ตอนที่30 เธอหนีไม่พ้นคนของตระกูลฉีแล้ว

ต๭นที่30 เธอหนีไม่พ้นคนของตระกูลฉีแล้ว อีซ่างซีรับพวกเขามาอยู่ด้วยจนถึงวันนี้ ร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลแล้วยังพูดถึงกู้หมิงอย่างงี้อย่างนั้น และเรื่องที่พวกเขาจะย้ายออกในะอาทิตย์หน้าก็ตกลงไปตามนี้ บริษัทตระกูลฉี เพื่อการประชุมที่สำคัญในตอนบ่าย หลินหยู่นจูเลยเอาเอกสารสำคัญทั้งหมดมาตรวจสอบอีกที พอเสร็จหมดทุกอย่าง เธอเลยเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาตอนนี้เหลืออีก 20นาทีก็บ่ายสามแล้ว ดังนั้นเธอเลยเก็บของลงไป แล้วลุกขึ้นไปที่ห้องประชุมก่อน ซูจิ่งเฉินเดินออกมาจากลิฟต์แล้วเดินไปที่ห้องประชุม เขาเห็นเงาของหญิงสาวสุดสวยคนนึงดึงดูดเข้าแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ใส่เสื้อเครื่องแบบสีดำ คิ้วโก่งอย่างคันไถ จมูกโด่ง ปากเล็กจมูกหน่อย ตาใส ทวารทั้งห้าต่างก็มีเสน่ห์ออกมา เพียงแค่แวบเดียวเขาก็ไม่สามารถลืมใบหน้าเธอได้เลย เครื่องแบบตะวันตกไม่มีเนคไท เสื้อตัวในสีขาว กางเกงขาสั้นที่ไม่สั้นมากจนเกินไปและรองเท้าส้นสูงพราวเสน่ห์ที่ทำให้คนหลงรัก เขายิ้มที่มุมปากแล้วเปลี่ยนทางที่จะเดินมาไปทางที่หลินหยู่นจูอยู่ หลินหยู่นจูมองเห็นเขาแต่ว่าเธอทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินเฉียดไหล่เขาไปแวบนึง ซูจิ่งเฉินกลับเปลี่ยนท่าหยุดอยู่ที่เธอ ผู้ชายคนนี้จงใจแน่ๆ “หัวหน้าซูคะไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรอคะ” หลินหยู่นจูเงยหน้าขึ้นไปมอง “เธอหมายความว่ายังไง” “หมายถึงอะไร แหะแหะ” ซูจิ่งเฉินยิ้มออกมา ทำให้คนตกใจจริงๆ “ยังจะต้องพูดอีกหรอหยู่นจู กำลังตอบโต้ฉันอยู่หรอ” หลินหยู่นจูแสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “ซูจิ่งเฉินนี่นายป่วยแล้วหรอ” “เธอ……” ซูจิ่งเฉินไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่มองเธอจะเดินไป ซูจิ่งเฉินไม่ได้คิดอะไรอีกอย่างยังถูกกีดกัน “หลินหยู่นจู ผมยกให้เธอหนึ่งประโยค ถ้าเกิดเธออยากจะตอบโต้ผมล่ะก็ ได้ แต่ว่าเธอเลือกผิดคนแล้ว” “ซูจิ่งเฉินสรุปแล้วต้องการอะไรกันแน่” หลินหยู่นจูกัดฟันพูด “เธอลองคิดดูฐานะและน้ำหนักตอนนี้ของเธอดีๆ เธอคิดว่าฉีเทียนโย่วจะสนใจเธองั้นหรอ เขาก็แค่อยากเอาเธอไว้เป็นของเล่นใหม่แค่นั้นแหละ อีกอย่างเธออย่าลืมล่ะฉีเย่วเป็นน้องสาวเขา ถ้าเธอทำอะไรเกินเลยเธอได้เห็นดีกับเขาแน่ แบบฉีเย่วเนี่ยรู้หมดนะว่าเธอกำลังจะทำอะไรแล้วเธอก็ยังสามารถเตือนสติให้เธอได้อีกด้วย” “เธอ………” หลินหยู่นจูโกรธจนตัวสั่น “อย่าโกรธ จำในสิ่งที่ฉันพูดละกัน หยู่นจูฐานะของเธอมันเทียบไม่ได้กับพวกตระกูลฉี่หรอก” ซูจิ่งเฉินเห็นเธอโกรธก็รู้ว่ามันมาจากตัวเขาหรือว่าใช้ประโยชน์จะใจลึกๆของเธอ เขาไม่เห็นว่าเธอจะโกรธเลยยื่นมือออกไปลูบที่หัวของเธอเบาๆแล้วยังพูดต่อไปว่า “หยู่นจู เธอไม่เหมือนผม ผมเนี่ยเกิดจากตระกูลคนรวยอยู่กับพวกฉีเย่วนับว่าเป็นญาติพี่น้องเลยก็ว่าได้ แต่เธอล่ะ ถูกตระกูลหลินไล่ออกมา เธอยังมีคุณสมบัติอะไรที่จะทำให้ได้ส่วนแบ่งของตระกูลฉี อีกอย่างนะ……” “พวกเธอกำลังทำอะไร” ทันใดนั้นเอง ข้างหลังบองหลินหยู่นจูก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นมา ซูจิ่งเฉินมองไปดู ในใจก็เต้นเร็วขึ้น แต่เร็วมากๆ หลังจากนั้นเขาก็กลับมาเป็นปกติ แล้วก็มองไปที่หลินหยู่นจูและหันไปพูดกับฉีเทียนโย่วว่า “พี่ชาย ผมกำลังคุยเรื่องงานกับคุณหลินอยู่น่ะ” พูดไปเขาก็เอากระดาษในมือเปิดออก หลังจากที่ฉีเทียนโย่วดูก็เอากระดาษนั่นทิ้งลงถังขยะ คนที่มาที่นี่พอดีนั่นก็คือฉีเทียนโย่วนั่นเองและคนที่เดินตามเขามาติดๆนั่นก็คือพวกหัวกะทิ แน่นอนล่ะหนึ่งในนั้นก็คือแซ่ร์เพ้ยถิง หญิงสาวที่คิดจะจับท่านประธานในตอนนั้นเองก็ยืนอยู่กับซูจิ่งเฉินแฟนของรองประธานฉีเย่ว ในฉากนั้นยิ่งทำให้แซ่ร์เพ้ยถิงจ้องมองและคิดไปอีก หลินหยู่นจูในตอนนั้นเองก็หันกลับไปมองที่ฉีเทียนโย่ว สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิมยังคงมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไร อีกทั้งยังเธอก็คงมองอยู่ ใกล้ๆ “ท่านประธานคะ” เธอพูดขึ้นมา ฉีเทียโย่วไม่พูดอะไรแล้วมองไปที่เธอ หลังจากนั้นมองไปที่ซูจิ่งเฉินแล้วทำท่าทางเย็นชา ช“หัวหน้าซู พี่ของคุณเป็นใคร” คำถามนี้เหมือนกับว่าเป็นคำถาม จริงๆแล้วเป็นการสอบปากคำ ซูจิ่งเฉินรู้สึกว่าชาไปชั่วขณะ “ที่นี่คือตระกูลฉี พี่ชายของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าอยากจะหาพี่ชายก็กลับบ้านไปหาสะ” “ขอโทษครับท่านประธาน ผมละเลยมันไปเอง” ซูจิ่งเฉินทั้งโกรธทั้งอาย ฉีเทียนโย่วหันไปมองแล้วพูดว่า “คุณหลินนักแปลเอกสารที่ต้องใช้ในการประชุมเตรียมพร้อมหมดแล้วใช่ไหม” “เรียบร้อยแล้วค่ะท่านประธาน” หลินหยู่นจูพูดพร้อมกับเดินไปหนึ่งก้าวเตรียมที่จะหยิบเอกสารนั้นออกมาให้ใดูแล้วพูดต่ออีกว่า “ท่านประธานต้องการดูเพิ่มไหมคะ” “เตรียมประชุมเถอะ” ฉีเทียนโย่วไม่ได้ดูเอกสารแม้แต่น้อย แล้วก็เดินออกไป เมื่อเป็นแบบนี้ทุกคนเห็นท่านประธานทำแบบนี้ก็ทำตามเขากับหลินหยู่นจูบ้างแล้วก็เดินตามหลังฉีเทียนโย่วกับแซ่ร์เพ้ยถิงไป ดวงตาที่สวยงามของแซ่ร์เพ้ยถิงเต็มไปด้วยความสุขอีกทั้งยังแสดงออกมาว่ามีความสุขมากๆ ตอนที่เดินเบียดกับหลินหยู่นจูเธอก็กวาดตามองแล้วก็แสยะยิ้ม ดูเหมือนว่าที่ฉีเย่วพูดมันจะจริง ผู้หญิงคนนี้ช่างมีฝีมือแต่ว่าเหมือนกับว่าเจ้านายจะมองเธอออกแล้วแหละ โถงประชุมใหญ่มากที่นั่งล้อมวงกลมเต็มไปด้วยผู้คนที่มีตำแหน่งสูงๆในแต่ละแผนก แต่ละคนต่างก็พากันใส่ชุดสูทแบบตะวันตกดูดีมีเสน่ห์กันทั้งนั้น ตอนที่คนเหล่านี้เห็นประตูห้องประชุมกำลังเปิดออก ผู้ชายคนที่เดินเข้ามาตอนนั้นทุกคนก็ต่างพากันยืนขึ้นต้อนรับเขา หลินหยู่นจูเดินไปที่แถวสุดท้ายยังคงได้รับการต้อนรับของผู้ชายคนนี้อยู่ เขาก็เหมือนกับเทพเจ้าของเมือง G ที่เป็นจุดสนใจของคนทั้งโลก ผู้ชายคนที่มีความสามารถในการก้าวพัฒนาอย่างมีเสถียรภาพเดินไปอยู่ที่ด้านหน้าแล้ว ตอนนี้คนที่เหลือก็นั่งลงอยู่กับที่ของตัวเอง