บทที่ 10 ห้อยศพที่ประตูเมือง

บทที่ 10 ห้อยศพที่ประตูเมือง อากาศแข็งตัวไปแล้ว หมอกควันดำพัดกระจายกลางอากาศ ค่อยๆก่อตัว ค่อยๆรวมจนกลายเป็นโครงร่างคนบึกบึน แหงนหน้ามองฟ้า แขนทั้งสองข้างยกสูงขึ้นเพื่อค้ำสวรรค์ หยางเสที่เสียแขนทั้งสองไป ตะลึงไปแล้ว เขาลืมความเจ็บปวดทรมานในร่างกาย อ้าปากค้างมองเค้าร่างคนบึกบึนท่ามกลางอากาศ เค้าโครงร่างคนขนาดใหญ่หายไปทันควัน ราวกับไม่เคยปรากฏตัวออกมาบนโลก กล้ามเนื้อหยางจิ่งเทียนพองโต ทุกส่วนเหมือนมีลำแสงต่อเชื่อมกันซึ่งเขาไม่อาจเข้าใจให้กระจ่างได้ พัวพันอยู่บนตัวเขา มีเสียงดังน้ำไหล แขนหยางจิ่งเทียนทั้งสองข้างสั่น สะเทือนไปถึงข้างนอกทันที ปั้ง! เหมือนภูเขาทลายของจริง ช่องแสงเปราะบางเหมือนแก้ว ถูกสั่นจนแตกเป็นกลุ่มแสงนับไม่ถ้วน หมุนกลางอากาศ ยิงลำแสงอาทิตย์ ส่องสว่างพร่างพราว งดงามเป็นพิเศษ ชั่วเวลาที่ช่องแสงแตกสลาย ในจวนปรมาจารย์จ้าวซื่อที่ห่างไกลออกไปเป็นพันลี้ ปรมาจารย์จ้าวซื่อกำลังปิดตาสงบจิตลืมตาขึ้นมาทันที แสงในตาไหลเวียนราวกับดาวตาคว้างกลางจักรวาล สายตาทะลุอากาศและระยะทาง เห็นร่างหยางจิ่งเทียน “วิชาที่ข้าผนึกไว้กับร่างตู้จิ้งซาน ถูกคนทำลายเสียแล้ว เป็นใครกัน?” เสียงทุ้มขรึมดังก้องกลางห้องโล่งกว้าง ราวกับเสียงทุ้มต่ำของเทพ “ท่านปรมาจารย์!” บริเวณด้านนอกห้องปรมาจารย์จ้าวซื่อ มีเสียงดังขึ้น จ้าวเล่อที่เป็นตำแหน่งเป็นหัวหน้าตระกูลจ้าวซื่อตอนนี้ เอามือแนบติดประตู “ในศาลบรรพบุรุษ ป้ายชะตาหยางเสแตกแล้ว ดูท่าจะเกิดเรื่องแล้ว ไม่ทราบว่าท่านปรมาจารย์จะชี้แนะอย่างไร?” พอได้รับรายงาน จ้าวเล่อไม่กล้าเมินเฉย คนที่สามารวางป้ายชะตาในศาลบรรพบุรุษล้วนเป็นคนที่ท่านปรมาจารย์ให้ความสำคัญ ถ้าตายปกติ ป้ายชะตาจะแค่แตกร้าวเป็นลายงา ตอนนี้ป้ายชะตาแตกแล้ว ต้องตายอย่างอนาถแน่นอน “ข้ารู้แล้ว!” ผลเป็นเช่นนี้ ปรมาจารย์จ้าวซื่อไม่คิดว่าจะเป็นอุบัติเหตุ ขณะที่รับรู้ว่าวิชาที่ผนึกในร่างตู้จิ้งซานแตกสลายไป เข้าก็รู้สึกได้ทั้งหมด “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรายงานข้า เจ้าจัดการตัวเองก็พอแล้ว” “ขอรับ!” จ้าวซื่อตอบเสียงต่ำ ถอยหลังออกไปจากจวนหันตัวออกไป “ตรวจสอบ! ไม่ว่าเป็นใครหน้าไหน บังอาจก่อกวนตระกูลจ้าวซื่อของพวกข้า จะต้องชดใช้!” เมื่อจ้าวซื่อสั่งลงไป ตระกูลจ้าวซื่อเริ่มเคลื่อนย้ายออกมา อีกฝั่ง หยางจิ่งเทียนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขายืนอยู่ตรงหน้าหยางเส ทั้งร่างเปลวแสงลอยขึ้น แววตาดั่งคบเพลิง ระหว่างประสานตากัน ยิงลำแสงยาวออกไป ตุ้บ! หยางเสคุกเข่าลงตรงหน้าหยางจิ่งเทียน ก้มหัวลงบนพื้น “ปล่อยข้าไปเถิอะ ข้าผิดไปแล้ว” หยางจิ่งเทียนยืนเงียบๆ สายตาหรี่ลง ยังเกลียดจนเข้ากระดูกไม่เปลี่ยนแปลง ปั้ง! ฝ่ามือหยางจิ่งเทียนทะลุอกหยางเส ในมือหยางจิ่งเทียนจับหัวใจร้อนที่ยังเต้นตุบๆ หยางเสก้มลงมองแขนที่ทะลุเข้าอกตัวเอง สายตาไม่อยากจะเชื่อ จ้อก! มือหยางจิ่งเทียนดึงออกมา พร้อมกับหัวใจในมือปรากฏต่อหน้าหยางเส เลือดสดไหลทะลุผ่านรูหัวใจ ตัวหยางเสจากท่อนบนถึงด้านล่างกลายเป็นคนเลือดในทันที พลังชีวิตฝึกแข็งแกร่งไม่มีใครเทียบเทียม เสียหัวใจไป หยางเสยังไม่ตายตั้งแต่นาทีแรก “ไม่!” หยางเสร้องบ้าคลั่ง กระโจนใส่หยางจิ่งเทียน จะแย่งหัวใจตัวเองกลับมา เพื่อเอามาวางในหน้าอกตัวเองใหม่ เปรี้ยง! ใต้ฝ่ามือหยางจิ่งเทียนใช้พลัง หัวใจในมือแหลกกระจุยเหมือนแตงกวา ระเบิดเป็นแผลก้อนเลือดมากมาย สาดกระเซ็นออกไป หยางเสหยุดนิ่งไม่ขยับ หยางจิ่งเทียนใช้มือจับจุดบนหัวคิ้วหยางเสแผ่วเบา ศพหยางเสค่อยๆล้มลงไป หยางจิ่งเทียนหันไปทางสุสานแม่ตัวเอง คุกเข่าลงคำนับสามครั้ง ยืนขึ้นมาใบหน้าเศร้าเสียใจอย่างถึงที่สุด ภายหลังจิตใจทรหดอุตสาหะเข้ามาแทนที่ ลากศพหยางเสเดินทางไปเมืองจิงหลง รุ่งสาง แสงอุทัยแรกส่องบนพื้นดิน องครักษ์เมืองหลวงแคว้นเป่ยเปิดประตูเมือง กำลังรอผู้คนหลั่งไหลตรงหน้าประตูเมืองตั้งนานแล้ว เริ่มหลังไหล่ออกจากเมือง “นั่นมันอะไร? มีของอย่างหนึ่งถูกแขวนเอาไว้น่ะ?” หางตาคนเห็นบนต้นไม้หน้ากำแพงเมือง กำลังแขวนอะไรอยู่ “ดูท่าเหมือนคน จริงด้วย!” “เหมือนอะไร คนกำลังถูกแขวน!” การพบครั้งนี้ทำให้คนทั้งหมดตกใจ ผึ้งพุ่งไปทางต้นไม้ “วิธีนี้ ช่างโหดเหี้ยมนัก!” “มีรูใหญ่ที่หน้าอก ถูกคนล้วงหัวใจออกมาทั้งเป็นแน่นอนเลย!” “นี่คงจะแค้นแรงมากนะ ตายไปแล้วยังไม่ปล่อย เอามาแขวนประจานคนที่นี่” ผู้คนชี้ไปที่ศพ คนวิพากษ์วิจารณ์ความเห็นกันเอง “ออกไป ออกไปให้หมด! รีบไสหัวไป ไม่งั้นพวกเจ้าจะถูกจับไปทั้งหมด” เป็นเมืองหลวงแคว้นเป่ย เรื่องคนตายเป็นเรื่องที่สร้างความตื่นตัวให้ผู้คนมากที่สุด หลังจากที่พบแล้ว องครักษ์เข้ามาในทันที จะสลายกลุ่มคนให้ออกไป แค่ให้ออกไปจากเส้นทาง และไม่ได้พูดอย่างองครักษ์ คนทั้งหมดกระจายออกไป องครักษ์ไม่เหมือนคนแบบพวกเขา จับคนพวกนี้ขึ้นมาเดินไปถึงหน้าศพ ทหารหัวหน้าองครักษ์เห็นชัดเจน ร้องตกใจทันที “หยางเส!” “เร็วเข้า เอาศพลงมา เกิดเรื่องขึ้นแล้วนะ!” ทหารองครักษ์เรียกลูกน้องวุ่น เอาศพหยางเสตรงหน้าลงมา “รีบไปแจ้งข้าราชการกำแพงเมือง แล้วรีบส่งคนไปแจ้งที่สำนักเทพยุทธด้วย” มือทั้งสองข้างของหัวหน้าทหารองครักษ์สั่นเทา หยางเยว่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ ชื่อเสียงรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า ไม่กี่วันก่อน จวนหยางประกาศให้หยางเสเป็นลูกศิษย์นิกายทิพย์กันเอิกเกริก สองวันก่อน หยางเสออกไปจากประตูเมืองหลวง มุ่งหน้าไปนิกายทิพย์ ผ่านไปแค่สองวันสั้นๆ หยางเสถูกคนฆ่าตาย ศพถูกแขวนนอกกำแพงเมือง เขารู้สึกได้ทันทีว่าเมืองหลวงแคว้นเป่ยกำลังจะเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ คนรอบๆรวมตัวกัน คงจะไม่เคยเห็นหยางเส แต่สหรับสำนักเทพยุทธกลับเหมือนเสียงฟ้าลั่นเสียดหู คนเฒ่าอายุแปดสิบปี เด็กน้อยอายุต่ำกว่าสามขวบ ไม่มีผุ้ใดไม่รู้จักหยางเยว่ เป็นบุตรของหยางเยว่ย่อมถูกคนพูดถึงเป็นปกติอยู่แล้ว “คาดไม่ถึงว่าบุตรสำนักเทพยุทธ หยางเส! จะ....” คนๆนี้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ในตาหลงเหลือเพียงความตกใจผวา “ใครฆ่าหยางเสกันแน่?” “มีแค้นหนักกับสำนักเทพยุทธเช่นนี้ มีแค่แคว้นตงถิงแล้ว พอรู้ว่าสำนักเทพยุทธรวมอำนาจตนเอง ตีแคว้นตงถิงพ่ายแพ้ยับเยิน บังคับให้ผู้นำแคว้นตงถิงลงพันธะสัญญาแสนอัปยศ” “ใช่ เรื่องนี้คนแคว้นตงถิงเป็นผู้ลงมือทั้งหมดอย่างแน่นอน เพื่อเอาคืนสำนักเทพยุทธ!” ตอนนี้คนเดากันไปต่างๆนาๆ ผู้คนพูดกันเซ็งแซ่เกรียวกราว แต่เห็นพ้องกันต้องกันว่าแคว้นตงถิงทำทั้งหมดเพื่อแก้แค้นสำนักเทพยุทธ “หุบปาก!” หัวหน้าองครักษ์ตะคอก หลังจากพบว่าศพคือหยางเส ใจเขาเต้นจนถึงคอถึงตา เขาเข้ามาพัวพันมากเกินไปแล้ว ผลที่ฝ่ายทางการพบศพครั้งแรก เขากลัวจวนหยางจะมาเห็นวิธีสังหารก่อน แล้วพาลโกรธตัวเองเอามากๆ กลัวความโกรธแค้นของจวนหยางจะส่งผลกระทบตัวเองเพียงนิดเดียว ตัวเองคงจะตายไร้ที่ฝัง “ควบคุมรอบบริเวณ ตรวจรอบบริเวณอย่างละเอียด แต่พบร่องรอยน่าสงสัยเพียงนิดเดียว เวลาเพียงขุดดินสามฟุตจะต้องหาฆาตกรเจอแล้วส่งมาให้ข้า” เขาหวังเพียงอย่างเดียว ก่อนที่คนจวนหยางจะมา ต้องหาเบาะแสฆาตกรให้เจอ ภายใต้สถานการณ์คุกคามชีวิต เขาสั่งเสียงดัง ไม่ปล่อยผ่านสักจุดเดียว วิ่งไปตรวจสอบจุดที่หยางเสถูกแขวนด้วยตัวเอง ข่าวฆาตกรหนาหูดี หลังจากหยางจิ่งเทียนสังหารหยางเส ก็ลากศพเขาขึ้นมาแขวน ฉีกเสื้อผ้าท่อนล่างบนร่างหยางเส ใช้เลือดบนตัวหยางเสเขียนอักษรลงไปหนึ่งตัว “จ้าวหย่าหลัน คนต่อไปก็คือเจ้า!” อักษรใหญ่โหดเหี้ยมดุดัน ทุกร่องรอบแทรกไปดวยเจตนาฆ่าทุกจุด หยางจิ่งเทียนลงนามไว้ให้หัวหน้าทหารองครักษ์ถอนหายใจโล่งอก ไม่ว่ายังไง ก็รู้ตัวฆาตกรแล้ว ส่วนต่อไปจะทำอย่างไร เรื่องเขาก็ไม่เกี่ยวแล้ว เพียงแค่รอให้คนจวนหยางมา ปัญหาทั้งหมดนี้โยนไปให้คนของจวนหยาง หน้าที่ตัวเองก้เสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์ ตอนนี้ ในเมืองหลวงคนหลั่งไหลเข้ามา จ้าวหย่าหลันขี่ม้ามาก่อน วิ่งมาอย่างรวดเร็ว เครื่องประดับบนศีรษะเอียงไปอีกทาง ไม่มีแรงจะยืนให้ตรง ไม่เหลือภาพลักษณ์ฮูหยินที่ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก “เสเอ๋อ!” จ้าวหย่าหลันวิ่งมาใกล้ถึงด้านหน้า เห็นก็ทรุดลงไปบนพื้น หยุดหายใจ ดวงตาทั้งสองลืมโต แววตายังคงหวาดผวาไม่เชื่อ รูแผลใหญ่เลือดสาดที่หน้าอก มองทะลุด้านหลังจากด้านหน้าได้ เห็นสภาพเช่นนี้ จ้าวหย่าหลันรู้สึกภาพตรงหน้ามืดมน สมองเหมืองถุกทุบลงไปอย่างหนัก อีกนิดจะหงายไปด้านหลัง “ใคร ใครกันที่วางแผนสังหารโหดเหี้ยมเช่นนี้!” จ้าวหย่าหลันหน้าแดงหูแดง เหมือนต้องการจะเลือกคนจนติดนิสัย แหกปากบ้าคลั่ง จ้าวหย่ามีลูกชายแค่คนเดียว ยกหยางเสเป็นแก้วตาดวงใจทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่กล้าทุบตี แต่เดิมหยางเสจะไปนิกานทิพย์ เป็นเรื่องที่น่าดีใจมาก แต่คิดไม่ถึง หยางเสจากบ้านไปครานี้ กลายเป็นคนตายอย่างคาดฝัน เห็นอีกทีก็อยู่ในสภาพแบบนี้ หัวหน้าทหารองครักษ์ไม่กล้าเมินเฉย นำผ้าเลือดส่งให้ถึงมือจ้าวหย่าหลัน “ดี! ดีนัก! หยางจิ่งเทียน ข้าจะตัดหนังตัดเอ็นเจ้า เอาวิญญาณไปเผาในเพลิงนรกนับหมื่นปี ให้เจ้าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด!” แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! หลังจ้าวหย่าหลันอ่านแล้ว นางฉีกผ้าเป็นชิ้นๆ คำรามด้วยความโกรธแค้นดังไปไกล เสียงโกรธของจ้าวหย่าหลันทะลุฟ้า คนทั้งหมดหนาวสั่นไปพร้อมๆกัน รู้การฝึกเพลิงนรก ยิ่งฝังลึกลงไปในใจ นี่มันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! เพลิงนรกเป็นไฟเพลิงแห่งยมโลก แสงสีเขียว พลังที่แผ่กระจายออกไปไม่ใช่ความร้อน แต่เป็นพลังหนาวเย็น ทำอะไรกับเลือดเนื้อคนไม่ได้ แต่สามารถเผาวิญญาณได้ ความทุกข์ทรมานเช่นนี้คนทั่วไปไม่สามารถรับได้ไหว ยิ่งกว่านั้นมันเผาหลอมเป็นเวลาหมื่นปี ต้องการรับเพลิงนรกเช่นนี้ ต้องอยู่ในนรกทั้งเก้าเท่านั้น ถึงจะสามารถรับออกมาได้ “นังแพศยาเฒ่า นี่แค่ส่วนน้อย เรื่องที่เจ้าทำกับแม่ข้าไว้ทั้งหมด ข้าจะเอาคืนทีละเรื่องๆแรงกว่าเป็นสิบเท่า!” เสียงจ้าวหย่าหลันพึ่งจะสิ้นสุด อยู่ระยะไกลยังได้ยินเสียง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มองตามเสียงไป เห็นแค่ป้อมเหล็กอยู่ไกลๆ หยางจิ่งเทียนยืนตรงนั้น สายตาว่างเปล่า ประสานตากับจ้าวหย่าหลันโดยตรง “หยางจิ่งเทียน!” สายตาจ้าวหย่าหลันโกรธเผาเป็นไฟ สายตาเร่าร้อนราวกับจะฆ่าหยางจิ่งเทียนให้ตาย กัดเสียดฟันพูดชื่อหยางจิ่งเทียนทุกคำ อยากฆ่าราวกระแสน้ำเคลื่อนไหว เกลียดชังราวคลื่นใหญ่! ใครก็คิดไม่ถึงว่าหยางจิ่งเทียนจะแขวนศพหยางจิ่งเทียนที่ประตูเมือง แล้วยังไม่หนีไป นี่มันบังอาจมากเกินไปแล้วนะ!