ตอนที่32ฉันชอบจริงๆ

ต๭นที่32ฉันชอบจริงๆ "อันนั้นเป็นของฉัน......"หลิวเซียนเซียนพูดขึ้นเสียงของเธออ่อนลงมา หลิวเซียนเซียนกินปูนร้องท้อง เจ้าของกระดุมเม็ดนั้นเมื่อสิบเจ็ดปีที่แล้วคือลี่หลินเย่ เธอแกะออกมาตอนที่เขาออกไป อยู่กับตนเองมาสิบเจ็ดปีจึงรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก ใช่เธอรู้สึกผูกพันกับกระดุมเม็ดนั้น เหมือนกับว่าการที่มีกระดุมเม็ดนี้การแอบรักของเธอนั้นก็คือเรื่องจริง ไม่คิดเลยว่าคืนวันนั้นที่ลี่หลินเย่ส่งเธอกลับไปที่คอนโดก็ถูกเขา‘เอา’กลับไป "นี่เป็นเอกสารที่ไปสืบมาผมอยากรู้ว่าคุณได้กระดุมเม็ดนี้มาได้ยังไง?"ลี่หลินเย่โยนเอกสารพวกนั้นที่ลั่วเฟิงส่งมาให้เขาไปตรงหน้าหลิวเซียนเซียน เขาจำได้ว่าเด็กผู้หญิงที่เขาเคยช่วยเอาไว้ในตอนนั้นนามสกุลนามสกุลหซีดังนั้นหลิวเซียนเซียนไม่น่าจะเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น "เก็บ......เก็บได้ค่ะ"หลิวเซียนเซียนเม้มปากแล้วพูดโกหกไป อันที่จริงเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอแอบรักเขามาสิบเจ็ดปีแล้วแล้วตอนที่เธออายุสิบแปดนั้นเข้าใจผิดคิดว่าลี่หลินซูเป็นเขาจึงไปนอนกับลี่หลินซู ไม่เรื่องนี้จะให้ลี่หลินเย่รู้ไม่ได้เด็ดขาด "เก็บได้ที่ไหน?"ลี่หลินเย่ไล่ถามตอบเขาหมุนปากกาในมือไปมาท่าทางแบบผู้บริหารสุดโหดแค่การกระทำที่เขาไม่ได้ใส่ใจมันก็ทำให้เขาดูรู้ทุกอย่างที่เธอคิด ประธานบริษัทที่ดูสูงส่งในตอนนั้นตอนนี้ในสายตาของหลิวเซียนเซียนมันกลับทำให้เธอหน้าแดงระเรื่อหัวใจเต้นแรง "ตอนเด็กๆฉันออกไปเที่ยวเล่นแล้วเก็บได้ตรงข้างถนนค่ะฉันเห็นว่ามันสวยดีเลยเอามาแขวนไว้"หลิวเซียนเซียนพูดถึงตรงนี้แล้วมองไปที่ลี่หลินเย่ซึ่งไม่มีทีท่าจะคืนเธอจึงทำได้เพียงพูดเสียงอ่อน"ลี่หลินเย่ฉันพกติดตัวมาสิบกว่าปีแล้วคุณคืนให้ฉันเถอะนะคะดีไหมคะ?" คนแบบลี่หลินเย่นั้นน่าจะชอบไม้อ่อนมากกว่าไม้แข็ง เธอจึงลองดู "สิบกว่าปีแล้ว?นานขนาดนั้นเลยหรอ?" "ใช่ค่ะสิบกว่าปีแล้วจริงๆนี่อันใหม่นี้ฉันคืนให้คุณฉันอยากได้แค่อันเก่าของฉันคืน"ถึงแม้ว่าอันใหม่นี้จะเป็นกระดุมเหมือนกันแต่แขวนเอาไว้ในพวงกุญแจนั้นความหมายไม่เหมือนกัน อันเก่าสื่อถึงความรักสิบกว่าปีของเธอ ส่วนอันใหม่นั้นเหมือนกับคนแปลกหน้า เหมือนกับว่าลี่หลินเย่พยายามจะหยุดไม่ให้เธอรักเขาต่อไป ทำให้เธอกระวนกระวายใจ ยื่นมือออกมาแกะกระดุมอันใหม่แล้ววางไว้บนโต๊ะเธอยังไม่ทันได้รับคำตอบจากลี่หลินเย่ดังนั้นตอนนี้เธอจึงทำได้เพียงมองดูกระดุมเม็ดเก่าที่อยู่แค่ตรงหน้าแต่กลับไม่กล้าไปเอา ลี่หลินเย่มองดูท่าทางของหลิวเซียนเซียนแล้วนั้นอดยิ้มไม่ได้เขาจึงหยิบกระดุมเม็ดเก่าขึ้นมาเล่น"ที่ผมไม่คืนคุณนั้นก็มีเหตุผลของผมตอนนี้ก็ถือว่าของที่หายไปนั้นกลับคืนสู่เจ้าของแล้ว"ภาพของเด็กสาวเมื่อสิบเจ็ดปีที่แล้วอยู่ในหัวของเขาเขายังคงจำเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของตนได้เป็นยังดี น่าเสียดายหลังจากนั้นไม่ได้ข่าวเธออีกเลย หลิวเซียนเซียนเมื่อได้ยินลี่หลินเย่พูดแบบนี้เขาจะไม่คืนเธอแล้วจริงๆเวลานั้นเธอก็โมโหแล้วพุ่งตัวเข้าไปแย่งแย่งมาไว้ในมือของตนเอง ตอนที่นิ้วมือแตะกันนั้นไฟฟ้าสถิตไปยังหัวใจของเธอถึงจึงพึ่งรู้ตัวว่าตนเองได้ทำผิดอีกแล้ว เธอแย่งกระดุมนั้นมาหลิวเซียนเซียนก้มหน้าแล้วพูดขึ้น"ขอโทษด้วยนะคะแต่ฉันชอบมันมากจริงๆช่วยคืนให้ฉันได้ไหมคะ?" ลี่หลินเย่ไม่รู้จะพูดอะไรไม่คิดเลยว่าหลิวเซียนเซียนจะมีเวลาที่โมโหด้วยเขายิ้มอ่อน"ว่ามาสิคุณมาหาผมมีธุระอะไรหืม?" หลิวเซียนเซียนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอมาหาลี่หลินเย่เพราะอะไรเวลาเดียวกันนั้นเธอก็เก็บกระดุมนั้นเอาไว้ด้วยความดีใจ การที่เขาเปลี่ยนบทสนทนาแบบนี้น่าจะแปลว่าเขาคืนกระดุมให้เธอแล้ว เธอโล่งใจแล้วพูดขึ้น：“ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากขอร้องให้คุณปล่อยตัวหลิวลู่ลู่" "หลิวเซียนเซียนสมองคุณมีปัญหาใช่ไหม?ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าคุณพูดจาหยาบคายคนแบบนี้ควรจะให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดจะได้จำไปนานๆไม่ใช่หรอ?" "แต่ว่า......แต่ว่า....."หลิวเซียนเซียนยังคงอยากจะเกลี้ยกล่องให้ลี่หลินเย่ปล่อยตัวหลิวลู่ลู่แต่กลับนึกไม่ออกว่าจะใช้คำพูดอะไรมาบอกกับลี่หลินเย่ดี ลี่หลินเย่จับหน้าผากของตนเอง"ผมให้โอกาสคุณอีกครั้งหนึ่งคุณจะปล่อยตัวหลิวลู่ลู่ออกมาจริงๆหรอ?" หลิวเซียนเซียนเม้มปากด้วยความเคยชิน"ใช่ค่ะ" แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่เข้าใจตอนที่เธอเลี้ยงดูหนิงหนิงคนเดียวนั้นเธอไม่เคยอ่อนแอมาก่อนไม่ว่าจะเรื่องอะไรเธอก็กล้าที่จะตัดสินใจแต่เมื่อเจอลี่หลินเย่เธอกลับอ่อนแอทันที "ได้พรุ่งนี้หลิวลู่ลู่จะเป็นอิสระ" "ลี่หลินเย่ขอบคุณนะคะ"เมื่อได้ยินลี่หลินเย่พูดด้วยน้ำเสียงประชัดประชันหลิวเซียนเซียนก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกการที่มีเขาอยู่นั้นเธอรู้สึกดีจริงๆ ถ้าเวลาสามารถย้อนกลับไปได้นั้นเธอจะไม่มีวันนอนกับลี่หลินซูตอนนี้เธอจะเริ่มจีบลี่หลินเย่ใหม่ แต่ว่าโลกใบนี้สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วเป็นนิรันดร์ไม่สามารถแก้ไขได้ สิ่งที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้ทำได้เพียงค่อยๆเลี้ยงดูหลิวเซี้ยวหนิงด้วยตนเอง ไม่คิดอะไรอีกต่อไป ว่ากันว่าถ้าคนเก่าไม่ไปคนใหม่ก็จะไม่มา หลิวเซียนเซียนกลับคืนอันใหม่ไปแล้วเอาอันเก่ากลับมาตอนที่กระดุมกลับไปอยู่ในพวงกุญแจอีกครั้งนั้นเธอรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่ออกไปจากตึกใหญ่ของบริษัทตระกูลลี่เธอรู้สึกเหมือนตนเองกำลังล่องลอยเธอเดินเข้าไปในฝ่ายบริหารของบริษัทตระกูลลี่นี้แล้วจริงๆพบกับลี่หลินเย่ผ่านสายตาที่มองมาแปลกๆของคนอื่่น มีความสุขจริงๆ คืนวันนั้นหลิวเซียนเซียนฝันอีกแล้ว เธอฝันว่าลี่หลินเย่ขี่ม้าขาวแล้วบินมาหาเธอเขายื่นมือใหญ่มาจากนั้นก็ดึงตัวเธอขึ้นไปบนหลังม้าทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา ดื่มด่ำกับความฝันของเด็กสาวนับพันคนความงดงามนั้น ตื่นขึ้นมาข้างกายของเธอว่างเปล่าไม่มีลี่หลินเย่แม้แต่หลิวเซี้ยวหนิงเองก็ไม่ได้อยู่ เวลาผ่านไปด้วยความรวดเร็วถึงวันศุกร์แล้ว ช่วงหัวค่ำหลิวเซียนเซียนนั่งรถสาธารณะไปยังโรงเรียนเชิ่งเจ๋อ ด้านหน้าประตูใหญ่นั้นเต็มไปด้วยรถหรูเรียงรายรถที่ดูแย่ที่สุดก็ราคาหลายร้านมีแค่เธอที่เป็นผู้ปกครองคนเดียวนั่งรถสาธารณะมา หลายันมานี้หลังจากที่หลิวเซี้ยวหนิงกินข้าวเย็นเสร็จก็จะวิดีโอคอลคุยกับเธอไม่กี่นาทีเด็กน้อยดูดีดูมีความสุขมาก ดูมีความสุขมากกว่าตอนที่เรียนในโรงเรียนอนุบาลเดิมนั้นมาก ถ้าไม่ใช่เพราะสามารถวิดีโอคอลคุยกันทุกวันนั้นหลิวเซียนเซียนคงทำไม่ได้คงจะแอบมาถึงหลิวเซี้ยวหนิงตั้งนานแล้ว "สวัสดีค่ะดิฉันมารับหลิวเซี้ยวหนิงค่ะ"หลิวเซียนเซียนเดินไปยังประตูยาม ยามกวาดตามองหลิวเซียนเซียนรอบหนุ่งแล้วพูดขึ้น：“คุณมีการ์ดสำหรับเข้าไปไหมครับ?" หลิวเซียนเซียนนิ่งไปหลายวิตอนที่มาส่งหลิวเซี้ยวหนิงนั้นลี่หลินเย่เป็นคนพาเธอเข้าไปเธอจึงไม่ได้ทำการ์ดสำหรับเข้า"ฉัน......ฉันไม่มีการ์ดค่ะแต่ว่าลูกชายของฉันเรียนอนุบาลที่นี่จริงๆนะคะฉันมารับเขา" "ขอโทษด้วยนะครับถ้าไม่มีการ์ดเราไม่สามารถให้คุณเข้าไปได้" หลิวเซียนเซียนเป็นกังวลรีบโทรไปหานาฬิกาสมาร์ทวอสของหลิวเซี้ยวหนิงแต่กลับโทรไม่ติด เธอกังวลมากและคิดถึงลูกชายมาก นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่หลิวเซี้ยวหนิงเกิดมาที่เธอไม่ได้อยู่กับลูกนานมากขนาดนี้ ถ้ารู้แต่แรกว่าจะยุ่งยามแบบนี้ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ให้หลิวเซี้ยวหนิงมาเรียนโรงเรียนอนุบาลที่นี่ ขณะที่เธอกำลังร้อนใจนั้นมีใครบางคนมาแตะไหล่เธอเธอหันกลับไปชายหนุ่มพูดขึ้น：“ไปกันเถอะไปรับหนิงหนิงกับผม"