ตอนที่24 ช่วยเธอทายาด้วยตัวเอง

ต๭นที่24 ช่วยเธอทายาด้วยตัวเอง ใช้เวลาไม่นาน คนที่ทำงานให้กับตระกูลฉีก็ไปแผนกแพทย์และพบเข้ากับแพทย์แผนจีนแล้วก็หยิบยามาหลายอย่างแล้วรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน “สรุปนี่มันเรื่องอะไรกัน” “มันแปลกมากเลยนะ คนที่พึ่งมาใหม่คนนั้นเป็นใครกัน ทำไมอยู่ๆถึงทำให้ท่านประธานทำแบบนั้น” “ได้ยินมาว่าเป็นคนที่พึ่งมาใหม่เมื่อวานนี้เอง หน้าของเธอดูออกว่าช่างเจ้าเล่ห์นัก” “พึ่งจะมาเมื่อวานก็หว่านเสน่ห์ท่านประธานของพวกเราได้แล้วหรอ ช่างร้ายกาจจริงๆ เสียงซุบซิบของพนักงานสาวแต่ละคนก็มีอคติกับเธอ เมื่อเห็นแซ่ร์เพ้ยถิงออกมาก็หุบปากไม่พูดอะไรต่อแล้วก็ทำเป็นทำงานกันต่อไป แซ่ร์เพ้ยถิงมองผ่านๆเข้าไป สายตาเหมือนถูกดูถูกเหยียดหยาม แซ่ร์เพ้ยถิงเลยเคาะประตูเข้าไปที่ห้องท่านประธาน แค่เดินเข้าไปก็เห็นแพทย์แผนจีนสักสองสามคนและท่านประธานก็ยืนและพูดอะไรสักอย่างอยู่ที่ด้านหน้าของหลินหยู่นจู “ท่านประธานคะ” แซ่ร์เพ้ยถิงเดินเข้าไปทักทายกับท่านประธานเหมือนเดิม ถ้าหากเป็นปกติถึงแม้ท่านประธานจะยุ่งแค่ไหนเขาก็จะหันมามองเธอ แม้ว่าท่านประธานจะอยู่ที่บริษัทมักจะทำตัวเย็นชาแต่หากเป็นผู้หญิงเขาจะถ่อมตนและมีมารยาทด้วยมากๆ แต่ว่าครั้งนี้ท่านประธานทำเป็นเหมือนว่าเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นและสายตาของเขาก็มองอยู่แต่หลินหยู่นจู “....ใช่ หกล้ม แต่ไม่รู้ว่าข้อเท้าพลิกหรือว่าเข่าได้รับบาดเจ็บอะไรไหม” ฉีเทียนโย่วกำลังพูดคุยอยู่กับหมอจีน “พวกคุณลองดูสิว่าร้ายแรงไหม” “โอเคๆมาให้ฉันดูสิ” เหล่าหมอจีนก็พากันถามหลินหยู่นจูอยู่หลายคำถาม หลินหยู่นจูก็ตอบไปตามความจริง จริงๆแล้วเธอก็แค่หกล้มแล้วเป็นแผลนิดนึงแค่นั้นเองและก็ไม่ได้มีอะไรมากมายขนาดนั้น คนที่ไม่รู้ก็ยังเห็นว่าร่างกายของเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรใหญ่โต จนกระทั่งหมอเก่าแก่พูดว่าคุณหลินถอดรองเท้าออกได้ไหม ให้ผมดูหน่อยว่าข้อเท้าเป็นแผลไหม อ่อ…… กลับไม่ใช่ว่ารู้สึกขัดแย้งแต่และทั้งๆที่นี่เป็นห้องทำงานของท่านประธาน จะให้เธอมาถอดรองเท้าในที่แบบนี้เนี่ยนะ มันก็จะรู้สึก……นิดนึง อย่างไรก็ตามการลังเลของเธอ เขามองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ มีแค่ฉีเทียนโย่วพูดกับลู่เหยียนว่า “ออกไปก่อนป่ะ” ลู่เหยียนผงกหัวรับทราบแล้วก็หันตัวเดินออกไปจากห้องทำงาน แล้วเขาก็ยังหันไปพูดกับแซ่ร์เพ้ยถิงว่า “เธอก็เหมือนกันออกไปก่อน” หลังจากที่ท่านประธานให้คนสนิทออกไป แต่คนที่หลงเหลืออยู่ตรงนี้ก็คือเธอ จากที่ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่วันนี้กลับเป็นเพราะหลินหยู่นจูถอดรองเท้าเลยทำให้ต้องหัวหน้าเลขาออกไปจากห้อง เธอพยายามที่จะพูดกับท่านประธานว่าไม่ต้องทำแบบนี้ อย่างไรก็ตามเขาก็หันหน้าไปทางหลินหยู่นจุและทำเหมือนกับว่าเธอไม่ได้พูดอะไร คนที่เย่อหยิ่งอย่างแซ่ร์เพ้ยถิงรับไม่ได้กับการกระทำแบบนี้ เธอก็เลยมองไปที่หลินหยู่นจูอย่างโกรธแค้นแล้วก็หันตัวเดินออกไปจากห้องทำงาน ไม่พูดไม่ได้ หลินหยู่นจูไม่เพียงแต่ห้าทวารจะสวย แค่เท้าของเธอทั้งสองข้างยังสวยเลย ผิวขาว เล็บเงางาม ตัดเข้ากับรูป บนขาก็ไม่มีรอยใดๆทั้งนั้น เลยทำให้คนสามารถหลงเสน่ห์กับแค่เพียงขาของเธอ เป็นเพราะว่าท่านประธานชวนมาเอง พวกหมอก็เลยไม่กล้าที่จะละเลยใดๆเลยตรวจเธอให้อย่างละเอียดแล้วรายงานให้กับฉีเทียนโย่ว “ข้อเท้าของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ก็แค่เข่าของเธอได้รับบาดเจ็บเพียงนิดหน่อยเท่านั้นเอง พอดีเลยฉันก็พกครีมแก้ปวดมาพอดี ก็แค่เอายานี่ทาทุกวันสองสามวันแผลก็หายแล้ว ฉีเทียนโย่วผงกหัวรับทราบ แล้วก็ให้พวกเขาออกไป หลินหยู่นจูบิดเอว กำลังเตรียมที่จะสวมรองเท้า แต่เขากลับไม่ให้เธอขยับตัว “ท่านประธานคะ คุณ…..” หลินหยู่นจูพูดอย่างสงสัย ฉีเทียนโย่วหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอ เขาก็เปิดฝายาออกกลิ่นที่เย็นๆของยาเข้าไปที่จมูกของเธอ “ไม่ค่ะ ฉันทำเองได้” เมื่อเธอรู้ว่าเขาจะทำอะไรหลินหยู่นจูก็เริ่มรู้สึกผิด แล้วก็โบกมือไปมาและไม่อยากให้มือของเขาเปื้อนยาอีกด้วย “ อย่าขยับไปเรื่อยสิ” ฉีเทียนโย่วขมวดคิ้ว “โตป่านี้แล้วยังจะสะดุดอีก” เขาที่ดูเหมือนกำลังตำหนิแต่คำพูดของเขาก็เต็มไปด้วยรสชาติที่อบอุ่นนั่นมันเลยทำให้หลินหยู่นจูหน้าแดงขึ้นอีกรอบ ฉีเทียนโย่วเอายาบีบไว้ที่นิ้ว ตอนที่นิ้วกำลังจะทายาที่เข่าของของเธอเพิ่งจะคิดอะไรออกสักอย่าง “ถอดสิ” “หืมม” ถอด ถอดอะไร “ผมบอกว่าถุงน่องเธออ่ะถอดได้ไหม” ฉีเทียนโย่วยิ้มที่มุมปากแล้วก็มองไปที่เธอ หลินหยู่นจูเขินอายแล้วทำตาโต เธอติดอ่างอยู่นาน “อ่อ...ฉัน..ฉันไม่ได้ใส่ถุงน่อง” ให้ตายสิ นั่นของจริง รู้ตั้งนานแล้วว่าวันนี้จะเกิดเรื่องอะไร เธอจะใส่ถุงน่องมาทำไม เป็นเพราะเจ่อห้าวนั่นแหละที่ชอบเอาถุงน่องของเธอออกมาเล่นกับโมเดลเครื่องบิน ดังนั้นถุงน่องของเธอเลยขาดไปหมดแล้ว ฉีเทียนโย่วไม่ค่อยจะเชื่อ ตาเลยจ้องมองไปที่ขายาวทั้งสองข้าง ผิวขาวเนียนอย่าพูดถึงรอยเลย ก็แค่รอยยุงกัดตอนหน้าร้อนยังไม่มี นี่ถ้าเธอไม่พูดมาเองเขาก็ไม่เชื่อหรอกว่านี่ไม่ได้ใส่ถุงน่อง ตอนที่ทายาลงไปที่เข่าแล้วหลินหยู่นจูก็รู้สึกแสบๆคันๆที่แผลแต่แปปๆก็เปลี่ยนไปรู้สึกสบายขึ้นจนกระทั่งความรู้สึกคันนั้นหายไป ฉีเทียนโย่วเป็นคนสูงส่ง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็มักจะมีอารมณ์ของผู้ดีออกมา ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยอมคุกเข่ามาช่วยเธอทายาล่ะ นั่นมันเป็นเสน่ห์ที่ทำให้คนหลงเลยล่ะ ในที่สุดก็ทายาเสร็จ หลินหยู่นจูยังไม่ทันได้ลุกขึ้น ก็ได้ยินฉีเทียนโย่วเรียกคนรับใช้แล้ว “นั่งพักแปปนึงอย่าพึ่งลุกขึ้นมา นี่ถ้าแผลฉีกอีกก็อย่ามาพูดว่าผมไม่เตือนคุณนะ” “รับทราบค่ะ” หลินหยู่นจูตอบรับอย่างอุดอู้ ฉีเทียนโย่วหยิบทิชชู่มาจากบนโต๊ะเช็ดมือที่เปื้อนยาอยู่หลังจากนั้นก็นั่งอยู่ข้างๆเธอ กางเกงของเขาทำมาจากที่อิตาลี ทำให้ดูว่าเขาดูเป็นผู้ดี ไม่รู้ว่าทำไมแต่ว่าระยะห่างทำให้หลินหยู่นจูรู้สึกรู้สึกลำบากขึ้นมา