บทที่ 11 ลูกหลานตะกูลจ้าว

บทที่ 11 ลูกหลานตะกูลจ้าว “เขาคือหยางจิ่งเทียน นี่มันกล้าเกินไปแล้วนะ!” “ได้ยินว่าเขากับหยางเสเป็นพี่น้องกัน เป็นพี่น้องบิดาเดียวกันแต่มารดาคนละคน เหตุใดถึงอำมหิตเช่นนี้!” ช่วงก่อนหน้านี้ ในสำนักเทพยุทธเกิดความวุ่นวายกัน เหมือนแม่หยางจิ่งเทียนผิดกฎสตรีในจารีต ถูกหยางเยว่ถีบจนตาย” เห็นหยางจิ่งเทียนปรากฏตัว ผู้คนพากันวิพากษ์วิจารณ์ “ตลอดที่ผ่านมาลูกชายเจ้ามันใช้ไม่ได้ ไม่มีวันเหนือกว่าข้า” หยางจิ่งเทียนเดินลงมาจากป้อมเหล็กช้าๆ มองจ้าวหย่าหลัน “ตอนแรกเจ้าใส่ความแม่ข้าว่าไม่ซื่อสัตย์ ยังคิดให้ข้าตาย!” “ข้าเดาว่าเจ้าจะเสียใจในภายหลังแน่ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่จะฆ่าข้าให้ตาย!” “พอแล้ว! หุบปาก!” จ้าวหย่าหลันรู้สึกเสียใจจริงๆ นางรู้สึกเหมือนปล่อยเสือเข้าป่า อกเต้นฉับพลัน ส่วนหนึ่งเพราะศัตรูฆ่าบุตรอยู่ตรงหน้า อีกส่วนก็ลุกลี้ลุกลน กลัวหยางจิ่งเทียนจะพูดความจริง ที่หยางจิ่งเทียนพูดทั้งหมดไม่มีหลักฐาน แต่ยากจะปิดปาก ใครจะรู้ล่ะว่าเรื่องจะกลับกลายมาเป็นเช่นนี้ “ฆ่าเขา! ข้าจะกระชากวิญญาณเขาไปอยู่ในเพลิงนรก!” จ้าวหย่าหลันไม่เปิดโอกาสให้หยางจิ่งเทียนพูดเรื่องราว ชี้หยางจิ่งเทียน พูดสั่งสมุน สมุนนางหลายคนตามเข้ามา กลุ่มคนถูกล่ให้ออกไป พุ่งออกไปทางหยางจิ่งเทียน คนพวกนี้ล้วนเป็นหัวหน้าบ้านของจวนหยาง แต่หยางจิ่งเทียนถูกหยางเยว่ขับไล่ออกจากจวนหยางตั้งนานแล้ว พวกเขาลงมือไม่ออมแรง หยางจิ่งเทียนยิ้มเย็นชา มองพวกหัวหน้าบ้านกระโจนใส่ตัวเอง ถ้าเป็นพวกแดนตั้งมั่นคุณธรรม หยางจิ่งเทียนแสดงท่าทีเอ้อระเหยเช่นนี้เด็ดขาด ทว่า เจ้าเคยปะทะกับพวกฝึกแดนจิต เหมือนแดนฉ่องทิพย์ เห็นการฝึกแดน มาหนึ่งคนหยางจิ่งเทียนทุบหนึ่งคน มาสองคนเขาทุบทั้งคู่ มาเท่าไหร่ หยางจิ่งเทียนสนองให้เท่านั้น! หัวหน้าบ้านที่พุ่งเข้ามาด้านหน้าสุด ร่างลอยกลางอากาศ ฝ่ามือฟาดลงไปบนหัวหยางจิ่งเทียน พร้อมเสียงลมวู้ๆ คนที่กล้าลงมือกับเขา หยางจิ่งเทียนไม่ออมแรง ในตาสะท้อนแสงเย็นชา ลงมือราวสายฟ้า จับมือหัวหน้าบ้านเอาไว้ “ไอ้หยา!” หัวหน้าบ้านร้องตกใจ เหมือนไม่เชื่อว่าหยางจิ่งเทียนจะจับตัวเองไว้ได้ “เจ้า มาต่อสิ!” หยางจิ่งเทียนพูดเสียงเบา แขนมีพลังดึงเจ้าบ้านลงมาจากกลางอากาศ หัวหน้าบ้านที่ไหนจะเป็นคู่ต่อสู้ของหยางจิ่งเทียน รู้สึกเพียงพลังมหาศาลหมุนเวียน ร่างกายไม่เป็นอิสระ คล้อยตามพลังนี้ราวกับจมดิ่งลงไป หยางจิ่งเทียนยกขา กระแทกเข่า! ปั้ง! หัวหน้าบ้านสภาพเปลี่ยนไปเหมือนกุ้งฝอย ร่างบิด อวัยวะภายในฉีกขาดพุ่งออกมาจากปาก หยางจิ่งเทียนโยนหัวหน้าบ้านออกไปด้วยมือเดียว เปรี้ยง! ราวกับปืนยิงกระสุนออกมาทะลุหลังหัวหน้าบ้าน ทำให้หัวหน้าบ้านเอนเอียงซ้านขวาล้มลงไปทันที เหมือนน้ำเต้ากลิ้งลงไปบนพื้น เสียงร้องเจ็บปวดดังเกรียวกราว หยางจิ่งเทียนยืนอยู่ตรงนั้น คนล้มระนาบใต้เท้า ราวกับสงครามเทพ ช่วงชิงชีวิต จ้าวหย่าหลันตกใจ ไม่เจอแค่ช่วงหนึ่ง พลังหยางจิ่งเทียนเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ปล่อยให้ลูกชายตัวเองอยู่กับหยางจิ่งเทียน ก็ไม่ได้เกิดการเปรียบเทียบอะไรจริงๆ “เป็นพวกไร้ประโยชน์เสียจริง!” จ้าวหย่าหลันมองหัวหน้าบ้านที่ล้มระนาดด้วยความเกลียดชัง สายตาแฉลบผ่านหยางจิ่งเทียน “ไอ้ลูกผสม นึกไม่ถึงว่าพลังเจ้าจะเลื่อนขั้นได้เร็วขนาดนี้” “แต่ ประจวบเหมาะพอดี ข้ายังกังวลว่าพลังเจ้าจะต่ำเกินไป อีกไม่นานเจ้าก็ตายแล้ว ตอนนี้ข้าอยากจะใช้กระบวนอีกมากมายกับเจ้า” จ้าวหย่าหลันไม่ได้บอกชัดเจนว่าจะใช้กระบวนแบบไหน แต่คนในพื้นที่ต่างเข้าใจกัน นี่ไม่ใช้กระบวนดี กลัวว่าจะเป็นโทษบางอย่างที่โหดเหี้ยมทารุณ ที่แท้ก็เป็นหญิงจิตใจโหดเหี้ยม! “เข้ามาคุกเข่าซะ! ไม่แน่ข้าอาจจะใจอ่อนก็ได้ จะได้ให้เจ้ารับความทรมานน้อยลง!” มือจ้าวหย่าหลันชี้ไปที่เท้าตัวเอง ท่าทางเหมือนพูดกับหยางจิ่งเทียนแน่นอน “ในพื้นพิภพแห่งนี้ คนที่ข้ายอมคุกเข่าให้มีไม่มากนัก หนึ่งในนั้นไม่ใช่เจ้า” หยางจิ่งเทียนมองจ้าวหย่า หลันด้วยสายตาเย็นชา เป็นนายหญิงจวนหยาง น้อยคนจะกล้าต่อต้านคำสั่งนาง รวมกับนางเป็นคนของตระกูลจ้าวซื่อ เกรงว่าต่อหน้าหยางเยว่ก็คงจะทำท่าทางอยู่เหนือกว่าคนอื่น พลังในร่างนางก็ถึงแดนฉ่องทิพย์แล้ว ยังสูงกว่าหยางจิ่งเทียนหนึ่งขั้น คิดว่ามีพลังนิดๆหน่อยๆ จะเหิมเกริมวางอำนาจบาตรใหญ่บนโลกพิภพแห่งนี้ได้แล้ว” จ้าวหย่าหลันหัวเราะเย็นชา “ข้าสั่งให้เจ้าคุกเข่า เจ้าก็ต้องคุกเข่า” ระหว่างที่พูด จ้าวหย่าหลันเดินเข้ามาหาหยางจิ่งเทียน “ท่านอาหก!” เด็กสาวที่อยู่ข้างกายนางหลายคนเดินเข้ามาจากตรงกลาง ยืนขวางหน้าจ้าวหย่าหลัน “ลูกผสมอย่างเขาจะให้เจ้าลงมือได้ที่ไหนกัน เจ้าดูอยู่ตรงนี้ ให้หลานตัวน้อยข้าออกไปก่อน จับเขาพามาตรงนี้” จ้าวหย่าหลันหยุดลง หันไปพูดกับเด็กหนุ่มสาว “ชิงผิง เจ้าต้องระวังหน่อยนะ ไม่รู้ว่าไอ้สารเลวนั่นจะตอบโต้กลับมาอย่างไร ฝึกในเวลาสั้นๆคาดไม่ถึงว่าจะเลื่อนขั้นเข้าถึงระดับนี้” นี่เป็นพวกเด็กรุ่นหลังของตระกูลจ้าวซื่อ ไปส่งหยางเสเมื่อไม่กี่วันก่อน พึ่งจะกลับมาถึงเมืองหลวงแคว้นเป่ย ที่กำลังพูดถึงคือจ้าวชิงผิง ส่วนด้านหลังคือจ้าวชิงเฟิง จ้าวชิงชิง และจ้าวชิงหง “ท่านอาหก โปรดท่านวางใจเถอะ!” จ้าวชิงผิงยิ้มแผ่วเบา ไม่สนใจแม้แต่น้อย “ไอ้เลวนี่อาจจะได้โอกาสนี้นะ แต่จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้อย่างไรกัน เหมือนเขาจะบอกเอง หยางจิ่งเทียนน่าจะรู้ว่ามันเป็นยังไง อาสาเข้ามารับความตายเสียเอง คงมั่นใจมากเกินไปหน่อยแล้วกระมัง!” หยางจิ่งเทียนยิ้มแล้ว คนพวกนี้รู้สึกกับข้าไม่ดีเท่าใดนัก “น้ำหน้าอย่างเจ้าเหรอ?” ท่าทางหยางจิ่งเทียนทะนงตัวยิ่งกว่าเขา สายตามองท้องฟ้าด้วยความเย็นชา ไม่มองเขา ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ท่าทางเหยียดหยามดูถูก ทำให้จ้างชิงผิงรู้สึกถูกสบประมาท ตัวแองเป็นลูกหลานตระกูลจ้าวซื่อ ย่อมหยิ่งทะนงตัวเป็นสันดาน ไม่ยอมให้คนอื่นหยิ่งทะนงมากกว่าตัวเขา ตระกูลเสียงดังทันที “ดี! ดี! ใจกล้านัก!” “ต้องใจกล้าสิพลังถึงจะสมกัน!” จ้างชิงผิงสาวเท้าเข้าไปหาหยางจิ่งเทียน ยกเท้าสองข้าจะเหยียบหยางจิ่งเทียน “แต่เจ้าไม่มีพลังเช่นนั้นหรอก!” ผู้ฝึกแดนจิตช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน ถ้าเป็นคนธรรมดา คงถูกถีบกระดูกแตกแน่ๆ “น้ำหน้าอย่างเจ้า อย่ามาพูดล้อเล่นหน่อยเลย!” หยางจิ่งเทียนถอยหลังไปสองสามก้าว ท่าทางผ่อนคลายและสง่างาม ตู้จิ้งซานผู้เหลือเพียงครึ่งเท้าจะบรรลุแดนตั้งมั่นคุณธรรมก็ตายคามือเขามาแล้ว เจ้าเป็นผู้ฝึกพึ่งบรรลุแดนจิต ประเมินคนตรงหน้าตัวเองคร่าวๆ แม้เจ้าจะเป็นลูกหลานตระกูลจ้าวซื่อ ได้ฝึกวรยุทธที่ผู้อื่นปรารถนา หรือว่ายังมีสิ่งที่อยู่เหนือฟ้ายิ่งกว่าพ้นร่างบาปมาร? คงเป็นไปไม่ได้! “ไอ้สารเลว เจ้าบังอาจหัวเราะใส่ข้า?” เป็นลูกหลานตระกูลจ้าวซื่อ นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกสบประมาท มันยากยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก เสียงทุ้มต่ำ กลายเป็นลมหนาวยะเยือก สายตามองแฉลบผ่านหยางจิ่งเทียน สีหน้าน่าเกลียด เท้าเตะไปทางหยางจิ่งเทียน ไม่รอให้ตกถึงพื้น ส่วนเอวหมุน ส่วนเท้าใช้พลังยกขึ้นสูงอีกครั้ง ลูกถีบหนักลงไปที่หัวหยางจิ่งเทียน จ้าวชิงผิงคิดจะจู่โจม จะเอาให้สมองหยางจิ่งเทียนระเบิด! หยางจิ่งเทียนไม่ยอมอ่อนข้อให้ เจ้าเป็นลูกหลานตระกูลจ้าวซื่อ คนอื่นเกรงกลัวตระกูลจ้าวซื่อของเจ้า คนทั้งหมดที่เคยพบเห็นล้วนเกรงกลัว เห็นจ้าวชิงผิงผยองตัวเองเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าช่วงขาที่กำลังยกสูงขึ้นจะเตะเข้าใส่ตัวเอง เขาพลาดไปหลายจุด ตัวเองทำอะไรล้วนไม่เข้าใจประชาชนเสียเลยนะ “ดูท่าข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าสักหน่อย ให้เจ้าเข้าใจโลก ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่ตระกูลจ้าวซื่อของพวกเจ้า!” ออกหมัดราวสายฟ้า จับคอจ้าวผิงชิงเอาไว้ เผยยิ้มเห็นฟันให้เขา จ้าวชิงผิงตะลึง ใจเขาประมาทไปแล้ว ดิ้นรนจะควบคุมหยางจิ่งเทียน หยางจิ่งเทียนจะให้โอกาสเช่นนั้นให้เขาได้อย่างไรกัน แขนเพิ่มพลังยกจ้าวชิงผิงขึ้น เหมือนเขย่ากระสอบผ้าขี้ริ้ว ทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง ปั้ง! หยางชิงผิงระนาบไปกับพื้น ร้องเสียงโอดครวญ “โอ้ย!” คนที่ดูฉากนี้ หายใจเฮือก สุดลึกในหัวใจรู้สึกเจ็บทรมานแทนจ้าวชิงผิง ปั้ง! ถีบลงไปอีกที! จ้าวชิงผิงสภาพเหมือนสุนัขตาย ถูกหยางจิ่งเทียนจับข้อเท้ายกขึ้นมา ทั้งร่างหมดพลัง เจ็บปวดทรมานสาหัส ทำให้เขาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ทุกคนต่างยืนมองเซ่อ ความแกร่งกล้าของตระกูลจ้าวซื่อทุกคนต่างรู้ดี ท่ามกลางคนวัยหนุ่มสาว ทั่วรัฐแคว้น เด็กตระกูลจ้าวซื่อเป็นที่หนึ่งมาตลอด มีเด็กน้อยมากที่จะต่อกรกับพวกเขาไหว “หยุดนะ!” เด็กตระกูลจ้าวซื่อคนอื่นคิดไม่ถึงว่าจะเกิดผลลัพธ์เช่นนี้ รอจนมีปฏิกิริยากลับมา ก็เห็นเพียงจ้าวชิงผิงมีแค่ลมเข้าแต่ไม่มีลมออก ตอนนี้เด็กหนุ่มตรงหน้าสภาพเหมือนสุนัขตาย ยกหลานตระกูลจ้าวซื่อขึ้นมา ทำให้พวกเรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความจริง ทำให้ตัวเองรู้สึกใช้ชีวิตอยู่ในความฝัน “นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้า...” จ้าวชิงชิงมองสภาพจ้าวชิงผิง ตาทั้งสองจ้องหยางจิ่งเทียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ประโยคหลังไม่รู้จะพูดอย่างไรดี “ก็ข้ากล้า กล้าจะทำแบบนี้ไง!” หยางจิ่งเทียนยกจ้าวชิงผิง มองพวกเขาไม่ยิ้ม “ตายเสียเถอะ!” จ้าวชิงชิงโกรธจนหน้าอกตีขึ้น คำราม แสงกลางฝ่ามือเปิด ลำแสงเฉียบคมจากฝ่ามือนางผ่านออกไป เฟี้ยว! เฟี้ยว! พลังสีทองแหลมคมแข็งแกร่ง ทะลวงอากาศจนแยกจากกัน หยางจิ่งเทียนใจเต้น นี่เป็นอาวุธที่น่าสนใจ แม้จะลงมือแล้ว หยางจิ่งเทียนจะยอมให้นางดึงอาวุธออกมาง่ายๆที่ไหนกัน แม้จากท่าทาง คำพูดดูถูกคนตระกูลจ้าวซื่อยิ่งมากขึ้น แต่ที่ผ่านมาในใจหยางจิ่งเทียนไม่เคยประมาทกับพวกเขาเลย อยู่ท่ามกลางบรรดาแคว้น ยึดครองตำแหน่งเหนือผู้อื่นมานานหลายปี ไม่มีเบื้องหลังคงเป็นไปไม่ได้ จุดเดิมเหลือเพียงเงาทอดลงมา จ้าวชิงชิงปรากฏตรงหน้าในชั่วพริบตา “ย๊าก!” จ้าวชิงชิงกำลังเตรียมพลังอาวุธที่ท่านปรมาจารย์ให้ไว้ป้องกันตัวทั้งหมด แต่ไม่ได้คิดว่าหยางจิ่งเทียนจะเคลื่อนตัวเร็วเช่นนี้ ตกใจสุดขีด ร้องเสียงแหลม รีบถอยกลับไป “หาที่ตาย!” เพราะหยางจิ่งเทียนกำลังยกจ้าวชิงผิง จ้าวชิงชิงกับจ้าวชิงหงเสียว ไม่กล้าทำให้หยางจิ่งเทียนโกรธมากเกินไป กลัวว่าเขาจะไม่ไว้จ้าวชิงผิง ตอนนี้เขาจะทิ้งจ้าวชิงผิง ซัดไปถึงด้านหน้าตัวเอง จ้าวชิงผิงพึ่งถูกหยางจิ่งเทียนจับไว้ได้ พวกเขาคิดว่าจ้าวชิงผิงประมาทข้าศึกมากเกินไป เสียงฮึดฮัด มองซ้ายมองขวา ยกมือทั้งสองข้างขึ้น ลมคลั่งก่อตัวขึ้นมาดังฮู้วๆ จู่โจมทางหยางจิ่งเทียนอย่างบ้าคลั่ง