ตอนที่31โลกของผู้ชาย

ต๭นที่31โลกของผู้ชาย "เซียนเซียนขอโทษด้วยแต่พ่อก็หวังให้ลูกเห็นแก่พ่อปล่อยตัวลู่ลู่ออกมา" ไม่พูดไม่ได้จริงหลิวเฟิ่งจั๋นนั้นสู้กับความรู้สึกของคนเก่งจริงๆ ตั้งแต่แรกที่มานั้นเขาไม่ได้ขอร้องให้หลิวเซียนเซียนปล่อยหลิวลู่ลู่แต่เขาให้ของที่หลิวเซียนเซียนอยากได้กับเธอก่อน หลิวเซียนเซียนพยักหน้า"หนูจะลองดูนะคะ" เมื่อนึกถึงลี่หลินเย่ที่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้ตนปล่อยตัวหลิวลู่ลู่นั้นอันที่จริงก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นห่วงตน แต่เพื่อของพวกนี้ของแม่นั้นหลิวเซียนเซียนจึงพยักหน้าตกลง หลังจากที่หลิวเฟิ่งจั๋นกลับไปแล้วนั้นหลิวเซียนเซียนก็พึ่งรู้ว่าเธอเจอปัญหาใหญ่แล้วเธอไม่มีแม้แต่ช่องทางในการติดต่อลี่หลินเย่ ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของลี่หลินซูด้วย ตอนนี้ถ้าคิดจะไปหาพวกเขาใครสักคนหนึ่งทางที่ดีที่สุดคือไปหาพวกเขาที่บริษัท และคนที่เธอจะไปหาจริงๆแล้วนั้นคือลี่หลินเย่ เมื่อเทียบกับการไปหาลี่หลินซูที่บริษัทหมิงเทียนแล้วนั้นไปหาลี่หลินเย่ที่แผนกบริหารของบริษัทตระกูลลี่ยังจะดีเสียกว่า อีกวันหนึ่งรถบัสจอดลงตรงหน้าตึกสูงใหญ่หลิวเซียนเซียนพึ่งรู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นคนที่ปัญญาอ่อนมาก ตรงหน้าตึกสูงใหญ่นั้นมีผู้หญิงยืนอยู่ทุกคนล้วนแต่งหน้าแต่งตัวกันอย่างสวยงามตอนที่เธอเดินไปนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยขวางทางเธอเอาไว้"วันนี้ท่านประธานไม่อยู่ครับเชิญกลับไปเถอะครับ" "ไม่เป็นไรค่ะฉันรอได้ต่อให้เขาไม่อยู่ฉันก็จะรอ"ผู้หญิงคนหนึ่งถือช่อดอกกุหลาบเอาไว้แล้วมองไปทางตึกสูงใหญ่นั้นแววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง พนักงานรักษาความปลอดภัยส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ตั้งแต่เมื่อวานที่ทุกคนรู้ว่าลี่หลินเย่คือใครนั้นตรงหน้าตึกก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าท่านประธานที่ไม่เคยเปิดเผยตัวตนนั้นเป็นอะไรไปเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งกลับเปิดเผยตัวตนของตนเอง ไม่เหมือนการกระทำของท่านประธานเลยแม้แต่น้อย หลิวเซียนเซียนเบียดตัวผ่านกลุ่มเด็กสาวถูกสายตาดูถูกของพวกเธอมองมาจากนั้นเดินไปตรงหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย"สวัสดีค่ะดิฉันอยากพบ......ลี่หลินเย่" ถึงแม้ว่าจะได้ยินพนักงานรักษาความปลอดภัยบอกแล้วว่าลี่หลินเย่ไม่อยู่ในบริษัทแต่เมื่อนึกถึงคำขอร้องของหลิวเฟิ่งจั๋นสุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าพูดออกไป "หึแบบนั้นเนี่ยนะเธอก็คู่ควรกับลี่หลินเย่ด้วยหรอ?" "ดูจนมากไม่คู่ควรกับลี่หลินเย่เลยสักนิด" "จริงด้วยดูบ้านนอกมากเลย" หลิวเซียนเซียนจัดเสื้อของตนเองจริงอยู่ที่เสื้อผ้าของเธอนั้นล้วนซื้อมากจากร้านราคาถูกแต่เธอก็ซื้อทาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองเธอไม่รู้สึกว่ามันน่าอายตรงไหน "ฉัน......ฉันคือหลิวเซียนเซียนเองค่ะฉันมาที่นี่เพื่อบอกความสัมพันธ์ของฉันกับลี่หลินเย่รบกวนคุณช่วยติดต่อเขาให้หน่อยได้ไหมคะ?"หลิวเซียนเซียนเม้มปากคงมีแค่เหตุผลนี้เท่านั้นหวังว่าพนักวานรักษาความปลอดภัยจะให้เธอเข้าไป "หึการโกหกมันไม่ต้องมีต้นทุนใช่ไหม?ถึงกล้าบอกว่าตัวเองคือหลิวเซียนเซียน......"ผู้หญิงคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วมองหลิวเซียนเซียนอย่างพิจารณา "เธอ......เธอเหมือนหลิวเซียนเซียนคนนั้นในคลิปวิดีโอ......" คำพูดนี้ดึงดูดความสนใจจากพนักงานรักษาความปลอดภัย ผ่านไปสองนาทีพนักงานรักษาความปลอดภัยพาหลิวเซียนเซียนไปยังเค้าเตอร์บริการ "ขอโทษด้วยนะคะแต่ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าไม่มีการนัดไว้ไม่สามารถเข้ามาบริษัทได้ค่ะ"พนักงานหน้าเค้าเตอร์บอกกับหลิวเซียนเซียนโดยน้ำเสียงที่ไม่เกรงใจเลยสักนิด หลิวเซียนเซียนยืนลังเลอยู่ตรงนั้นนึกถึงสิ่งที่เธอรับปากพ่อเอาไว้จึงยังไม่ได้ไปไหน "โอ๊ยทำไมคุณถึงหน้าด้านแบบนี้คะที่นี่คือบริษัทไม่ได้เป็นสถานที่ให้คุณมาตามบ้าดาราเชิญออกไปค่ะ"พนักงานหน้าเค้าเตอร์ไม่รู้ว่าวันนี้โดนแฟนทิ้งเลยว่าอะไรถึงได้ดูอารมณ์ไม่ดี หลิวเซียนเซียนหันหลังไปแล้วก้มหน้าลงด้วยความเศร้าดูท่าแล้วเธอคงต้องคิดหาวิธีอื่น ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังคิดไม่ออกว่าจะติดต่อลี่หลินเย่ได้ยังไง "เอ๊ะใช่คุณหลิวหรือเปล่าครับ?"ทันใดนั้นเองลั่วเฟิงก็เดินมาจากทางประตูลิฟท์ ลั่วเฟิงมาส่งเอกสาร เขาพึ่งสืบรู้เอกสารเกี่ยวกับกระดุมที่ถูกใช้จนไม่เหลือมุมนั้นซึ่งลี่หลินเย่มอบหมายให้เขาทำ ไม่คิดเลยว่าเดินออกมาก็จะเจอเข้ากับหลิวเซียนเซียน หลิวเซียนเซียนดวงตาเป็นประกายสำหรับลั่วเฟิงนั้นพอจะจำเขาได้เพราะลั่วเฟิงเคยทำให้เธอต้องติดคุกและเธอก็เคยเกลียดเขามาก่อน แต่ว่าตอนนี้เธอไม่เกลียดเขาแล้ว เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้วล้วนเป็นความผิดของเธอ เธอจำคนผิดเอง ผิดที่คิดว่าลี่หลินซูคือลี่หลินเย่ "ลั่วเฟิงฉันอยากเจอลั่วเฟิงคุณช่วยพาฉันไปหาเขาหน่อยได้ไหม?" พนักงานหน้าเค้าเตอร์เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเซียนดูสนิทสนมกับลั่วเฟิงจึงรีบอธิบาย"คุณลั่วเฟิงพวกเราไม่ได้ตั้งใจขัดขวางเธอนะคะแต่เราทำตามกฎของบริษัทที่ต้องมีการนัดล่วงหน้าก่อน" ลั่วเฟิงเข้าใจ"ผมรู้แล้วเดี๋ยวผมพาเธอไปเองแบบนี้โอเคไหม?" "ได้ค่ะๆ"พนักงานหน้าเค้าเตอร์ยืนมองดูลั่วเฟิงว่ากันว่าอยู่กับใครก็จะเหมือนคนนั้นคงเป็นเพราะเขาทำงานกับลี่หลินเย่มานานแล้วทำให้ลั่วเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและเท่ห์เหมือนกับลี่หลินเย่ ผ่านไปสิบนาทีหลิวเซียนเซียนยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องทำงานของลี่หลินเย่ ลั่วเฟิงเคาะประตูได้ยินเสียงดังจากด้านใน：“เข้ามา” ตอนที่ได้ยินเสียงแหบพล่านั้นรู้สึกเหมือนหูกำลังได้ยินเสียงที่เพราะมากถ้าไม่ใช่เสียงของเจมส์จะเป็นเสียงของใครได้ล้ะ ลั่วเฟิงทำท่ากำปั้นให้กับหลิวเซียนเซียนเพื่อสื่อความหมายให้เธอสู้ๆที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอแล้วเขาสามารถช่วยได้ถึงตรงนี้เท่านั้น ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้ว่าลี่หลินเย่นั้นยิ้มเป็นเหมือนคนอื่นนอกจากหลิวเซียนเซียนแล้วก็ไม่เคยมีใครดังนั้นเขาจึงเปิดไฟเขียวให้หลิวเซียนเซียน หลิวเซียนเซียนสูดลมหายใจเข้าหายใจเข้าลึกๆแล้วเปิดประตูเข้าไป ด้านในห้องนั้นเงียบมาก ตกแต่งโดยคลุมโทนเพียงสองสีคือสีขาวและทำเรียบง่ายแต่ก็ดูเท่แบบหรูหรา นี่ก็คงเป็นโลกของผู้ชายมั้ง เพราะถ้าเป็นเธอคงไม่ตกแต่งให้ห้งอทำงานเป็นสีนี้มันดูมืดหม่นเกินไป เหมือนคนที่ทำงานอยู่ในนี้เป็นคนแก่อายุเจ็ดแปดสิบประมาณนั้น แต่เมื่อสายตามองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะนั้นความคิดที่มีในตอนแรกก็หายไปหมด ตอนที่เห็นลี่หลินเย่นั้นรู้สึกว่าห้องทำงานทั้งห้องนี้ถูกตกแต่งได้อย่างสวยงามทุกอย่างเข้ากันไปหมด ยังคงเป็นความรู้สึกที่เย็นชาและเท่ห์เหมือนเดิมไม่น้อยลงเลยสักนิด "มีเรื่องอะไร?พูดมา"ลี่หลินเย่ยังไม่ทันได้เงยหน้าเขากำลังเขียนบางอย่างดูเอกสารในมือพลางคิดว่าเธอเป็นคนอื่นที่เข้ามา หลิวเซียนเซียนเม้มปากแล้วเดินไปด้านหน้าเธอเดินใกล้เข้าไปเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงฮอร์โมนที่แข็งแรงของผู้ชาย ถึงแม้ว่าลี่หลินเย่ไม่ได้พูดอะไรแต่การที่เขานั่งเงียบๆแบบนี้ก็ทำให้เขาดูเท่ห์มาก ทันใดนั้นเองขณะที่เธอกำลังจะพูดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดุมที่อยู่กับเธอมานานหลายปี กระดุมสีทองที่อยู่ติดกับพวงกุญแจนั้นไม่มีประกายอีกแล้วแต่มันก็ดูเป็นเพื่อนกับเธอมานานมากกว่ากระดุมอันใหม่ เธอชี้ไปที่กระดุมหลิวเซียนเซียนลืมไปเลยว่าเธอมาทำอะไรที่นี่"อันนั้นคืนฉันได้ไหมคะ?" ลี่หลินเย่วางปากกาลงแล้วคลี่ยิ้มเขามองมาที่หลิวเซียนเซียน"ไม่ได้"