเธอ ตอนกลางวันหลังจากที่เลิกเรียนนั้นเธอเปิดไปที่เว็บเฟยยิ้วในที่สุดกระทู้นั้นก็หายไป ดูท่าแล้วลี่หลินเย่คงจะเห็นคอมเม้นของคนพวกนั้นแล้วสิ ในเมื่อออกมาเผชิญโลกแล้วก็มีเรื่องที่ต้องชดใช้ การกระทำที่ปัญญาอ่อนของเธอเมื่อห้าปีก่อนกำลังเริ่มคิดบัญชีกับเธอแล้ว ชั้นล่างของคอนโดกลิ่นบุหรี่ลอยฟุ้งออกมาจากทางกระถางต้นไม้หลิวเซียนเซียนที่พึ่งเดินไปก็ถูกขวางเอาไว้“เซียนเซียนคือฉันเองคือพ่อ" หลิวเฟิ่งจั๋นสูบบุหรี่อีกฟอดใหญ่แล้วทิ้งไป ไม่เจอกันห้าปีหลิวเฟิ่งจั๋นดูแก่ขึ้นาก "พ่อคะขึ้นไปคุยด้านบนกันเถอะค่ะ"หลิวเซียนเซียนมองดูผมขาวของหลิวเฟิ่งจั๋นรู้สึกเศร้าเล็กน้อย "ไม่เป็นไรพ่อเอาของที่แม่เก็บเอาไว้มาให้ลูก"หลิวเฟิ่งจั๋นบอกจากนั้นก็เดินไปหยิบของบางอย่างตรงหลังรถเขาถือถึงมาสองถุงใหญ่ หลิวเซียนเซียนรับมาเปิดดูด้านในล้วนเป็นของของแม่เธอเมื่อก่อนแม่ของเธอชอบเก็บสะสมของชิ้นเล็กชิ้นน้อยแต่ไม่ได้เป็นพวกวัตถุโบราณ ของพวกนี้ตอนเธอเด็กๆนั้นเคยเห็นมาแล้วแต่หลังจากนั้นก็ถูกหลิวเฟิ่งจั๋นและลั่วเหมยจูเก็บไป "มีแค่นี้หรอคะ?"หลิวเซียนเซียนขมวดคิ้วพวกนี้เป็นแค่ของสะสมทั่วไปแต่ของมีค่าจริงๆนั้นในนี้ไม่มีสักชิ้น "ตู้เซฟเปนระบบแสกนลายนิ้วมือมีแค่ลายนิ้วมือของลูกถึงจะเปิดได้"หลิวเฟิ่งจั๋นถอนหายใจ เรื่องนี้หลิวเซียนเซียนรู้แต่น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ว่าตู้เซฟอยู่ที่ไหน"แล้วตอนนี้ตู้เซฟอยู่ที่ไหนคะ?" หลิวเฟิ่งจั๋นจุดบุหรี่อีกมวนแล้วพูดขึ้นเสียงต่ำ：“ถูกพ่อเอาไปจำนำแล้วนอกจากว่าจะคืนเงินฝ่ายนั้นห้าสิบล้านถึงจะสามารถเอากลับมาได้" "อะไรนะคะ?"หลิวเซียนเซียนนิ่งไปแล้วหัวเราะ"คงเป็นคนที่รู้จักแม่สินะคะไม่อย่างนั้นถ้าเขาไม่รู้ว่าด้านในตู้เซฟมีอะไรนั้นจะเก็บตู้เซฟไว้ทำไม?"