บทที่ 4 สังหารโหด

บทที่ 4 สังหารโหด รังสีอันตรายในดวงตาหยางจิ่งเทียนยิ่งกระพริบแลบเร็วขึ้น สายตาหรี่ลงจนเป็นเส้นริ้ว เหมือนถูกขู่จนโง่ ไม่ขยับเขยื้อน นิ้วทั้งห้าของหลี่จิ้นอี้ห่างจากด้านหน้าหยางจิ่งเทียนแค่ไม่กี่เซนติเมตร หยางจิ่งเทียนยกมือขึ้นมา ลงมือทีหลังแต่ทำตบได้ก่อน ตบไปที่หน้าหลี่จิ้นอี้ดังกังวานฉาดหนึ่ง เพี้ยะ! ป่าทึบเงียบสงัด เสียงตบหน้าดังแสบแก้วหู หลี่จิ้นอี้รูสึกว่าแก้มตัวเองถูกยักษ์ตบฉาดหนึ่ง พลังช่างมหาศาล ทำให้เขาไม่มีพลังต่อต้าน ร่างลอยตกลงไปตรงหน้า กร็อบ! ร่างหลี่จิ้นอี้ชนกับกิ่งไม้ด้านหลัง กิ่งไม้หัก ร่อนออกไปไกลจนตกบนพื้น จนมุมกลิ้งบนพื้นหลายตลบ ถึงจะหยุด “นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?” หลี่จิ้นอี้ลุกขึ้นนั่งจากบนพื้น ดวงตาทั้งสองเหวี่ยงมองหยางจิ่งเทียน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นความจริง หลายวันก่อน ตัวเองสามารถทุบตีหยางจิ่งเทียนมาได้หลายวัน ตอนนี้เขาดูอากัปกิริยาหยางจิ่งเทียนได้ไม่ชัดเจน จึงถูกตบลอยออกไป ความขัดแย้งในใจทำให้เขามิอาจยอมรับความจริง เขากระโดดขึ้นมาจากบนพื้นอย่างเกลียดแค้น เตะเศษออกไปกลางอากาศ สลายมลายไปราววายุหอบเศษเมฆ สุดท้ายขาสะบัดตั้งตรงเหมือนหลาว มุ่งแทงไปทาง หยางจิ่งเทียนโดยตรง ขาปลิดใบไม้! หยางโพโพรู้จักวรยุทธทั้งหมดที่หลี่จิ้นอี้ใช้ เป็นขาปลิดใบไม้ของจวนหยาง ขาปลิดใบไม้ต้องใช้ความรวดเร็วฉับไว ทุ่มความคลั่งปัดกวาดใบไม้ ในจวนหยางนอกจากคนในตระกูล หยางแล้ว ไม่อนุญาตให้คนนอกให้ฝึกฝน คิดไม่ถึงว่าหลี่จิ้นอี้จะได้ฝึกวรยุทธขาปลิดใบไม้ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะถูกพลังโจมตีบ้าคลั่งอย่างขาปลิดใบไม้นี้จัดการจนมือเท้ายุ่งเหยิงพัลวัน แต่หยางจิ่งเทียนที่ผ่านการชำระล้างจากยาเต๋ามาแล้วนั้น มีประสบการณ์และสายตาเฉียบคมอย่างที่คนอื่นไม่มี ขาปลิดใบไม้ที่หลี่จิ้นอี้สำแดงทั้งหมด เหมือนกวนอูแหย่มีดเล่มใหญ่ที่ตรงหน้าเขา มีจุดบกพร่องมากมาย มีการต่อสู้ เขากำลังเผชิญกับฝ่าเท้าหลี่จิ้นอี้ด้านหน้า ใจหลี่จิ้นอี้ฮึมฮัม นำความจริงที่พึ่งถูกตบจนปลิวมาสร้างความประมาทให้ตัวเอง ร่างกายตื่นเต้นมากเกินไป พลังมหาศาลรวมสู่ส่วนเท้าอีกครั้ง ครานี้เขาใช้พลังทั้งหมด ครั้งนี้เขาเชื่อว่าแม้จะให้หยางจิ่งเทียนบำเพ็ญตบะตั้งแต่ในท้องแม่ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างแน่นอน ดูเหมือนเขาเห็นภาพตัวเองซัดหยางจิ่งเทียนจนย่อยยับแล้ว ปั้ง! หมัดและฝ่าเท้าปะทะกันทันที สองคนสั่นไหวพร้อมกัน แรงมือเท้าทั้งสี่พัดเขย่าต้นไม้ใหญ่ ทำให้ต้นไม้ใหญ่เขย่าอย่างแรง จนใบไม้ไม่เหลือ สีหน้าหลี่จิ้นอี้สะดุ้งผวาและสับสนอย่างมาก เขารู้สึกได้เพียงว่าหมัดหยางจิ่งเทียนเหมือนมหาสมุทรซัดคลื่นโครมคราม เหมือนตัวเองปะทะกับสัตว์ดุร้ายยุคดึกดำบรรพ์ ราวกับได้ยินเสียงกระดูกขาตนเองร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ภายใต้พละกำลังมหาศาล กระดูกแตกร้าว แยกหัก เขาปลิวลอยออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้กระอักเลือดสดในปาก เขาพาลใช้พลังเกินตัว ทำให้อวัยวะภายในของเขาเจ็บสะเทือน ปั้ง! หลี่จิ้นอี้ชนกับกิ่งไม้ด้านหลังต่อกันหลายครั้ง หลังพากต้นไม่ใหญ่กระดูกหักลงมา “อ๊าก!” หลี่จิ้นอี้กุมส่วนเท้าตัวเอง กระดูกทั้งหมดแตกจนเป็นเศษกระดูกชิ้นเล็กชิ้นน้อย เลือดเนื้อกองรวมที่เดียวกัน เขาคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ระดับพลังตัวเองสูงกว่าหยางจิ่งเทียนชัดๆ แต่คนที่แพ้กลับเป็นตัวเอง “หัวหน้าหลี่ เจ้าคงไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีวันนี้ล่ะสิ” หยางจิ่งเทียนค่อยๆเดินไปถึงด้านหน้าหลี่จิ้งอี้ มองเขาจากด้านบนมายังด้านล่าง ในแววตาเกลียดแค้นดั่งคลื่น ร้อนรุ่มดั่งไฟ บุรุษตรงหน้าผู้นี้ ก็คือผู้ช่วยสังหารคนสำคัญของจ้าวหย่าหลัน เขาค่อยๆยกเท้าขึ้นมาเหยียบขาอีกข้างที่ยังคงสภาพดีของหลี่จิ้นอี้ “ไม่! ไม่! ขอร้องเจ้าล่ะ!” หลี่จิ้นอี้หมดสิ้นความกล้าต่อต้านหยางจิ่งเทียน ในใจของเขาหยางจิ่งเทียนเสมือนปีศาจปีนขึ้นมาจากใต้พื้นพสุธาเพื่อชำระแค้น กร๊วบ! กร๊วบ! กร๊วบ! ใต้เท้าหยางจิ่งเทียนเหยียบหนัก แต่ขยับท่าทางช้า ให้กระดูกขาหลี่จิ้นอี้แตกบดช้าๆ ทำให้เขาได้ลิ้มรสถึงตอนกระดูกตัวเองแตกเป็นจุณ “อ๊าก!” หลี่จิ้นอี้ร้องน่าสมเพช น้ำตาน้ำมูกพุ่งออกมาเป็นสายยาว สลัดจนทั่ว ขาทั้งสองข้างของเขาเหมือนเนื้อเละ แบนจนเหลือแค่หนังสองส่วนเกาะติดกัน หยางจิ่งเทียนบิดเอว มือบีบคอหลี่จิ้นอี้ ค่อยๆฉุดเขาขึ้นมาจากพื้น ในมือเพิ่มแรงช้าๆ มองสีหน้าหลี่จิ้นอี้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงฝาด หายใจโรยริน หลี่จิ้นอี้ดิ้นรนสุดกำลัง ทั้งสองมือพยายามให้หยางจิ่งเทียนคลายมือที่บีบคอตัวเอง ทว่าพลังของเขายังห่างไกลที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของหยางจิ่งเทียน “อย่าฆ่าข้า! ข้าเขียน ข้าจะเขียนออกมาให้หมดเลย!” แววตาหลี่จิ้นอี้อ้อนวอนขอชีวิตจากหยางจิ่งเทียน “แต่อย่าฆ่าข้า ให้ข้าทำอะไรก็ได้” หลี่จิ้นอี้หาใช่คนยี่หระต่อความตายใดๆไม่ พอความตายกำลังคืบคลานเข้ามา เขาสามารถขายทุกอย่างแลกเปลี่ยนโอกาสให้เขาได้มีชีวิตรอด แม้จ้าวหย่าหลันกับหยางเสเป็นเจ้านายของเขา ถึงตอนนี้เขาก็ไม่สนอะไรมากมายแล้ว หยางจิ่งเทียนหยุดมือ เขาต้องการรู้เหตุการณ์ของเกาเยว่เอ๋อกับหยางเสผ่านหลี่จิ้งอี้จริงๆ โยนหลี่จิ้งอี้ลงบนพื้น หยิบกระดาษกับพู่กันขึ้นมาใหม่ โยนลงไปที่หน้าหลี่จิ้นอี้ “เขียนซะสิ! เขียนทุกอย่างที่เจ้ารู้ลงไป” หลี่จิ้นอี้ไม่กล้าเมินเฉย คว่ำหน้าเริ่มลงไปบนพื้น ตอนนี้กลับไม่มีหมึก มองไปทางหยางจิ่งเทียนอย่างหวาดกลัว “ไม่มีหมึกนี่นา” “ต้องทำอย่างไรเจ้าไม่ต้องให้ข้าสอนนี่” หยางจิ่งเทียนถลึงตาโต หลี่จิ้นอี้ตกใจจนห้ามอย่างกับตัวจั๊กจั่น “ไม่ต้อง ไม่ต้อง ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร” เขาแอบกัดฟัน เอานิ้วมือไปกัดในปากตัวเอง ใช้พู่กันจุ่มเลือดตัวเอง เริ่มเขียนตัวอักษรขึ้นมา นี่คือหนังสือเลือดฉบับหนึ่ง หลี่จิ้นอี้กัดนิ้วตัวเองสองสามครั้งถึงจะเขียนเสร็จ หลังจากเขียนเสร็จ กำลังร่างกายเสื่อมโทรมไปหมดแล้ว นอนคว่ำบนพื้นดิน ส่งให้หยางจิ่งเทียนตัวสั่นเทาเล็กน้อย หยางจิ่งเทียนหยิบรับขึ้นมา ตอนที่หลี่จิ้นอี้เขียนหนังสือเลือด หยางจิ่งเทียนคิดมาก เรื่องราวที่จ้าวหย่าหลันทำร้ายแม่ตัวเอง ตอนนี้ดูไปคงไม่มีอะไรสำคัญแล้ว แม้หลี่จิ้นอี้เขียนออกมา สถานะตัวเองในตอนนี้จะสามารถเอาหลักฐานความผิดส่งให้ชายคนนั้นชำระสมใจได้หรือไม่ ก็เป็นปัญหา เห็นแล้ว จะทำอะไรได้อีก แค่บอกว่าเป็นหลักฐานพยานหลี่จินอี้เพียงคนเดียว ไม่มีอะไรน่าเชื่อถือ ยิ่งกว่านั้น ตระกูลจ้าวซื่อ บ้านบิดามารดาของจ้าวหย่าหลัน ไม่ใช่ขั้วอำนาจที่ต่อรองง่ายๆ ปรมาจารย์จ้าวซื่อจ้าวเฟิง มีพลังแดนกำเนิดไว้ครอบครอง เสมือนภูเขาใหญ่ตั้งอยู่เหนือแคว้นต่างๆ เพราะมีเขาอยู่ ทำให้ตระกูลจ้าวซื่ออยู่ในตำแหน่งที่มีเอกสิทธิ์เหนือกว่าอยู่หลายแคว้น สั่งคำเดียวแคว้นเจริญรุ่งเรือง สั่งคำเดียวทำลายแคว้น! ปรมาจารย์จ้าวซื่อจะมากเกินไปแล้ว อำนาจเหนือปุถุชน ทำให้ปรมาจารย์จ้าวซื่อจ้าวเฟิงสั่งคำเดียว ก็สามารถให้ตระกูลหลายเคว้นเปลี่ยนสายแซ่ได้เพียงชั่วข้ามคืน “นอกจากคนข้างกายจ้าวหย่าหลันและหยางเสจะเป็นองครักษ์จวนหยางแล้ว ยังมีนักฝึกกลุ่มใดกำลังปกป้องพวกเขา? อำนาจเป็นแบบไหน?” สถานการณ์องค์รักษ์ในจวนหยาง หยางเยว่รู้ทะลุปรุโปร่ง เขาเคยฟังหยางเยว่เล่าไม่ใส่ใจ ปรมาจารย์จ้าวซื่อรักใครหลานนอกหยางเสคนนี้เสมอ ส่งองครักษ์ของตระกูลจ้าวซื่อมาปกป้องข้างกายเขา เป็นคนยังไงกันแน่ หยางจิ่งเทียนไม่เคยเห็น ยิ่งไม่รู้ว่าพวกเขามีคนเท่าไหร่ อำนาจเป็นอย่างไร การล้างแค้นของตน ช้าเร็วก็ต้องต่อกรกับคนพวกนี้ ต้องรู้จักตัวเองรู้จักศัตรู ถึงจะสามารถทำความผิดพลาดน้อย “พวกนั้นมีกี่คน ข้าไม่รู้แน่ชัด ข้าเห็นแค่นายน้อย ไม่สิ่! หยางเส!” หลี่จิ้นอี้แอบมองประมาณหยางจิ้นอี้ เห็นหยางจิ่งอี้ท่าทางไม่แตกต่างจากเดิม จึงแอบโล่งใจ เขากลัวเพราะคำเรียกของตัวเอง แล้วจะสร้างความไม่พอในใส่ตัวเองจริงๆ “จากที่จ้าวหย่าหลันกล่าว รอบตัวหยางเส มีการพิทักษ์จากหัวหน้าตระกูลอำนาจไม่ธรรมดา กำลังปกป้องเขาอยู่” เพื่อให้มีชีวิตรอด หลี่จิ้นอี้ไม่กล้าปิดบังอะไร สิ่งที่รู้ต้องเอ่ย จะเอ่ยก็ต้องไม่เก็บสงวนไว้ พูดเหตุการณ์ทุกอย่างที่ตัวเองรู้ออกมาไม่ปกปิดแม้แต่น้อย เทียบกับพลังหัวหน้าตระกูลคงอ่อนแอ่กว่าไม่มากก็น้อย! คำพูดนี้ทำให้ใจหยางจิ่งเทียนหวาดกลัว หยางเยว่เป็นทหารคุณธรรมสูงส่ง พลังบรรลุถึงแดนตั้งมั่นคุณธรรมมานานแล้ว แค่กระโดดครึ่งเท้าก็เข้าถึงขั้นแดนฉ่องทิพย์ เป็นผู้ฝึกที่แทบไม่มีคู่ต่อสู้ในแคว้นเป่ย ตอนนี้ข้างกายหยางเสมีผู้มีฝีมือชั้นสูงเช่นนี้ แต่เส้นสนกลในตระกูลจ้าวซื่อช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก หยางจิ่งเทียนไม่กลัว ประสบการณ์และความทรงจำที่ยาเต๋ามอบให้เขา เป็นไม้ตายสูงสุดของเขา แม้ขั้นแดนตั้งมั่นคุณธรรมแตกต่างกับเขตแดนใหญ่ทั้งสองอแต่ใช่ว่าไม่มีกำลังสู้ ต้องพยายามสุดกำลัง เขากับผู้ฝึกแดนตั้งมั่นคุณธรรมใครอยู่ใครตาย ไม่อาจบอกได้ ยิ่งกว่านั้น พ้นร่างบาปมารมีการช่วงชิงเป็นเอกลักษณ์คงเดิม ความเชื่อใช้เวลาไม่นาน ตนเองจะถึงขั้นแดนตั้งมั่นคุณธรรมได้รวดเร็ว สิ่งที่จำเป็นต้องไตร่ตรองเพียงอย่างเดียวหลังจากตนฆ่าหยางเสแล้ว คือการตอบโต้ของตระกูลจ้าวซื่อ เพื่อชี้ขาดนิกายกับวงศ์ตระกูลสายเลือดเดียวกัน ตัวเองสังหารหยางเสแล้วต้องสร้างความโกรธแค้นให้ตระกูลจ้าวซื่อจนส่งผู้มีฝีมือชั้นสูงตามสังหารตัวเองอย่างแน่นอน สำหรับนิกายและวงศ์ตระกูลสายเลือดเดียวกัน เกียรติสำคัญยิ่งกว่าสวรรค์ ยิ่งมีอำนาจยิ่งใหญ่ เกียรติย่อมยิ่งสำคัญ ไม่ว่าจะถูกผิด เสียเกียรติก็ต้องกูคืนกลับมา นอกเสียจากเจ้าสามารถสกัดพลังนิกายและวงศ์ตระกูลเหล่านี้ ให้พวกเขาหาเจ้าไม่พบ “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง หยางเสยังมีเวลาเดือนครึ่ง จะเลื่อนขั้นเข้านิกายทิพย์!” “นิกายทิพย์?” หยางจิ่งเทียนใจเต้น ชื่อเสียงนิกายทิพย์เลื่องชื่อราวสายฟ้าฟาด นิกายใหญ่ขั้นสูงที่อยู่เหนือแคว้นทั้งมวล นิกายทิพย์ปล่อยพลัง ทั้งพสุธาต้องสั่นสะเทือน ตระกูลจ้าวซื่อแข็งแกร่งไปทั่วหลายแคว้น แต่สำหรับนิกายทิพย์ ชี้นิ้วออกมาก็กวาดล้างตระกูลจ้าวซื่อไม่ให้เหลือร่องรอยได้อย่างง่ายดาย ถ้าโชคดีได้เข้านิกายทิพย์ ตระกูลของเขาเลื่อนตำแหน่งสูงทันที แม้แต่ฮ่องเต้ก็ต้องคารวะ ดึงมาเป็นพวกเดียวกัน พูดได้ว่าเข้าถึงเต๋าคนเดียว ก็จะได้คิดตามผู้มีอำนาจพลอยได้ดิบได้ดีมีวาสนา! ถ้าหยางเสบรรลุถึงนิกายทิพย์ ระยะเวลาล้างแค้นของตนจะมีจำกัดลง แต่เดิมวางแผนจะใช้ประโยชน์จากฤทธิ์พ้นร่างปราบมารให้ตัวเองไปถึงแดนตั่งมั่นคุณธรรมให้เร็ว แล้วค่อยไปล้างแค้น แต่ความคิดต้องมาเปลี่ยนกะทันหัน ไม่ว่าอย่างไรจะให้หยางเสเป็นศิษย์นิกายทิพย์ไม่ได้ มิฉะนั้นแม้จะสังหารเขาได้แล้ว ก็ต้องเผชิญกับนิกายยิ่งใหญ่ในโลกอย่างนิกายทิพย์ล่าสังหารไม่สิ้นสุด ศิษย์คนเดียวไม่สำคัญ แต่เกียรติของนิกายทิพย์หยามกันไม่ได้! “พูดเรื่องที่ข้ารู้ทั้งหมดแล้ว เจ้าปล่อยข้าไปได้แล้ว!” หลี่จิ้นอี้รู้สึกผ่านไปสักพัก ถึงตัวเองไม่เลือดไหลจนตายก็ต้องถูกทรมานจนตาย ขาทั้งสองข้างไม่ได้เป็นของตัวเองแล้ว เจ็บปวดรุนแรงฉับพลัน ราวกับคลื่นระลอกจู่โจมเข้าหัวของเขา หยางจิ่งเทียนกระพริบตา ก้าวไปด้านหน้าเหยียบบนคอหลี่จิ้นอี้ ลงแรงใต้เท้า กร็อบ! คอหลี่จิ้นอี้ถูกเหยียบหักตรงหน้า หลี่จิ้นอี้จ้องตาโตทั้งสองข้าง ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม สงสัยและอาฆาตแค้น! ราวกับกำลังย้อนถามหยางจิ่งเทียนว่าเหตุใดคำพูดไม่เป็นคำพูด “ที่ผ่านมาข้าไม่เคยสัญญาอะไรกับเจ้า” หยางจิ่งเทียนโล่งใจ หัวเราะเย็นชา “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องโง่ๆปล่อยให้ศัตรูใกล้ตัว ข้าก็ทำ”