บทที่ 5 ฆ่าอีก!

บทที่ 5 ฆ่าอีก! หยางจิ่งเทียนคิดจะโยนศพหลี่จิ้นอี้ไว้ที่นี่ เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมา แม้ถนนนี้เปลี่ยว กลับเป็นเส้นทางเดินที่คนทั่วไปผ่านบ่อย ศพหลี่จิ้นอี้ทิ้งไว้ที่นี่ ต้องถูกคนพบแล้วไปบอกทางจวนหยางแน่ๆ หลี่จิ้นอี้เป็นหัวหน้าทั่วไปของจ้าวหย่าหลัน ถูกคนสังหารที่นี่ จากสภาพการณ์ จ้าวหย่าหลันไม่ยอมจบด้วยดีแน่ๆ จะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนแน่นอน แม้ในสายตาพวกจ้าวหย่าหลันตัวเองเป็นคนตายไปแล้ว กลับไม่สามารถยืนยันได้ว่าพวกเขาจะไม่สงสัยตัวตนของตัวเอง นี่จะทำให้เกิดความไม่สะดวกมากมายสำหรับการกระทำในอนาคต สับศพลบร่องรอยทั้งหมด! ปีที่แล้วๆมาหลี่จิ้นอี้มาเก็บค่าเช่า มักจะมีช่วงเวลาสั้นๆที่ไม่อยู่ในจวนหยาง เป็นไปได้ที่จะถูกคนพบช้า กลับมาที่ศพหลี่จิ้นอี้ ลากเข้าไปในป่าลึกลับ ตุ้บ! ส่วนช่องท้องศพหลี่จิ้นอี้หล่นออกมาจากกล่องไม้จันทน์ ยาวประมาณสิบนิ้ว รูปแบบประณีตงดงาม ใช้กล่องวิจิตรงดงามเช่นนี้ แล้วยังมีของสำคัญล้ำค่าซ่อนอยู่ด้านในอีกด้วย ไม่ใช่ของของที่อยู่ในจวนหยาง ของด้านในจะต้องเป็นของมีค่าอย่างแน่นอน! หยางจิ่งเทียนไม่เกรงใจหยิบกล่องขึ้นมา เอามาเป็นของตัวเอง บนกล่องมีแม่กุญแจ หยางจิ่งเทียนขี้เกียจหากุญแจบนตัวหลี่จิ้นอี้ ใช้แรงเบาๆให้แม่กุญแจหัก โยนออกไปข้างๆ เปิดกล่อง มีก้านหนึ่งห่อด้วยผ้าอย่างดี โสมคนสีแดงสดปรากฏอยู่ตรงหน้าหยางจิ่งเทียน โสมจีนเลือด! โสมคนนี้มีแขนขาทั้งสี่ มีหัว แต่ละกิ่งก้านรักษาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด ทั้งก้านมีแดงชาดสุกสกาวไหลเวียน ราวกับหยกสีเลือด โชคดีที่ความทรงจำยาเต๋า ทำให้หยางจิ่งเทียนรู้จักโสมคนตรงหน้าท่อนนี้ นี่เป็นโสมคนที่มีประสิทธิภาพที่ดีที่สุด เพิ่มเลือดลม เพิ่มกำลังวังชาของคน ในความทรงจำยาเต๋า มันไม่สนใจโสมจีนเลือด แต่สำหรับหยางจิ่งเทียนกลับเป็นของดี หยิบของสำคัญล้ำค่าขึ้นมา รอให้ตัวเองหาที่พักตั้งตัวได้จะกินเข้าไป ลากศพหลี่จิ้นอี้ไปถึงป่าลึกลับ ใชน้ำกระถืบบนพื้นเป็นหลุม โยนศพหลี่จิ้อี้ลงไป “วันนี้ขอบใจเจ้ามากจริงๆ ตายแล้วยังมีของขวัญชิ้นใหญ่ให้ข้า” จัดการส่วนหัวหลี่จิ้นอี้เสร็จเรียบร้อยอย่างง่ายดาย อย่าให้สัตว์ป่าได้กลิ่นคาวเลือดแล้วลากศพขึ้นมา วันต่อมา หยางจิ่งเทียนอยู่กลางป่าลึกลับทั้งวันทั้งคืน ในช่วงเวลานี้ หยางจิ่งเทียนไม่คิดจะรุดหน้าเข้าไปในเขตพื้นที่นิกายทิพย์ ต้องตรวจสอบพื้นที่เหล่านี้หาจุดดักซุ่มโจมตีหยางเส บางครั้งต้องแต่งตัวปลอมตัวตนเองเข้าเมืองหลวงแคว้เป่ย สืบข่าวของหยางเสและจ้าวหย่าหลัน หยางเสพึ่งกลับมาถึงป่าลึกลับ ได้ยินเสียงโหดเหี้ยมดังมาแต่ไกล “ส่งของมา พวกข้าจะได้ใช้วิธีสังหารเจ้าง่ายๆไม่ทรมาน!” “อย่าหวัง นี่เป็นของที่ฮูหยินให้ข้ามอบให้นายน้อย แม้ตายข้าก็ไม่ให้พวกเจ้า” เสียงหวาน ยืนหยัดไม่กลัวตาย “เสียงนี้?” หยางจิ่งเทียนอุทานด้วยความตกใจ เสียงนี้ช่างคุ้นนัก เป็นเสียงฉุ้ยหวนสาวรับใช้ข้างกายท่านแม่ และสนทนาที่สนทนากันท่าทางจะเกี่ยวข้องกับแม่ตัวเอง หยางจิ่งเทียนตามหาเสียง “ในเมื่อไม่ดื่มเหล้าที่เชื่อเชิญ จะดื่มเหล้าพิษ เช่นนั้นอย่ามาโทษว่าพวกข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน” ตอนหยางจิ่งเทียนมาถึง เห็นฉุ้ยหวนถูกคนสามคนบังคับจนมาถึงในที่ลับตาคน หัวหน้าคือหัวหน้าองครักษ์จวนหยาง นามว่าหยางหลิน ตามด้วยคนติดตามของเขาคือหลี่หลิงเฟิงและยังมีจ้าวหยางเฉิงอีกด้วย ทั้งสามคนนี้ล้วนเป็นทหารเฒ่าร้อยสมรภูมิที่แม่ทัพหยางเยว่ดึงตัวมารับใช้ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนของจ้าวหย่าหลัน ตอนนี้มองไปกลับเป็นคนของหยางเยว่ เหตุการณ์นี้ทำให้หยางจิ่งเทียนรู้สึกไม่คาดฝันมาก เขาไม่พุ่งออกไปตั้งแต่ตอนแรก แต่ดักซุ่มเงียบๆ “เห็นผิวเนียนนุ่มของเจ้า พวกข้าพี่น้องสามคนไม่ได้ลิ้มลองหญิงสาวมานานพอดี กำลังคึกคัก จะเอาร่างเจ้ากลับไปรายงานผล” “แต่ถ้าเจ้าส่งของมา พวกข้าคงพิจารณาทำเรื่องสนุกๆถึงอกถึงใจให้เจ้านะ” หยางหลินยิ้มลามกต้อนเข้าใกล้ฉุ้ยหวน เอื้อมมือไปลูบหน้าฉุ้ยหวน นางตัวสั่นเทิ้ม แต่กัดริมฝีปากแน่น "โอ้ นิสัยยังตรงไปตรงมาเสียด้วย ข้าชอบคนนิสัยตรงไปตรงมา พวกเจ้าอย่าแย่งข้า ข้าคนแรก" แคว่ก! หลี่หลิงเฟิงฉีกแขนเสื้อฉุ้ยหวนออกมาตรงหน้า เผยเเขนขาวและหัวไหล่ที่ซ่อนเร้น จ้าวหยางเฉิงลูบไล้ หลังจากนั้นหัวเราะแหะๆ ยื่นจมูกสูดดมกลิ่นจางๆบนมือ ท่าทางลุ่มหลงหื่นกระหาย "หอม หอมจริงๆ!" หยดน้ำตาร่วงที่หางตาฉุ้ยหวน สองมือกอดอก เผชิญหย้ากับทหารเฒ่าร้อยสมรภูมิดุร้ายราวกับเสือ นางเหมือยแกะในปากเสือ ไม่มีกำลังจะต้านทานสักน้อย "ฮูหยิน โปรดอภัย เรื่องที่ท่านฝากฝังไว้ ฉุ้ยหวนกลัวว่าจะไร้ความสามารถมอบของให้นายน้อยด้วยตัวเองเยแล้ว" ฉุ้ยหวนน้ำตาคลอที่หางตา แหงนหน้ามองฟ้า พูดกระซิบกับตัวเอง "แต่ท่านไม่ต้องห่วง ของที่ท่านฝากไว้จะไม่ตกอยู่ในมือคนพวกนี้เด็ดขาด" หยางจิ่งเทียนได้ยินประโยคนี้ จะทนได้ที่ไหน พุ่งตัวออกมา ราวกับเหยี่ยวแฉลบผ่านหัวฉุ้ยหวน เหวี่ยงเท้าออกมา พวกหยางหลินสามคนไม่คาดคิดว่าในป่าลึกยังมีคนอื่น แล้วยังลงมือกับพวกเขาอีกด้วย คนทั่วไปเห็นพวกเขาใส่เสื้อผ้าจวนหยาง ต้องถอยหลังให้ กลัวภัยจะเข้าถึงตัว "ตาย!" หยางจิ่งเทียนตะโกนกลางอากาศ ขาเหวี่ยงราวกับมังกรสะบัดหาง หยางจิ่งเทียนออกหมัดเคล้าความโกรธแค้น ออกหมัดไม่ยั้งแรง พลั่ก! ร่างจ้าวหยางเฉิงท่อนล่างยังยืนอยู่บนพื้น แต่ท่อนบนระเบิดแหลก กลายเป็นภาพฝนเลือดสาดกระเซ็นกลางอากาศ ไม่เห็นกระดูกในสภาพชิ้นดี หลินหยางกับหลี่หลิงเฟิงตกใจผวา ตาทั้งสองข้างมองเด็กหนุ่มปรากฏตัวออกมาแทบไม่น่าเชื่อ และมองส่วนเอวท่อนล่างของจ้าวหยางเฉิงยังยืนอยู่ พวกเขาเป็นทหารเก่าแก่ที่รอดพ้นจากสงคราม เห็นคนตายมาไม่น้อย รูปแบบการตายมากมายพวกเขาก็เห็นมาหมดแล้ว แต่ไม่เคยเห็นลูกถีบคนจนร่างระเบิด เจ้านี่ยังเป็นคนใช่ไหม? เจ้าหนุ่มตรงหน้านี่เป็นใคร? หยางหลินกับหลี่หลิงเฟิง ดึงสติกลับมา สีหน้าตกใจผวา นี่ไม่ใช่หยางจิ่งเทียนที่หายไปจากคุกน้ำในช่วงเวลาสั้นๆก่อนหน้านี้หรอกรึ? เขาน่าจะลงไปในแม่น้ำใต้ดินตายไปแล้วนี่นา เหตุใดถึงโผล่ออกมาที่นี่ "นี่เจ้า!" ทั้งสองคนอุทานตกใจ หลังจากจำได้ว่าเป็นหยางจิ่งเทียน จึงรู้ว่าภารกิจครั้งนี้ทำไม่สำเร็จแน่นอน ตรงกันข้ามพวกเขาไม่ลังเล ร้องทัก "ไป!" ฝีเท้าหยางจิ่งเทียนราวเทพ ทำให้ทั้งสองคนรู้ว่าต่อให้มีตัวเองเพิ่มขึ้นอีกหลายคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางจิ่งเทียน ทั้งสองคนมองซ้ายมองขวา แยกกันวิ่งคนละทิศคนละทาง ใช้วิธีนี้แยกสมาธิจดจ่อของหยางจิ่งเทียน เขาสามารถล่าได้แค่คนเดียว อีกคนหนึ่งต้องได้กลับไปรายงานข่าว "นายน้อย!!!" ฉุ้ยหวนปิดตา คิดว่าวันนี้ตัวเองคงรอดยากแล้ว รออยู่นาน โดนเลือกเนื้อของจ้าวหยางเฉิงโบกหน้า ลืมตามองเห็นร่างบึกบึนยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง แม้นางเห็นเพียงเงาหยางจิ่งเทียนก็จำได้ ร้องออกมาด้วยความดีใจระคนแปลกใจ "เจ้ารอที่นี่ก่อน ข้าจัดการกำจัดพวกมันสองคนก่อนแล้วค่อยว่ากัน!" หยางจิ่งเทียนไม่หันกลับ เปิดโปงตัวเองแล้ว จะปล่อยสองคนนั้นไปไม่ได้อยู่แล้ว ปลายเท้าเบาลงเล็กน้อย ดีดตัวขึ้นกลางอากาศ เท้าเหวี่ยงรัศมีโค้งงดงาม ไล่ล่าหยางหลินได้ทันในพริบตาเดียว ได้ยินเสียงกลางอากาศจากด้านหลัง หยางหลินรู้ ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ตัวเองก็คงไม่รอดแล้ว แต่ หันกลับพุ่งมีดออกมา พลังมีดเเสนธรรมดา เเสงมีดราวจันทร์ แต่มีพลังที่เหนือกว่า แพ้ลมปราณไร้เทียมทานของข้า ที่หยางหลินใช้ทั้งหมดเป็นฝีมือการใช้มีดในสงคราม กล่าวได้ว่าก็เป็นพลังอย่างหนึ่ง มีพลังที่ข้ากล้าพุ่งหน้าไร้ซึ่งผู้ทัดทานได้ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนทั่วไป ต้องถูกพลังเขาโจมตีแน่นอน พลาดโอกาสเปิด แต่ละฝีก้าวถูกหยางหลินไล่หลัง แต่พลังเหล่านี้ สำหรับหยางจิ่งเทียนมันทำอะไรไม่ได้ สองนิ้วคีบใบมีดไว้ปรากฏออกมาทันที ไม่ว่าหยางหลินจะใช้พลังอะไร ก็ไม่มีทางสั่นคลอนเขาได้แม้แต่เสี้ยวนาที “เป็นไปได้อย่างไร?” หยางหลินท่าสู้ไม่ดีใช้พลังอีกครั้ง สีหน้าแดง เส้นโลหิตดำที่คอโปนออกมา ใบมีดที่อยู่ระหว่างนิ้วหยางจิ่งเทียนเหมือนจะโผล่ขึ้นมาอีกหนึ่งเล่ม “บอกมา ใครบงการให้พวกเจ้าไล่สังหารฉุ้ยหวน?” หยางจิ่งเทียนใช้นิ้วมือคีบคมมีด แววตาราวกับคบเพลิงโชติช่วงกำลังจ้องมองหยางหลิน เรื่องนี้จะคิดอย่างไรก็ดูน่าสงสัย “ช่างหัวเจ้าสิไอ้หนู เจ้าคิดว่าข้าจะบอกเจ้า เจ้าฝันไปเถอะ!” เป็นทหารย่อมไม่กลัวความตาย โดยเฉพาะหยางหลินที่เป็นทหารเก่าแก่เอาชีวิตรอดมาแล้วเป็นร้อยสมรภูมิ ยิ่งไม่เสียดายชีวิตตัวเอง รู้ว่าวันนี้ตัวเองต้องสิ้นเสียแล้ว ปากจึงก่นด่า “ในเมื่อไม่บอก เช่นนั้นเจ้าก็ตายไปซะ!” สายตาหยางจิ่งเทียนเย็นชา นิ้วมือสร้างพลัง วิ้ง! คมมีดถูกนิ้วหยางจิ่งเทียนเขี่ยวหัก เขายื่นมือไปด้านหน้ากรีดระหว่างคอหยางจิ่งเทียน ลำแสงสง่างาม ฟันคอเขา พลั่ก! หยางหลิงพูดกระอักคุกเข่าลงไปบนพื้น กระตุกไม่กี่ที เงียบลงแน่นิ่ง หยางจิ่งเทียนไม่หยุด หันตัวไปล่าทางที่หลี่หลิงเฟิงวิ่งหนี หลี่หลิงเฟิงเหมือนกระต่ายหวาดกลัว ใบหน้ากลัวสุดขีด เหมือนด้านหลังมีมารร้ายกำลังไล่ล่าเขา เขาหันกลับมาไม่หยุด ด้านหน้าเป็นเขตป่าหนาทึบ หลี่หลิงเฟิงดีใจ เร่งความเร็วขึ้น แค่ออกไปจากป่าหนาทึบ ขึ้นไปบนทางหลวง ตัวเองก็ปลอดภัยแล้ว ใจหลี่หลิงเฟิงคิดเช่นนี้ “วิ่งมานานขนาดนี้ เจ้าไม่เหนื่อยรึ?” ระยะหลี่หลิงเฟิงและเขตป่ารกทึบห่างกันแค่ระยะสิบเมตร ความเร็วตัวเขาคงใช้เวลาไม่นาน แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหยางจิ่งเทียนปรากฏตัวที่ด้านหน้าเมื่อไหร่ เหมือนมารมาขวางกันทางที่เข้าจะไป “เจ้าไม่ได้ตามหยางหลินรึ เหตุใดถึงมาอยู่หน้าข้าได้?” หลี่หลิงเฟิงจิตตกไม่หยุด เขาเห็นกับตาว่าหยางจิ่งเทียนไล่ตามหยางหลิน แต่ตอนนี้มาปรากฏตัวหน้าตัวเอง งั้นหยางหลินคง..... เขาไม่กล้าคิดต่อแล้ว แต่คิดในแง่ดี คิดว่าหยางจิ่งเทียนไล่ตามหยางหลินไม่ทัน จึงหันกลับมาไล่ตัวเอง “เขาตายแล้ว!” คำตอบหยางจิ่งเทียนตรงหน้านำพาความหวังของหลี่หลิงเฟิงเหมือนเทียนกลางลม มอดไหม้ต่อหน้าต่อตา “ใครบงการพวกเจ้า เหตุใดถึงล่าสังหารฉุ้ยหวน?” “เจ้าอย่าได้ฝันเชียว พวกข้าไม่บอกอะไรเจ้าทั้งนั้น ให้เจ้ากลุ้มไปเช่นนั้นแหละ” พอรู้ว่าหยางหลินตายแล้ว หลี่หลิงเฟิงก็ปลดปลง ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็คงต้องตายคำเดียว! หยางจิ่งเทียนพยักหน้า หยางเยว่ไม่ใช่บิดาที่ดี แต่ทหารทุกคนที่ติดตามมาล้วนกล้าหาญหยิ่งในศักดิ์ศรี ร่างกายราววานรปราดเปรียว พุ่งเข้าไปทางหลี่หลิงเฟิง หลี่หลิงเฟิงเล็งมีดไปทางหยางจิ่งเทียน พลังมีดและรูปทรงมีดเหมือนกับกระบวนท่าของหยางหลิน หยางจิ่งเทียนไม่หลีก นิ้วมือคมสร้างความเจ็บปวดที่หน้าอกหลี่หลิงเฟิงสักพัก ดึงออกมาอย่างรวดเร็ว มุมปากหลี่หลิงเฟิงกระอักเลือดสด เมื่อกี้หยางจิ่งเทียนจี้ตรงไปที่ห้องหัวใจของเขา จิตเต๋าผนวกร่างแล้วส่งเข้าไป หัวใจเขาแตกสลาย ในเรื่องนี้ทุกอย่างมีลับลมคมใน เหตุใดทหารสนิทของหยางเยว่ถึงไล่สังหารสาวรับใช้ข้างกายของท่านแม่? ปัญหาทั้งหมด ต้องกลับไปหาฉุ้ยหวนถึงจะรู้