ตอนที่9ผู้ชายล้วนแต่มีความปรารถนา

ต๭นที่9ผู้ชายล้วนแต่มีความปรารถนา เดิมที่เธอคิดว่าการลาออกเป็นเรื่องยากเพราะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกังวลแต่พอตัดสินใจตามความคิดนี้แล้วก็พบว่าที่จริงเป็นเรื่องง่ายเลยทีเดียว เพียงแต่ว่าชีวิตต้องดำเนินต่อไปเงินในบัตรไม่มีมากพอให้เธอได้หยุดพักผ่อนนานเกินไปนัก การยึดหลักคุณธรรมอย่างเข้มแข็งจะต้องจ่ายออกไปด้วยราคาแพงจริงๆ แต่ถ้าหากเธอกลับไปตอนนี้อย่างนั้นแล้วก็เป็นการดูถูกตัวเองม้าที่ดีต้องไม่กินหญ้าเก่าถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ม้าที่ดีแต่ก็ไม่ได้อัปยศอดสูถึงขั้นจะต้องถูกคนหัวเราะเย้ยหยันเอาได้ เธอไม่เชื่อว่าตัวเองก็มีมือมีเท้าและด้วยประสบการณ์การทำงานมาหลายปีเธอจะไม่สามารถหางานที่ดีงานตอนนี้ได้เลวร้ายที่สุดเธอก็จะไปเปิดแผงขายอาหารข้างทาง คนเราขอเพียงแค่มีลมหายใจไม่ใช่หรือไง? เมื่อเธอตัดสินใจแล้วเธอก็ซื้อหนังสือพิมพ์สองสามฉบับที่แผงขายหนังสือพิมพ์ริมถนนแล้วกลับบ้านเพื่อเตรียมตัววิเคาระห์การสรรหาบุคลากรจากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าควรซิ้อเสื้อกันหนาวให้กับลูกสาวสักสองตัวแล้ว มัวแต่ทำงานยุ่งมาโดยตลอดไม่ว่างไม่ว่างจนผัดวันประกันพรุ่งจนล่าช้าร่างกายของเด็กโตเร็วมากไม่นี่มันเป็นโอกาสที่ทำให้เธอได้ไปเดินช้อปปิ้งแต่อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับคนที่ทำให้เธอต้องตกตะลึงที่ห้างสรรพสินค้า คนนั้นก็คือสามีของไห่วี่คุณชายแห่งตระกูลเกิ่งเกิ่งเซินหลิน เห็นได้ชัดว่าเกิ่งเซินหลินไม่ได้สนใจการอยู่ที่ตรงนั้นของเธอเขากำลังสวมกอดสาวสวยอ่อนวัยคนหนึ่งอยู่เป็นการกระทำที่ใกล้ชิดสนิทสนมราวกับอยู่กันตามลำพัง หน่วนหยางรู้สึกอึ้งเธอไม่รู้ว่าตัวเองควรเดินไปดีหรือไม่ไต่ถามถึงไห่วี่สักหน่อยหรือว่าแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลยและหันหลังกลับ สายตาของเด็กสาวมองดูเสื้อผ้าราคาแพงหลายชิ้นเกิ่งเซินหลินรูดการ์ดให้ทำให้สาวสวยยิ้มแย้มท่าทีอันคลุมเครือก็หายไปด้วย แล้วในตอนนี้ไห่วี่ก็โทรเข้ามาที่มือถือของเธอ“หน่วนหยางพวกเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะเที่ยงนี้ฉันขอเชิญเธอมากินข้าวด้วยกันฉันรออยู่ที่Hotpotข้างบริษัทเธอนะ” ที่จริงแล้วเพิ่งจะแต่อาทิตย์เดียวเท่านั้นเองแต่เห็นได้ชัดว่าแนวความคิดเรื่องเวลาของไห่วี่กับเธอไม่เหมือนกันเลย ที่ปากประตูHotPotรถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดงคันเล็กที่ราวกับโอ้อวดเกือบจะหยุดอยู่ที่น่องของเธอไห่วี่ที่แต่งตัวทันสมัยถือกระเป๋าLVพร้อมกับยิ้มอย่างเริงรื่นพุ่งเข้ามาอยู่ด้านหน้าเธอ“เธอเลิกงานก่อนเวลาเหรอ?ฉันนึกว่าต้องรออยู่อีกพักเสียอีก” หน่วนหยางหันไปมองรถเฟอร์รารี่ที่แสนจะโดเด่นคันนั้นแวบหนึ่งมันเป็นของขวัญวันเกิดที่เกิ่งเซินหลินมอบให้กับไห่วี่ ถ้าจะพูดว่าความสัมพันธ์สามีภรรยของพวกเขาไม่ดีก็ไม่เห็นว่าเกิ่งเซินหลินจะละเลยไห่วี่ในบางครั้งแม้งานจะยุ่งแสนยุ่งก็ยังไปเป็นเพื่อนไห่วี่เวลาที่พวกเธอมีงานเลี้ยงพบปะกันทุกครั้งที่ปรากฏตัวก็จะคอยดูแลเอาใจไห่วี่เป็นอย่างดีสามารถดึงดูดสายให้ผู้หญิงมองมาด้วยความอิจฉาได้เสมอ ร่ำรวยรูปงามทั้งรักและทะนุถนอมภรรยามีผู้หญิงคนไหนบ้างจะไม่รักผู้ชายแบบนี้? แต่ว่าภาพที่เห็นวันนี้ทำให้หน่วนหยางไม่สบายใจไห่วี่เป็นเพื่อนเธอตั้งแต่เด็กตั้งแต่ประถมต้นจนถึงมัธยมปลายนั่งเรียนชั้นเดียวกันโต๊ะเดียวกันมาตลอดจนกระทั่งการมีสิทธิเข้ามหาวิทยาลัยถึงได้ต่างกันเธอไปเมืองเจียงเฉิงและไห่วี่อยู่ที่เมืองโล่เฉิงถึงจะแยกจากกันไปหลายปี แต่ว่าในช่วงนี้พวกเธอไม่เคยขาดการติดต่อเกี่ยวกับความรักที่ผ่านมาของเกิ่งเซินหลินและไห่วี่เธอก็พอรู้อยู่บ้างแนวความคิดคุณค่าผู้ชายสูงกว่าผู้หญิงของครอบครัวไห่วี่นั้นเป็นเรื่องซีเรียสมหาวิทยาลัยเป็นเธอที่ทำงานส่งตัวเองจนเรียนจบหน่วนหยางรู้สึกยินดีที่เธอสามารถค้นพบที่พึ่งพิงไปได้ตลอดชีวิต เดิมทีคิดว่าไห่วี่เป็นเพื่อนคนแรกที่แต่งงานไวที่สุดจะต้องเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดคนหนึ่งกลับคิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายจะเป็นพวกไม่รู้จักพอไม่ได้พึงพอใจในสิ่งที่มีอยู่เลยได้คืบจะเอาศอกได้ศอกจะเอาวา หน่วนหยางอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่รู้ว่าควรจะบอกสิ่งที่เธอเห็นให้กับไห่วี่ฟังดีหรือเปล่าเพราะกลัวว่าหล่อนจะต้องเศร้าใจ *************************************************************